Уладзіслаў Урублеўскі

Уладзіслаў Урублеўскі
польск.: Władysław Wróblewski
Міністр замежных спраў Польшчы 4 лістапада 1918 — 14 лістапада 1918
Папярэднік	Станіслаў Гламбіньскі[d]
Пераемнік	Леан Васілеўскі
прэм’ер-міністр Каралеўства Польскага[d] 4 лістапада 1918 — 11 лістапада 1918
Папярэднік	Юзаф Свяжыньскі
Пераемнік	Ігнацы Дашынскі
Нараджэнне	21 сакавіка 1875(1875-03-21) Кракаў, Кракаўскі павет, Каралеўства Галіцыі і Ладамерыі, Цыслейтанія, Аўстра-Венгрыя
Смерць	19 жніўня 1951(1951-08-19) (76 гадоў) Лодзь, Лодзьскае ваяводства, Польская Народная Рэспубліка
Род	Урублеўскія[d]
Бацька	Вінцэнты Урублеўскі[d]
Маці	Валерыя з Басоўскіх[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Адукацыя	Ягелонскі ўніверсітэт
Месца працы	Лодзьскі ўніверсітэт
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уладзіслаў Урублеўскі (польск.: Władysław Wróblewski; 21 сакавіка 1875 — 19 жніўня 1951 года) — польскі палітык, юрыст, прэм'ер-міністр Каралеўства Польскага.

Скончыў юрыдычны факультэт Ягелонскага ўніверсітэта, дзе ў 1897 годзе атрымаў ступень доктара. У 1900-1912 гадах быў на дзяржаўнай службе, спачатку ў Львове працаваў чыноўнікам у аўстрыйскім Галіцкім намесніцтве, з 1910 года — як прадстаўнік намесніцтва ў Кракаве. У 1912 годзе — на адпачынку. У 1911 годзе ажаніўся. Пасля хабілітацыі ў 1908-1918 гадах быў дацэнтам права ў Ягелонскім універсітэце. У 1917 годзе адмовіўся ад пасады прафесара і, пераехаўшы ў Варшаву, пачаў працаваць у прэзідыуме Рэгенцкай рады. З 19 студзеня 1918 года — кіраўнік Упраўлення прэзідэнта Савета Міністраў Каралеўства Польскага. 4–17 лістапада 1918 года ўзначальваў часовы ўрад Каралеўства Польскага і яго Міністэрства замежных спраў. Ва ўрадзе Енджэя Марачэўскага — у рангу намесніка дзяржаўнага сакратара. Быў заступнікам старшыні польскай мірнай дэлегацыі ў Мінску. З 15 сакавіка 1921 па 9 лістапада 1922 года — польскі пасол у Лондане, з 10 лістапада 1922 па 13 кастрычніка 1925 года — пасол у Вашынгтоне. Падчас знаходжання ў ЗША стаў старшынёй стыпендыйнага камітэта Фонду Касцюшкі. Пасля Майскага перавароту 1926 года быў ненадоўга адхілены ад дзяржаўных спраў і займаўся журналістыкай, у тым ліку быў галоўным рэдактарам ​​«Познаньскай і паморскай газеты». У 1929–1936 гадах быў прэзідэнтам Банка Польшчы. У 1937 годзе выйшаў на пенсію, адначасова атрымаўшы працу ў Школе палітычных навук у Варшаве, дзе працаваў да пачатку вайны ў 1939 годзе. Гады нямецкай акупацыі правёў у Варшаве. Пасля выбуху Варшаўскага паўстання (1944 год) быў высланы ў перасыльны лагер у Прушкаў. Пасля вайны яму было забаронена вяртацца ў Варшаву, і ён пасяліўся ў Лодзі, дзе стаў адным з заснавальнікаў Лодзінскага ўніверсітэта, уладкаваўшыся на пасаду першага загадчыка кафедры.