Перайсці да зместу

Ян Караль Дольскі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Ян Караль Дольскі
Касцеша
Касцеша
Вялікі маршалак літоўскі
1691 — 1695
Папярэднік Станіслаў Казімір Радзівіл
Пераемнік Аляксандр Павел Сапега
Нараджэнне 4 лістапада 1637(1637-11-04)[1]
Смерць 29 красавіка 1695(1695-04-29)[2][3][…] (57 гадоў)
Род Дольскія[d][5]
Бацька Мікалай Дольскі[d][6]
Маці Алена з Ельскіх[d][7]
Жонка Альжбета з Астрарогаў[d][4][8] і Ганна з Хадароўскіх[d][4][9]
Дзеці Кацярына з Дольскіх[d][4][10], Ганна з Дольскіх[d][4], Тэадор Дольскі[d][4], Ігнацы Дольскі[d][4], Томаш Дольскі[d][4], Ян Дольскі[d][4], Марыяна з Дольскіх[d][4], Юзаф Дольскі[d][4], Марыяна з Дольскіх[d][4][8], Станіслаў Дольскі[d][4][8], Ян Хрызастом Дольскі[d][4][8] і Крыштаф Дольскі[d][8]

Ян Караль Дольскі (1637 — 29 красавіка 1695) — вялікалітоўскі дзяржаўны дзеяч.

Біяграфічныя звесткі

[правіць | правіць зыходнік]

Падстолі слонімскі з 1656, пінскі падкаморы (1662—1666) і маршалак (1666—1676), адначасова вялікі крайчы літоўскі (1670—1676), вялікі падчашы літоўскі (1676—1685), надворны (1685—1691) і вялікі маршалак літоўскі (з 1691).

Палкоўнік каралеўскі, староста пінскі і ваўкавыскі, адміністратар Аліцкай эканоміі.

Удзельнічаў у войнах са Швецыяй, Расіяй, Турцыяй. У 1690 атрымаў ад урада Рэчы Паспалітай зямлю пад Пінскам, дзе збудаваў прадмесце Каралін і бастыённы замак. Фундаваў кляштары і калегіумы піяраў у Дубровіцы ў 1684 і ў Любяшове (Новым Дольску) у 1686.

У канцы жыцця карыстаўся графскім тытулам.

Сям’я

[правіць | правіць зыходнік]

Паходзіў з княжацкага роду Дольскіх, сын пінскага харунжага Мікалая і Алены з Ельскіх.

Быў двойчы жанаты: з Альжбетай Астрарог і Ганнай Хадароўскай. 10 дзяцей Яна Караля памерлі ў маленстве, дачка Кацярына выйшла за Міхала Сервацыя Вішнявецкага (пасынак Яна Караля, сын яго другой жонкі Ганны Хадароўскай ад першага шлюбу). Ян Караль быў апошнім мужчынскім прадстаўніком роду Дольскіх, маёнткі роду адышлі да Вішнявецкіх.

Зноскі

  1. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy, t. VIII, Ziemia brzeska i województwo brzeskie XIV‒XVIII wiek / пад рэд. A. Rachuba — Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2020. — С. 269. — 405 с. — ISBN 978-83-65880-89-5
  2. ↑ Senatorowie i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego 1386—1795 / пад рэд. J. Wolff — Kraków: 1885. — С. 171.
  3. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy, t. VIII, Ziemia brzeska i województwo brzeskie XIV‒XVIII wiek / пад рэд. A. Rachuba — Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2020. — С. 306. — 405 с. — ISBN 978-83-65880-89-5
  4. ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 51.
  5. ↑ Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 50–51.
  6. ↑ Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 50.
  7. ↑ Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 50, 690.
  8. ↑ а б в г д Czamańska I. Wiśniowieccy: monografia rodu — Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2007. — С. 358. — 552 с. — ISBN 978-83-7177-229-0
  9. ↑ Czamańska I. Wiśniowieccy: monografia rodu — Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2007. — С. 358–359. — 552 с. — ISBN 978-83-7177-229-0
  10. ↑ Czamańska I. Wiśniowieccy: monografia rodu — Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2007. — С. 436. — 552 с. — ISBN 978-83-7177-229-0

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Ян_Караль_Дольскі&oldid=4469184"