Чэмпіянат свету па снукеры
 | Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі Удзельнік, які паставіў шаблон, не пакінуў тлумачэнняў. |
 | Звесткі ў артыкуле або некаторых яго раздзелах састарэлі |
| Чэмпіянат свету | |
 | |
| Трафей чэмпіянату свету | |
| Год заснавання: | 1927 |
|---|---|
| Арэна: | Тэатр Крусібл (1977–...) |
| Горад: | Шэфілд (1977–...) |
| Краіна: |  Англія (1927–1956, 1964–1965, 1966–1970, 1972–1974, 1976–...) Джэрсі (1957).svg){kind=small} ПАР (1965) Аўстралія (1971, 1975)
|
| Спонсар: | Betfred (2015–...) |
| Фармат: | Рэйтынгавы турнір |
| Прызавы фонд: | £1,968,000 (2018) |
| Колькасць удзельнікаў: | 32 (1982–...) |
| Рэкорды | |
| Дзеючы чэмпіён: | Роні О’Саліван (сёмы тытул) |
| Рэкордная колькасць тытулаў: | 15: Джо Дэвіс |
| Найвышэйшая серыя: | 147:
|
| Апошні турнір | |
| Чэмпіянат свету 2018 | |
Чэмпіянат свету па снукеры (англ.: World Snooker Championship) — галоўны прафесійны рэйтынгавы турнір па снукеры.
Пачынаючы з сезону 1973/74 ён уключаны ў спіс рэйтынгавых спаборніцтваў. У цяперашні час чэмпіянат праводзіцца ў Тэатры Крусібл (англ.: Crucible Theatre) ў Шэфілдзе, Англія. Гэты турнір з'яўляецца самым важным па прэстыжнасці, рэйтынгавых ачках і прызавых грошах, і праходзіць штогод у канцы сезону. Арганізатарам турніру з'яўляецца Сусветная асацыяцыя прафесійнага більярду і снукеры (WPBSA). Рэкардсменам па колькасці тытулаў з'яўляецца Джо Дэвіс, які выйграў 15 чэмпіянатаў свету да 1946 года. Рэкардсмен сучаснай эры — шатландзец Стывен Хендры з сямю тытуламі.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Раннія гады[правіць | правіць зыходнік]
Хоць у снукер пачалі гуляць прыблізна ў 1870-х гадах, афіцыйна яго правілы былі зацверджаны арганізацыяй більярда Billiard Association & Control Club (пазней — Billiard Association & Control Council (BA & CC)) у 1919 годзе. Англійскі більярд у той час быў дамінуючай разнавіднасцю більярдных гульняў, і таму ідэі аб арганізацыі рэгіянальных снукерных турніраў з'явіліся толькі ў пачатку 1920-х гадоў. Многія прафесійныя гульцы разумелі патэнцыял гульні і настойвалі на правядзенні чэмпіянату свету. У рэшце рэшт, гэтым непасрэдна заняўся Біл Камкін, уладальнік сеткі більярдных клубаў у Бірмінгеме. Разам Біл і яго сябар Джо Дэвіс распрацавалі і прапанавалі план правядзення спаборніцтва BA & CC. Іх прапанова была прынята.
Першы чэмпіянат свету быў праведзены з лістапада 1926 па май 1927 года ў Бірмінгеме, Англія. У ім прынялі ўдзел 10 гульцоў. Першы матч быў згуляны паміж Мельбурнам Інменам і Томам Ньюменам, а пераможцам усяго першынства стаў англічанін Джо Дэвіс. Ён жа быў адным з арганізатараў турніру. За перамогу Дэвіс атрымаў £6.10 (каля трохсот фунтаў стэрлінгаў па сённяшніх расцэнках), а кубак чэмпіёна ён купіў за свае грошы. Вышэйшы брэйк турніру зрабіў Альберт Коўп, 60 ачкоў.
У наступныя некалькі гадоў чэмпіянат пераносіўся ў розныя гарады, аднак краіна правядзення заставалася адной і той жа. Усе розыгрышы, аж да 1940 выйграваў Дэвіс, акрамя таго, у 1936 годзе ён зрабіў першы афіцыйна зарэгістраваны сэнчуры-брэйк. Адзіным сур'ёзным супернікам быў яго ж малодшы брат Фрэд, у якога Джо выйграў у 1940 годзе ў вырашальным фрэйме.
У большасці выпадкаў фармат турніру ў той час быў аднолькавым: ён праводзіўся па сістэме «чэлендж», гэта значыць чэмпіён аднаго года аўтаматычна выходзіў у фінал наступнага, а праціўнік вызначаўся ў серыі матчаў на выбыванне.
З 1941 па 1945 чэмпіянат не праводзіўся з-за Другой сусветнай вайны. Аднавіўся ён толькі ў 1946 годзе, і зноў пераможцам стаў Джо Дэвіс. Яму ж належаў і вышэйшы брэйк чэмпіянату ў 136 ачкоў, які ён зрабіў у фінальным матчы супраць Хорэса Ліндрума. За гэту перамогу англічанін атрымаў 1000 фунтаў стэрлінгаў. Да таго моманту Дэвіс стаў ужо 15-кратным чэмпіёнам свету (усе тытулы былі выйграныя запар), але пасля чэмпіянату 1946 гады ён спыніў удзел у турніры. Пасля сыходу старэйшага брата Фрэд Дэвіс быў гатовы працягнуць сямейную традыцыю, аднак, яго першая спроба заваяваць тытул апынулася няўдалай. У фінальным матчы яго спыніў шатландзец Уолтар Дональдсан. Тым не менш, наступныя 10 гадоў на чэмпіянаце дамінаваў менавіта Дэвіс-малодшы: з 1948 па 1957 гады ён выйграў восем тытулаў, у той час як яго галоўны супернік Дональдсан — усяго адзін.
Заняпад[правіць | правіць зыходнік]
У 1952 годзе ў правядзенні сусветных чэмпіянатаў па снукеры пачаўся крызіс. Пачатак яму паклалі вялікія рознагалоссі паміж гульцамі і кіраўніцкай арганізацыяй, BA & CC. У выніку было праведзена два чэмпіянату: арганізаваны ВА & CC і арганізаваны самімі гульцамі-прафесіяналамі. У першым прынялі ўдзел усяго два снукерысты, і пераможцам стаў аўстраліец Хорэс Ліндрум; у другім згулялі ўсе астатнія прафесіяналы, і там чэмпіёнам быў Фрэд Дэвіс. World Matchplay (так афіцыйна называўся той турнір) і сталі лічыць «сапраўдным» першынством свету. Аднак доўга ён не пратрымаўся і ў 1958 годзе перастаў праводзіцца з-за непапулярнасці і катастрафічнага недахопу грошай. Апошнім чэмпіёнам World Matchplay стаў англічанін Джон Палмен, які выйграў свой тытул у 1957.
1960-я і 1970-я гады[правіць | правіць зыходнік]
У 1964 турнір усё ж адрадзіўся ў фармаце «чэлендж», шмат у чым дзякуючы намаганням Рэкса Уільямса, які дасягнуў пагаднення з BA & CС годам раней. Але чэмпіянаты праводзіліся нерэгулярна, часам — некалькі разоў на год, дзякуючы чаму Палмен выйграў за чатыры гады сем чэленджаў.
У 1969 фармат чэмпіянату свету змяніўся, і была прынята сістэма гульні на выбыванне. Першым пераможцам стаў Джон Спэнсар, аднак наступнае дзесяцігоддзе на чэмпіянаце правіл іншы гулец, валіец Рэй Рыярдан, які выйграў з 1970 па 1978 шэсць тытулаў.
У 1974 годзе чэмпіянат быў уключаны ў спіс рэйтынгавых спаборніцтваў, з-за чаго павялічыўся яго прэстыж. А ў 1976 на першынство прыйшоў першы буйны спонсар, цыгарэтны брэнд Embassy, які застаўся з турнірам амаль на трыццаць гадоў. Праз год чэмпіянат знайшоў і новы дом, Тэатр Крусібл у Шэфілдзе, а канал BBC пачаў трансляцыі гульняў. Менавіта 1977 і можна лічыць годам нараджэння сучаснага снукеры.
Сучасная снукерная эра[правіць | правіць зыходнік]
З пачатку 1980-х гадоў было вырашана дапускаць да ўдзелу ў турніры 32 гульца. Прыкладна тады ж, у 1980 была зацверджана і канчатковая колькасць фрэймаў фіналу: 35, гульня да 18 перамог.
З 1997 года таксама была ўведзена невялікая змена ў фармат: паўфіналы сталі гуляць не да 16, а да 17 выйграных партый.
У 1980 годзе першынство свету ўпершыню выйграў нееўрапеец (канадзец Кліф Торбурн). А праз год тытул атрымаў новы гулец — Стыў Дэвіс (не сваяк Джо і Фрэду Дэвісам). Ён стаў абсалютным лідарам, выйграўшы ў 1980 х шэсць вышэйшых тытулаў з васьмі згуляных ім фіналаў. Не без удзелу Сціва прайшоў і фінал ЧС-1985, самы знакаміты з усіх, калі-небудзь згуляных у гісторыі Крусібла. Тады Дэніс Тэйлар выйграў у англічаніна 18:17, вырваўшы перамогу на апошнім шары. Гэты 35-фрэймавы паядынак, які скончыўся ў 00-19 ў панядзелак, доўгі час трымаў рэкорд працягласці снукерных матчаў (890 хвілін чыстага часу).
Дэвіс мог дамінаваць у чэмпіянатах і далей, аднак, у канцы 1980-х у мэйн-туры (своеасаблівай вышэйшай лізе снукеры) з'явіўся яшчэ больш адораны гулец — Стывен Хендры. У тыя часы многія эксперты сталі называць Хендры пераемнікам Дэвіса, паколькі як адзін, так і другі ўжо ў пачатку сваёй кар'еры станавіліся практычна непераможнымі на ўсіх спаборніцтвах. Але ў выніку шатландзец пакінуў ззаду Сціва па ўсіх паказчыках, і перш за ўсё па галоўным — колькасці выйграных чэмпіянатаў свету. 90-я гады належалі менавіта Стывену Хендры. Свой першы тытул ён узяў у рэкордныя 21 год і 106 дзён, а апошні, сёмы па ліку, заваяваў у 1999. Стывен Хендры па праве лічыцца самым паспяховым гульцом у гісторыі турніру: нягледзячы на тое, што па колькасці выйграных чэмпіянатаў свету ён займае толькі чацвёртае месца, яго перамогі прыйшліся на час, калі снукер быў ужо даволі развітым відам спорту з высокай гульнявой канкурэнцыяй.
Аднак, у самым пачатку XXI стагоддзя цалкам раскрыўся патэнцыял новага пакалення снукеры, да якога ставіліся перш за ўсё Роні О’Саліван (Англія), Джон Хігінс (Шатландыя) і Марк Уільямс (Уэльс). Менавіта гэтыя тры снукерысты заваёўвалі галоўны трафей чэмпіянату адзінаццаць разоў на траіх : у 1998, 2000—2001, 2003—2004, 2007—2009 і 2011—2013 гадах. З іх 5 тытулаў заваяваў О'Саліван, 4 Хігінс і 2 Уільямс. Менавіта О'Саліван і Хігінс сталі паўнапраўнымі пераемнікамі Стывена Хендры і Сціва Дэвіса, выйграўшы ўдваіх 9 сусветных тытулаў, а таксама згуляўшы адзін з фіналаў паміж сабой (у 2001-м годзе перамог Роні 18:14). І калі Хендры заставаўся найвялікшым гульцом свайго часу, а таксама нябачаным для мінулых гадоў майстрам, Хігінс і О'Саліван адкрылі новую эру снукеры, у якой канкурэнцыя была ўжо ў разы вышэй чым у 90-я гады. З нейкага моманту пытанне аб магчымасці абароны сусветнага тытула хоць нейкім гульцом ужо перастала стаяць на парадку дня, а ў перыяд з 2007 па 2011 чэмпіёны свету нават не маглі дайсці да чвэрцьфіналу наступнага ЧС. Толькі ў 2013-м годзе, атрымаўшы не самую цяжкую сетку турніру (у процівагу папярэдняй) і паказаўшы вельмі моцную гульню, Роні О'Саліван здолеў абараніць свой сусветны тытул.
У сувязі са зменамі ў заканадаўстве Вялікабрытаніі, звязанымі з абмежаваннямі рэкламы тытунёвых вырабаў, кампаніям-вытворцам было забаронена спансіраваць спартыўныя спаборніцтвы на тэрыторыі Злучанага Каралеўства. Але Embassy атрымалі спецыяльны дазвол на працяг спонсарства чэмпіянату свету да 2005 года. Апошнім чэмпіёнам «Embassy Snooker World Championship» стаў англічанін Шон Мёрфі, які выйграў у Мэцью Стывенса, 18:16. Перамога Мёрфі запомнілася не столькі, як апошняя пад спонсарствам Embassy, колькі тым, што сам пераможца заваяваў тытул, выйшаўшы з кваліфікацыйных раўндаў. Гэта быў усяго другі выпадак за гісторыю чэмпіянату ў Крусібле пасля перамогі Тэры Грыфітса ў 1979 годзе.
Падчас правядзення турніру 2005 старшынёй WPBSA было абвешчана, што чэмпіянат будзе праводзіцца ў Тэатры Крусібл як мінімум яшчэ пяць гадоў, а яго новым спонсарам неўзабаве стала найбуйнейшая сетка анлайнавых казіно — 888.com — з ёй у студзені 2006 быў падпісаны 5-гадовы кантракт. З прыходам 888.com былі звязаны многія змены ў стылі афармлення першынства, напрыклад, традыцыйна чырвоны колер арэны Крусібла змянілі на зялёны, а гульцам, як ужо было напісана вышэй, было забаронена курыць і піць алкаголь у зале.
Першым пераможцам турніру пры новым фундатару стаў 2 -гадовы шатландзец Грэм Дотт, які абыграў у драматычным фінале англічаніна Пітэра Эбдана, 18:14. Цікава, што сам Дотт, хоць і ўваходзіў у лік 16 наймацнейшых снукерыстаў, на думку букмекераў з'яўляўся найменш верагодным чэмпіёнам. Але яго перамозе відавочна паспрыяла як эмацыйнае знясіленне суперніка ў паўфінале, так і яго ўласны, «ахоўны» стыль гульні. У выніку Грэм Дотт атрымаў £200000 і трафей чэмпіянату ў абноўленым дызайне.
На чэмпіянаце свету 2007 года быў здзейснены юбілейны, 1000-й сэнчуры-брэйк у гісторыі Крусібла. Аўтарам гэтага дасягнення стаў Джон Хігінс, ён жа стаў пасля чэмпіёнам. А папярэдні пераможца, Дотт, прайграў ужо ў першым раўндзе не вельмі моцнаму суперніку — Іану Мак-Калаху — 7:10. Але абараніць тытул на наступны год не ўдалося і Хігінсу: на першынстве 2008 года ён прайграў у другім раўндзе. На гэты раз чэмпіёнам стаў Роні О'Саліван, які перамог у фінале Алістэра Картэра, 18:8.
У турнірах апошніх гадоў таксама неабходна адзначыць Ніла Робертсана, які здолеў уклініцца паміж 3 тытуламі О'Салівана і 3 тытуламі Хігінса ў 2010 годзе, а таксама гуляў да гэтага ў паўфінале. Адзначыўся на Чэмпіянаце свету 2007 года Марк Селбі дайшоўшы аж да фіналу, не будучы пры гэтым яшчэ членам топ-16. У 2011 годзе ў фінал выйшаў 21-гадовы і вельмі таленавіты гулец Джад Трамп. Аднак ні цярпення Селбі, ні таленту Трампа не хапіла для таго каб выйграць чэмпіянат, абодва разы чэмпіёнам станавіўся Джон Хігінс.
У 2012 годзе Алі Картэру ўдалося выйсці ў другі фінал у кар'еры, дзе ён зноў быў пераможаны О'Саліванам. Год праз у 2013-ым у фінал выйшаў адораны, хоць ужо і не вельмі малады Бары Хокінс. На сваім шляху ён перамог маладога Джэка Лісоўскі, Марка Селбі, Дзіна Цзюньхуэй і вельмі моцнага Рыкі Уолдэна. У фінале ж не змог нічога супрацьпаставіць О'Салівану і прайграў 12:18. Зрэшты, Хокінс стаў другім гульцом у гісторыі снукеры, які здолеў выйграць у фінале ў Роні 12 фрэймаў (пасля Хігінса), а таксама адзіным гульцом на Чэмпіянаце 2013 года, які здолеў хаця б на некаторы час у матчы з Роні выйсці ў ліку наперад (3:2).
Пасля чэмпіянату свету 2008 галоўны спонсар, 888.com, так і не выканаўшы свае абавязкі па кантракце, у сувязі з крызісам, спыніў яго спансіраванне. У 2009 букмекерская кампанія Betfred.com стала галоўным спонсарам чэмпіянату свету на наступныя чатыры гады. Такім чынам, галоўны з снукерных турніраў змяніў афіцыйную назву на «Betfred.com World Snooker Championship». А месца правядзення чэмпіянату, па заяве былога кіраўніка WPBSA сэра Родні Уокера, хутчэй за ўсё, застанецца ранейшым да 2015 года — Тэатр Крусібл у Шэфілдзе. Па заканчэнні кантракту з фірмай Betfred спонсарам стала кампанія Betfair з 2013 года.
За апошні час прыкметна вырасла якасць гульні (як у снукеры ў цэлым, так і на чэмпіянаце свету ў прыватнасці) — для параўнання, на турніры 1983 набралася ўсяго 18 соценных серый, а на чэмпіянаце 2009 года — 83. Паказчык ЧС-2009 з'яўляецца рэкордным на дадзены момант.
Геаграфія чэмпіянату і яго ўдзельнікаў[правіць | правіць зыходнік]
За 83 гады (з невялікімі перапынкамі) сваёй гісторыі чэмпіянат свету пабываў у 13 гарадах і ў 3 краінах свету (Вялікабрытанія (Англія), Паўднёва-Афрыканская Рэспубліка, Аўстралія). Сярод найбольш паспяховых гульцоў як раней, так і цяпер дамінуюць брытанцы, аднак у апошні час сталі з'яўляцца ўдзельнікі з традыцыйна «неснукерных» краін. З пачатку 90-х у фінальнай стадыі турніру гулялі прадстаўнікі Англіі, Шатландыі, Уэльса, Паўночнай Ірландыі, Ірландыі, Кітая, Аўстраліі, Новай Зеландыі, ПАР, Канады, Нідэрландаў, Ісландыі, Нарвегіі, Фінляндыі, Тайланда, Пакістана, Мальты і Бельгіі.
Сярод найбольш паспяховых небрытанскіх снукерыстаў, якія яшчэ не скончылі сваю кар'еру, можна назваць Ніла Робертсона з Аўстраліі, галандца Стэфана Мазроцыса, які на ЧС-1997 трапіў у 1/8 фіналу, Дзіна Цзюньхуэя і Ляна Вэньбо з Кітая і Тоні Драга з Мальты.
У апошні час перыядычна з'яўляецца інфармацыя аб тым, што чэмпіянат свету можа быць перанесены ў Кітай, але не раней, чым скончыцца дзеючы кантракт з шэфілдскім Крусіблам. Жаданне перанесці турнір у Кітай звязана з высокай папулярнасцю снукеры ў гэтай краіне, а таксама з магчымасцю прыцягнення новых буйных спонсараў.
Рэкорды[правіць | правіць зыходнік]
- Самым тытулаваным гульцом за ўсю гісторыю чэмпіянату свету да гэтага часу застаецца Джо Дэвіс: з 1927 па 1946 ён выйграваў першынство 15 разоў запар. А самым паспяховым снукерыстам сучаснай эпохі фармальна з'яўляецца Стывен Хендры, перамагаўшы ў Крусібле 7 разоў. Усяго ж прынята вылучаць чацвёрку самых паспяховых гульцоў сучаснага снукеры: Стывена Хендры, Сціва Дэвіса, Роні О'Салівана і Джона Хігінса.
- Першынство 2007 вядома самым доўгім фрэймам за ўсю гісторыю турніру. Ён працягваўся 1 гадзіну і 17 хвілін і быў згуляны ў фінале паміж Джонам Хігінсам і Маркам Селбі.
- Самым маладым пераможцам чэмпіянату стаў Стывен Хендры, які выйграў яго ў 1990 ва ўзросце 21 года. Другім па гэтым паказчыку з'яўляецца Шон Мёрфі, трэцім — Алекс Хігінс. Абодва яны перамагалі на чэмпіянаце ў 22 гады, але з розніцай у некалькі месяцаў. А самым узроставым пераможцам першынства стаў Рэй Рыярдан, які выйграў турнір у 45 гадоў і 203 дня (чэмпіянат свету 1978). Але яшчэ больш уражлівым выглядае ўзрост фіналіста турніру 1966 Фрэда Дэвіса — 53 гады.
- Самым нечаканым чэмпіёнам з'яўляецца Тэры Грыфітс (1979), які выйграў турнір, будучы гульцом з кваліфікацыі; акрамя таго, чэмпіянат быў усяго другім прафесійным турнірам, у якім ён гуляў. Джо Джонсан стаў чэмпіёнам у 1986, хоць стаўкі на яго перад пачаткам турніру прымаліся як 150-1; Шон Мёрфі ў 2005 паўтарыў дасягненне Грыфітса і выйграў тытул, выйшаўшы з кваліфікацыйных раўндаў.
- Джымі Уайт шэсць разоў дасягаў фіналаў сусветнага першынства (у 1984 і 1990—1994 гг.), аднак, ні разу не выйграваў яго. Апошні фінал ён згуляў з Хендры і прайграў яму, 17:18.
- Так званы «Праклён Крусібла» заключаецца ў тым, што ні адзін чэмпіён, які выйграў упершыню на гэтай арэне, не можа абараніць свой тытул на наступны год. Джон Спенсер, Тэры Грыфітс, Стыў Дэвіс, Дэніс Тэйлар, Грэм Дотт і Ніл Робертсан прайгралі ў першым раўндзе, іншыя прайшлі далей. Бліжэй за ўсіх падышоў Джо Джонсан, які выйграў чэмпіянат у 1986 годзе і на наступны год дабраўся да фіналу. Але і ён саступіў свайму суперніку, 14:18.
- Толькі 7-мі снукерыстам удалося ў сваёй кар'еры хоць бы раз абараніць свой тытул: Джо Дэвісу, Фрэду Дэвісу, Джону Палмену, Рэю Рыардыну, Сціву Дэвісу, Стывену Хендры і Роні О'Салівану. Толькі апошнія тры гульца ставяцца да ўмоўна сучаснай эры снукеры. Пры гэтым Сціву Дэвісу атрымалася абараніць свой тытул тройчы, Хендры — чатыры разы, а Роні О'Салівану толькі аднойчы ў 2013 годзе.
- Кен Доэрці — адзіны, каму ўпакорваліся тры розных версіі чэмпіянату свету. У розны час ён перамагаў на юніёрскім, аматарскім і прафесійным чэмпіянатах.
- Роні О'Саліван — адзіны гулец, якому ўдалося выйграць усе віды чэмпіёнскіх кубкаў у сучаснай эры снукеры. Ён уладальнік кубка ўпрыгожанага спонсарамі Embassy, 888.com, Betfred.com і Betfair.com. Джону Хігінсу ўдалося выйграць тры выгляду кубкаў, акрамя апошняга (Betfair).
- Джон Пэрат — адзіны, каму ўдавалася выйграць у свайго суперніка ўсухую ў фінальнай стадыі турніру: гэта адбылося ў матчы першага круга чэмпіянату свету 1991 года супраць Эдзі Чарльтана. У кваліфікацыі сухі лік сустракаўся рэдка, але ўсё ж сустракаўся. У 2012 годзе цэлых 2 матчы завяршыліся з лікам 10:0.
- Хорэс Ліндрум і Ніл Робертсан (Аўстралія), Кліф Торбурн (Канада) і Кен Доэрці (Ірландыя) з'яўляюцца адзінымі чэмпіёнамі свету, якія пражываюць (альбо якія пражывалі) не ў Вялікабрытаніі.
- Чэмпіянаты свету 1931 і 1952 гадоў цікавыя тым, што ў кожным з іх прымала ўдзел усяго 2 гульца.
- Самы працяглы нефінальны матч чэмпіянату свету быў зафіксаваны ў 1983 годзе ў 1/8 фіналу паміж Кліфам Торбурнам і Тэры Грыфітсам. Ён скончыўся ў 03-51 раніцы, і перамогу атрымаў Торбурн з лікам 13:12. Ён жа, як ужо згадвалася вышэй, зрабіў у гэтым матчы 147.
- Самы хуткі матч да 13 перамог на чэмпіянаце свету быў зафіксаваны ў 1997 годзе. Роні О'Саліван тады выйграў у Тоні Драга, 13:4. Варта заўважыць, што гэтыя гульцы маюць мянушкі "Ракет " і «Тарнада» адпаведна, так як вядомыя як самыя хуткасныя за ўсю гісторыю гульні.
- З самых вядомых камбекаў (матч, дзе адзін гулец, прайграючы іншаму вельмі шмат фрэймаў, выйграе ў рэшце рэшт матч) можна вылучыць некалькі матчаў :
- ЧС-1985, Дэніс Тэйлар — Стыў Дэвіс. З ліку 0:8 Тэйлар выйграў матч, 18:17, стаўшы чэмпіёнам.
- ЧС-1992, Стывен Хендры — Джымі Уайт. З ліку 8:14 Хэндры выйграў матч, 18:14, стаўшы чэмпіёнам.
- ЧС-1995, Найджэл Бонд — Кліф Торбурн. З ліку 2:9 Бонд выйграў матч, 10:9.
- ЧС-2003, Кен Доэрці — Пол Хантэр. З ліку 9:15 Доэрці выйграў матч, 17:16, і прайшоў у фінал.
- ЧС-2007, Шон Мёрфі — Мэцью Стывенс. З ліку 5:11, а затым і 7:12 Мёрфі выйграў матч, 13:12.
- ЧС-2010, Ніл Робертсан — Марцін Гоўлд. З ліку 5:11 Робертсан выратаваў матч, выйграўшы яго з лікам 13:12, а затым стаў чэмпіёнам свету.
- Стывен Хэндры з'яўляецца снукерыстам, які зарабіў больш за ўсіх прызавых грошай на асобным чэмпіянаце свету (£190,000 за перамогу і £163,000 за найвышэйшы брэйк у 147 ачкоў, 1995).
Сэнчуры-брэйкі і максімумы[правіць | правіць зыходнік]
_2013-01-30_07.jpg)
- Першы максімальны брэйк на чэмпіянаце быў зарэгістраваны ў 1983 годзе. Аўтарам гэтага дасягнення стаў канадскі гулец Кліф Торбурн, які пасля дайшоў да фіналу. Брэйк быў зроблены на стадыі 1/8 фіналу.
- За ўсю гісторыю на чэмпіянатах свету было зроблена дзесяць максімальных брэйкаў, але толькі адзін — у кваліфікацыйных раўндах (Роберт Мілкінс, 14 сакавіка 2006 года).
- Роні О'Саліван і Стывен Хендры дзеляць рэкорд па колькасці максімальных серый на турніры. О'Саліван зрабіў свой першы 147 ў 1997 годзе за 5 хвілін і 20 секунд (самы хуткі максімум у гісторыі прафесійнага снукеры). У 2003 ён паўтарыў гэту серыю ў матчы першага круга супраць Марка Фу, але ў выніку прайграў таму, 6:10. У трэці раз О'Саліван зрабіў максімум на чэмпіянаце свету 2008 у 1/8 фіналу супраць Марка Уільямса, прычым у апошнім фрэйме. Стывен Хендры зрабіў свой першы максімум на турніры ў паўфінале 1995 супраць Джымі Уайта; другі — у чвэрцьфінале ЧС-2009 і трэці — у 1/16 фіналу ў 2012 годзе. Акрамя гэтых двух гульцоў, максімальныя брэйкі ў фінальнай стадыі чэмпіянату свету ёсць на ліку ў Джымі Уайта (1992), Марка Уільямса (2005), Кліфа Торбурна (1983) і Алістера Картэра (2008).
- Больш за ўсё сэнчуры-брэйкаў на адным чэмпіянаце свету зрабіў Стывен Хендры (2002 год, 16 соценных серыяў).
- Адзіным снукерыстам, якому ўдалося зрабіць сэнчуры-брэйк у сваім дэбютным матчы на чэмпіянатах свету, з'яўляецца ірландзец Фергал О’Браен. Ён зрабіў гэта ў 1994 годзе.
- Роні О'Саліван у 2013 годзе стаў рэкардсменам па сумарнай колькасці соценных серый, зробленых на ўсіх чэмпіянатах свету адным гульцом. Яго бягучы рэкорд — 131 серыя.
- Чэмпіянат свету па снукеры 2008 — першы і пакуль адзіны афіцыйны турнір, на якім (у асноўнай стадыі) было зроблена два максімуму: адзін у Роні О'Салівана, іншы ў Алістера Картэра. У выніку прызавыя за гэта дасягненне былі падзеленыя паміж імі пароўну.
- C пачатку 90-ых гадоў былі ўведзеныя буйныя бонусы за максімальныя брэйкі. Першым гульцом, хто атрымаў буйны бонус стаў Джымі Уайт у 1992 годзе (100 тысяч за максімум і 14 тысяч за найвышэйшы брэйк). Самы вялікі прыз за максімум атрымаў Роні О'Саліван у 2003 годзе — 169 тысяч фунтаў (у сярэднім за секунду серыі О'Салліван зарабляў па 433 фунта).
- З 2013 года замест буйных сум за найвышэйшы і максімальны брэйкі ўведзена ўзнагарода «Залаты кі» у дадатак да агульнай формулы кошту максімальных брэйкаў па накатанай (за кожны максімум сезону кошт наступнага ўзрастае на 5000 фунтаў). У 2013 годзе «Залаты кі» і 30 тысяч фунтаў выйграў Ніл Робертсан з серыяй у 143 ачкі.
Статыстыка і характэрныя падзеі фінальных матчаў[правіць | правіць зыходнік]
- Самы разгромны лік на чэмпіянатах свету быў зафіксаваны ў 1989 годзе, калі Стыў Дэвіс перамог Джона Пэрата, 18:3. Іншыя буйныя перамогі былі на ЧС-1993 (18:5, Стывен Хендры — Джымі Уайт), ЧС-1983 (18:6, Стыў Дэвіс — Кліф Торбурн) і ЧС-1965 (39:12, Джон Палмэн — Фрэд ван Рэнсбург).
- Стыў Дэвіс з'яўляецца рэкардсменам па колькасці прайграных партый на чэмпіянаце на шляху да тытула. У 1989 годзе ён саступіў супернікам толькі 23 партыі ва ўсіх матчах, другое месца за Хэндры — 25 прайграных партый у 1993 годзе.
- Толькі тройчы (2002, 1994, 1985) фінал чэмпіянату свету завяршаўся ў вырашаючай партыі. У 1985 сама партыя завяршылася на чорным шары.
- Самы буйны лік быў зафіксаваны на ЧС-1952, калі Хорэс Ліндрум перамог Кларка Мак-Конекі, 94:49.
- Месцам, дзе найбольш часта праводзіўся чэмпіянат свету (і яго фінал), з'яўляецца Тэатр Крусібл у Шэфілдзе. Па гэтым паказчыку яму няма і, магчыма, не будзе роўных: тэатр прымаў чэмпіянат ужо 37 раз, кожны год з 1977 года.
- Перамогі ў вырашальнай партыі на чэмпіянатах свету фіксаваліся 6 разоў. Упершыню фінал, дзе былі выкананыя ўсе магчымыя партыі, адбыўся ў 1940 годзе. У апошні раз гэта адбылося ў 2002 годзе. Той фінальны фрэйм быў вельмі напружаным і запомніўся шматлікімі памылкамі абодвух супернікаў.
- У апошні раз фінал, дзе абодва гульцы прадстаўлялі адну краіну (не Англію), адбыўся ў 2000 годзе паміж валійцамі Маркам Уільямсам і Мэцью Стывенсам.
- Самым запамінальным і напружаным прызнаны фінал 1985 паміж Сцівам Дэвісам і Дэнісам Тэйларам. Той матч пачаўся пад дыктоўку Дэвіса, і ён павёў 8:0. Затым Тэйлар зрабіў лік 11:11, а пры ліку 17:17 зрабіў некалькі сапраўды выбітных удараў, дзякуючы чаму і выйграў першынство. Лік у апошнім фрэйме быў 66-62 на карысць Тэйлара.
Тэрміны[правіць | правіць зыходнік]
Чэмпіянат свету за ўсю гісторыю правядзення толькі некалькі разоў гуляўся на працягу больш аднаго года. Наогул жа тэрміны правядзення гэтага турніру ўстаноўлены ўжо даволі даўно — гэта прыкладна сярэдзіна красавіка — пачатак мая. Да прыкладу, ЧС-2008 праводзіўся штодня з 19 красавіка па 5 мая.
Кваліфікацыйныя матчы[правіць | правіць зыходнік]
Доўгі час (да 2010 года) кваліфікацыя гульцоў мейн-тура ў асноўную частку турніру звычайна праводзілася ў два этапы. Першы гулялі снукерысты, якія займаюць найбольш нізкія пазіцыі ў афіцыйным рэйтынгу. Праводзіўся першы этап звычайна зімой, у пачатку — сярэдзіне студзеня. Другі этап кваліфікацыі праводзіўся вясной, за два-тры месяцы да пачатку чэмпіянату. У 2010 годзе два этапы кваліфікацыі было вырашана зблізіць у каляндарных тэрмінах і правесці, з невялікімі перапынкамі, у прамежак з 26 лютага па 9 сакавіка. Пачынаючы ж з 2011 года ўсе раўнды кваліфікацыі паставілі праводзіцца штодня, адзін за адным, з адзіным аднадзённым перапынкам, якія пайшлі на аднаўленне гульнявых сталоў.
Апошні час таксама праводзіцца так званая папярэдняя кваліфікацыя, або кваліфікацыя для гульцоў, якія ўваходзяць у склад WPBSA, але не гуляюць у мейн-туры. Яна, у залежнасці ад колькасці ўдзельнікаў, можа складацца з некалькіх этапаў, і дае магчымасць былым прафесіяналам (ці іншым гульцам — сябрам WPBSA, не гуляючым у туры) трапіць у асноўную кваліфікацыю і змагацца далей за трапленне ў фінальную стадыю. Раней, калі ў мейн-туры гуляла значна больш снукерыстаў, замест гэтага праводзілася папярэдняя кваліфікацыя для звычайных гульцоў-аматараў.
Рэйтынгавыя ачкі[правіць | правіць зыходнік]
Рэйтынгавыя ачкі на чэмпіянаце свету заўсёды былі і застаюцца самымі каштоўнымі сярод усіх снукерных турніраў. Хоць да 2005 года пераможцы першынства атрымлівалі 8000 балаў, гэтага ім хапала, каб рэзка паправіць або ўмацаваць становішча ў сусветным рэйтынгу, таму што ачкі на большасці астатніх спаборніцтвах былі ўдвая менш. Нярэдка менавіта перамога на чэмпіянаце прыносіла снукерыстам з недастаткова высокім рэйтынгам першае месца па выніках сезона. Да прыкладу, у 1990 годзе Стывен Хендры стаў першым менавіта дзякуючы перамозе на першынстве, хоць да гэтага ён моцна адставаў ад Сціва Дэвіса.
Ачкі размяркоўваюцца паміж гульцамі ў рознай ступені ў залежнасці ад іх становішча ў афіцыйным рэйтынгу і турнірных вынікаў. Напрыклад, гульцы з больш нізкім рэйтынгам (па-за Топ-16, г.зн. якія прайшлі кваліфікацыю) за пройгрыш у раўндзе 32 мацнейшых (1/16 фіналу) атрымліваюць больш ачкоў, чым удзельнікі Топ-16 пры тым жа выніку.
Рэйтынгавыя ачкі ў 2013 годзе[правіць | правіць зыходнік]
| Колькасць ачкоў | |
|---|---|
| Пераможца | |
| Фіналіст | |
| Паўфіналісты | |
| Чвэрцьфіналісты | |
| 1/8 фіналу | |
| 1/16 фіналу (для «сеяных») | |
| 4-ы раўнд асноўнай кваліфікацыі | |
| 3-і раўнд асноўнай кваліфікацыі | |
| 2-і раўнд асноўнай кваліфікацыі | |
| 1-ы раўнд асноўнай кваліфікацыі |
Прызавыя грошы[правіць | правіць зыходнік]
Прызавыя на чэмпіянаце свету па снукеры з'явіліся з першага ж года яго правядзення і склалі 6 фунтаў і 10 шылінгаў. Да 1946 годзе прызавыя павялічыліся да 1000 фунтаў за перамогу і фінал, і хоць у перакладзе на цяперашні курс гэтая сума павялічваецца ў некалькі разоў, грошай увесь гэты час было відавочна недастаткова. Сітуацыя змянілася ў лепшы бок у пачатку 1970-х гг., калі снукерныя турніры пачалі паказваць па тэлебачанні, а гульнёй зацікавіліся вядомыя спонсары (у асноўным якія рэкламуюць цыгарэты і алкагольныя напоі).
Хоць чэмпіянат свету спансіраваўся яшчэ ў 1969 годзе, матэрыяльная падтрымка турніру моцна не ўзрасла, затое самі спонсары мяняліся за наступныя 10 гадоў тройчы. Лёсавызначальным для турніру стаў прыход у 1976 цыгарэтнага брэнда Embassy, які і пачаў актыўна павялічваць прызавы фонд. На першым чэмпіянаце свету пры спансаванні Embassy прызавыя склалі ў агульным £15300; чэмпіён жа гарантаваў сабе 6000 фунтаў стэрлінгаў. Але ўжо да 1995 года фонд быў устаноўлены ў памеры £578250, а ў чэмпіянаце 2003 года, рэкордным па прызавым грошай, толькі пераможца атрымаў £270 тысяч. Агульны ж фонд таго першынства склаў 1,378,920 фунтаў. Акрамя таго, з пачатку 1990-х гульцы, якія зрабілі максімальны брэйк, таксама атрымлівалі самавітае ўзнагароджанне ў памеры ад 157,000 да 167,000 фунтаў стэрлінгаў (147,000 за сам максімум і яшчэ да 20,000 за вышэйшы брэйк турніру); ў 2011 годзе гэты бонус быў адменены, а з 2012 года ўведзена сістэма «пераходзячага джэкпота».
Прызавыя ў 2013 годзе[правіць | правіць зыходнік]
| Агульны прызавы фонд | |
| Пераможца | |
| Фіналіст | |
| Паўфіналісты | |
| Чвэрцьфіналісты | |
| 1/8 фіналу | |
| 1/16 фіналу (для «сеяных») | |
| 4-ы раўнд асноўнай кваліфікацыі | |
| 3-і раўнд асноўнай кваліфікацыі | |
| Вышэйшы брэйк у асноўнай стадыі турніру | |
| Вышэйшы брэйк у кваліфікацыі |
Фармат[правіць | правіць зыходнік]
Фармат чэмпіянату свету на ранніх стадыях яго развіцця (1920—1960 гг.) быў няўстойлівым і мяняўся практычна кожны раз. У асноўным снукерысты гулялі доўгія, часам шматдзённыя матчы. Пік такіх «марафонскіх» розыгрышаў прыйшоўся на 1950-я, калі фіналы граліся як мінімум да 50 перамог. 1952 стаў рэкордным па гэтым паказчыку — тады Хорэс Ліндрум і Кларк Мак-Конекі разыгралі матч з 143 фрэймаў. Перамогу ў тым фінале з лікам 94:49 атрымаў Ліндрум (для параўнання — зараз фіналы чэмпіянату гуляюцца да 18 перамог).
Аднак у 1970-х гадах WPBSA (новая арганізацыя кіравання снукерам) была вымушана скараціць колькасць фрэймаў для перамогі. Гэта адбылося па простай прычыне: снукерныя матчы сталі транслявацца па тэлебачанні, а час трансляцыі быў абмежаваны. Так, з 1980 года максімальна магчымая колькасць фінальных партый скарацілася да 35. Дарэчы, прыкладна тады ж, дзякуючы прыходу новых гульцоў-прафесіяналаў, пашырылася турнірная сетка: зараз матчы асноўнай часткі чэмпіянату пачыналіся з 1/16 фіналу. Астатнія ж матчы гулялі па добра адпрацаванай сістэме, якая за без малога 30 гадоў зведала мінімальныя змены: 1/16 фіналу — матчы да 10 перамог, 1/8 фіналу — да 13 перамог, 1/4 фіналу — да 13 перамог і паўфіналы — да 17 перамог (да 1997 года да 16).
Пасеў гульцоў[правіць | правіць зыходнік]
Па традыцыі, першы матч кожнага новага чэмпіянату свету адкрывае дзеючы пераможца. Адпаведна, пры пасеве на турнір ён атрымлівае першы нумар па-за залежнасці ад таго, якое месца ён займае ў афіцыйным або папярэднім рэйтынгу. Другі нумар звычайна аддаецца гульцу, які займае першае месца ў афіцыйным рэйтынгу (калі ён жа займае першае месца, то пад другім нумарам сеецца нумар 2). Размеркаванне пасеву сярод астатніх 14 снукерыстаў з Топ-16 таксама вырабляецца ў адпаведнасці з афіцыйным рэйтынгам. Для прыкладу, на турніры 2010 года першы нумар пасеву атрымаў пераможца чэмпіянату 2009 (гэта значыць, папярэдні чэмпіён) Джон Хігінс (хоць ён на той час быў толькі 4-м нумарам рэйтынгу). Другім стаў займаўшы 1-ы на той момант нумар у рэйтынгу Роні О'Саліван. Трэці нумар пасеву дастаўся Стывену Магуайру (2-му нумару рэйтынгу).
Варта таксама адзначыць, што размеркаванне «нясеяных» гульцоў на першы раўнд фінальнай стадыі (1/16 фіналу) вырабляецца выпадковым лёсаваннем, і іх афіцыйны рэйтынг пры гэтым не адыгрывае ніякай ролі. Да прыкладу, у 1/16-й таго ж турніру 2010 Хігінс, быўшы пасеяным першым, адыграў з 17-м нумарам рэйтынгу, а 2-і нумар пасеву (О'Саліван) — з 27-м нумарам.
Фармат чэмпіянату свету ў 2013 годзе[правіць | правіць зыходнік]
| Раўнд | Агульная колькасць фрэймаў | Колькасць фрэймаў, якая патрабуецца для перамогі | Фрэймы па сесіях |
|---|---|---|---|
| Папярэдняя кваліфікацыя | 9 | 5 | |
| Асноўная кваліфікацыя | 19 | 10 | |
| 1/16 фіналу | 19 | 10 | 9 - 10 |
| 1/8 фіналу | 25 | 13 | 8 – 8 – 9 |
| 1/4 фіналу | 25 | 13 | 8 – 8 – 9 |
| 1/2 фіналу | 33 | 17 | 8 – 8 – 8 – 9 |
| Фінал | 35 | 18 | 8 – 9 – 8 – 10 |
Вынікі[правіць | правіць зыходнік]
| Фармат | Арганізацыя |
|---|---|
| Плэй-оф | BACC |
| Дзеючы чэмпіён пачынаў чэмпіянат адразу з фіналу | BACC |
| Professional Matchplay Championship | Незалежны |
| Чэлендж-матчы | BACC |
| Плэй-оф (да Крусібла) | WPBSA |
| Плэй-оф (Крусібл) | WPBSA |
Пераможцы турніру[правіць | правіць зыходнік]
| Гулец | КП | Выйграныя турніры |
|---|---|---|
| Джо Дэвіс |
15 | 1927, 1928, 1929, 1930, 1931, 1932, 1933, 1934, 1935, 1936, 1937, 1938, 1939, 1940, 1946 |
| Джон Палмэн |
8 | 1957, 1964, 1964, 1965, 1965, 1965, 1966, 1968 |
| Фрэд Дэвіс |
8 | 1948, 1949, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956 |
 Стывен Хендры |
7 | 1990, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1999 |
| Стыў Дэвіс |
6 | 1981, 1983, 1984, 1987, 1988, 1989 |
 Рэй Рыярдан |
6 | 1970, 1973, 1974, 1975, 1976, 1978 |
| Роні О’Саліван |
5 | 2001, 2004, 2008, 2012, 2013 |
| Джон Хігінс |
4 | 1998, 2007, 2009, 2011 |
| Марк Уільямс |
3 | 2000, 2003, 2018 |
| Марк Сэлбі |
3 | 2014, 2016, 2017 |
| Джон Спэнсэр |
3 | 1969, 1971, 1977 |
.svg){kind=small} Алекс Хігінс |
2 | 1972, 1982 |
| Уолтэр Дональдсан |
2 | 1947, 1950 |
| Сцюарт Бінэм |
1 | 2015 |
| Ніл Робертсан |
1 | 2010 |
| Грэм Дот |
1 | 2006 |
| Шон Мёрфі |
1 | 2005 |
| Пітэр Эбдан |
1 | 2002 |
 Кен Доэрці |
1 | 1997 |
| Джон Пэрат |
1 | 1991 |
| Джо Джонсан |
1 | 1986 |
| Дэніс Тэйлар |
1 | 1985 |
 Кліф Торбурн |
1 | 1980 |
| Тэры Грыфітс |
1 | 1979 |
| Хорас Ліндрум |
1 | 1952 |
Пераможцы турніру паводле краін[правіць | правіць зыходнік]
| Краіна | КП | АКП | Першы тытул | Апошні тытул |
|---|---|---|---|---|
| Англія |
12 | 53 | 1927 | 2017 |
| Шатландыя |
4 | 14 | 1947 | 2011 |
| Уэльс |
3 | 10 | 1970 | 2018 |
| Паўночная Ірландыя |
2 | 3 | 1972 | 1985 |
| Аўстралія |
2 | 2 | 1952 | 2010 |
| Ірландыя |
1 | 1 | 1997 | 1997 |
| Канада |
1 | 1 | 1980 | 1980 |
Статыстыка і рэкорды[правіць | правіць зыходнік]
Агульная статыстыка ўдзельнікаў[правіць | правіць зыходнік]
Кіраванне[правіць | правіць зыходнік]
Галоўнай кіраўніцкай арганізацыяй як чэмпіянату свету, так і ўсяго прафесійнага снукеры ў цяперашні час з'яўляецца Сусветная асацыяцыя прафесійнага більярду і снукеры (скарочана WPBSA). Гэтая арганізацыя адказная за падрыхтоўку і правядзенне чэмпіянату, акрамя таго, яе прадстаўнікі вядуць супрацоўніцтва са спонсарамі і заключаюць кантракты на паказ першынства па розных тэлеканалах. Штаб-кватэра WPBSA знаходзіцца ў Брысталі, Англія.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Першапачаткова развіццём снукеры (і більярду ў цэлым) займалася Асацыяцыя більярду і Кантрольны Савет/Клуб (BA & CC). Менавіта гэтая арганізацыя зацвердзіла правілы снукеры і прасоўвала развіццё рэгіянальных турніраў у пачатку 20 стагоддзя. Пад яе кіраваннем праходзілі і чэмпіянаты свету па снукеры з 1927 па 1952 ўключна, пакуль рознагалоссі паміж гульцамі-прафесіяналамі і прадстаўнікамі BA & CC не прывялі да разрыву супрацоўніцтва на без малога 10 гадоў. Тым не менш, у 1964 асацыяцыя більярду і снукеры па дамове з Рэксам Уільямсам аднавіла чэмпіянат свету ў фармаце чэлендж. Канчаткова ж BA & CC перастала кіраваць чэмпіянатам свету і снукерам наогул у пачатку 1970-х, калі яна перастала існаваць у ранейшым выглядзе і была заменена на WPBSA. З тых часоў сусветнае першынство знаходзіцца пад кантролем у Сусветнай асацыяцыі більярду і снукеры.
Тэлебачанне і прэса[правіць | правіць зыходнік]
Найбольш развіты снукер у Вялікабрытаніі, там жа знаходзяцца і асноўныя крыніцы інфармацыі пра чэмпіянат свету. З 1960-х гадоў першынство сталі паказваць па тэлебачанні (каналы BBC, ITV). Зараз чэмпіянат свету асвятляюць у поўным аб'ёме тэлеканалы BBC і Еўраспорт, а таксама газеты Гардыян і BBC Sport. Турнір з'яўляецца галоўнай снукернай падзеяй сезону, і, адпаведна, самым папулярным спаборніцтвам па гэтай гульні на тэлебачанні - да прыкладу, за фіналам чэмпіянату свету 1985 года, які трансляваўся на канале BBC 2, сачылі больш 18 мільёнаў тэлегледачоў.
Самымі вядомымі каментатарамі, асвятляючымі турнір, у розныя часы былі Тэд Лоў, Клайв Эвертан (які ў свой час сумяшчаў кар'еры каментатара і журналіста) і Джэк Карноў; таксама каментаваць матчы чэмпіянату часта запрашаюць вядомых у мінулым снукерыстаў.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Гісторыя чэмпіянату на Global Snooker Архівавана 25 лютага 2010. (англ.)
- Відэафрагменты чэмпіянатаў свету на Youtube (англ.)
- Некаторыя звесткі аб гісторыі чэмпіянату свету на World Snooker (англ.)
- Увесь спіс рэкордаў і статыстыка турніру ў Архіве снукеры Крыса Цёрнера (англ.)
- Архіў снукеры Крыса Цёрнера Архівавана 16 красавіка 2013. (англ.)
- Фінал найбольш вядомага чэмпіянату свету (1985 год, Дэніс Тэйлар — Стыў Дэвіс) — відэа
- Найхуткі максімальны брэйк у выкананні Роні О'Салівана — відэа
- Вырашальная партыя чэмпіянату свету 1994 года, Стывен Хендры — Джымі Уайт — відэа
- Першы максімальны брэйк на чэмпіянаце свету ў выкананні Кліфа Торбурна — відэа
- Брэйк у 69 ачкоў Алекса Хігінса на чэмпіянаце 1982 — відэа
 | |
|---|---|
| Усе турніры |
|
| Кваліфікацыі | |
| Матчы | |
| Артыкулы па тэме | |
