Канстанцый II

З пляцоўкі Вікіпедыя
Перайсці да навігацыі Перайсці да пошуку
Флавій Юлій Канстанцый
лац.: Flavius Julius Constantius
Bust of Constantius II (Mary Harrsch).jpg
Рымскі імператар, Цэзар
324 — 337
Сумесна з Канстанцін I (Аўгуст) (324 — ),
Крысп (Цэзар) (317 — 326),
Канстанцін II (Цэзар),
Канстант I (Цэзар) (333 — 337),
Далмацый (Цэзар) (335 — 337)
Рымскі імператар, Аўгуст
337 — 361
Сумесна з Канстанцін II (Аўгуст) (337 — 340),
Канстант I (Аўгуст) (337 — 350),
Гал (Цэзар) (351 — 354),
Юліян (Цэзар) (355 — 361)
Папярэднік Канстанцін I
Пераемнік Юліян
Нараджэнне 7 жніўня 317(0317-08-07)[1][2] ці 13 жніўня 317(0317-08-13)[3]
Смерць 3 лістапада 361(0361-11-03)[1][4][…] (44 гады)
Род Дынастыя Канстанціна
Бацька Канстанцін I Вялікі
Маці Флавія Максіма Фауста
Жонка

1) імя невядомае, дачка Юлія Канстанцыя
2) Яўсевія

3) Фаўсціна
Дзеці Канстанцыя Максіма[d]
Веравызнанне арыянства
Дзейнасць палітык
Бітвы
Commons-logo.svg Канстанцый II на Вікісховішчы

Канста́нцый II (Фла́вій Ю́лій Канста́нцый, лац.: Flavius Julius Constantius, 7 жніўня 317, Сірмій, Панонія, Рымская імперыя — 3 лістапада 361, Мапсукрэна, Кілікія, Рымская імперыя) — рымскі імператар у 337—361 гадах, дзесяць разоў быў консулам[6].

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Пасля смерці бацькі ў 337 годзе атрымаў у кіраванне большую частку Усходу. У барацьбе за ўсталяванне кантролю над усёй імперыяй ухіліў двух сваіх дзядзькаў (братоў Канстанціна Вялікага) і семярых стрыечнікаў. У 353 годзе пасля перамогі над узурпатарам Магненцыем стаў аднаасобным правіцелем імперыі. У яго кіраванне грамадзянская вайна ўскладнялася тым, што імперыя была змушана весці знясільваючую вайну з персамі і германцамі[7].

Зноскі

  1. ↑ 1,0 1,1 Constantius II // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ Constancio II // Diccionario biográfico español — Real Academia de la Historia, 2011. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ Любкер Ф. Constantius // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 338–339.
  4. ↑ Constantius (Constantius II.) // Brockhaus Enzyklopädie / Hrsg.: Bibliographisches Institut & F. A. Brockhaus, Wissen Media Verlag
  5. ↑ Constanci II // Gran Enciclopèdia Catalana — Grup Enciclopèdia Catalana, 1968.
  6. ↑ Хронологический перечень и титулы римских императоров, цезарей, узурпаторов и претендентов
  7. ↑ Справочник по императорам и знаменитым личностям Римской империи

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  1. Аммиан Марцеллин. Римская история. — М., 2005. — ISBN 5-17-029112-4 ; ISBN 5-86218-212-8.
  2. Павел Орозий. История против язычников. — 2004. — ISBN 5-7435-0214-5.
  3. Жан-Клод Шейнэ. История Византии. — 2006. — ISBN 5-17-034759-6.
  4. Ник Констебл. История Византии / пер. с англ. А. П. Романова. — 2008. — ISBN 978-5-486-02398-9.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Канстанцый_II&oldid=3877165"