Абляпіха крушынападобная
Абляпіха крушынападобная | |||||||||||||||||
Агульны выгляд пладаноснай расліны. Восень. Нідэрланды | |||||||||||||||||
Навуковая класіфікацыя | |||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||
Міжнародная навуковая назва | |||||||||||||||||
Сінонімы | |||||||||||||||||
Hippophae rhamnoides
| |||||||||||||||||
|
Абляпі́ха крушынападо́бная[1][2] (Elaeagnus rhamnoides) — двудомны куст або дрэва, біялагічны від роду лох (Elaeagnus) сямейства лохавыя (Elaeagnaceae)[3]. Распаўсюджана ва ўмераным клімаце Еўразіі.
Каштоўная лекавая і дэкаратыўная расліна. У якасці гаючай расліны абляпіха выкарыстоўвалася са старажытных часоў. Згадкі пра абляпіху можна сустрэць у працах старажытнагрэчаскіх навукоўцаў і пісьменнікаў.
Назва
[правіць | правіць зыходнік]У сучаснай наменклатуры абляпіха крушынападобная носіць назву Elaeagnus rhamnoides[4].
Ранейшая родавая назва Hippophae — лацінізаваная форма грэчаскай назвы расліны hippophaes паходзіць ад hippos — конь і phaos — бляск: лічылася, што коні, выкармленыя лісцем абляпіхі, мелі асабліва бліскучую шкуру; лацінізаваны відавы эпітэт rhamnoides паходзіць ад назвы крушыны — rhamnos і oides — падобны.
Батанічнае апісанне
[правіць | правіць зыходнік]Мнагаствольны лістападны куст, радзей дрэва, вышыня якога дасягае звычайна 1-3 м, а часам 3-6 м[3], да 15 м.
Парасткі
[правіць | правіць зыходнік]Маладыя парасткі серабрыстыя, апушаныя[3]; шматгадовыя — пакрытыя цёмна-бурай, амаль чорнай маршчыністай карой. Скарочаныя парасткі са шматлікімі доўгімі калючкамі 2-7 см даўжынёй[3]. Парасткі рознага ўзросту ствараюць круглявую, пірамідальную або разгалістую крону.
Каранёвая сістэма
[правіць | правіць зыходнік]Каранёвая сістэма абляпіхі развіваецца блізка да паверхні, не глыбей 40 см, распаўсюджваючыся на шырокай плошчы. Яе складаюць шкілетныя, паўшкілетныя, слабагалінаваныя карані, на якіх утвараюцца клубеньчыкі, што змяшчаюць азотфіксуючыя бактэрыі, з дапамогай якіх абляпіха засвойвае атмасферны азот.
Лісце
[правіць | правіць зыходнік]Лісце чарговае, простае, лінейнае ці лінейна-ланцэтападобнае, без прылісткаў, зверху цёмна-зялёнае або шаравата-зялёнае, знізу жаўтлява-бела-серабрыстае, з характэрнымі падгарнутымі краямі[3]. На верхавіне тупаватае, радзей злёгку завостранае, сядзіць збліжана. Даўжыня 2-8 см, шырыня да 1 см[3].
Кветкі
[правіць | правіць зыходнік]Кветкі
|
Абляпіха — двухдомная расліна, на адных кустах вырастаюць жаночыя кветкі, з якіх утвараюцца плады, на іншых — мужчынскія, пылок якіх апыляе з дапамогай ветру жаночыя кветкі. Кветкі правільныя, з простым кубкападобным калякветнікам; тычынкавыя кветкі знаходзяцца на вельмі кароткіх сцеблах, сабраны ў кароткія суквецці — каласы, яны дробныя, з глыбокадвухраздзельным жаўтаватым калякветнікам і чатырма тычынкамі, пялёсткаў не ўтвараюць; песцікавыя кветкі размешчаны ў пазухах галінак і калючак, на вельмі кароткіх кветаножках, яны зеленаватыя, малапрыкметныя, з трыбчастым двухлопасцевым калякветнікам. Песцік адзін, завязь верхняя.
Формула кветкі: і [5].
Плады
[правіць | правіць зыходнік]Плады авальныя або круглыя гладкія касцянкі, 7-8 мм даўжынёй[3], жаўтлява-залацістага, чырвонага або аранжавага колеру, з адной костачкай, бліскучыя, сакавітыя, са своеасаблівым смакам і пахам, якія нагадваюць пах ананаса[3][6]. Яны сядзяць густа, нібыта абляпляючы сцябло. Костачка даўгавата-яйкападобная, цёмна-карычневая, часам амаль чорная, бліскучая, да 5 мм даўжынёй[3].
Цвіце абляпіха ў красавіку — маі[3], да распускання лісця або адначасова з ім. Плады спеюць у жніўні — верасні. Яны густа пакрываюць галінку, як бы абляпляюць яе, адкуль і назва. Плады трымаюцца на галінах да сярэдзіны вясны[3]. Плоданашэнне абляпіхі пачынаецца на 3-4 год пасля пасадкі, у сярэднім адзін куст дае 10-12 кг пладоў.
У культуры размнажаецца стратыфікаваным насеннем, каранёвым параснікам, тронкамі.
Злева направа:
Ствол. Пупышка. Лісце. |
Злева направа:
Мужчынскія кветкі. Жаночыя кветкі. Плады. |
Распаўсюджанне і экалогія
[правіць | правіць зыходнік]Зараснікі абляпіхі
|
У дзікім стане распаўсюджана на ўсёй тэрыторыі Еўропы, на Каўказе, у Заходняй і Сярэдняй Азіі (Цянь-Шань, Паміра-Алай, Джунгарскі Алатау, Тарбагатай, Саурскі хрыбет), ва Усходніх Саянах, Манголіі , Кітаі, заходзіць у трапічныя раёны Пакістана і Індыі.
На Беларусі інтрадукавана ў канцы ХІХ стагоддзя, трапляецца ў садах, парках, прысадах уздоўж дарог.
Расліна атрымала шырокае распаўсюджанне на тэрыторыі Расіі. Расце ў еўрапейскай частцы, на Паўночным Каўказе, у Заходняй і Усходняй Сібіры, на Алтаі, у паўночных абласцях Казахстана, сустракаецца ў Калінінградскай вобласці[3][7].
У натуральным стане ва Украіне расце ў дэльце Дуная (Адэская вобласць)[3], ствараючы на пясчаных пагорках густыя зараснікі. Культывуецца па ўсёй Украіне ў полеахоўных палосах, у ахоўных насаджэннях уздоўж дарог, у садах і парках. Уваходзіць у лік куставых парод для групавых пасадак пры азеляненні населеных пунктаў.
У натуральных умовах звычайна прымеркавана да поймаў рэк і берагоў азёраў, як прымешка да вярбова-таполевых пойменных лясоў. Разводзіцца ў садах і парках як дэкаратыўная расліна.
Абляпіха — святлалюбная з першага года жыцця і марозаўстойлівая расліна, здольна пераносіць маразы да 45 градусаў і ніжэй. У пладаносных дрэў адбываецца штогадовае засыханне ніжніх галін і галінак, што прыводзіць да самаразрэджання кроны дрэва і зрушэння пладаноснай зоны на перыферыі.
Абляпіха аддае перавагу друзлым глебам, з багатым утрыманнем арганічных рэчываў і фосфару. Прыродныя месцы распаўсюджвання адрозніваюцца высокай сухасцю паветра, хоць яе каранёвая сістэма аддае перавагу ўвільготненым месцам распаўсюджвання, характэрным для далін рэк і марскога ўзбярэжжа[3]. Абляпіха здольная пераносіць залішняе пераўвільгатненне і нават працяглыя перыяды затаплення. Асабліва добра яна расце на участках з высокім узроўнем грунтавых вод і праточным увільгатненнем. За кошт каранёвых парасткаў-зародкаў утварае шырокія зараснікі.
Прыродныя зараслі абляпіхі памяншаюцца.
Шкоднікі і хваробы
[правіць | правіць зыходнік]Вялікія страты ўраджаяў абляпіхі крушынападобнай у культуры наносіць Rhagoletis batava, якая пашкоджвае вялікую частку пладоў на кожнай пашкоджанай расліне[8]. Лісце пашкоджваецца грыбамі-ўзбуджальнікамі вертыцылёзнага вілту (завядання) Verticillium albo-atrum і Verticillium dahliae і параўнальна нядаўна выяўленай Capithophorus hippophaes[9].
Раслінная сыравіна
[правіць | правіць зыходнік]Збор і перапрацоўка
[правіць | правіць зыходнік]Спелыя плады
|
У якасці лекавай сыравіны выкарыстоўваюць плод свежы (лац.: Fructus Hippophaes rhamnoides recens)[3]. Збіраюць плады ў перыяд іх паспявання па дасягненні імі поўнай тэхнічнай спеласці, калі яны набываюць уласцівыя пладам гэтай расліны памер і жоўта-аранжавую або аранжавую афарбоўку, пругкія і пры зборы не расціскаюцца[3]. Такія плады назапасілі найбольшую колькасць алею і іншых біялагічна актыўных рэчываў. Лепш збіраць плады, калі на іх няма вады, паколькі ў такім выпадку яны менш пэцкаюцца.
Абляпіху збіраюць шляхам «сашморгвання» галін, выскубання, стрэсвання, рэзкай пладаносных галін з дапамогай розных прыстасаванняў. Плады выскубаюць рукамі індывідуальна па ягадцы адразу пасля даспявання пладоў і да таго часу, пакуль яны не пачалі пераспяваць. Сашморгванне праводзяць драцянымі пінцэтамі з загнутымі канцамі. Пры гэтым згінаюць галінку і заціснутымі канцамі пінцэта некалькі разоў праводзяць па ёй з розных бакоў, абчэсваючы плады ў зручную тару. Радзей плады збіраюць шляхам абтрасання з раслін пладоў пасля замаразкаў[3][6], рассцілаючы пад кустамі тканіну і страсаючы мёрзлыя плады[3]. Таксама часам пладаносную галінку згінаюць над тарай і «бітай» б’юць па галінцы, пры гэтым плады цалкам абсыпаюцца. З дапамогай тканіны, замацаванай на двух жэрдзях, збіраюць абляпіху з зараснікаў па берагах рэк і ручаёў. Збор пладоў лепш весці ў ранішнія і вячэрнія гадзіны, калі тэмпература паветра самая нізкая.
Пры зборы пладоў абломваецца шмат галінак з генератыўных пупышкамі, на ствалах з’яўляюцца драпіны, на якіх увесну пасяляюцца шкоднікі і хваробы. Таму нават у малазаснежаных раёнах з устойлівым зніжэннем тэмпературы ў апошні час пачалі адмаўляцца ад зімовага збору пладоў.
Плады аддзяляюць ад галінак, сартуюць і ссыпаюць у тару. Прадукцыйнасць збору 20 і больш вёдраў на чалавека ў дзень. Абляпіха высокаўраджайная расліна, з аднаго куста можна сабраць да 4,5 кг пладоў, а з 1 га культурных зараснікаў — каля 2 т. Замарожаныя і ачышчаныя ад прымешак плады пакуюць у ільняныя мяшкі не больш за 70 кг нета і адпраўляюць на завод.
Плады ў замарожаным стане захоўваюць вітаміны 6 месяцаў[3].
Кару збіраюць ранняй вясной; лісце — на працягу вегетацыйнага перыяду.
Хімічны склад
[правіць | правіць зыходнік]Плады абляпіхі адносяць да полівітамінавых. Яны ўтрымліваюць правітамін А (да 10, 9 мг%) і вітаміны (B1, B2, B3, B6, C (да 450 мг%), E, К і інш.)[3]. Плады ўтрымліваюць 3-6 % цукроў (глюкоза і фруктоза), арганічныя кіслоты (да 2,5 %) — яблычную, вінную і інш., дубільныя рэчывы, жоўты фарбавальны пігмент, кверцэцін, тлусты алей (9 % у мякаці, 12 % у костачках)[3]. У лісці і кары знойдзеныя алкалоід гіпафаін (да 0,4 %), аскарбінавая кіслата і да 10 розных дубільных рэчываў, у кары — да 3 % тлустага алею іншага складу, чым у пладах і насенні.
У сартавой абляпісе змяшчаецца больш цукроў, чым у пладах дзікарослай, таму птушкі хутчэй аб’ядаюць культурныя дрэвы.
У пладах назапашваецца тлусты алей[3], які складаецца з трыацылгліцэрынаў з насычанымі і ненасычанымі тлустымі кіслотамі, сярод апошніх пераважаюць монаненасычаныя (пальмітаалеінавая, алеінавая) кіслоты; пекцінавыя рэчывы, арганічныя кіслоты, дубільныя рэчывы, флаваноіды, нікацінавая і фоліевая кіслоты, макра- і мікраэлементы (бор, жалеза, цынк, медзь, марганец, калій, кальцый), цукры і некаторыя віды раслінных антыбіётыкаў.
Алей з мякаці пладоў мае ярка-аранжавую афарбоўку, з насення — жаўтлявую. Алей з насення і мякаці некалькі адрозніваецца па складзе. Алей з мякаці пладоў змяшчае да 0,350 % караціну і караціноіды, тыямін і рыбафлавін, у даволі вялікай колькасці (0,165 %) такаферол і значную колькасць незаменных тлустых кіслот.
У культуры
[правіць | правіць зыходнік]Кусты абляпіхі
|
Абляпіха крушынападобная разводзіцца дзеля пладоў, вядзецца яе селекцыя і выведзена мноства сартоў, якія вырошчваюцца ў прамысловых маштабах, прычым у Расіі галоўным чынам — у Сібіры, дзе па дадзеных Усерасійскага сельскагаспадарчага перапісу 2006 года пад яе пасадкамі занята больш за 5 тысяч га[8].
Марозаўстойлівасць абляпіхі дазваляе вырошчваць яе ў паўночных раёнах. Пасля таго як былі ўсталяваныя гаючыя ўласцівасці пладоў і масла абляпіхі, яе сталі культываваць як каштоўную вітамінавую расліну і пачалі вырошчваць на прысядзібных участках і на прамысловых плантацыях.
Селекцыя
[правіць | правіць зыходнік]У Расіі абляпіха крушынападобная ўведзена ў культуру НДІ садаводства Сібіры па ініцыятыве М. А. Лісавенкі , дзе за паўстагоддзя па стане на 2011 год выведзена каля 40 сартоў, у тым ліку буйнаплодныя сарты Августина, Ажурная, Жемчужница і іншыя; такія аптымізаваныя па часу цвіцення і колькасці пылка сарты мужчынскіх раслін для эфектыўнага апылення жаночых, як Алей, Гном[8].
Размнажэнне
[правіць | правіць зыходнік]Добра размнажаецца тронкамі. Для гэтага іх у пачатку вегетацыі наразаюць даўжынёй 40 см. У выкапаны роў (шырыня — 10, глыбіня — 30 см), засыпаны сумессю рачнога пяску і гумусаванай глебы (1: 1), тронкі закопваюць у 3 см адзін ад аднаго, пакідаючы зверху дзве пупышкі (у першыя гады абляпіха дае стрыжневы корань і мала разрастаецца). Верхні зрэз чаранкоў змазваюць садовым варам. Для лепшага ўкаранення тронкі зацяняюць і часта паліваюць. Можна размножваць абляпіху насеннем і адводкамі. Для захоўвання ў нашчадства гаспадарча каштоўных прыкмет і ўласцівасцяў выкарыстоўваюць вегетатыўны спосаб размнажэння.
Асаблівасці вырошчвання
[правіць | правіць зыходнік]Абляпіха багата плоданасіць на адкрытых светлых месцах
|
Святлалюбная расліна, якая не трывае вырошчвання з іншымі дрэвамі і кустамі. Таму яе плантацыі варта ствараць пераважна чыстымі, з размяшчэннем пасадачных месцаў 3×4 м, або 4 м паміж шэрагамі і праз 2 м у шэрагу. Пры гэтым забяспечваюць раўнамернае размяшчэнне апыляльных (мужчынскіх) асобін сярод жаночых раслін: два шэрагі жаночых раслін сартавой абляпіхі трэба чаргаваць з адным камбінаваным побач, у якім кожная пятая па ліку расліна — мужчынская. Лік апыляльнікаў складае 7-8 % агульнай колькасці раслін.
На плантацыях абляпіхі, якія ўступілі ў фазу плоданашэння, плоданасіць да 40 % дрэў. Таму для павышэння ўраджайнасці неабходна замяніць мужчынскія асобіны на жаночыя. У прыватнасці, на ўчастку варта пакінуць не больш за 15 % мужчынскіх асобін.
Падрыхтоўку глебы варта пачынаць за год да пасадкі па сістэме чорнага пара. Глеба павінна мець друзлую структуру. У першыя 3-4 гады плантацыі абляпіхі патрабуюць стараннага дагляду, паколькі расліны гінуць пры зацяненні высокімі травамі і сельскагаспадарчымі культурамі, а таксама пры моцным задзярненні.
Адзін са шляхоў інтэнсіфікацыі і павышэння вытворчасці пладоў абляпіхі — увядзенне яе нізкарослых высокапрадуктыўных папуляцый і сартоў, устойлівых да неспрыяльных экалагічных фактараў. Нізкарослыя кусты дазваляюць важка павялічыць вытворчасць пладоў з адзінкі плошчы, павысіць прадукцыйнасць працы на абразанні і фарміраванні кроны, у асаблівасці — на зборы ўраджаю і па доглядзе за раслінамі.
Значэнне і прымяненне
[правіць | правіць зыходнік]Вырошчваецца як харчовая, вітамінавая, пылканосная, лекавая, таніданосная, фарбавальная, дэкаратыўная, фітамеліяратыўная і касметычная расліна[3]. Меданос. Плады з’яўляюцца полівітаміннай сыравінай.
У кулінарыі
[правіць | правіць зыходнік]Разнастайныя вырабы з абляпіхі ў Правансе
|
Плады маюць вялікае харчовае значэнне, яны духмяныя, на смак падобныя на плады ананаса, ялкавыя, пасля першых замаразкаў губляюць горыч і набываюць прыемны кіслявы смак. Іх выкарыстоўваюць сырымі і для разнастайнай перапрацоўкі[3]. Дзякуючы надзвычай высокім смакавым і харчовым уласцівасцям, плады ядуць у свежым выглядзе, выкарыстоўваюць для вырабу абляпіхавага соку з пахам ананаса, варэння, кісялёў, пасцілы, жэле, мармелада, начынкі для цукерак, розных тыпаў пладовага віна і так далей[3]. Таксама плады ўжываюць у ежу ў кансерваваным выглядзе ў якасці рэзка-араматычнай і рэзка-смакавай дадаткі. Фруктова-ягаднае абляпіхавае віно мае залаціста-жоўтую афарбоўку і характэрны бляск, тонкі ананасавы водар.
Морква з абляпіхай
|
Абляпіха з анісам
|
Сок выкарыстоўваецца для атрымання і араматызацыі віна, прахаладжальных напояў, налівак, настоек; свежыя плады пасля падмарожвання некалькі губляюць горыч і выкарыстоўваюцца для падрыхтоўкі кісялёў, настоек і жэле.
У мякаці пладоў абляпіхі ўтрымліваюцца тлушч і араматычны алей (да 9 %), цукру (да 2,5 %), яблычная і лімонная кіслоты (да 4 %), дубільныя і пекцінавыя рэчывы.
Алей, які змяшчаецца ў пладах абляпіхі, надае моцны, прыемны, непаўторны водар, павышае смакавыя ўласцівасці і ставіць абляпіху на асаблівае месца сярод фруктова-ягадных раслін. Плады абляпіхі — прыродныя полівітамінныя канцэнтраты. У іх ёсць правітамін А (да 8 мг%), вітаміны С (200—350 мг%), Е (28 мг%), В1, В2 (0,12 мг%), РР, фоліевая кіслата.
У лясной і садовай гаспадарцы і ланшафтным дызайне
[правіць | правіць зыходнік]Абляпіха на беразе
|
Абляпіху можна культываваць і як дэкаратыўную расліну з прыгожым, аліўкава-зялёным зверху і серабрыстым знізу лісцем і шматлікім яркім пладам, якія доўга трымаюцца на кустах. Прыдатная для стварэння жывых агароджаў. Прыгожая ў выглядзе штамбавых дрэўцаў на газонах.
З-за магутнай каранёвай сістэмы абляпіха выкарыстоўваецца для замацавання схілаў, яраў, адхонаў і выманняў чыгунак, шашы і каналаў, для ўмацавання пяшчаных глебаў і прафілактыкі апоўзняў[3].
Непераборлівасць абляпіхі да глебавых умоў, засухаўстойлівасць, здольнасць размнажацца каранёвымі атожылкамі ставяць яе ў шэраг каштоўных фітамеліярацыйных раслін. У полеахоўных палосах прыцягвае птушак.
Прымяненне ў навуковай медыцыне
[правіць | правіць зыходнік]П. І. Барысаў. "Абляпіха"
|
Лісце абляпіхі назапашвае дубільныя рэчывы, якія з’яўляюцца дзеючым пачаткам лекавага сродку — гіпараміну, што валодае супрацвіруснай актыўнасцю. Атрыманы з лісця абляпіхі гіпарамін у форме таблетак для рассмоктвання прымяняецца як лячэбна-прафілактычны сродак пры грыпе (А і В), а таксама пры лячэнні іншых вострых рэспіраторных вірусных інфекцый.
Абляпіхавы алей, які атрымліваюць з пладоў, дзейнічае як эпітэлізавальны, гранулявальны сродак, ён валодае раназажыўляльнымі і болесуцішальнымі ўласцівасцямі, яго ўжываюць у гінекалагічнай практыцы для лячэння апёкаў[3], абмаражэнняў, экзэм, ран і язваў, якія доўга не загойваюцца, як вонкавых, так і язваў страўніка і дванаццаціперснай кішкі, а таксама для памяншэння рэгенератыўных змяненняў слізістай абалонкі стрававода з прычыны прамянёвай тэрапіі пухлін і прамянёвых паражэнняў арганізма[3]. Алей ужываюць для лячэння псарыязу, хваробы Дар’е, язвавай ваўчанкі, расколін, некаторых хвароб вачэй, вуха, горла, як вітамінны сродак пры гіпа- і авітамінозах, у прыватнасці пры цынзе, у гінекалагічнай практыцы пры кальпіце, эндацэрвіцытах і эрозіях шыйкі маткі[3], пры некаторых хваробах вачэй. Эфектыўна таксама прымяненне алею пры эразійна-язвавых практытах, эразійна-язвавых сфінктарытах, расколінах ануса, катаральных і атрафічных практытах, унутраным гемароі ў хворых хранічным энтэракалітам.
Абляпіхавы алей ужываюць пры гаймарыце, у пасляаперацыйным перыядзе пасля танзілэктаміі, пры хранічным танзіліце, пры лячэнні пульпіта і перыядантыта. Ён уваходзіць у склад камбінаванага аэразольнага прэпарата «Олеазоль», у які таксама ўваходзяць левамецытын, анестэзін, борная кіслата і напаўняльнікі. Ужываюць як сродак, што паскарае гаенне ран, пры апёках, інфіцыраваных ранах, трафічных язвах, пры экзэмах і дэрматозах са свербам. Акрамя гэтага выпускаюцца прэпараты «Гипозоль» і «Облекол».
Насенне ўжываюць як лёгкае слабільнае. Вонкава плады і алей абляпіхі выкарыстоўваюць пры сыпах, экзэмах, для лячэння ран і пры жаночых хваробах.
Плады з лісцем выкарыстоўваюць для лячэння рэўматызму і хвароб страўніка.
Кара абляпіхі змяшчае рэчыва аксітрыптамін, якое мае проціпухлінныя ўласцівасці. Аналагічнае дзеянне аказвае і спіртавы экстракт кары.
Прымяненне ў народнай медыцыне
[правіць | правіць зыходнік]Вельмі шырока плады і лісце абляпіхі выкарыстоўваліся ва ўсходняй (тыбецкай і старажытнамангольскай) медыцыне. У Расіі плады і лісце абляпіхі таксама здаўна выкарыстоўваліся ў народнай медыцыне.
У народнай медыцыне алей выкарыстоўваецца ўнутр пры авітамінозах (цынзе, курынай слепаце), язвавай хваробе страўніка і дванаццаціперснай кішкі. Лісце ў Сярэдняй Азіі ўжываюць вонкава пры рэўматызме.
Прымяненне ў касметыцы
[правіць | правіць зыходнік]У касметыцы з алею абляпіхі рыхтуюць пажыўныя маскі, якія паскараюць эпітэлізацыю і грануляцыю тканак скуры; адвар пладоў і галінак выкарыстоўваюць пры аблысенні і выпадзенні валасоў.
Іншае
[правіць | правіць зыходнік]Пылок абляпіхі пад мікраскопам
|
У ветэрынарыі галінкі абляпіхі ўжываюць для паскарэння росту воўны у авечак і для надання ёй бляску.
Высушаны жом пладоў выкарыстоўваюць для атрымання (шляхам экстракцыі сланечнікавым алеем[10]) абляпіхавага алею, які ўжываецца ў медыцыне.
Лісце абляпіхі змяшчае 10 % дубільных рэчываў, таму яго разам з іголкамі можна ўжываць для дублення скур і афарбоўкі. Пладамі ў мінулым фарбавалі тканіны і воўны ў жоўты колер, з маладых парасткаў і лісця атрымлівалі чорную фарбу.
Ветраапыляльная расліна, у яе кветках практычна адсутнічае нектар. Так званы ў побыце «абляпіхавы мёд» уяўляе з сябе сіроп з ягад абляпіхі[11][12]. Абляпіха — выдатны пылканос, дае шмат высока пажыўнага пылка ў летні перыяд.
Абляпіха дае цяжкую, цвёрдую, дробнаячэістую, жаўтлявую драўніну з бура-жоўтым ядром, прыдатную для дробных вырабаў.
Уплыў на культуру
[правіць | правіць зыходнік]Эміль Медыз-Пелікан . «Абляпіха», 1890
|
У 1980 годзе ў СССР была выпушчаная серыя з пяці марак з выявай раслін, на марцы наміналам 10 кап. (ЦФА (ІТЦ «Марка») № 5123) была абляпіха крушынападобная.
Таксама выява абляпіхі крушынападобнай была змешчана на паштовых марках Фінляндыі ў 1991 годзе і Украіны ў 2013 годзе.
-
Паштовая марка СССР
-
Паштовая марка Украіны
Зноскі
- ↑ Киселевский А. И. Латино-русско-белорусский ботанический словарь. — Мн.: «Наука и техника», 1967. — С. 65. — 160 с. — 2 350 экз.
- ↑ Назва згодна з Я. П. Шмярко, І. П. Мазан. Лекавыя расліны ў комплексным лячэнні. — Мн: Навука і тэхніка, 1989. — С. 388. — 399 с. — ISBN 5-343-00120-3.
- ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н о п р с т у ф х ц ч ш э ю я аа Митюков А. Д., Налетько Н. Л., Шамрук С. Г. Облепиха крушиноподобная // Дикорастущие плоды, ягоды и их применение. — Мн: Ураджай, 1975. — С. 87-89. — 200 с. — 130 000 экз.
- ↑ Elaeagnus rhamnoides (L.) A.Nelson
- ↑ Барабанов Е. И. Ботаника: учебник для студ. высш. учеб. заведений. — М.: Издат. центр «Академия», 2006. — С. 241. — 448 с. — ISBN 5-7695-2656-4.
- ↑ а б Блинова К. Ф. и др. Ботанико-фармакогностический словарь : Справ. пособие / Под ред. К. Ф. Блиновой, Г. П. Яковлева. — М.: Высш. шк., 1990. — С. 216. — ISBN 5-06-000085-0.
- ↑ Паводле сайта GRIN (гл. раздзел Спасылкі).
- ↑ а б в Дадыкин В. Янтарные грозди нового поколения // Наука и жизнь . — 2011. — № 12. — С. 101-103.
- ↑ Li T.S.C. Chapter 8. Deseases, Insects, Pest and Weed Control // Sea buckthorn (Hippophae rhamnoides L.): production and utilization. — 2003. — С. 47-50.
- ↑ Чысты абляпіхавы алей атрымліваюць экстракцыяй пентанам з наступнай адгонкай растваральніка ў вакууме пры тэмпературы не вышэй 40 °C
- ↑ Облепиховый «мёд».
- ↑ Облепиховый мёд на самай справе — «ліпавы»!
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Чахоўскі А. Абляпіха крушынападобная // Беларуская ССР: Кароткая энцыклапедыя. Т. 2. — Мн.: БелСЭ. 1979.
- Ботанико-фармакогностический словарь: Справ. пособие / К. Ф. Блинова, Н. А. Борисова, Г. Б. Гортинский и др.; Под ред. К. Ф. Блиновой, Г. П. Яковлева. — М.: Высш. шк., 1990. — С. 216—217. — ISBN 5-06000085-0.
- Лантратова А. С. Деревья и кустарники Карелии: Определитель. — Петрозаводск: Карелия, 1991. — С. 204. — ISBN 5-7545-0369-5.
- Дудченко Л. Г., Козьяков А. С., Кривенко В. В. Пряно-ароматические и пряно-вкусовые растения: Справочник / Отв. ред. К. М. Сытник. — К.: Наукова думка, 1989. — 304 с. — 100 000 экз. — ISBN 5-12-000483-0.
- В. И. Чопик , Л. Г. Дудченко , А. М. Краснова; «Дикорастущие полезные растения Украины » Справочник; Киев, Навукова думка , 1983. (руск.)
- Єлін Ю. Я., Зерова М. Я. , Лушпа В. І., Шабарова С. І. Дари лісів.. — Київ: Урожай, 1979. — 440 с.
- Травы и здоровье. Лекарственные растения / Авт.-сост.: А. М. Задорожный и др. — М.: Махаон; Гамма Пресс 2000. — 512 с.: ил — (Домашняя энциклопедия). ISBN 5-88215-989-X ISBN 5-9223-0042-3
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- Облепиха крушиновидная: інфармацыя пра таксон у праекце «Плантариум» (вызначальнік раслін і ілюстраваны атлас відаў). (руск.)
- Облепиха. Ботанический портрет, посадка и уход Архівавана 19 чэрвеня 2013.. // Садовник : журнал. — № 10. — 2006. (руск.)
- Французскі сайт пра абляпіху (фр.) (англ.) (ням.)
- Обліпиха крушиновидна // Фармацэўтычная энцыклапедыя