Дзік

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Дзік
Wild Boar Habbitat 3.jpg
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Sus scrofa Linnaeus, 1758

Ахоўны статус
Wikispecies-logo.svg
Сістэматыка
на Віківідах
Commons-logo.svg
Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  180722
NCBI  9823
EOL  328663
FW  104172

Дзік (Sus scrofa), таксама вяпрук або дзікая свіння — млекакормячае з атрада парнакапытных, падатрада свінападобных, сямейства свінняў. З’яўляецца продкам свойскай свінні.

Агульная характарыстыка[правіць | правіць зыходнік]

Дзік — ўсяеднае парнакапытнае няжвачнае млекакормячае з роду свіней (Sus). Адрозніваецца ад свойскай свінні, якая несумненна паходзіць ад дзіка (і іншых блізкіх відаў), больш кароткім і сціснутым целам, больш тоўстымі і высокімі нагамі; акрамя таго, галава ў дзіка даўжэй і танчэй, вушы даўжэй, вастрэй і прытым стаячыя, вострыя, іклы мацней развіты і вастрэй: у самца яны значна мацней развіты, чым у самкі.

Шчацінне, акрамя ніжняй частцы шыі і задняй частцы жывата, утварае на спіне нешта накшталт грывы. Шчацінне чорна-бурага колеру з прымешкай жаўтлявага, падшэрстак буравата-шэры, дзякуючы гэтаму агульная афарбоўка шэра-чорна-бурая, морда, хвост, ніжняя частка ног і капыты — чорныя. Стракатыя і пярэстыя асобнікі рэдкія і іх лічаць нашчадкамі здзічэлых хатніх свіней. Даўжыня цела да 2 м, хвост 25 см, вышыня плячэй 95 см; вага дарослага дзіка можа дасягаць 150—200 кг.

Пашырэнне[правіць | правіць зыходнік]

Пашыраны ў Еўропе, на Каўказе, у Казахстане, Сярэдняй Азіі, Сібіры, на Далёкім Усходзе, у Паўночнай Афрыцы.

У размеркаванні па біятопах адзначаецца сезоннасць. На Беларусі вясной і ўлетку дзік трымаецца пераважна хваёва-дубова-грабавых лясоў, алешнікаў і поймаў рэк, летам жыве ў тых жа стацыях і ў пошуку корму наведвае палі, увосень — пераважна ў хваёвых з дамешкам дубу і хваёва-дубова-грабавых лясах, заходзіць на поймы рэк і на ўзлескі, зімой трапляецца ў мяшаных хваёвых, хваёвых з дамешкам дубу, сухіх хваёвых лясах, алешніках. Колькасць залежыць ад клімату, корму, іншых умоў.

Асаблівасці біялогіі[правіць | правіць зыходнік]

Жыве невялікімі статкамі. Старыя самцы (секачы) трымаюцца пераважна паасобку, толькі на перыяд гону далучаюцца да статка.

Усяедны. Корміцца жалудамі, сцябламі, карэнішчамі, пладамі дзікіх раслін, мышападобнымі грызунамі, лічынкамі насякомых, дажджавымі чарвямі і інш. Месцамі шкодзіць пасевам бульбы, аўса і інш.

Палавая спеласць у 2-3 гады. Гон у лістападзе-снежні. Цяжарнасць да 120 сутак, увесну нараджаецца 4-8 (часам да 10-12) парасят, якія праз 1,5-2 тыдні пакідаюць логава, у 3 мес. пераходзяць на падножны корм.

Промысел[правіць | правіць зыходнік]

П'ер-Жуль Мэн. Сабакі, якія напалі на дзіка. 1846

Аб'ект палявання. На Беларусі на дзікоў палявалі з часоў неаліту.

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]