Вінцэнт Тышкевіч
Вінцэнт Тышкевіч | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() Вінцэнт Тышкевіч. Гравюра XIX ст. | |||||||
![]() Герб «Ляліва» | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Людвік Тышкевіч | ||||||
Пераемнік | Антоні Базылі Дзедушыцкі[d] | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Фрыдэрык Юзаф Машынскі | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
1757 |
||||||
Смерць | 12 сакавіка 1816[1] | ||||||
Род | Тышкевічы | ||||||
Бацька | Антоні Казімір Тышкевіч | ||||||
Маці | Тэрэза з Тызенгаўзаў[d] | ||||||
Жонка | Марыя Тэрэза з Панятоўскіх[d] | ||||||
Дзеці | няма | ||||||
Узнагароды | |||||||
![]() |
Вінцэнт Тышкевіч (1757 — 12 сакавіка 1816, маёнтак Дубай каля Пінска[2]) — дзяржаўны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага. Пісар вялікі літоўскі (з 1780), рэферэндар вялікі літоўскі (з 1781).
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9f/Vincent_Ty%C5%A1kievi%C4%8D._%D0%92%D1%96%D0%BD%D1%86%D1%8D%D0%BD%D1%82_%D0%A2%D1%8B%D1%88%D0%BA%D0%B5%D0%B2%D1%96%D1%87_%281914%29.jpg/110px-Vincent_Ty%C5%A1kievi%C4%8D._%D0%92%D1%96%D0%BD%D1%86%D1%8D%D0%BD%D1%82_%D0%A2%D1%8B%D1%88%D0%BA%D0%B5%D0%B2%D1%96%D1%87_%281914%29.jpg)
З лагойскай лініі роду Тышкевічаў гербу «Ляліва», сын Антонія Казіміра, генерал-лейтэнанта літоўскага войска, і Тэрэзы з роду Тызенгаўзаў. Успадкаваў ад бацькі тытул графа на Лагойску і Бярдычаве і маёнткі Лагойск (Мінская губерня), Свіслач (Літоўска-Гродзенская губерня) і Белаполле (Слабодска-Украінская губерня), а таксама шэраг маёнткаў у Пінскім павеце (Мінская губерня). Трымаў Стралкоўскае староства.
Нанова перабудаваў маёнтак Свіслач, заклаў галандскага кшталту парк, перарэзаў яго каналамі і стварыў вялікі заасад. Заснаваў у мястэчку на ўласныя сродкі Свіслацкую гімназію — цэнтр асветы і вальнадумства на Гарадзеншчыне пачатку XIX стагоддзя[3].
У 1778 г. пабраўся шлюбам з Марыяй-Тэрэзай Панятоўскай (1761—1831), пляменніцай польскага караля і вялікага князя літоўскага Станіслава-Аўгуста, ад якой не меў дзяцей.
Паводле тэстаменту ад 1813 г. свае багатыя маёнткі перадаваў сваякам: Лагойск адпісаў графу Пію Тышкевічу (1756—1858), Белаполле — украінскім Тышкевічам, а Свіслач — графу Юзафу Тышкевічу (1724—1815), старосце вяляціцкаму.
Цікавыя факты
[правіць | правіць зыходнік]Вінцэнт Тышкевіч практыкаваў пакаранні ў дачыненні да ўласных аканомаў, калі тыя пераўзыходзілі раз і назаўсёды ўсталяваны гадавы прыбытак маёнтку[4].
Зноскі
- ↑ Senatorowie i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego 1386—1795 / пад рэд. J. Wolff — Kraków: 1885. — С. 313.
- ↑ Патоцкі Леан. Успаміны пра Тышкевічаву Свіслач, Дзярэчын i Ружану — Мн.: «Полымя», 1997.
- ↑ С. Раманаў. Гэты знаёмы і незнаёмы Тышкевіч Архівавана 5 сакавіка 2016. // «Свіслацкая газета», 7 красавіка 2008.
- ↑ Андрэй Кіштымаў. Эканамічныя асновы беларускай дзяржаўнасці на пачатку 20 ст. Архівавана 5 сакавіка 2016. // Гістарычны Альманах. Том 3, 2000.