Перайсці да зместу

Карабахскі канфлікт

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Карабахскі канфлікт
Праціўнікі
Сцяг Нагорна-Карабахскай Рэспублікі Нагорна-Карабахская Рэспубліка
Сцяг Арменіі Арменія
Сцяг Азербайджана Азербайджан
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Карабахскі канфлікт (азерб.: Qarabağ münaqişəsi, арм.: Արցախյան հակամարտություն) — этнапалітычны канфлікт[1] на Паўднёвым Каўказе ў рэгіёне Нагорнага Карабаха паміж азербайджанцамі і армянамі.

Перадгісторыя канфлікту

[правіць | правіць зыходнік]

На працягу стагоддзяў рэгіён паслядоўна быў часткай Армянскага царства, Персідскай дзяржавы і Расійскай імперыі.

Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 года армяне абвясцілі незалежнасць Нагорнага Карабаха, з чым туркі і азербайджанцы не пагадзіліся. У выніку барацьбы за тэрыторыю загінулі тысячы чалавек, а сам Карабах застаўся пад азербайджанскім ваенным кантролем

У 1921 годзе Нагорны Карабах афіцыйна аднеслі да новаабвешчанай Азербайджанскай ССР[2], дзе армяне Карабаха рэалізавалі сваё права на самавызначэнне ў рамках аўтаноміі. У савецкі перыяд Арменія неаднаразова ўздымала пытанне перадачы вобласці пад сваю юрысдыкцыю, аднак не атрымлівала падтрымку саюзнага кіраўніцтва[3].

Дынаміка колькасці і этнічнага складу насельніцтва НКАВ па дадзеных усесаюзных перапісаў насельніцтва (1926—1989 гг.)[4]
год перапісу
Нацыянальнасць
1926 1939 1959 1970 1979 1989
чалавек % чалавек % чалавек % чалавек % чалавек % чалавек %
Азербайджанцы 12592 10,06 14053 9,32 17995 13,80 27179 18,08 37264 22,98 40688 21,52
Армяне 111694 89,24 132800 88,04 110053 84,39 121068 80,54 123076 75,89 145450 76,92
Беларусы 12 0,01 11 0,01 32 0,02 35 0,02 37 0,02 79 0,04
Грэкі 68 0,05 74 0,05 67 0,05 33 0,02 56 0,03 72 0,04
Грузіны 5 0,00 25 0,02 16 0,01 22 0,01 17 0,01 57 0,03
Рускія 596 0,48 3174 2,10 1790 1,37 1310 0,87 1265 0,78 1922 1,02
Татары 6 0,00 29 0,02 36 0,03 25 0,02 41 0,03 64 0,03
Украінцы 35 0,03 436 0,29 238 0,18 193 0,13 140 0,09 416 0,22
Іншыя 151 0,12 235 0,16 179 0,14 448 0,30 285 0,18 337 0,18
Усяго 125159 100 150837 100 130406 100 150313 100 162181 100 189085 100

Пачатак канфлікту

[правіць | правіць зыходнік]

У 1987 годзе ў Нагорным Карабаху пачалася кампанія па зборы подпісаў за ўз’яднанне з Армянскай ССР.

20 лютага 1988 года абласны савет НКАВ звярнуўся ў Вярхоўны Савет СССР і Вярхоўныя Саветы Азербайджанскай і Армянскай саюзных рэспублік з просьбай разгледзець пытанне перадачы вобласці ў склад Арменіі.

У чэрвені таго ж года ВС Арменіі даў згоду на ўваходжанне НКАВ ў склад Рэспублікі, Азербайджан у сваю чаргу абвясціў гэтае рашэнне незаконным.

12 ліпеня 1988 года аблсавет Нагорнага Карабаха заявіў пра выхад са складу Азербайджанскай ССР. У адказ, 18 ліпеня, Прэзідыум ВС СССР прыняў пастанову пра немагчымасць перадачы НКАВ Арменіі.

З верасня 1988 года паміж армянамі і азербайджанцамі пачаліся ўзброеныя сутыкненні, якія перайшлі ў зацяжны канфлікт.

У студзені 1989 года, па рашэнні Прэзідыума ВС СССР, у НКАВ было ўведзена прамое кіраванне саюзным кіраўніцтвам.

1 снежня 1989 года Саветы Армянскай ССР і НКАВ прынялі Пастанову «Аб уз’яднанні» Рэспублікі і вобласці, аднак, у студзені 1990 года, Прэзідыум Вярхоўнага Савета СССР прызнаў яе неканстытуцыйнай.

У пачатку 1990 года на армяна-азербайджанскай адміністрацыйнай мяжы пачаліся баі з ужываннем артылерыі. 15 студзеня 1990 года саюзныя ўлады ўвялі ў НКАВ і прылеглых раёнах надзвычайнае становішча.

У красавіку — маі 1991 года ўнутраныя войскі МУС СССР і часткі Савецкай Арміі правялі ў рэгіёне аперацыю «Кальцо», каб раззброіць «армянскія незаконныя ўзброеныя фармаванні».

30 жніўня 1991 года была прынята Дэкларацыя «Аб аднаўленні незалежнасці Азербайджанскай Рэспублікі», у складзе якой апынуўся і Нагорны Карабах.

2 верасня 1991 года на сумеснай сесіі Нагорна-карабахскага абласнога і Шаумянаўскага раённага саветаў была абвешчана Нагорна-Карабахская Рэспубліка (НКР) у складзе СССР.

10 снежня 1991 года, на праведзеным у НКР рэферэндуме, 99,98% яго ўдзельнікаў выказаліся за незалежнасць рэгіёна.

19—27 снежня 1991 года, ў сувязі з распадам Савецкага Саюза, з Нагорнага Карабаха былі выведзены ўнутраныя войскі МУС СССР.

6 студзеня 1992 года Вярхоўны Савет НКР прыняў Дэкларацыю «Аб дзяржаўнай незалежнасці Нагорна-Карабахскай Рэспублікі»[5].

Узброены канфлікт 1992—1994 гадоў

[правіць | правіць зыходнік]
Зверху па гадзіннікавай стрэлцы: пабітыя азербайджанскія бронетранспарцёры (2005), унутрана перамешчаныя асобы  (руск.) — азербайджанцы з тэрыторый, якія перайшлі пад кантроль армян (1993), танк — помнік у Аскеране (2007), армянскія салдаты  (руск.) (1994)

З 1992 па 1994 год Азербайджан спрабаваў узяць самаабвешчаную Рэспубліку пад свой кантроль, гэта былі поўнамаштабныя ваенныя дзеянні, Баку і Ерэван ўжывалі цяжкую тэхніку і авіяцыю. У гісторыю гэтыя падзеі ўвайшлі як першая Карабахская вайна, падчас якой загінулі да 30 тыс. чалавек (удзельнікаў баявых дзеянняў і мірных жыхароў).

Армянскія фарміраванні ўзялі пад кантроль і некалькі раёнаў Азербайджана, якія да пачатку канфлікту не ўваходзілі ў Нагорна-Карабахскую аўтаномію: Кельбаджарскі, Лачынскі, Кубатлінскі, Джэбраільскі і Зангеланскі раёны цалкам, Агдамскі і Фізулінскі часткова.

Пасля вайны незалежнасць Нагорна-Карабахскай Рэспублікі са сталіцай у Сцепанакерце не была прызнана ніводнай краінай, у тым ліку Арменіяй, хоць менавіта Ерэван забяспечваў яе эканамічную і ваенную бяспеку[6].

Спыненне агню

[правіць | правіць зыходнік]
Контуры тэрыторыі, кантраляванай НКР на момант падпісання пагаднення аб спыненні агню 1994 года, накладзеныя на контуры тэрыторыі, на якой была абвешчана НКР у верасні 1991 года
  • 5 мая — па ініцыятыве Міжпарламенцкай Асамблеі СНД, парламента Кіргізіі, Федэральнага Сходу і Міністэрства замежных спраў Расійскай Федэрацыі праведзена сустрэча, паводле вынікаў якой прадстаўнікі Мілі Меджліса Азербайджана, Вярхоўнага Савета Арменіі і Нагорнага Карабаха[7] падпісалі Бішкекскі пратакол з заклікам спыніць агонь у ноч з 8 на 9 мая 1994 года[8].
  • 9 мая — паўнамоцны прадстаўнік прэзідэнта Расіі ў Нагорным Карабаху Уладзімір Казіміраў падрыхтаваў «Пагадненне аб бестэрміновым спыненні агню», якое ў гэты ж дзень у Баку падпісаў ад Азербайджана міністр абароны Мамедрафі Мамедаў.
  • 10 мая — «Пагадненне» ў Ерэване падпісаў ад Арменіі міністр абароны Серж Саргсян.
  • 11 мая — «Пагадненне» ў Сцепанакерце падпісаў Камандуючы арміяй Нагорнага Карабаха Самвел Бабаян. Дадзенае «Пагадненне» ўступіла ў сілу ў поўнач 12 мая 1994 года.

Перыяд паміж першай і другой Карабахскімі войнамі

[правіць | правіць зыходнік]

З часу падпісання Бішкекскага пратакола ў 1994 годзе бакі канфлікту неаднаразова абвінавачвалі адзін аднаго ў парушэнні рэжыму спынення агню, на мяжы адбываліся лакальныя інцыдэнты з ужываннем агнястрэльнай зброі, але ў цэлым перамір’е захоўвалася[5].

Баявыя дзеянні ў 2020 годзе

[правіць | правіць зыходнік]

У ходзе ваенных дзеянняў у верасні-лістападзе 2020 года Азербайджан вярнуў кантроль над Фізулінскім[ru], Джэбраільскім[ru], Зангеланскім[ru] і Кубатлінскім[ru] раёнамі, а таксама значную частку тэрыторыі былой Нагорна-Карабахскай аўтаномнай вобласці (у тым ліку горад Шуша). Згодна з Пагадненнем аб спыненні агню ад 10 лістапада 2020 года, Азербайджан таксама атрымаў кантроль над Агдамскім[ru], Кельбаджарскім[ru] і Лачынскім[ru] раёнамі (за выключэннем Лачынскага калідора[ru], які злучае Нагорны Карабах з Арменіяй)[9].

Баявыя дзеянні ў 2023 годзе

[правіць | правіць зыходнік]

Заканчэнне канфлікту

[правіць | правіць зыходнік]

9 жніўня 2025 года ў Вашынгтоне была падпісана Дэкларацыя пра мірныя адносіны Арменіі і Азербайджана[10]

Літаратура і спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]