Перайсці да зместу

Чарнышова дача

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Славутасць
Чарнышова дача
59°50′43″ пн. ш. 30°13′13″ у. д.HGЯO
Краіна
Месцазнаходжанне
Архітэктурны стыль класіцызм і класіцызм
Архітэктар Жан-Батыст-Мішэль Вален-Дэламот
Заснавальнік Наталля Аляксееўна[d]
Першае згадванне 1714
Дата заснавання 1770-я
Статус Герб Расіі Аб’ект культурнай спадчыны РФ № 7810238000№ 7810238000
Map
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Чарнышова дача — старадаўняя паладыянская сядзіба графаў Чарнышовых у раёне Пецяргофской дарогі, цяпер у межах Санкт-Пецярбурга. Вакол помніка размешчаны парк Аляксандрына, названы па імені апошняга дарэвалюцыйнага ўладальніка — А. Д. Шарамецева.

У пачатку XVIII стагоддзя, калі ўчасткі ўздоўж дарогі раздавалася пад забудову, на месцы цяперашняга парку «Александрына» знаходзілася шырокая сядзіба малодшай сястры Пятра I царэўны Наталлі Аляксееўны, якая належала ёй з 1714 года. У канцы XVII стагоддзя тут месціліся зямлі двух хутароў з агульнай назвай Пяткеле. У 1716 годзе царэўна памерла і «месца» было падзелена на два ўчасткі.

Першы, усходні, быў перададзены Захару Данілавічу Мішукову, пасля адміралу і камандуючаму Балтыйскім флотам, які на заходнім беразе безназоўнага ручая пабудаваў «Прыморскі двор».

Усходні ўчастак сядзібы захоўваўся яшчэ ў 1930-х гадах, але быў пасля разбураны. Заходняя частка былой дачы царэўны Наталлі Аляксееўны была перададзена сенатару, буйному дыпламату, былому пасланцу ў Канстанцінопалі, сапраўднага тайнаму саветніку Пятру Андрэевічу Талстому.

У 1760-х гадах уладальнікам заходняга ўчастка стаў Іван Рыгоравіч Чарнышоў, дыпламат, які карыстаўся неабмежаваным даверам імператрыцы Лізаветы Пятроўны і заступніцтвам Кацярыны II. Узвядзенне свайго загараднага дома ён даручыў французскаму архітэктару Ж.-Б. Вален-Дэламоту, прадстаўніку новага для Расіі класіцызму. Гэты будынак захаваўся да нашых дзён.

  • Санкт-Петербург. Петроград. Ленинград: Энциклопедический справочник / Ред. коллегия: Белова Л. Н., Булдаков Г. Н., Дегтярев А. Я. и др. — М.: научное издательство «Большая Российская Энциклопедия». 1992. — 687 с.; ил. ISBN 5-85270-037-1