Плошча Незалежнасці (Мінск): Розніца паміж версіямі

Плошча Незалежнасцi
[[Мінск|Мінск]]
Плошча Незалежнасцi; [[Мінск\|Мінск]]
Агульная інфармацыя
Краіна	Беларусь;
Горад	[[Мінск\|Мінск]]
Раён	Маскоўскі
Найбліжэйшыя; станцыі метро	Плошча Леніна
Ранейшыя назвы	Плошча Леніна
Назва ў гонар	Незалежнасць
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

[дагледжаная версія]

← Папярэдняя праўка Наступная праўка →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Версія ад 15:07, 29 ліпеня 2012

Плошча Незалежнасці — цэнтральная і найбуйнейшая плошча Мінска.

На плошчы размешчаны будынкі Дома Урада, Мінгарвыканкама, Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта, гасцініцы «Мінск», Галоўпаштамта, кіравання метрапалітэна, а таксама Чырвоны касцёл і помнік У.І. Леніну. У падземнай частцы плошчы размешчаны 3-павярховы гандлёвы цэнтр «Сталіца» і 4-павярховы паркінг на 500 месцаў.

На плошчы змяшчаецца выхад станцыі метро «Плошча Леніна».

Гісторыя

Плошча спачатку забудоўвацца ў пачатку 30-х гадоў XX стагоддзя па праекту архітэктара І. Р. Лангбарда як галоўная плошча сталіцы і першапачаткова насіла імя Леніна. На ёй быў пабудаваны Дом Урада БССР і ўсталяваны помнік Леніну. З 1934 г. на плошчы праводзіліся парады Чырвонай Арміі.

Падчас акупацыі Мінска нямецка-фашысцкімі войскамі помнік быў знішчаны (адноўлены ў 1945 г.). Дом Урада і Чырвоны касцёл апынуліся сярод нямногіх будынкаў Мінска даваеннай забудовы, не разбураных падчас Вялікай Айчыннай вайны.

Пасля вайны плошча Леніна забудоўвалася па новым генеральным плане Мінска. Ад яе пачыналася галоўная вуліца сталіцы — праспект Сталіна (пазней Ленінскі, Францыска Скарыны, цяпер праспект Незалежнасці). Пры гэтым функцыі галоўнай плошчы сталіцы перайшлі да Цэнтральнай плошчы, на ёй з 50-х гадоў праходзілі парады і дэманстрацыі. У 60-х гадах плошча Леніна стала ўяўляць сабой прастакутнік памерамі 450×160 м, вакол плошчы быў арганізаваны кругавы рух аўтатранспарту. На плошчы размяшчаліся аўтастаянка і сквер. З 1984 г., з пачаткам будаўніцтва на Кастрычніцкай плошчы Палаца Рэспублікі, плошча Леніна зноў стала месцам правядзення дэманстрацый.

У 1991 г. плошча пачала называцца плошчай Незалежнасці. У 2002—2006 гг. плошча была рэканструявана. Рух аўтатранспарту быў спрамлены, пад зямлёй былі пабудаваны гандлёвы цэнтр «Сталіца» і паркінг. Надземная частка плошчы стала зонай адпачынку са святломузычным фантанам.

@@ Радок 49: / Радок 49: @@
 == Гісторыя ==
-Плошча спачатку забудоўвацца ў пачатку [[1930-х|30-х]] гадоў [[XX стагоддзе|XX стагоддзя]] па праекту архітэктара [[І. Р. Лангбард]]а як галоўная плошча сталіцы і першапачаткова насіла імя Леніна. На ёй быў пабудаваны Дом Урада [[БССР]] і ўсталяваны помнік Леніну. З [[1934]] г. на плошчы праводзіліся парады [[Чырвоная Армія|Чырвонай Арміі]].
+Плошча спачатку забудоўвацца ў пачатку [[1930-я|30-х]] гадоў [[XX стагоддзе|XX стагоддзя]] па праекту архітэктара [[І. Р. Лангбард]]а як галоўная плошча сталіцы і першапачаткова насіла імя Леніна. На ёй быў пабудаваны Дом Урада [[БССР]] і ўсталяваны помнік Леніну. З [[1934]] г. на плошчы праводзіліся парады [[Чырвоная Армія|Чырвонай Арміі]].
 Падчас акупацыі Мінска нямецка-фашысцкімі войскамі помнік быў знішчаны (адноўлены ў 1945 г.). [[Дом урада, Мінск|Дом Урада]] і [[Чырвоны касцёл]] апынуліся сярод нямногіх будынкаў Мінска даваеннай забудовы, не разбураных падчас [[Вялікая Айчынная вайна 1941-1945|Вялікай Айчыннай вайны]].
-Пасля вайны плошча Леніна забудоўвалася па новым генеральным плане Мінска. Ад яе пачыналася галоўная вуліца сталіцы — праспект Сталіна (пазней Ленінскі, Францыска Скарыны, цяпер праспект Незалежнасці). Пры гэтым функцыі галоўнай плошчы сталіцы перайшлі да Цэнтральнай плошчы, на ёй з [[1950-х|50-х]] гадоў праходзілі парады і дэманстрацыі. У [[1960-х|60-х]] гадах плошча Леніна стала ўяўляць сабой прастакутнік памерамі 450×160 м, вакол плошчы быў арганізаваны кругавы рух аўтатранспарту. На плошчы размяшчаліся аўтастаянка і сквер. З [[1984]] г., з пачаткам будаўніцтва на [[Кастрычніцкая плошча, Мінск|Кастрычніцкай плошчы]] [[Палац Рэспублікі ў Мінску|Палаца Рэспублікі]], плошча Леніна зноў стала месцам правядзення дэманстрацый.
+Пасля вайны плошча Леніна забудоўвалася па новым генеральным плане Мінска. Ад яе пачыналася галоўная вуліца сталіцы — праспект Сталіна (пазней Ленінскі, Францыска Скарыны, цяпер праспект Незалежнасці). Пры гэтым функцыі галоўнай плошчы сталіцы перайшлі да Цэнтральнай плошчы, на ёй з [[1950-я|50-х]] гадоў праходзілі парады і дэманстрацыі. У [[1960-я|60-х]] гадах плошча Леніна стала ўяўляць сабой прастакутнік памерамі 450×160 м, вакол плошчы быў арганізаваны кругавы рух аўтатранспарту. На плошчы размяшчаліся аўтастаянка і сквер. З [[1984]] г., з пачаткам будаўніцтва на [[Кастрычніцкая плошча, Мінск|Кастрычніцкай плошчы]] [[Палац Рэспублікі ў Мінску|Палаца Рэспублікі]], плошча Леніна зноў стала месцам правядзення дэманстрацый.
 У [[1991]] г. плошча пачала называцца плошчай Незалежнасці. У [[2002]]—[[2006]] гг. плошча была рэканструявана. Рух аўтатранспарту быў спрамлены, пад зямлёй былі пабудаваны гандлёвы цэнтр «Сталіца» і паркінг. Надземная частка плошчы стала зонай адпачынку са святломузычным [[фантан]]ам.