Генрык Пантопідан: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др removed Category:Асобы using HotCat |
др r2.7.3) (робат дадаў: jv:Henrik Pontoppidan |
||
Радок 100: | Радок 100: | ||
[[it:Henrik Pontoppidan]] |
[[it:Henrik Pontoppidan]] |
||
[[ja:ヘンリク・ポントピダン]] |
[[ja:ヘンリク・ポントピダン]] |
||
[[jv:Henrik Pontoppidan]] |
|||
[[ka:ჰენრიკ პონტოპიდანი]] |
[[ka:ჰენრიკ პონტოპიდანი]] |
||
[[ko:헨리크 폰토피단]] |
[[ko:헨리크 폰토피단]] |
Версія ад 04:16, 29 студзеня 2013
Генрык Пантопідан | |
---|---|
дацк.: Henrik Pontoppidan | |
| |
Асабістыя звесткі | |
Дата нараджэння | 24 ліпеня 1857 |
Месца нараджэння | Фрэдэрысія, Данія |
Дата смерці | 21 жніўня 1943 (86 гадоў) |
Месца смерці | Шарлотэнлунд (каля Капенгагена), Данія |
Грамадзянства | |
Бацька | Dines Pontoppidan[d] |
Жонка | Mette Marie Hansen[d] і Antoinette Kofoed[d] |
Прафесійная дзейнасць | |
Род дзейнасці | пісьменнік, раманіст, аўтабіёграф, паэт |
Гады творчасці | 1881 — 1943 |
Жанр | проза |
Мова твораў | дацкая мова |
Прэміі | Нобелеўская прэмія па літаратуры (1917) |
Подпіс | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Генрык Пантопідан[1] (дацк.: Henrik Pontoppidan; 24 ліпеня 1857 — 21 жніўня 1943) — дацкі пісьменнік-раманіст, лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (1917) «за праўдзівае апісанне сучаснага жыцця Даніі».
Біяграфія
Генрык Пантопідан нарадзіўся ў Фрэдэрысіі на Ютландскім паўвостраве ў шматдзетнай сям'і. Калі Генрыку было шэсць гадоў, бацькі пераехалі ў цэнтральную частку Ютландыі, у горад Рандэрс. Пасля заканчэння сярэдняй школы ён паступіў у Капенгагенскі політэхнічны інстытут. У 1879 годзе ён кінуў інстытут і стаў настаўнікам у сялянскай школе ва Фрэрслеве, якую адкрыў яго брат Мартэн. У 1880 годзе ён служыў у арміі, а ў 1881 годзе ён ажаніўся на Меце Мары Хансен, маладой сялянцы, з якой ён пазнаёміўся падчас выкладання, пасля ў іх было двое дзяцей.
У гэтым жа 1881 г. годзе адбыўся яго літаратурны дэбют - у штотыднёвіку «За мяжой і дома» («Udeog Hjemme») быў апублікаваны яго аповяд «Канец жыцця» («Et Endeligt»).
У 1892 годзе Пантопідан развёўся з першай жонкай і ажаніўся на Антуанэце Кофуд. Шлюб іх быў бяздзетным, яна памерла ў 1928 годзе.
Ён памёр 21 жніўня 1943.
Творчасць
Вядомасць прынеслі аповесць «Сандынгскі прыход» і кніга апавяданняў «Вясковыя абразкі» (абедзве 1883), у якіх рэалістычна паказана жыццё тагачаснага дацкага сялянства. Палемізуючы з неарамантыкамі, стварыў раманы «Начная варта» (1894), «Найвышэйшая песня» (1896), трылогію «Запаветная зямля» (1891—95), дзе панарамна адлюстравана палітычнае і рэлігійнае жыццё краіны канца 19 ст. У шматпланавым эпічным рамане «Шчасліўчык Пер» (1898—1904) канфлікт паміж неардынарнай асобай і бяздушным навакольным светам, праблемы палітыкі, філасофіі, маралі, культуры. Песімістычнымі матывамі прасякнугы раман «Царства мёртвых» (1912—16). Змрочныя прадчуванні расчараванняў і катастроф уласцівы раману «Нябеснае царства чалавека» (1928). Аўтар аўтабіяграфічнай кнігі «Па дарозе да самога сябе» (1943).
Зноскі
- ↑ Напісанне імя і прозвішча Генрык Пантопідан у адпаведнасці з БЭ ў 18 тамах. Т.12., Мн., 2001, С.51.
Літаратура
- Пантопідан // БЭ у 18 т. Т. 12. Мн., 2001.
Спасылкі
Генрык Пантопідан на Вікісховішчы |