Кукенойскае княства: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др стылявыя змены |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
'''Кукейноскае княства''' ({{lang-la|Terra Kukonois}}, {{lang-de|Fürstentum Kokenhusen}}) — удзельнае княства Полацкай зямлі ў 12-13 ст., сталіца — горад [[ |
'''Кукейноскае княства''' ({{lang-la|Terra Kukonois}}, {{lang-de|Fürstentum Kokenhusen}}) — удзельнае княства Полацкай зямлі ў 12-13 ст., сталіца — горад [[Кукенойс]] (цяпер [[пасёлак Кокнесэ|пас. Кокнесэ]], [[Латвія]]). |
||
Асноўная крыніца па гісторыі княства «[[Хроніка Лівоніі]]» [[Генрых Латвійскі|Генрыха Латвійскага]]. У пачатку 13 ст. ва ўладанні князя [[Вячка Кукенойскі|Вячкі]], васала [[Полацкае княства|князя полацкага]], дакладныя межы княства, а таксама час заснавання невядомыя. |
Асноўная крыніца па гісторыі княства «[[Хроніка Лівоніі]]» [[Генрых Латвійскі|Генрыха Латвійскага]]. У пачатку 13 ст. ва ўладанні князя [[Вячка Кукенойскі|Вячкі]], васала [[Полацкае княства|князя полацкага]], дакладныя межы княства, а таксама час заснавання невядомыя. |
Версія ад 22:52, 18 кастрычніка 2011
Кукейноскае княства (лац.: Terra Kukonois, ням.: Fürstentum Kokenhusen) — удзельнае княства Полацкай зямлі ў 12-13 ст., сталіца — горад Кукенойс (цяпер пас. Кокнесэ, Латвія).
Асноўная крыніца па гісторыі княства «Хроніка Лівоніі» Генрыха Латвійскага. У пачатку 13 ст. ва ўладанні князя Вячкі, васала князя полацкага, дакладныя межы княства, а таксама час заснавання невядомыя.
Не атрымаўшы дапамогі ад полацкага сюзерэна, у 1205 годзе, Вячка перадаў палову (ці іншую частку) княства рыжскаму біскупу Альбрэхту фон Буксгеўдэну і атрымаў назад частку ў лен з абяцаннем абароны ад літоўцаў. У 1208 годзе Вячка спаліў Кукенойс і сышоў на Русь, тэрыторыя княства была цалкам занятая біскупам і ордэнам[1], але правы на яе яшчэ працяглы час заставаліся няпэўнымі.
Зноскі
- ↑ Генрих Латвийский. Хроника Ливонии. — С. 123—127.
Літаратура
- Генрих Латвийский. Хроника Ливонии / Введение, перевод и комментарии С. А. Аннинского — 2-е изд. — М.—Л.: Издательство Академии Наук СССР, 1938. — 185 с.