Самаходная артылерыйская ўстаноўка

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Гусенічная САУ 2С1 «Гваздзік»
Колавая САУ «Богдана»[uk] на шасі КрАЗ-6322

Самаходная артылерыйская ўстаноўка (САУ) — баявая машына з гарматай усталяванай на самаходным колавым або гусенічным шасі, якое адначасова служыць для яе лафетам. Прызначана для агнявой падтрымкі танкаў і пяхоты. Падзяляюцца па масе на лёгкія (да 20 т), сярэднія (да 40 т) і цяжкія (звыш за 40 т); паводле тыпу гармат — на пушкі, гаўбіцы, гаўбіцы-пушкі; па бранявой ахове — на закрытыя, паўзакрытыя і адкрытыя.

САУ з’явіліся ў Першую сусветную вайну, шырока выкарыстоўваліся ў Другой сусветнай. Выконвалі задачы артылерыйскай падтрымкі рухомых злучэнняў у барацьбе з танкамі, бронемашынамі, агнявымі сродкамі і інш.

У Беларусі на ўзбраенні знаходзяцца самаходныя артылерыйскія ўстаноўкі 2С1 «Гваздзік», 2С3М «Акацыя», 2С5 «Гіяцынт», 2С19 «Мста».

Задачы[правіць | правіць зыходнік]

Задача САУ — забяспечваць падтрымку агнём з далёкай дыстанцыі. Пры гэтым САУ больш мабільная, чым гарматы, якія трэба буксіраваць. Яе мабільнасць дазваляе не адставаць ад перадавых сіл.

Звычайна не прадугледжваецца, што САУ будуць уваходзіць у беспасрэдны стык і наўпрост змагацца супраць іншых браніраваных баявых машын (калі толькі САУ не грае супрацьтанкавую ролю), што з’яўляецца ключавым адрозненнем ад танка. З гэтай ролі ўскоснай падтрымкі вынікае, што САУ звычайна мае гармату большага калібра, чым танк, але браня лягчэйшая, абараняе ад стралковай зброі і аскепкаў снарадаў.

Знішчальнікі танкаў гістарычна найбольш паспяхова выкарыстоўваліся ў абарончых баях і баях з засад.

Колькасць самаходнай артылерыі паводле краін[правіць | правіць зыходнік]

Колькасць самаходнай артылерыі паводле краін (станам на 2021 год)[1]
Краіна Колькасць
1  Расія 6540
2  Рэспубліка Карэя 3040
3  Кітай 1970
4  ЗША 1500
5  Егіпет 1165
6  Турцыя 943
7  КНДР 900
8  Украіна 785
9  Іран 770
10  Саудаўская Аравія 705
11  Ізраіль 650
12  Грэцыя 547
13  Польшча 529
14  Сірыя 528
15  Марока 510
16  Балгарыя 506
17  Беларусь 482
18  Іарданія 461
19  Пакістан 429
20  Лівія 365
21  Алжыр 324
22  Тайвань 257
23  Казахстан 246
24  Азербайджан 242
25  Швейцарыя 224
26  Японія 214
27  ААЭ 180
28  Інданезія 153
29  Фінляндыя 140
30  Бразілія 136
31  ФРГ 117
32  Францыя 109
33  Куба 100
34  Індыя 100
35  В’етнам 100
36  Кувейт 98
37  Іспанія 96
38  Сербія 93
39  Вялікабрытанія 89
40  Нарвегія 80
41  Узбекістан 80
42  Аргенціна 75
43  Грузія 73
44  Туркменістан 73
45  Туніс 67
46  Эфіопія 65
47  Нігерыя 65
48  Аўстрыя 62
49  Венесуэла 60
50  Бахрэйн 58
51  Боснія і Герцагавіна 57
52  Нідэрланды 57
53  Бангладэш 54
54  Італія 54
55  Тайланд 53
56  Чылі 48
57  Чэхія 48
58  Сінгапур 48
59  Швецыя 48
60  Катар 46
61  Латвія 45
62  Ірак 44
63  Паўднёва-Афрыканская Рэспубліка 43
64  Арменія 40
65  М’янма 40
66  Лаос 34
67  Кенія 30
68  Кыргызстан 30
69  Ангола 28
70  Харватыя 24
71  Перу 24
72  Паўднёвы Судан 24
73  Эрытрэя 20
74  Емен 20
75  Эстонія 18
76  Партугалія 18
77  Батсвана 16
78  ДР Конга 16
79  Літва 16
80  Славакія 16
81  Данія 15
82  Эквадор 15
83  Ліван 12
84  Філіпіны 12
85  Чад 10
86  Аман 10
87  Судан 10
88  Малдова 9
89  Славенія 8
90  Калумбія 6
91  Уганда 6
92  Уругвай 6

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. Self-Propelled Artillery Strength by Country (2021) (англ.). www.globalfirepower.com. Праверана 23 ліпеня 2021.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Самаходная артылерыйская ўстаноўка // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 137. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14).
  • Шванебах, Б. Э. Механізацыя і матарызацыя сучасных армій: Памятка для бяседчыкаў. — Пер. з 2-га рус. выпр. выд.. — Мн.: Выд-ва Бел. ваен. акругі, 1934. — С. 16.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]