Ілья Капіевіч

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Ілья Фёдаравіч Капіевіч
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння каля 1651
Месца нараджэння Капыль
Дата смерці 23 верасня 1714(1714-09-23)
Месца смерці
Альма-матар
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменнік, друкар, перакладчык, паэт
Канверт Белпошты, 2001 год. Мастак — Мікола Рыжы.

Ілья Капіевіч (1651—1714) — кнігадрукар, перакладчык і пісьменнік. У архівах кальвінскіх абшчын яго імя падаецца як «Eliasz Kopiiewicz», у расійскай традыцыі імя перадаецца як «Илья Федорович Копиевский». У беларускамоўных публікацыях можна сустрэць і варыянт перадачы яго імя «Гальяш»[1].

У літаратуры замацавалася меркаванне аб некалькіх магчымых месцах нараджэння Ільі Капіевіча. Падставай для вызначэння месца нараджэння паслужыла інтэрпрэтацыя яго слоў у прадмове да кнігі «Краткое собрание Льва Миротворца…», адрасаванай расійскаму цару Пятру І, з якім Капіевіч напрыканцы XVII стагоддзя ў Амстэрдаме наладзіў шчыльную супрацу:

Егда Хованский, великий гетман, ходи под Ляховиче город с войскими силами, тогда боярский сын з Бежецкие пятины противу наказа великого государя меня малого, в девятом году, украл и завёз с собою… умилосердился великий государь и повелеле… пустити в свою землю с Цехановецким, воеводою мсциславским[1].

Адпаведна, месца нараджэння яго альбо шукалі ў Ляхавічах Брэсцкай вобласці альбо Ляхавічах пад Мсціславам.

З гэтай жа прадмовы звычайна ў біяграфіях Капіевіча пазычаецца сцверджанне пра канфіскацыю яго бацькоўскага маёнтка езуітамі («Езуиты, попы римския веры, перед королём Казимером возпослушествоваша на мя свидетельство ложное: сказоваша, што я еретик, изменник, предался великому государю. Сею же лестию упросиша себе деревню мою с мужиками у короля»), што быццам паслужыла прычынай яго ад’езду ў Амстэрдам, але гэта не пацвярджаецца іншымі крыніцамі.

Лектар Слуцкай кальвінісцкай гімназіі (ВКЛ)[правіць | правіць зыходнік]

Беларускія гісторыкі Дзяніс Лісейчыкаў і Людміла Іванова на аснове вывучэння захаваных архіваў кальвінісцкіх абшчын ВКЛ здолелі рэканструіраваць ранні этап яго біяграфіі.

Паводле іх, Ілья Капіевіч нарадзіўся ў 1651—1652 гг. у мястэчку Капыль Навагрудскага павета ВКЛ (сёння горад Капыль Мінскай вобласці). Менавіта ў Капыль, казнадзеем кальвінскага збору якога з сярэдзіны1660-х гг. служыў яго брат Піліп, у 1668 вярнуўся з маскоўскага палону Ілья. З 1670 ён вучыўся ў Слуцкай кальвінісцкай гімназіі, у 1673 пры гэтай установе атрымаў пасаду лектара, а ў 1676 тут жа быў высвечаны ў святарскі сан[2].

Са Слуцка ён некалькі разоў на год вяртаўся ў родныя мясціны. 15 кастрычніка 1676 года ў Койданаўскім зборы ён узяў шлюб з маладой шляхцянкай Аленай Бальтазараўнай Жыдовіч, якой на той момант было 11 гадоў[3].

Сямейнае жыццё ў сужэнцаў не заладзілася. Цьмяным ёсць час іх вянчання і нараджэння дачкі. Намаганнямі брата Піліпа Ілья разам з жонкай быў накіраваны на пасаду казнадзея пры зборы ў вёсцы Асташына Навагрудскага павета, а пасля — у мястэчка Копысь Аршанскага павета. Матэрыяльнае становішча сям’і было вельмі цяжкім. Падчас адной з сямейных сварак Ілья Капіевіч у канцы 1686 годзе ненаўмысна забіў сваю жонку[2].

Паводле прысуду грамады ён быў высланы ў далёкі Венграў на Падляшшы, дзе ўжо служыў яго брат Піліп. Праз год, пасля станоўчага разгляду скаргі цесця, Ілью пазбавілі сану і адлучылі ад царквы. Ён доўга вагаўся наконт далейшых дзеянняў, некалькі разоў вяртаўся ў родныя мясціны, пад Капыль. Урэшце з’ехаў у Данцыг, а пасля — у Амстэрдам.

Кнігадрукар расійскага цара (Амстэрдам — Данцыг)[правіць | правіць зыходнік]

Уводзіны ў граматыку ў славяна-расійскую, або маскоўскую. Да ўжывання навучэнцам мовы маскоўскай (1706).

З’яўляўся кандыдатам-пастарам пры Амстэрдамскім саборы («духовнаго чина, веры реформатския собору Амстеродамскаго»). У 1697 сустрэўся ў Галандыі з расійскім царом Пятром I, які высока ацаніў веды Ільі Капіевіча. У Амстэрдаме па ўказе Пятра ён стаў навучаць рускіх замежным мовам, шкіперскай справе і іншым «навукам і мастацтвам» па вучэбных дапаможніках, якія сам для іх і складаў.

Расійскі цар надаў галандскаму купцу Яну Тэсінгу манапольнае права друкаваць рускія кнігі і распаўсюджваць іх у Расіі. Ілля Капіевіч фактычна выступіў як стваральнік і арганізатар працы друкарні Тэсінга, у ролі аўтара, складальніка і перакладчыка. Больш таго, менавіта ён амаль цалкам вызначаў рэпертуар яе прадукцыі. З сакавіка 1699 па сярэдзіну 1700 Капіевічам былі падрыхтаваны да друку і выдадзены шэсць падручнікаў, якія змяшчалі звесткі аб чатырох навуках (сусветнай гісторыі, арыфметыцы, астраноміі, вайсковай справе), трох замежных мовах (галандскай, нямецкай, лацінскай) і аб антычнай літаратуры (Байкі Эзопа). Ужо да канца 1699 года ў супрацоўніцтве Капіевіча з Тэсінгам паўсталі сур’ёзныя рознагалоссі, якія да другой палове наступнага года скончылася канчатковым разрывам іх адносін. Хутчэй за ўсё гэта адбылося з-за Капіевіча, незадаволенага не толькі памерам ўзнагароджання, які выплачваўся яму купцом, але і сваім статусам наёмнага работніка[4].

Паколькі ён не меў сродкаў для стварэння ўласнай друкарні, то заключыў здзелку з іншым галандскім купцом, Янам дэ Ёнгам, і выдае за яго кошт у 1700—1701 гадах тры кнігі: лацінскую граматыку для рускіх вучняў («Latina grammatica in usum scholarum celeberrimae gentis sclavonico-rosseanae adornata»), панегірык на ўзяцце Азова («Gloria triumphorum & trophaeorum») і пераклад падручніка па мараплаванню Аўраама Дэграфа («Книга учащая Морского Плавания»). Аднак адносіны Капіевіча з Дэ Ёнгам працягваліся гэтак жа нядоўга і гэтак жа скончыліся канфліктам, за якім адбылося судовае разбіральніцтва. Па яго выніках суд пастанавіў, што створаная на сродкі дэ Ёнга друкарня ў Капіевіча была канфіскаваная, а выдадзеныя ў ёй кнігі пераходзілі ў яго ўласнасць[5].

Апынуўшыся зноў у цяжкім фінансавым становішчы, Капіевіч пачынае шукаць сродкі для выкупу сваёй друкарні. Для гэтага ён уступае ў перамовы з Каралеўскім прускім навуковым таварыствам у Берліне, са шведскім дыпламатам і навукоўцам Мікалаем Бергіусам, з кіраўніком нямецкіх піетыстаў Аўгустам Франке, аднак вялікага поспеху гэтыя перамовы не прыносяць.

У 1703—1706 жыў у Данцыгу і Хэлме, сябраваў з прафесарам матэматыкі данцыгскай гімназіі Паўлам Пятрэем, заснавальнікам мясцовай друкарскай школы. Да гэтага ж часу адносяцца яго няўдалыя спробы арганізаваць уласную друкарню ў Капенгагене або ў Гале, пра што сведчыць перапіска Генрыха Лудольфа (1704). У сакавіку 1706 года ў прадмесці Данцыга Штольцэнбергу ў друкарні Х.-Ф. Гольца Капіевічу атрымалася надрукаваць «Руковедение в грамматику славянороссийскую или московскую» («Manuductio in grammaticam in sclavonico Rosseanam seu Moscoviticam»).

У жніўні 1707 годзе быў прыняты як перакладчык на службу ў Пасольскі прыказ. Некаторы час Капіевіч знаходзіўся ў Варшаве пры галоўнакамандуючым расійскай арміяй фельдмаршале Якаве Брусе. Неўзабаве Брус адаслаў яго ў Маскву да баярына Галоўкіна, начальніка Пасольскай канцылярыі[6].

Маскоўскі перыяд[правіць | правіць зыходнік]

Пра яго далейшае жыццё вядома мала. Ён працаваў над некалькімі перакладамі, аднак па нейкіх прычынах ні адзін з іх не быў апублікаваны. Рукапіс «Гісторыі» Пуфендорфа, над якой яму было загадана працаваць у самым пачатку, застаўся нявыдадзеным. Акрамя яе да нас дайшоў яшчэ рукапіс яго перакладу «Гісторыі Аляксандра Македонскага» Квінта Курцыя Руфа. Па паведамленні ўдавы Капіевіча, сярод завершаных ім перакладаў былі таксама тры катэхізісы.

Адсутнасць прыкметных слядоў яго дзейнасці ў дзяржаўных дакументах і асабліва той факт, што за сем гадоў ім не было апублікавана ні адной кнігі, даюць гісторыкам падставу казаць пра частковую страту ім працаздольнасці. Цалкам магчыма, што адбылося гэта праз душэўны крызіс з прычыны незапатрабаванасці яго папярэдняга досведу выдання кніг.[7].

Таксама сустракаецца меркаванне, што Капіевіч быў стваральнікам грамадзянскага шрыфту, але дакументальнага пацвярджэння гэтаму не знойдзена.

Ацэнка дзейнасці[правіць | правіць зыходнік]

Расійскія даследчыкі ХХ стагоддзя лічылі, што амстэрдамскія падручнікі не атрымалі шырокага распаўсюджвання ў Расіі і не сыгралі прыкметнай ролі ў пятроўскіх рэформах культуры. Лічылася, што Пётр не быў задаволены іх тэматыкай і зместам, што іх навуковы складнік не вытрымліваў крытыкі і што яны былі напісаныя далёкай ад дасканаласці рускай мовай. Абапіраючыся на такія ацэнкі, некаторыя навукоўцы сцвярджалі, што выданне рускіх кніг за мяжой і не магло завершыцца поспехам.

Аднак, паводле сучасных ацэнак Юрыя Зарэцкага, гэта былі першыя свецкія друкаваныя падручнікі, дзякуючы якім расіяне маглі атрымаць новыя для іх практычна карысныя веды. Гісторыкі кнігі кажуць яшчэ і пра навацыі, якія гэтыя выданні прыўнеслі ў расійскае кнігадрукаванне. У іх выкарыстоўваўся новы славянскі шрыфт, які стаў правобразам «грамадзянкі», упершыню ўжываліся арабскія лічбы і тытульны ліст еўрапейскага тыпу з падкрэслена вылучанымі загалоўкам і выходнымі звесткамі[8].

Капіевічу належыць і заслуга стварэння першай друкаванай бібліяграфіі расійскіх кніг[9].

Уплыў Капіевіча на беларускую культуру невядомы, але ў яго лексіконе выразна адчуваюцца беларускія моўныя ўплывы[10].

Зноскі

  1. ↑ а б Юркевіч Зміцер. Радавод Капіевічаў Архівавана 21 лютага 2023. // Нацыянальная бібліятэка Беларусі.
  2. ↑ а б Лісейчыкаў Дзяніс, Іванова Людміла. Ад Капыля да Амстэрдама: сямейныя гісторыі Ільі Капіевіча // Беларускі гістарычны часопіс. 2020. № 9 — С. 3-12.
  3. ↑ Юркевіч Зміцер. Радавод Капіевічаў. Частка ІІ Архівавана 22 лютага 2023. // Нацыянальная бібліятэка Беларусі.
  4. ↑ Зарецкий Юрий. Первая русская зарубежная типография: голландские книги для подданных Петра I // Неприкосновенный запас. № 133 (5/2020).
  5. ↑ Зарецкий Юрий. Илья Федорович Копиевский (Жизнь и судьба одного просветителя петровского времени) // Вивлioѳика: E-Journal of Eighteenth-Century Russian Studies, Vol. 9 (2021): 32-68.
  6. ↑ Копиевский Илья Федорович // Институт русской литературы РАН.
  7. ↑ Зарецкий Юрий. Составитель и издатель первых русских учебников Илья Копиевский (ок. 1651—1714): неизвестные страницы биографии // История и архивы. 2022.
  8. ↑ Зарецкий Юрий. Первые русские печатные учебники // Вопросы образования. 2022. № 2. С. 140—154.
  9. ↑ Довнар Лариса. До и после Вацлава Ластовского: белорусская наука о книге в контексте персонального книговедения // Knygotyra. 2013. 60.
  10. ↑ Ілля Капіевіч // Мысліцелі і асветнікі Беларусі Х-ХІХ стст. Мінск. 1995. С. 220—222.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Ілья_Капіевіч&oldid=4567206"