Вароты Мінска
| Славутасць | |
| «Вароты Мінска» | |
| |
| 53°53′08″ пн. ш. 27°32′42″ у. д.HGЯO | |
| Краіна | |
| Месцазнаходжанне | |
| Архітэктурны стыль | Сталінская архітэктура |
| Архітэктар | Барыс Рафаілавіч Рубаненка |
| Дата заснавання | 1952 |
| Будаўніцтва | 1947—1952 гады |
| Статус |  Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 712Г000066 Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 712Г000067
|
 «Вароты Мінска» на Вікісховішчы
| |
«Вароты Мінска» — два жылыя дамы ў Мінску, размешчаныя па адрасе вул. Кірава, № 1 (вул. Бабруйская, 13, вул. Ленінградская, 7) і № 2 (вул. Бабруйская, 15, вул. Ульянаўская, 34). З’яўляюцца часткай архітэктурнага ансамбля на Прывакзальнай плошчы. Узведзены ў 1947—1952 гг. паводле праекта архітэктара Барыса Рубаненкі[1].
Архітэктура[правіць | правіць зыходнік]
Дамы выкананы па аднолькавай архітэктурна-планіровачнай схеме. Дом № 1 разлічаны на 106 кватэр, дом № 2 — на 129. На першых паверхах месцяцца магазіны, банкі, аптэкі, кафэ і рэстараны. У савецкія часы таксама размяшчаліся паліклініка, дзіцячая дашкольная ўстанова і прадпрыемствы бытавога абслугоўвання. Аб’ёмна-прасторавая кампазіцыя кожнага з дамоў складаецца з падоўжанага пяціпавярховага крыла і адзінаццаціпавярховай вуглавой вежы. Фасады крылаў маюць на ўзроўні 4-га паверха стужку балконаў, шэраг магутных пілонаў і 2 праезныя аркі ва ўнутрыквартальныя двары. 1-ы паверх вежаў вылучаны вялікімі арачнымі аконнымі праёмамі. Будынак упрыгожаны арнаментальнымі рэльефамі, картушамі, па вуглах пінаклямі[1].
Вежы будынкаў маюць двух’ярусную форму. Іх рытміку ствараюць лоджыі, разнастайныя аконныя праёмы, пілястры[1]. На адной з вежаў знаходзіцца трафейны нямецкі гадзіннік, найбуйнейшы ў Беларусі, з дыяметрам цыферблата 3,5 м, на іншай — літы герб БССР. Па вуглах вежы ўпрыгожаны скульптурамі партызанкі, калгасніцы, інжынера і салдата. У перыяд 1972—1975 гадоў яны, разам з некаторымі іншымі дэкаратыўнымі элементамі былі дэмантаваны з прычыны зносу матэрыялу (бетону) і небяспекі абвальвання, але ў 2004 годзе адноўлены і зроблены з больш лёгкага і трывалага матэрыялу — сілуміну.
Вучань Барыса Рубаненкі, акадэмік архітэктуры і заслужаны архітэктар Беларусі Юрый Градаў адзначае, што «„ўязныя вароты“ сталі нязменным сімвалам Мінска з той прычыны, што аўтар праекта здолеў адчуць і падкрэсліць вельмі важную гістарычную паралель: вежы Прывакзальнай плошчы прынялі гістарычную эстафету ад традыцыйных драўляных вежаў старадаўняга мінскага Замчышча, якія таксама былі ў свой час уязной брамай. І гэта архітэктурная і гістарычная пераемнасць надала ім асаблівую пераканаўчасць і прывабнасць».
Галерэя[правіць | правіць зыходнік]
Вежа з дваровага фасада
Архітэктура вежы
Перспектыва вуліцы Кірава ў бок чыгуначнага вакзала
Выгляд з боку Прывакзальнай плошчы
Бакавое крыло
_003.jpg)
Зноскі
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Збор помнікаў гісторыі і культуры Беларусі. Мінск / АН БССР. Ін-т мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору; Рэдкал.: С. В. Марцэлеў (гал. рэд.) і інш.— Мн.: БелСЭ, 1988.— 333 с.: іл. ISBN 5-85700-006-8.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Збор помнікаў гісторыі і культуры Беларусі. Мінск / АН БССР. Ін-т мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору; Рэдкал.: С. В. Марцэлеў (гал. рэд.) і інш.— Мн.: БелСЭ, 1988.— 333 с.: іл. ISBN 5-85700-006-8.
- Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. — Мн.: БелЭн, 1993. — 620 с.: іл. — ISBN 5-85700-078-5.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Вароты Мінска
