Дзісна
Горад
Дзісна Царква Ўваскрэшання Хрыстова
| ||||||||||||||||||||||||||
Дзісна́[2] (афіц. транс.: Dzisna) — горад раённага падпарадкавання ў Мёрскім раёне Віцебскай вобласці Беларусі, на р. Дзісна, пры ўпадзенні яе ў Заходнюю Дзвіну. За 45 км на ўсход ад г. Мёры, 12 км ад чыгуначнай станцыі Барковічы на лініі Полацк—Даўгаўпілс (Латвія), аўтамабільнай дарогай Р14 звязаны з Мёрамі і Полацкам. Насельніцтва налічвае 1 500 чал. (2017)[1].
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Старажытнае паселішча, папярэднік сучаснага горада, існавала на мысе правага берага рэчкі Дзісна яшчэ ў X — XI ст. як горад Полацкай зямлі. З XIII ст. пачалося паступовае засяленне левага берага. У 1301 мясцовасць далучылася да Вялікага Княства Літоўскага[3].

Першы пісьмовы ўспамін пра Дзісну як умацаваны замак Капец-гарадок (ад слова «капа́ць») датуецца 1374. Замак выконваў ролю фарпоста Полацка на Дзвіне, кантраляваў увесь рачны рух і подступы да сталіцы Полацкай зямлі. У 1461 паселішча ўпершыню згадваецца пад цяперашняй назвай (двор Дзісна).
У 1566 вялікі князь Жыгімонт Аўгуст загадаў пры Дзісенскім замку і пад яго аховай заснаваць горад, жыхарам якога даў розныя палёгкі тэрмінам на 8 гадоў. У 1567 Жыгімонт Аўгуст надаў Дзісне першы герб («тры вежы з муру»), а 20 студзеня 1569 — Магдэбургскае права і новы герб: «у блакітным полі ладдзя з разгорнутым парусам»[4]. У часы Інфлянцкай вайны ў 1579 тутэйшы замак стаў цэнтрам збору войскаў караля і вялікага князя Стэфана Баторыя перад вызваленчым паходам на Полацк.
У 1581 у Дзісне заснавалі фарны касцёл (пры ім з 1775 дзейнічала школа), у 1630 — кляштар францысканцаў, а ў 1633 — манастыр пры Уваскрасенскай царкве. Пасля атрымання статусу горада, з XVII ст. Дзісна стала цэнтрам староства Полацкага ваяводства, значным гандлёва-рамесніцкім асяродкам.
У пачатку Трынаццацігадовай вайны ў 1654 бурмістар Дзісны здаў горад войску Маскоўскай дзяржавы. 10 красавіка 1661 шляхта, казакі, мяшчане і павятовыя мужыкі, што знаходзіліся ў замку, звязалі акупантаў і адчынілі браму войску Вялікага Княства Літоўскага (здрадніка-бурмістра павесілі ў замкавай браме)[5]. У 1773 завяршылася будова мураванага касцёла пры кляштары францысканцаў.
У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) Дзісна апынулася ў складзе Расійскай імперыі, дзе зрабілася цэнтрам павета Мінскай, з 1842 — Віленскай губерні. 23 красавіка—24 красавіка 1831 паўстанцы ў колькасці да 3000 чалавек вызвалілі Дзісну з-пад расійскай улады.
Значную шкоду Дзісне і яе гаспадарцы прычынілі пажары і паводкі (у 1865, 1870, 1872, 1878 і 1882), у часе якіх пацярпелі Уваскрасенская (мураваная, збудаваная ў 1870) і Мікалаеўская (да 1842 касцёл) цэрквы. Напярэдадні пажару 1882 года вядомы расійскі падарожнік П. Сямёнаў-Цян-Шанскі назваў Дзісну найлепшым горадам Віленскай губерні.
Згодна з Рыжскім мірным дагаворам (1921) Дзісна апынулася ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, дзе зрабілася цэнтрам павета Віленскага ваяводства.
У 1939 Дзісна ўвайшла ў БССР, дзе 15 студзеня 1940 зрабілася цэнтрам раёна Вілейскай, з 20 верасня 1944 Полацкай, з 8 студзеня 1954 Маладзечанскай вобласці. У Другую сусветную вайну з 5 ліпеня 1941 да 4 ліпеня 1944 горада знаходзілася пад нямецкай акупацыяй; гітлераўцы стварылі тут лагер смерці. З 3 кастрычніка 1959 Дзісна ўваходзіць у склад Мёрскага раёна.
- Места на старых фатаздымках
Насельніцтва[правіць | правіць зыходнік]

- XIX стагоддзе: 1811 — 1 405 чал.; 1825 — 2 801 чал.; 1897 — 6 756 чал.
- XX стагоддзе: 1904 — 9 113 чал.; 1909 — 7 138 чал.; 1921 — 4 413 чал.; 1939 — 6 073 чал.; 1944 — 1,2 тыс. чал.; 1959 — 2,5 тыс. чал.; 1993 — 2,5 тыс. чал.[6]
- XXI стагоддзе: 2006 — 2,8 тыс. чал.; 2007 — 2 747 чал.; 2016 — 1 537 чал.[7]; 2017 — 1 500 чал.[1]
Эканоміка[правіць | правіць зыходнік]
Прадпрыемствы лёгкай, будаўнічых матэрыялаў, харчовай прамысловасці.
Пералік прамысловых прадпрыемстваў Дзісны |
---|
|
Інфраструктура[правіць | правіць зыходнік]
Адукацыя[правіць | правіць зыходнік]
У Дзісне працуюць сярэдняя і музычная школы, школа-інтэрнат.
Медыцына[правіць | правіць зыходнік]
Медыцынскія паслугі аказвае бальніца.
Культура[правіць | правіць зыходнік]
Дзейнічаюць дом культуры, 2 бібліятэкі, дом рамёстваў.
Турыстычная інфармацыя[правіць | правіць зыходнік]
Спыніцца можна ў гарадскай гасцініцы[8].
Славутасці[правіць | правіць зыходнік]
- Гістарычная забудова (кан. XIX — пач. XX стст.)
- Замчышча (XVI ст.), каля ўпадзення р. Дзісны ў Заходнюю Дзвіну
- Касцёл Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Дзевы Марыі (1773)
- Царква ў гонар Смаленскай іконы Маці Божай «Адзігітрыя» (1904)
- Царква Уваскрэшання Хрыстова (канец XIX ст.) —
Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 213Г000555
- Руіны бальніцы (пач. XX ст.)
- Гасцініца «Рыга»
- Будынак Павятовага аддзялення апякунства цвярозасці (пач XX ст.)
- Сінагога (XIX ст.)
- Сядзіба Кастравіцкіх
- Каталіцкая царква на могілках
- Мост цераз раку Дзісну
- Могілкі яўрэйскія
- Брацкая магіла (1941—1944), вул. Леніна —
Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 213Д000556
- Краявіды Дзісны
Страчаная спадчына[правіць | правіць зыходнік]

- Званіца
- Кляштар францысканцаў (1816)
- Фарны касцёл
Вядомыя асобы[правіць | правіць зыходнік]
- Антон Грыневіч (1877—1937) — беларускі грамадска-культурны дзеяч, збіральнік музычнага фальклору
- Майсей Смірын (1895—1975) — навуковец-гісторык
- Якаў Сямёнавіч Іцхокі (1906—1984) — савецкі інжынер, спецыяліст у галіне радыёлакацыі і імпульснай тэхнікі.
- Ісаак Майсеевіч Разет (1927—1992) — псіхолаг і педагог.
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2017 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2016 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу (руск.) . Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (29 сакавіка 2017). Праверана 3 красавіка 2017.
- ↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7 (DJVU).
- ↑ Язэп Бунто. Дзісна // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — Мінск: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. С. 586.
- ↑ Дзісна // Цітоў А. Геральдыка беларускіх местаў (XVI — пачатак XX ст.). — Мн.: Полымя, 1998.
- ↑ Міхась Ткачоў. Дзісенскі замак // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — Мінск: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. С. 586.
- ↑ Язэп Бунто. Дзісна // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 3: Гімназіі — Кадэнцыя / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1996. С. 231.
- ↑ Колькасць насельніцтва на 1 студзеня 2016 г. і сярэднегадавая колькасць насельніцтва за 2015 год па Рэспубліцы Беларусь у разрэзе абласцей, раёнаў, гарадоў і пасёлкаў гарадскога тыпу (руск.) . Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь (30 сакавіка 2016). Праверана 3 красавіка 2017.
- ↑ Дисна // к // Туристская энциклопедия Беларуси / редкол. Г. П. Пашков [и др.]; под общ. ред. И. И. Пирожника. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2007. — 648 с. ISBN 978-985-11-0384-9 С. 174.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Шаблон:Крыніцы/Памяць/Мёрскі раён
- Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — Мінск: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — 684 с.: іл. ISBN 985-11-0314-4.
- А. У. Русецкі. Мастацкая культура Віцебскага Паазер'я: ад старажытнасці да пачатку XX стагоддзя. — Мн., 2005.
- Цітоў А. Геральдыка беларускіх местаў (XVI — пачатак XX ст.). — Мн.: Полымя, 1998.— 287 с. ISBN 985-07-0131-5.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Дзісна
Геаграфічныя звесткі па тэме Дзісна на OpenStreetMap
- Дзісна на сайце Глобус Беларусі (руск.)
- м. Дзісна на Radzima.org
- Дзісна на Прыдзвінскі край: Гісторыя і сучаснасць
- Mіёрскі раённы выканаўчы камітэт пра Дзісну (руск.)
- Dzisna на Rzeczpospolita wirtualna(польск.)
- Дзісна — самы маленькі горад Беларусі(англ.) (руск.)
|