Стэфан Баторый: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др removed Category:Асобы using HotCat |
Artsiom91Bot (размовы | уклад) др аўтаматычная замена шаблонаў |
||
Радок 103: | Радок 103: | ||
{{Зноскі}} |
{{Зноскі}} |
||
{{start box}} |
|||
{{БлокПА |
|||
{{succession box |
|||
| |
|title = [[Каралі Польшчы|кароль Польшчы]] |
||
⚫ | |||
| |
|before = [[Генрых III Валуа]] |
||
| |
|after = [[Жыгімонт Ваза]] |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
|пр= м |
|||
|нр= м |
|||
|тш= Стэфан Баторый |
|||
}} |
}} |
||
{{succession box |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
}} |
|||
{{end box}} |
|||
{{Вялікія князі літоўскія}} |
{{Вялікія князі літоўскія}} |
||
{{Манархі Польшчы}} |
{{Манархі Польшчы}} |
Версія ад 16:42, 29 кастрычніка 2017
Стэфан Баторый | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Báthory István | |||||||
| |||||||
| |||||||
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Ян I Заполья | ||||||
Пераемнік | Крыштаф I Баторы | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Генрых Валуа | ||||||
Пераемнік | Жыгімонт III | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Генрых Валуа | ||||||
Пераемнік | Жыгімонт III | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
27 верасня 1533 Жыладзішомльё, Трансільванія |
||||||
Смерць |
12 снежня 1586 (53 гады) Гродна, Троцкае ваяводства, ВКЛ |
||||||
Месца пахавання | |||||||
Род | Баторы | ||||||
Бацька | Іштван IV | ||||||
Маці | Каталіна Тэлегдзі | ||||||
Жонка | Ганна Ягелонка | ||||||
Дзеці | Вероніка | ||||||
Адукацыя | |||||||
Дзейнасць | палітык | ||||||
Аўтограф | |||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Стэ́фан БАТО́РЫЙ (венг.: Báthory István, рум.: Ştefan Báthory; 27 верасня 1533, Жыладзішомльё, Трансільванія (цяпер Шымлеў-Сілва́ніей, Румынія) — 12 снежня 1586), кароль польскі, вялікі князь літоўскі.
Нарадзіўся ў г. Жыладзішомльё ў (сучасны у Румыніі). Паходзіў з венгерскага роду Баторыяў, з лініі Шо́мля (z Somlyó). Трэці, апошні сын Іштвана Баторы і Каталіны Тэлегдзі. З 15 гадоў на вайсковай службе ў караля Чэхіі і Венгрыі Фердынанда Габсбурга. Разам з ім быў у Італіі, вучыўся ў Падуанскім універсітэце. Пасля вучобы вярнуўся на радзіму, дзе ўжо разгарнулася барацьба часткі венгерскіх магнатаў на чале з прэтэндэнтам на каралеўскі трон Венгрыі Янам Жыгімонтам Запольяі супраць германскага імператара, які адначасова быў і каралём Венгрыі. С. Баторый падтрымаў Запольяі, удзельнічаў у бітвах, набыў вопыт адміністратара, дыпламата і ваеннага камандзіра. Быў накіраваны на чале пасольства ў Вену на мірныя перагаворы з імператарам Максіміліянам II, але падчас перамоў па загаду імператара быў арыштаваны і інтэрніраваны ў Вене на працягу двух гадоў.
Пасля смерці Яна Жыгімонта Запольяі 25 мая 1571 быў абраны князем Трансільваніі, нягледзячы на супрацьдзеянне імператарскага двара. Калі кароль польскі і вялікі князь літоўскі Генрых Валуа ўцёк у Францыю, Стэфан Баторый выставіў сваю кандыдатуру на сталец Рэчы Паспалітай і быў абраны (снежань 1575). Пры абранні на трон ажаніўся з Ганнай Ягелонкай — дачкой Жыгімонта I Старога. Каранаваны 1 мая 1576, каранаваны на вялікага князя літоўскага ў чэрвені 1576.
Зрабіў значны ўклад ва ўмацаванне Рэчы Паспалітай, спрыяў падняццю яе аўтарытэту ў Еўропе. Умацаваў армію, дзеля чаго стварыў пешае войска для аблог і штурмаў крэпасцей, якое набіралася з замежных жаўнераў-наёмнікаў. Прывёў Лівонскую вайну да задавальняльнага для Рэчы Паспалітай выніку.
Пры Баторыі кожны трэці сойм праходзіў у Гродне. У ВКЛ замест гаспадарскага суда як вышэйшай судовай інстанцыі былі зацверджаныя шляхецкія выбарныя трыбуналы.
Сваю рэзідэнцыю Стэфан Баторый трымаў у Гродне, у Старым замку. Жыхарам Гродна ён даў пэўныя ільготы. Падтрымліваў сяброўскія адносіны з Каспарам Бекешам.
Памёр у Гродне. З-за таго, што прычына яго смерці выклікала спрэчку паміж прыдворнымі медыкамі, было праведзенае першае на тэрыторыі Усходняй Еўропы анатамаванне трупа гродзенскім цырульнікам Янам Зігуліцам (14 снежня 1586).
Ушанаванне памяці
Адна з цэнтральных вуліц Гродна носіць імя Стэфана Баторыя.
Легенды і паданні
Некаторыя легенды, якія распаўсюдзіліся на тэрыторыі Беларусі, сцвярджаюць аб тым, што Стэфан Баторый даваў найменні беларускім паселішчам. У тым ліку, напрыклад, вёскам Саланое і Мільча, якія знаходзяцца ў Вілейскім раёне Мінскай вобласці[1].