Вайна ў Харватыі
Вайна ў Харватыі Вайна за незалежнасць Харватыі харв.: Domovinski rat (Айчынная вайна) | |||
---|---|---|---|
Асноўны канфлікт: Югаслаўскія войны | |||
| |||
Дата | 31 сакавіка 1991 — 12 лістапада 1995[заўв 1] | ||
Месца | Харватыя[заўв 2] | ||
Прычына | Абвяшчэнне Харватыяй незалежнасці і абвяшчэнне сербамі Рэспублікі Сербская Краіна. | ||
Вынік | Незалежнасць Харватыі ў межах, якія існавалі ў СФРЮ, і ліквідацыя Рэспублікі Сербская Краіна[заўв 3]. | ||
Праціўнікі | |||
|
|||
Камандуючыя | |||
Страты | |||
|
|||
Агульныя страты | |||
|
|||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Вайна́ ў Харва́тыі (сербахарв.: Rat u Hrvatskoj / Рат у Хрватској, харв.: Domovinski rat — Айчынная вайна; сакавік 1991 — лістапад 1995) — ваенны канфлікт на тэрыторыі былой Сацыялістычнай Рэспублікі Харватыя, выкліканы выхадам Харватыі са складу Югаславіі.
Пасля аб’яўлення Харватыяй незалежнасці сербскае насельніцтва Харватыі спрабавала стварыць сваю дзяржаву на яе тэрыторыі, каб не выходзіць са складу Югаславіі[33][34]. Харватыяй гэта было расцэнена як спроба ўключэння тэрыторый Харватыі ў склад Сербіі[35][36]. У 2007 годзе Міжнародным трыбуналам па былой Югаславіі (МТБЮ) было даказана, што лідар Рэспублікі Сербскай Краіны Мілан Марціч меў дамоўленасць са Слабаданам Мілошавічам аб далучэнні РСК да Саюзнай Рэспублікі Югаславія і стварэнні «адзінай сербскай дзяржавы»[37]. У 2011 годзе Міжнародны трыбунал па былой Югаславіі вынес прысуд, згодна з якім харвацкія генералы Гатовіна і Маркач па загаду ваенна-палітычнага кіраўніцтва Харватыі ў ходзе вайны здзяйснялі ваенныя злачынствы супраць сербаў з мэтай іх выгнання і засялення гэтых тэрыторый харватамі[38], аднак у 2012 апеляцыйная камісія МТБЮ цалкам апраўдала абодвух генералаў[39][40].
Першапачаткова вайна вялася паміж сіламі Югаслаўскай народнай арміі, харвацкімі сербамі і харвацкай паліцыяй. Кіраўніцтва Югаславіі сіламі федэральнай арміі паспрабавала захаваць Харватыю ў складзе краіны[41]. Пасля распаду краіны і спынення існавання ЮНА на тэрыторыі Харватыі было створана самаабвешчаная дзяржава сербаў — Рэспубліка Сербская Краіна. Затым пачалася барацьба паміж харвацкай арміяй і арміяй краінскіх сербаў. У 1992 годзе было падпісана пагадненне аб спыненні агню, і адбылося прызнанне Харватыі як суверэннай дзяржавы[42][43]. У Харватыю былі ўведзеныя міратворчыя войскі ААН, у выніку чаго канфлікт прыняў вялацякучы, ачаговы характар[44]. У 1995 годзе войска Харватыі правяло дзве буйныя наступальныя аперацыі, у выніку якіх значная частка тэрыторыі РСК перайшла пад харвацкі кантроль[3][45]. Вайна скончылася падпісаннем Эрдуцкага і Дэйтанскага пагадненняў, паводле якіх Усходняя Славонія была ўключана ў склад Харватыі ў 1998 годзе[4][8]. Канфлікт суправаджаўся ўзаемнымі этнічнымі чысткамі сербскага і харвацкага насельніцтва.
У выніку вайны Харватыя дамаглася незалежнасці і захавання сваёй тэрытарыяльнай цэласнасці[3][4]. У ходзе баявых дзеянняў многія гарады і вёскі моцна пацярпелі і былі разбураны[46]. Шкода народнай гаспадарцы Харватыі ацэньваецца ў 37 млрд $[47]. Агульная колькасць загінулых падчас вайны перавышае 20 000 чалавек[29]. Вялікая колькасць харвацкіх бежанцаў была выгнана з тэрыторый, якія кантраляваліся сербамі ў 1991—1992 гадах. У той жа час, згодна з паведамленнямі Камісарыята па справах бежанцаў ААН, да 1993 толькі з тэрыторый пад кантролем Заграба была выгнана 251 000 сербаў[48]. Іншы буйны паток сербскіх бежанцаў (каля 230 000 чалавек) быў зафіксаваны ў 1995 годзе пасля правядзення аперацыі «Бура». 115 000 сербскіх бежанцаў пасля вайны вярнулася ў Харватыю.
У Харватыі для абазначэння канфлікту выкарыстоўваецца тэрмін «Айчынная вайна» (харв.: Domovinski rat), радзей выкарыстоўваецца тэрмін «Сербская агрэсія» (харв.: Velikosrpska agresija)[20][49]. У Сербіі часцей за ўсё гэты канфлікт называюць «Вайна ў Харватыі» (сербск.: Рат у Хрватскоj)[50] або «Вайна ў Краіне» сербск.: Рат у Крајини)[51][52]. У рускай гістарыяграфіі гэты канфлікт звычайна аб’ядноўваюць з Баснійскай вайной і выкарыстоўваюць тэрмін югаслаўскі крызіс[53][54].
Перадумовы
[правіць | правіць зыходнік]Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]Сербы на гістарычных харвацкіх землях кампактна пражывалі з пачатку XIV стагоддзя. Рэзкае павелічэнне колькасці сербаў на гэтых тэрыторыях было выклікана пасяленнем тут сербскіх бежанцаў з тэрыторый, занятых Асманскай імперыяй, і ўтварэннем аўстрыйскімі Габсбургамі Ваеннай мяжы. З 1918 года Харватыя ўваходзіла ў склад Каралеўства сербаў, харватаў і славенцаў (з 1929 года — Каралеўства Югаславія).
У перыяд Другой сусветнай вайны існавала Незалежная дзяржава Харватыя, якая супрацоўнічала з гітлераўскай Германіяй і ажыццяўляла генацыд сербаў. Аднак створаныя ў маі 1941 атрады сербскіх нацыяналістаў-чэтнікаў у шэрагу выпадкаў выступалі на баку Трэцяга рэйха і займаліся этнічнымі чысткамі баснійскіх мусульман і харватаў[55][56].
Падчас Другой сусветнай вайны па ініцыятыве Ціта ў лістападзе 1943 года адбылася другая сесія АВНВЮ, на якой было прынята рашэнне аб тым, што югаслаўская дзяржава будзе арганізавана на федэратыўнай аснове, на прынцыпах раўнапраўя і самавызначэння народаў, і ў 1945 годзе была абвешчаная Федэратыўная Народная Рэспубліка Югаславія (ФНРЮ), якая складалася з шасці рэспублік. Прынцыпы вызначэння меж паміж імі не былі выразнымі — у адных выпадках ужывалі гістарычны падыход, у іншых — этнічны. Найбольш складана праходзіла размежаванне паміж Харвацкай СР і СР Сербіяй, дзе мяжу вызначала камісія камуністаў з пяці чалавек на чале з Мілаванам Джыласам. Па выніках работы камісія ўстанавіла размежаванне, прычым Харватыі дасталіся некалькі сёл з большасцю сербскага насельніцтва, а Ваяводзіне — харвацкага[57]. Згодна з Канстытуцыяй Харвацкай СР 1947, Харватыя з’яўлялася рэспублікай харвацкага і сербскага народаў[57].
Рост нацыяналізму ў Югаславіі
[правіць | правіць зыходнік]У 1981 абвастрыліся супярэчнасці паміж косаўскімі албанцамі і сербамі ў Косаве[58][59]. Таксама кіраўніцтва саюзных рэспублік Славеніі і Харватыі імкнулася да дэцэнтралізацыі і дэмакратычных пераўтварэнняў[60]. У сваю чаргу, улады ў Бялградзе імкнуліся падавіць сепаратысцкія рухі ў краіне. У пачатку 1990-х гадоў сербскае кіраўніцтва на чале са Слабаданам Мілошавічам фактычна скасавала аўтаномію Косава[58].
Адначасова з патрабаваннямі дэцэнтралізацыі і атрымання больш шырокай аўтаноміі ў Славеніі і Харватыі адбываўся рост нацыяналізму. Пасля прыходу да ўлады ў Сербіі Мілошавіча югаслаўскае кіраўніцтва заявіла пра неабходнасць цэнтралізаванага кіравання з Бялграда. Супярэчнасці паміж саюзнымі рэспублікамі і федэральным цэнтрам нарасталі. Акрамя росту нацыяналізму ў Славеніі і Харватыі, сербскі нацыяналізм таксама станавіўся пагрозай адзінству югаслаўскай дзяржавы. У 1989 годзе адзін з лідараў сербскіх нацыяналістаў Воіслаў Шэшаль наведаў ЗША, дзе адзін з лідараў сербскіх чэтнікаў Мамчыла Джуіч прысвоіў яму званне «ваявода»[61].
У сакавіку 1989 года крызіс у Югаславіі паглыбіўся. Сербскае кіраўніцтва дэ-факта ліквідавала аўтаноміі Ваяводзіны і Косава, а таксама, атрымаўшы падтрымку ад Чарнагорыі, змагло істотна ўплываць на прыняцце рашэнняў на федэральным узроўні[62]. Гэта выклікала пратэсты з боку кіраўнікоў Славеніі, Харватыі, Босніі і Герцагавіны. Пасля чаго сталі ўзнікаць заклікі да рэфармавання югаслаўскай федэрацыі з боку кіраўнікоў саюзных рэспублік[63].
Такім чынам, паступовы рост нацыяналізму ў Югаславіі на працягу 1980-х гадоў прывёў да агульнаюгаслаўскага крызісу і падзення камуністычнай сістэмы[64].
Крызіс у Югаславіі
[правіць | правіць зыходнік]Рост нацыяналізму ў югаслаўскім грамадстве распаўсюдзіўся і на Саюз камуністаў Югаславіі, многія яго члены выйшлі з партыі і сталі ідэолагамі стварэння правых палітычных партый. У 1989 годзе ў Югаславіі было дазволена стварэнне палітычных партый. Адной з першых была створана правая харвацкая партыя Харвацкая дэмакратычная садружнасць (харв.: Hrvatska demokratska zajednica)[65]. Лідар партыі Франьё Туджман здзейсніў некалькі міжнародных візітаў з мэтай заручыцца падтрымкай шматлікай харвацкай дыяспары за мяжой[66].
На XIV з’ездзе Саюза камуністаў Югаславіі 20 студзеня 1990 дэлегаты не змаглі дамовіцца па асноўных пытаннях. Дэлегаты з Славеніі і Харватыі запатрабавалі стварэння канфедэрацыі, сербскія ж прадстаўнікі выступалі супраць гэтага. У выніку славенскія і харвацкія члены партыі пакінулі з’езд[67][68], гэта прывяло да распаду партыі.
У лютым 1990 года ў Кніне Ёванам Рашкавічам была заснавана Сербская дэмакратычная партыя (сербск.: Српска демократска Странка). У праграме партыі гаварылася, што «тэрытарыяльны падзел Харватыі састарэў» і што «ён не адпавядае інтарэсам сербскага народа»[69]. Праграма партыі супадала з меркаваннем афіцыйнага Бялграда аб пераглядзе меж унутры Югаславіі для таго, каб усе сербы жылі ў адной дзяржаве[33]. 4 сакавіка 1990 г. на Пятровай гары прайшоў мітынг, на якім сабралася каля 50 000 сербаў. Удзельнікі мітынгу выказалі незадаволенасць палітыкай харвацкіх улад і Туджмана і заявілі аб падтрымцы Слабадана Мілошавіча[70][71].
Першыя шматпартыйныя выбары ў Югаславіі прайшлі ў канцы красавіка — пачатку мая[72]. ХДС апублікавала праграму, накіраваную на ажыццяўленне суверэнітэту Харватыі шляхам аддзялення ад Югаславіі. У перадвыбарнай праграме партыя сцвярджала, што толькі яе палітыка зможа абараніць Харватыю ад імкнення сербскага кіраўніцтва на чале з Мілошавічам стварыць Вялікую Сербію. Па выніках выбараў ХДС атрымала падтрымку выбаршчыкаў, і партыя змагла прыступіць да фарміравання новага ўрада Харватыі[73]. У Харватыі быў хутка ўсталяваны аўтарытарны нацыяналістычны рэжым Франья Туджмана[74][75]. Палітычныя партыі і арганізацыі Харватыі заявілі аб дзяржаўна-палітычным укладзе рэспублікі на этнанацыяльнай аснове і абвясцілі курс на яе суверэнітэт. Ідэолагі харвацкага нацыяналізму, якіх шырока публікавалі харвацкія СМІ, імкнуліся абгрунтаваць гістарычныя правы харватаў на нацыянальна-этнічную самабытнасць і ўласную дзяржаўнасць. Ідэалогія «Братэрства і адзінства» паўднёваславянскіх народаў была заменена на канцэпцыю этнанацыянальнага адраджэння і стварэння самастойнай дзяржавы[74].
Напружанасць у міжнацыянальных адносінах у Харватыі асабліва ўзрасла пасля беспарадкаў і масавай бойкі балельшчыкаў на футбольным матчы паміж заграбскім «Дынама» і бялградскай «Црвенай Звездай» 13 мая 1990 года[76].
Дыскрымінацыя сербаў у Харватыі
[правіць | правіць зыходнік]30 мая новы парламент Харватыі правёў сваё першае пасяджэнне. Прэзідэнт Туджман заявіў аб пачатку мноства палітычных, эканамічных і сацыяльных рэформ. Таксама была прынята новая Канстытуцыя Харватыі, у якой статус сербаў быў зменены з «устаноўчай нацыі» на «нацыянальную меншасць»[64][77][78]. У новай Канстытуцыі гаварылася, што «Харватыя з’яўляецца дзяржавай харватаў і нацыянальных меншасцей, якія пражываюць у Харватыі»[78]. У афіцыйнай перапісцы і ў сродках масавай інфармацыі было забаронена кірылічнае пісьмо, таксама была выдадзена забарона харвацкім сербам мець уласныя радыё і ТБ[79]. Са школьных праграм былі канфіскаваныя тэксты па сербскай гісторыі, выданні сербскіх пісьменнікаў і паэтаў. Сербаў у дзяржаўных установах прымушалі падпісваць «лісты лаяльнасці» новаму харвацкаму ўраду. Тых, хто адмаўляўся рабіць гэта, неадкладна звальнялі. Асабліва прыкметна гэта было ў сістэме МУС[79]. Аказваўся ціск на прадстаўнікоў сербскай інтэлігенцыі[80].
Супраць прыняцця новай канстытуцыі адразу ж выступілі сербскія палітыкі. На думку сербаў, новая канстытуцыя не гарантавала бяспеку і ўшчамляла правы сербскага насельніцтва Харватыі. Да 1991 года сербы складалі 12 % насельніцтва Харватыі, аднак каля 17 % афіцыйных службовых асоб былі сербамі. Асабліва вялікая колькасць служачых сербаў была ў паліцыі. Пасля прыходу ХДС да ўлады пачалося выцясненне сербаў з органаў дзяржаўнага кіравання. Сербскія служачыя актыўна замяняліся харватамі[81]. Рабілася гэта па этнічнай прыкмеце і без уліку палітычных поглядаў тых, каго звальнялі. Напрыклад, 17 кастрычніка 1990 г. кіраўнік харвацкага ўрада Іосіп Маноліч звольніў усіх сербаў, якія працавалі ва ўрадзе і яго апараце[82]. Тады ж пачаліся шматлікія напады харвацкіх экстрэмістаў на Сербскую праваслаўную царкву. Былі адзначаны выпадкі збіцця святароў, правакацый ля цэркваў падчас набажэнстваў, мініравання храмаў і апаганьвання магіл[83].
Неаднаразова правакацыйныя заявы рабілі і харвацкія палітыкі. У прыватнасці, прэзідэнт Туджман заявіў, што Незалежная дзяржава Харватыя часоў Другой сусветнай вайны была не толькі калабарацыйным утварэннем, але і выказвала тысячагадовыя імкнення харвацкага народа[84]. Стыпе Месіч, у сваю чаргу, заявіў, што адзіная сербская зямля ў Харватыі тая, якую сербы прынеслі з сабой на падэшвах чаравікаў[84].
Грамадзянскія пратэсты
[правіць | правіць зыходнік]Першапачаткова сербы, якія пражывалі на тэрыторыі Харватыі, не імкнуліся да незалежнасці. Аднак пасля першых шматпартыйных выбараў у Харватыі і прыняцця новай канстытуцыі 25 ліпеня 1990 г. на поўнач ад Кніна была створана «Сербская Асамблея» як прадстаўнічы орган сербскага народа ў Харватыі[85]. У той жа дзень была прынята Дэкларацыя аб суверэнітэце сербаў у Харватыі[86]. 21 снежня ў Кніне была абвешчана Сербская аўтаномная вобласць Краіна (САВК). Згодна з прынятым Статутам, «Сербская аўтаномная вобласць Краіна з’яўляецца відам тэрытарыяльнай аўтаноміі ў складзе Рэспублікі Харватыі … у рамках Федэратыўнай Югаславіі»[87]. Пасля прыходу да ўлады Туджмана многія харваты былі звольнены з органаў дзяржаўнай і мясцовай улады ў тых раёнах, якія кантраляваліся САВ Краіна. Паступова ў рэгіёнах, дзе большасць насельніцтва складалі сербы, уладу ў рукі ўзяло кіраўніцтва САВ Краіны[88].
У жніўні 1990 года ў сербскіх раёнах Харватыі з мэтай адмяніць змены харвацкай канстытуцыі быў праведзены рэферэндум аб суверэнітэце і аўтаноміі сербаў у Харватыі[89]. Харвацкае кіраўніцтва паспрабавала перашкодзіць галасаванню, пасылаючы паліцэйскіх у сербскія раёны. У адказ сербы з Кнінскай Краіны, выкарыстоўваючы паваленыя дрэвы і бульдозеры, блакіравалі дарогі, якія вядуць да Кніна і Бенкаваца, а таксама да Адрыятычнага ўзбярэжжа. Харвацкія ўлады адказалі на гэта адпраўкай спецыяльных паліцэйскіх падраздзяленняў на верталётах да месцаў галасавання. Аднак югаслаўскія ўлады аддалі загад ваенна-паветраным сілам перахапіць харвацкія верталёты, пасля чаго апошнія былі вымушаны вярнуцца ў Заграб[90].
Становішча ў Харватыі абвастрылася да мяжы пасля таго, як 18 жніўня 1990 у бялградскай газеце «Вячэрнія навіны» (сербахарв.: Večernje novosti) з’явілася публікацыя, у якой гаварылася аб двух мільёнах сербскіх добраахвотнікаў, гатовых адправіцца ў Харватыю на абарону сербскага насельніцтва[91]. У той жа час у Сербіі былі забароненыя мітынгі ў падтрымку сербаў у Харватыі аж да арышту іх удзельнікаў[92].
Пасля славенскага рэферэндуму аб незалежнасці югаслаўскія ўлады заявілі аб адмене ваеннай дактрыны «ўсенароднай абароны», згодна з якой у кожнай рэспубліцы існавалі сваі падраздзяленні тэрытарыяльнай абароны (ТА), якія падпарадкоўваліся рэспубліканскім уладам. З гэтага часу ўсе падраздзяленні ТА павінны былі падпарадкоўвацца камандаванню ў Бялградзе. Такім чынам, харвацкія ўлады маглі страціць кантроль над харвацкімі падраздзяленнямі ТА і апынуцца ў залежнасці ад югаслаўскіх улад у Бялградзе[93].
Сілы бакоў
[правіць | правіць зыходнік]Югаслаўскія і сербскія войскі
[правіць | правіць зыходнік]Узброеныя сілы сацыялістычнай Югаславіі былі ўтвораны на аснове НВАЮ, якая змагалася супраць войскаў краін Восі і югаслаўскіх калабарацыяністаў падчас Другой сусветнай вайны. Стратэгія Югаслаўскай Народнай Арміі (сербахарв.: Jugoslovenska narodna armija) грунтавалася на вядзенні партызанскай вайны ў выпадку ўварвання, бо ў адкрытай вайне з войскамі патэнцыяльных праціўнікаў з АВД або НАТА югаслаўскія ўзброеныя сілы практычна не мелі шанцаў. Гэта прывяло да стварэння сістэмы тэрытарыяльнай абароны (сербахарв.: Opštenarodna odbrana) у краіне[94].
У тэорыі, ЮНА была магутнай сілай, якая мела 2000 танкаў (у асноўным, савецкія Т-54/55) і 300 баявых рэактыўных самалётаў (савецкія МіГ-21). Аднак к 1991 году большасць гэтага ўзбраення састарэла[95]. Акрамя савецкага ўзбраення, ЮНА эксплуатавала і ўзбраенне югаслаўскай вытворчасці: танкі М-84 і штурмавікі СОКО Г-4 Супер Галеб і СОКО Ј-22 Орао, абсталяваныя кіруемымі ракетамі AGM-65 Maverick[96]. Таксама на ўзбраенні стаялі супрацьтанкавы комплекс 9К111-1 «Конкурс» і зенітны комплекс «Страла-3».
Перад пачаткам вайны колькасць ЮНА складала 169000 чалавек, у тым ліку 70000 прафесійных ваенных. Каля 57 % афіцэраў у ЮНА былі сербамі. Падчас баявых дзеянняў у Славеніі ў шэрагах ЮНА было зафіксавана вялікая колькасць дэзерціраў, войска пакінулі практычна ўсе славенцы і харваты. У адказ на гэта югаслаўскае камандаванне правяло некалькі мабілізацый ваеннаслужачых запасу з Сербіі, кожны раз затым распускаючы мабілізаваных. Калі ў першую мабілізацыю водгук рэзервістаў быў даволі высокім, то да апошняй прыкладна 100 000 чалавек ухілілася ад прызыву, і папаўненне не стала эфектыўнай баявой сілай. Пазней у ходзе канфлікту ў Харватыі сербскае камандаванне актыўна прыцягвала нерэгулярныя фарміравання сербскіх добраахвотнікаў : «Белыя арлы», «Сербская гвардыя», «Сербская Добраахвотніцкая гвардыя» і іншыя[97]. Таксама ў ходзе вайны ў сербскіх войсках змагаліся замежныя добраахвотнікі і найміты, у асноўным з Расіі[98]. Пасля спынення існавання ЮНА ў 1992 годзе падраздзялення сербскай тэрытарыяльнай абароны ў Харватыі былі рэарганізаваны ва Узброеныя сілы Рэспублікі Сербская Краіна[99][100].
З пачаткам вайны ў 1991 годзе сербскім кіраўніцтвам (Мілошавічам і Ёвічам) перад міністрам абароны Югаславіі Кадзіевічам была пастаўлена задача звольніць усіх харватаў і славенцаў з ЮНА[101]. У пачатку канфлікту харваты складалі значны працэнт у югаслаўскім генералітэце, займаючы многія ключавыя пасады, што дазволіла некаторым даследчыкам гаварыць аб дамінаванні харватаў у вышэйшым ваенным камандаванні. Але к канцу 1991 года большасць генералаў і старшых афіцэраў харвацкага паходжання дэзерціравалі ў фарміраваныя харвацкія войскі[102][103][104].
Харвацкія войскі
[правіць | правіць зыходнік]Узброеныя сілы харватаў былі ў значна горшым стане, чым сербскія войскі. У пачатковы перыяд вайны з-за адсутнасці ўзброеных сіл частку цяжкіх баёў прыняла на сябе харвацкая паліцыя. Таксама ў харвацкіх войсках адчуваўся дэфіцыт сучаснага ўзбраення, некаторая колькасць стралковай зброі закуплялася за мяжой. Часта харвацкія падраздзялення выкарыстоўвалі састарэлую зброю — самалёты Ан-2 і танкі Т-34 часоў Другой сусветнай вайны[105]. Харвацкая армія была дастаткова матываваная, бо яе падраздзяленні ў асноўным былі ўкамплектаваны выхадцамі тых раёнаў, у якіх гэтыя падраздзяленні дзейнічалі[106].
11 красавіка 1991 у Харватыі была ўтворана Нацыянальная гвардыя Харватыі (харв.: Zbor narodne garde), на аснове якой пазней былі сфарміраваны харвацкія ўзброеныя сілы(харв.: Hrvatska vojska)[107]. У жніўні 1991 харвацкая армія налічвала менш за 20 брыгад, але пасля правядзення ўсеагульнай мабілізацыі ў кастрычніку таго ж года армія вырасла да 60 брыгад і 37 асобных батальёнаў[108]. У ходзе вайны на баку харвацкай арміі ваявалі 456 замежных наймітаў і добраахвотнікаў (139 брытанцаў, 69 французаў і 55 немцаў)[14]. Пасля захопу казарм ЮНА на тэрыторыі Харватыі ў верасні — снежні 1991 года харвацкая армія папоўніла дэфіцыт узбраення і вярнула сабе зброю, якая была канфіскавана камандаваннем ЮНА ў харвацкай ТА ў 1990 годзе. Было захоплена шмат цяжкага ўзбраення, а таксама ўвесь арсенал 32-га корпуса ЮНА[109][110][111]. К зіме 1994 харвацкая армія, Харвацкі савет абароны (ХСА), а таксама саюзная харватам армія Босніі і Герцагавіны налічвалі каля 250 000 чалавек і 750 танкаў супраць 130 000 сербскіх ваенных[112][113].
У ходзе вайны Харватыя ў абход эмбарга ААН на пастаўкі зброі ў краіны былой Югаславіі актыўна імпартавала зброю — ад аўтаматаў Калашнікава да танкаў і самалётаў. Інфармацыя адносна каналаў пастаўкі зброі неадназначная: некаторыя крыніцы паказваюць, што значная частка ўзбраенняў была набыта ў Германіі, якая распрадавала арсеналы былой ГДР[114], іншыя называюць краіны былога Варшаўскага блока, у першую чаргу Венгрыю і Румынію[115], у якасці асноўных пастаўшчыкоў. Згадваюцца таксама пастаўкі з Аўстрыі[116], Аргенціны[117], ПАР[115] і шэрага іншых краін[118]. Значную фінансавую і арганізацыйную дапамогу Харватыі ў закупцы ўзбраенняў аказвала шматлікая харвацкая дыяспара, прадстаўнікі якой занялі ў краіне многія важныя пасады[115][119]. Пасля ў харвацкай прэсе з’явіліся паведамленні аб тым, што са сродкаў, сабраных мясцовымі жыхарамі і прадстаўнікамі дыяспары на куплю зброі, значныя сумы былі разрабаваны[119].
Ход вайны
[правіць | правіць зыходнік]1991: Пачатак баявых дзеянняў
[правіць | правіць зыходнік]Першыя ўзброеныя сутыкненні
[правіць | правіць зыходнік]Напружанасць у міжнацыянальных адносінах расла і падсілкоўвалася прапагандай з абодвух бакоў. 20 лютага 1991 г. урад Харватыі прадставіў парламенту Канстытуцыйны закон, які вызначаў прыярытэт рэспубліканскіх законаў над саюзнымі і прыняў Рэзалюцыю аб «раздружэнні» Харватыі і СФРЮ. У адказ на гэта 28 лютага Сербскае нацыянальнае веча і Выканаўчае веча САВ Краіны прынялі Рэзалюцыю аб «раздружэнні» з Рэспублікай Харватыя на аснове вынікаў рэферэндуму[120]. У сакавіку адбыліся першыя ўзброеныя сутыкненні. У ходзе сутыкненняў паміж харвацкай паліцыяй і мясцовымі сербскімі міліцыянерамі ў Пакрацы загінула 20 чалавек[1] і адбылося першае боесутыкненне паміж харвацкай паліцыяй і сіламі ЮНА. У перыяд са жніўня 1990 года па красавік 1991 было зафіксавана 89 сутыкненняў паміж харвацкай паліцыяй і сербскімі сіламі[121].
У красавіку 1991 сербамі была абвешчана аўтаномія на тэрыторыях, дзе яны складалі большасць. Гэты крок сербскіх улад афіцыйны Заграб расцаніў як мяцеж[85][122][123]. Міністэрства ўнутраных спраў Харватыі пачало стварэнне вялікай колькасці спецыяльных паліцэйскіх сіл. Гэта прывяло да таго, што 9 красавіка 1991 года Туджман падпісаў указ аб стварэнні Нацыянальнай гвардыі Харватыі, якая стала асновай для стварэння харвацкіх узброеных сіл[107].
Неабходна адзначыць, што ў гэты перыяд адбываліся не толькі сутыкненні, але і спробы вырашыць супярэчнасці мірным шляхам. У прыватнасці, перагаворы аб нармалізацыі становішча ва Усходняй Славоніі пачаліся 9 красавіка. Сербскую дэлегацыю ўзначальваў кіраўнік мясцовага аддзялення Сербскай дэмакратычнай партыі Горан Хаджыч, харвацкую — начальнік паліцыі Осіека Ёсіп Рэйхл-Кір. На сустрэчы ўдалося дамовіцца аб ліквідацыі выстаўленых сербамі барыкад да 14 красавіка, а паліцыя гарантавала сербам бяспеку. Нягледзячы на падзеі 1—2 мая ў Баравым Сяле перагаворны працэс працягваўся. 1 ліпеня Рейхл-Кір, намеснік старшыні выканаўчага савета Скупшчыны Осіек Горан Зобунджыя, дэпутат Скупшчыны Мілан Княжэвіч і начальнік горада Цені Мірка Турбіч адправіліся ў Ценю для працягу перагавораў. На дарозе іх спыніла група паліцэйскіх на чале з харвацкім эмігрантам з Аўстраліі Антунам Гудэляй[124], кіраўніком ХДС у Цене. Паліцэйскія расстралялі дэлегацыю, выжыў толькі Турбіч, які атрымаў цяжкае раненне. Па адной версіі, зроблена гэта было па распараджэнню Браніміра Главаша, асуджанага за ваенныя злачынствы ў 2009 годзе[124]. Пасля гэтага адбылася эскалацыя напружанасці, перагаворы паміж процілеглымі бакамі былі сарваны.
Абвяшчэнне незалежнасці
[правіць | правіць зыходнік]19 мая 1991 года ў Харватыі адбыўся рэферэндум аб незалежнасці, на які было вынесена пытанне аб статусе краіны[125][126]. Мясцовыя сербы рэферэндум байкатавалі. Па выніках галасавання амаль 94 % прагаласаваўшых выказалася за выхад са складу Югаславіі і за незалежную харвацкую дзяржаву[127]. Пасля гэтага харвацкія ўлады 25 чэрвеня 1991 г. прынялі дэкларацыю незалежнасці[10]. Еўрапейская камісія заклікала Харватыю прыпыніць яе дзеянне на тры месяцы[128], харвацкія ўлады пагадзіліся, аднак гэта рашэнне не спрыяла зняццю напружанасці[129].
У чэрвені — ліпені 1991 сілы ЮНА былі задзейнічаны ў кароткай сілавой акцыі супраць Славеніі, якая скончылася правалам. Аперацыя супраць славенскіх сепаратыстаў насіла кароткачасовы характар шмат у чым з-за этнічнай аднастайнасці Славеніі[130]. У ходзе вайны ў Славеніі многія славенскія і харвацкія ваенныя ЮНА адмаўляліся ваяваць і дэзерціравалі з радоў югаслаўскай арміі[131].
Эскалацыя канфлікту
[правіць | правіць зыходнік]Гл. таксама: Бітва за Вукавар, Аперацыя «Бераг-91», Аблога Дуброўніка, Бітва за казармы, Разня ў Белавары, Разня ў Госпічы
«Вайны б не было, калі б мы адмовіліся ад мэты стварэння самастойнай і незалежнай Харватыі»
|
Пасля няўдалай спробы захаваць Славенію ў складзе Югаславіі югаслаўскае кіраўніцтва прыцягнула ЮНА да баявых дзеянняў супраць апалчэння і паліцыі самаабвешчанай харвацкай дзяржавы. У ліпені 1991 сілы сербскай тэрытарыяльнай абароны пачалі наступленне на далмацінскім ўзбярэжжы ў рамках аперацыі «Бераг-91»(сербахарв.: Operacija Obala-91)[134]. К пачатку жніўня вялікая частка тэрыторыі рэгіёна Банія апынулася пад кантролем сербскіх сіл[135]. Пасля гэтага многія харваты, а таксама македонцы, албанцы і баснійцы сталі ўхіляцца ад прызыву ў федэральныя войскі і дэзертыраваць з ЮНА. Гэта прывяло да таго, што склад ЮНА паступова станавіўся сербска-чарнагорскім[136].
Праз месяц пасля абвяшчэння Харватыяй незалежнасці каля 30 % тэрыторыі краіны знаходзіліся пад кантролем ЮНА і ўзброеных фарміраванняў краінскіх сербаў. Вялізная перавага сербскіх войскаў у танках, артылерыі і іншых відах узбраення дазваляла ім праводзіць працяглыя абстрэлы пазіцый непрыяцеля, часам не лічачыся са шкодай, якая прычынялася грамадзянскаму насельніцтву. У ходзе баявых дзеянняў Дуброўнік, Госпіч, Шыбенік, Задар, Карловац, Сісак, Славонскі-Брод, Осіек, Вінкаўцы і Вукавар падвяргаліся наймацнейшым абстрэлам з боку югаслаўскіх войскаў[137][138][139][140]. Нягледзячы на тое, што ААН увяла эмбарга на пастаўкі зброі ваюючым бакам у ЮНА было дастаткова ўзбраення і боепрыпасаў для вядзення буйнамаштабных баявых дзеянняў. Эмбарга моцна ўдарыла па баяздольнасці харвацкай арміі, і харвацкаму кіраўніцтву прыйшлося таемна закупляць узбраенне і кантрабандай дастаўляць яго ў Харватыю[141]. Харвацкае кіраўніцтва таксама дазволіла ўезд у краіну радыкальным прадстаўнікам харвацкай эміграцыі, у тым ліку і тым, хто прытрымліваўся ідэалогіі ўсташоў часоў Другой сусветнай вайны[142].
У жніўні 1991 года ў адказ на блакаду югаслаўскага гарнізона ў Вукавары падраздзяленні ЮНА перакінулі дадатковыя сілы ва Усходнюю Славонію і пачалі штурм горада[143]. Адначасова з аблогай Вукавара баі ішлі на тэрыторыі ўсёй Усходняй Славоніі, у Осіеку і Вінкаўцах[144][145][146]. У верасні падраздзяленні ЮНА практычна цалкам акружылі Вукавар. Харвацкі гарнізон (204-я брыгада і фарміраванні мясцовых харватаў-апалчэнцаў) абараняў горад, адбіваючыся ў цяжкіх вулічных баях ад элітных бранятанкавых і механізаваных брыгад ЮНА, а таксама нерэгулярных фарміраванняў сербскіх добраахвотнікаў[147][148] і атрадаў тэрытарыяльнай абароны мясцовых сербаў. У ходзе баёў за Вукавар значная колькасць жыхароў збегла з горада, а пасля ўзяцця горада югаслаўскімі сіламі 22 000 жыхароў было выгнана з горада[149]. Усяго за час баёў за Вукавар загінула каля 3000 чалавек[26][150][151][152] (як грамадзянскіх асоб, так і ваенных з абодвух бакоў).
У першай палове верасня харвацкія ўзброеныя фарміраванні па загаду Туджмана масава атакавалі казармы, склады і іншыя аб’екты ЮНА, якія знаходзіліся на тэрыторыях з большасцю харвацкага насельніцтва. Некаторым югаслаўскім гарнізонам удалося выстаяць, большая частка была захоплена або эвакуіравана на тэрыторыю іншых рэспублік, якія заставаліся ў складзе Югаславіі. У харвацкай гістарыяграфіі гэтыя падзеі атрымалі назву «бітва за казармы». Пры гэтым былі зафіксаваны ваенныя злачынствы супраць здаўшыхся ў палон салдат і афіцэраў ЮНА[153][154]. У ходзе сутыкненняў за ваенныя аб’екты ЮНА былі зафіксаваны ахвяры як сярод мірнага насельніцтва, так і сярод байцоў харвацкіх падраздзяленняў і югаслаўскіх ваенных. Напрыклад, падчас захопу казармаў ЮНА ў Вараждыне было забіта 3 мірныя жыхары, 2 салдаты ЮНА і 1 харвацкі салдат[155].
3 кастрычніка югаслаўскі флот пачаў блакаду асноўных партоў Харватыі, на тэрыторыі Харватыі разгарнуліся баі за казармы і склады ЮНА, а таксама завяршылася аперацыя «Бераг-91». У ходзе аперацыі сербскім войскам не ўдалося цалкам адрэзаць Харватыю ад далмацінскага ўзбярэжжа[156].
5 кастрычніка Туджман выступіў з прамовай, у якой заклікаў харватаў мабілізавацца для абароны ад «вялікасербскага імперыялізму»[108]. 7 кастрычніка ваенна-паветраныя сілы Югаславіі правялі бамбардзіроўку будынка ўрада ў Заграбе[157]. На наступны дзень парламент Харватыі адмяніў дзеянне мараторыя на дэкларацыю аб незалежнасці і разарваў усе сувязі з Югаславіяй. бамбардзіроўка Заграба і аблога Дуброўніка, якая пачалася ў кастрычніку, прывялі да таго, што Еўрапейская камісія ўвяла супраць Югаславіі санкцыі[158]. Замежныя СМІ відавочна перабольшвалі[159] маштаб разбурэнняў ад югаслаўскіх абстрэлаў у старой частцы Дуброўніка, унесенай у спіс аб’ектаў Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА, і колькасць ахвяр сярод мірнага насельніцтва. Тым не менш, ад артылерыйскіх абстрэлаў пацярпела 56 % будынкаў у гістарычнай частцы горада[160].
Разгар вайны
[правіць | правіць зыходнік]Гл. таксама Вукаварская разня, Масавыя забойствы ў Сісаку, Разня ў Ловасы, Аперацыя «Адкос 10», Бой у Карчуланскім канале, Аперацыя «Аркан-91», Разня ў Паулін Двор
«Харваты сталі бежанцамі ва ўласнай краіне». —Мірка Ковач, югаслаўскі пісьменнік[161].
|
Падраздзяленні 5-га корпуса ЮНА фарсіравалі Саву і пачалі развіваць наступленне на Пакрац і далей на поўнач у Заходнюю Славонію. У адказ на гэта харвацкія войскі правялі першае буйное контрнаступленне. У ходзе аперацыі «Адкос 10» (харв.: Operacija «Otkos 10», 31 кастрычніка — 4 лістапада) харвацкай арміі ўдалося адбіць тэрыторыю плошчай 270 км² паміж горнымі хрыбтамі Білагара і Папук[162]. У лістападзе сітуацыя для абаронцаў Вукавара стала адчайнай[163]. 18 лістапада 1991 года, пасля трохмесячнай аблогі, горад быў узяты югаслаўскімі войскамі, пасля чаго здарылася т. зв. вукаварская разня — інцыдэнт масавага пакарання смерцю харвацкіх ваеннапалонных[164]. Выжыўшыя абаронцы горада былі дастаўлены ў лагеры для ваеннапалонных[165]. У ходзе баёў за Вукавар былі разбураны каля 15 000 будынкаў[166][167]. За час 87-дзённай бітвы штодня на горад абвальвалася 8000-9000 снарадаў[168]. Працяглая аблога горада прыцягнула ўвагу міжнародных СМІ.
У гэты ж час адбыліся шматлікія ваенныя злачынствы: масавыя забойствы ў Эрдуцы, Ловасе і Шкабрнье[169][170][171], Паўліна-Двары. Харвацкім МУС для сербаў быў створаны адмысловы лагер смерці ў Пакрачка-Паляне. Працягвалася барацьба і на далмацінскам узбярэжжы, дзе 16 лістапада харвацкая берагавая артылерыя пашкодзіла патрульны катэр югаслаўскага флоту «Mukos» PČ 176, які быў захоплены харватамі і перайменаваны ў PB 62 «Šolta»[172]. Пасля гэтага бою югаслаўскі флот працягваў дзейнічаць толькі ў паўднёвай частцы Адрыятыкі[173][174].
У снежні харвацкая армія правяла яшчэ адну наступальную аперацыю — «Аркан-91» (харв.: Operacija Orkan '91), якая суправаджалася масавымі чысткамі і забойствамі сербскага насельніцтва ў Славоніі. Этнічныя чысткі сербаў харвацкай арміяй былі праведзены ў 10 гарадах і 183 сёлах Заходняй Славоніі, адкуль збегла ад 50 000 да 70 000 сербаў[175]. У ходзе гэтай аперацыі харватам удалося адбіць 1440 км²[162]. Заканчэнне аперацыі азнаменавала завяршэнне першага этапу вайны, бо ў студзені 1992 года пры пасрэдніцтве замежных дыпламатаў было падпісана пагадненне аб спыненні агню. У ходзе шасцімесячных баявых дзеянняў 10 000 чалавек загінула, тысячы чалавек сталі бежанцамі, а многія гарады і вёскі былі разбураны[176].
19 снежня Харватыя была прызнана як незалежная дзяржава першай краінай — Ісландыяй, пазней Харватыю прызнала Германія[42]. У гэты ж час сербскія аўтаномныя вобласці ў Славоніі і Краіне абвясцілі аб утварэнні Рэспублікі Сербскай Краіны са сталіцай у Кніне[177]. Кіраўніцтва РСК заявіла пра намер увайсці ў склад «абноўленай» Югаславіі.
1992: Спыненне агню
[правіць | правіць зыходнік]Глядзі таксама: Баснійская вайна, Аперацыя на Мільевачскім плато
У студзені 1992 года паміж ваюючымі бакамі была складзена чарговая дамоўленасць аб спыненні агню (15-я па ліку[178]), якая завяршыла асноўныя баявыя дзеянні.
15 студзеня 1992 года Харватыя была афіцыйна прызнана Еўрапейскай супольнасцю[42]. У пачатку 1992 года ЮНА пачала вывад войскаў з тэрыторыі Харватыі, аднак занятыя ёю тэрыторыі засталіся пад кантролем сербскіх сіл, бо многія падраздзяленні ЮНА ў гэтых раёнах былі ўкамплектаваны мясцовымі сербамі і затым перафарміраваны ў падраздзяленні ўзброеных сіл Сербскай Краіны (сербск.: Српска Војска Крајине). Пад кантролем сербскіх сіл знаходзіліся 13 913 км² у Краіне і Славоніі[179].
21 лютага 1992 г. рэзалюцыяй 743 Савета Бяспекі ААН былі створаны міратворчыя сілы UNPROFOR. У сакавіку ў Харватыю з мэтай кантролю за выкананнем перамір’я і недапушчэння аднаўлення актыўнай фазы баявых дзеянняў былі ўведзены міратворчыя сілы ААН[44]. 22 мая Харватыя стала членам ААН[43]. Аднак, уцёкі несербскага насельніцтва з тэрыторый, якія кантраляваліся РСК, працягнуліся і пасля ўвядзення міратворцаў, роўна як і чысткі сербскага насельніцтва на падкантрольных харватам тэрыторыях. У большасці выпадкаў сілы UNPROFOR не перашкаджалі высылцы харвацкага і сербскага насельніцтва, а ў некаторых выпадках спрыялі гэтаму[180], бо іменна на міратворцаў ускладалася адказнасць за перавоз грамадзянскіх асоб за лінію супрацьстаяння.
У пачатковы перыяд вайны ЮНА і сербскія фарміраванні захапілі вялікую колькасць харвацкіх грамадзян і інтэрніравалі іх у лагеры ў Сербіі, Чарнагорыі і Рэспубліцы Сербскай. Харвацкія войскі таксама захапілі шмат сербскіх палонных, асабліва падчас аблог казарм ЮНА і масавых арыштаў сербаў, якіх падазравалі ў нелаяльнасці да харвацкай улады. Для ўтрымання захопленых асоб бакі стваралі спецыяльныя лагеры. Напрыклад, лагер у Срэмска-Мітравіцы для харвацкіх палонных і лагер «Лора» на тэрыторыі захопленай югаслаўскай ваенна-марской базы ў Спліце для сербскіх ваеннапалонных. У ходзе перамір’я бакі дамовіліся аб абмене палоннымі, і к канцу 1992 года большасць ваеннапалонных была абменена[181].
Баявыя дзеянні працягваліся і на працягу 1992 года, аднак у меншых маштабах і з перапынкамі. Харвацкія войскі правялі шэраг дробных аперацый з мэтай аблегчыць становішча абложанага Дуброўніка, а таксама Госпіча, Шыбеніка і Задара. 22 мая харваты правялі аперацыю «Ягуар» (харв.: Operacija Jaguar) каля вёскі Бібінье, каля Задара. 21—22 чэрвеня харвацкія войскі атакавалі пазіцыі сербаў на Мільевацкім плато каля Дрніша[182]. З 1 па 13 ліпеня ў рамках аперацыі «Тыгр» (харв.: Operacija Tigar) харвацкая армія контратакавала сербскія войскі, якія аблажылі Дуброўнік[183]. З 20 па 25 верасня баі ішлі за Канаўле і на гары Влашціца, з якой вяліся абстрэлы Дуброўніка. Вынікам гэтых баёў сталі вывад падраздзяленняў югаслаўскіх войскаў з гэтых раёнаў і ўсталяванне над імі харвацкага кантролю[184].
Вясною 1992 пачалася вайна ў Босніі і Герцагавіне, і рэгулярная харвацкая армія і добраахвотніцкія падраздзяленні актыўна перакідваліся ў Боснію. Харвацкія сілы размяшчаліся на тэрыторыях са значным працэнтам харвацкага насельніцтва і прымалі шырокі ўдзел у баявых дзеяннях супраць баснійскіх сербаў і югаслаўскай арміі, найбольш вядомым прыкладам стаў удзел у баях у Пасавіне і ў Герцагавіне. Харвацкі Генштаб актыўна дапамагаў ствараць баснійскім харватам свае ўзброеныя структуры. На думку расійскага даследчыка Іонава, Генштаб арміі баснійскіх харватаў папросту стаў «філіялам» Генштаба Харватыі[185].
У баку не засталіся і краінскія сербы. Для ўдзелу ў аперацыі «Калідор» імі была сфарміравана і адпраўлена на фронт спецыяльная брыгада міліцыі Краіны. Добраахвотнікі з Сербскай Краіны часта ўдзельнічалі ў баях на баку арміі баснійскіх сербаў[185].
1993: Харвацкія наступленні
[правіць | правіць зыходнік]Баявыя дзеянні былі адноўлены ў пачатку 1993 года. Харвацкае камандаванне прыняло рашэнне правесці наступальную аперацыю каля вёскі Масленіца каля Задара з мэтай паляпшэння стратэгічнай сітуацыі ў дадзеным рэгіёне. У пачатку верасня 1991 года, падчас першых баёў у Харватыі, 9-ы корпус ЮНА пад камандаваннем Ратка Младзіча пры падтрымцы атрадаў мясцовых сербаў правёў наступальную аперацыю ў раёне харвацкага горада Новіград. Стратэгічная важнасць дадзенага раёна заключаецца ў тым, што ў берагавую лінію тут глыбока ўдаецца заліў, злучаны з Адрыятыкай толькі вузкім Ноўскім пралівам. Праз Ноўскі праліў перакінуты Масленіцкі мост, па якім праходзіць прыбярэжная Адрыятычная шаша[186]. Знішчыўшы гэты мост, сербы ліквідавалі скразныя зносіны па харвацкай Далмацыі і адрэзалі Паўночную Далмацыю ад Паўднёвай. Адзіны пакінуты ў харватаў шлях для сувязі праходзіў па Пажскім мосце, востраве Паг і пароме ў Паўночную Далмацыю. Гэтыя поспехі сербаў дазволілі ім таксама весці артылерыйскія абстрэлы Задара.
22 студзеня харвацкія войскі пачалі наступленне пры падтрымцы авіяцыі. У першыя ж дні баёў харвацкая армія ўзяла пад кантроль Ноўскі праліў і заняла Новіград. Сербскія войскі адступалі ўглыб кантынента, аказваючы супраціўленне. Пасля таго як мэты аперацыі былі дасягнуты, 1 лютага харвацкае камандаванне прыняло рашэнне аб завяршэнні аперацыі «Масленіца»(харв.: Operacija «Maslenica»). У ходзе гэтых баёў бакі панеслі адчувальныя страты: харваты страцілі 127 чалавек забітымі, а сербы, па розных ацэнках, ад 348[187] да 490 чалавек[188], у тым ліку жанчын і дзяцей[187].
Пасля гэтага харвацкае камандаванне спланавала яшчэ адну наступальную аперацыю (аперацыя «Медакская кішэня», харв.: Operacija «Medački džep»). Мэтай аперацыі было ліквідаваць «Медакскую кішэню» — тэрыторыю Рэспублікі Сербская Краіна, якая ўкліньвалася ў тэрыторыю Харватыі на поўдзень ад Госпіча[189]. З 9 па 17 верасня ў «Медакскай кішэні» ішлі жорсткія баі, пасля якіх пазіцыі сербскай артылерыі, якія абстрэльвалі Госпіч, былі ліквідаваны. У выніку аперацыі харвацкай арміяй былі ўзяты пад кантроль і цалкам знішчаны сербскія вёскі Дзівасяло, Чытлук і Пачыцель[190]. Было забіта 88 сербаў, у тым ліку 36 грамадзянскіх асоб[191]. Па даных Дзярждэпартамента ЗША, было забіта 67 чалавек, у тым ліку грамадзянскіх асоб[192]. У 2001—2003 гадах Міжнародным трыбуналам па былой Югаславіі былі высунуты абвінавачванні супраць кіраўнікоў аперацыі — генералаў Янка Бабетка[193], Рахіма Адэмі[194] і Мірка Нораца[195]. Сутнасць абвінавачванняў зводзілася да таго, што яны не спынілі бясчынствы салдат і афіцэраў харвацкай арміі, якія падпарадкоўваліся ім, у дачыненні да мірнага сербскага насельніцтва (т. зв. «камандная адказнасць»)[196].
Нацыянальнасць | Всего (1991)[197] |
Працэнт (1991) |
Усяго (1993)[198] |
Працэнт (1993) |
---|---|---|---|---|
Сербы | 245 800 | 52,3 % | 398 900 | 92 % |
Харваты | 168 026 | 35,8 % | 30 300 | 7 % |
Іншыя | 55 895 | 11,9 % | 4 395 | 1 % |
Усяго | 469 721 | 100 % | 433 595 | 100 % |
Пад ціскам сусветнай супольнасці аперацыя харвацкіх войскаў была спынена, і харвацкія падраздзяленні вярнуліся на пазіцыі, якія яны займалі да 9 верасня. Тэрыторыю «Медакскай кішэні» занялі міратворчыя сілы ААН, якія складаліся з падраздзяленняў канадскага палка лёгкай пяхоты «Прынцэса Патрыцыя» і двух французскіх рот мотапяхоты. Пасля заканчэння баёў канадскія ўлады заявілі, што ў ходзе аперацыі харвацкія войскі спрабавалі перашкаджаць уваходжанню міратворцаў і перыядычна ўступалі ў баявыя сутыкненні з канадскім міратворчым кантынгентам, з прычыны чаго былі паранены 4 канадскія міратворцы і забіты 27 харвацкіх салдат[199][200].
У чэрвені 1993 актыўна пачаўся працэс аб’яднання Сербскай Краіны і Рэспублікі Сербскай у адзіную дзяржаву[201]. Міністр унутраных спраў РСК Мілан Марціч заявіў, што «аб’яднанне Сербскай Краіны і Рэспублікі Сербскай — гэта першы крок да стварэння агульнай дзяржавы ўсіх сербаў»[202]. У кастрычніку 1993 года гэтым намерам было супрацьпастаўлена прыняцце Саветам Бяспекі ААН рэзалюцыі 871, якая гарантавала тэрытарыяльную цэласнасць Харватыі[203].
У 1992 і 1993 гадах каля 225 000 харвацкіх бежанцаў з Босніі і Сербіі беглі на тэрыторыю Харватыі. Акрамя гэтага, Харватыя прыняла каля 280 000 баснійскіх бежанцаў[204]. У гэты ж час Харватыя актыўна ўмацоўвала сваю рэгулярную армію і ўдзельнічала ў грамадзянскай вайне ў суседняй Босніі. Харвацкая армія ўдзельнічала ў Баснійскай вайне на баку Харвацкай рэспублікі Герцаг-Босна, а харвацкія добраахвотнікі змагаліся ў шэрагах узброеных фарміраванняў баснійскіх харватаў[205].
1994: Часовае зацішша
[правіць | правіць зыходнік]У перыяд адноснага зацішша ў Харватыі ў Босніі адбываўся разлютаваны харвацка-баснійскі канфлікт. З 1992 года Харвацкі савет абароны вёў баявыя дзеянні супраць узброеных сіл баснійскіх мусульман. К 1994 году на баку Герцаг-Босны ў канфлікце прымалі ўдзел 3000-5000 салдат харвацкай арміі[206]. У лютым 1994 года пад ціскам ЗША бакі пачалі перагаворы. 26 лютага ў Вашынгтоне пры пасрэдніцтве[207] дзяржсакратара ЗША Уорэна Крыстафера пачаліся перагаворы паміж прадстаўнікамі Харватыі, Герцаг-Босны і Босніі і Герцагавіны. 4 сакавіка Франьё Туджман адобрыў заключэнне пагаднення, якое прадугледжвала стварэнне Федэрацыі Босніі і Герцагавіны і саюз баснійскіх харватаў і баснійцаў[208][209]. Пагадненне таксама прадугледжвала стварэнне свабоднай канфедэрацыі паміж Харватыяй і Федэрацыяй Босніі і Герцагавіны, што дазволіла Харватыі афіцыйна ўвесці войскі ў Боснію і Герцагавіну і ўдзельнічаць у вайне[12][210]. Такім чынам, колькасць варожых бакоў у Баснійскай вайне скарацілася з трох да двух[211].
У канцы 1994 харвацкая армія некалькі разоў прымала ўдзел у буйных аперацыях у Босніі. З 1 па 3 лістапада харвацкія войскі ўдзельнічалі ў аперацыі «Цынцар» (харв.: Operacija «Cincar»)) у раёне Купреса[5]. 29 лістапада падраздзяленні Сплітскага корпуса харвацкай арміі пад камандаваннем генерала Гатавіны разам з падраздзяленнямі ХСА пад камандаваннем генерала Блашкіча пачалі наступленне на пазіцыі арміі баснійскіх сербаў у раёне гары Дынара і Ліўно ў рамках аперацыі «Зіма '94» (харв.: Operacija «Zima '94»)[6]. Мэтамі аперацыі былі адцягненне сербскіх сіл ад Біхача і захоп плацдарма для ізаляцыі сталіцы РСК Кніна з поўначы[112]. Да 24 снежня харвацкія войскі захапілі каля 200 км² тэрыторыі і выканалі пастаўленыя задачы[212]. 21 лістапада авіяцыя НАТА атакавала аэрадром Удбіны, кантралюемы краінскімі сербамі. 23 лістапада авіяцыя Паўночнаатлантычнага альянсу працягнула наносіць удары і абстраляла ракетамі AGM-88 HARM аб’ект СПА арміі Сербскай Краіны каля Двара[213].
У канцы 1994 года пры пасрэдніцтве ААН пачаліся перагаворы паміж кіраўніцтвам РСК і ўрадам Харватыі. У снежні Кнін і Заграб заключылі эканамічнае пагадненне аб адкрыцці сербамі для свабоднага перамяшчэння ўчастка шашы «Братэрства і адзінства» (цяпер шашы A3) у Заходняй Славоніі, нафтаправода і энергасістэмы. Аднак па галоўнаму пытанню — статусу РСК — бакі дамовіцца не змаглі. Неўзабаве з-за няўдалых спроб перамоў траса зноў была перакрыта, а паміж бакамі расло напружанне[214]. Прэзідэнт Харватыі Туджман абвясціў аб тым, што Харватыя не падоўжыць мандат міратворчых сіл ААН, у адказ на гэта парламент РСК прыпыніў усе кантакты з харвацкім бокам. Такім чынам, перагаворны працэс паміж Харватыяй і Сербскай Краінай зайшоў у тупік.
Харвацкае кіраўніцтва, карыстаючыся перамір’ем, актыўна ўмацоўвала і рэарганізоўвала войскі. З 1994 года падрыхтоўку харвацкіх афіцэраў вялі спецыялісты з кампаніі MPRI[215][216]. У сухапутных войсках было створана восем элітных гвардзейскіх брыгад, арыентаваных на «натаўскія» стандарты падрыхтоўкі. Па некаторых даных, іх падрыхтоўку таксама вялі інструктары MPRI[217]. Гэтыя найбольш баяздольныя падраздзяленні арміі Харватыі ўкамплектоўваліся прафесійнымі вайскоўцамі. У ходзе аперацыі «Зіма '94» (першай з восені 1993 года для рэгулярнай харвацкай арміі) гвардзейскія часці паказалі баявыя якасці, якія відавочна пераўзыходзілі ўзровень падраздзяленняў ВРС і СВК[212].
1995: Канец вайны
[правіць | правіць зыходнік]Сітуацыя ў Харватыі стала зноў напружанай у пачатку 1995 года. Харвацкае кіраўніцтва аказвала ціск на кіраўніцтва Сербскай Краіны з мэтай аднаўлення канфлікту. 12 студзеня 1995 года Франьё Туджман паведаміў генеральнаму сакратару ААН Бутрасу Бутрас-Галі, што да 31 сакавіка ўсе міратворчыя сілы ААН павінны быць выведзены з Харватыі[218]. Туджман заявіў:
Міратворчыя сілы ААН павінны прытрымлівацца тэрытарыяльнай цэласнасці Харватыі, аднак можна зрабіць выснову, што іх дзейнасць накіравана на дасягненне інтэграцыі акупаваных тэрыторый Харватыі ў адміністрацыйную, ваенную, адукацыйную і транспартную сістэму Саюзнай Рэспублікі Югаславія. У сувязі з гэтым іх дзейнасць з'яўляецца незаконнай, неправадзейнай і павінна быць неадкладна спынена[219]. |
У канцы студзеня 1995 г. сусветная супольнасць і ААН распрацавалі план мірнага ўрэгулявання «Z-4» («Zagreb-4»), які прадугледжваў інтэграцыю Сербскай Краіны ў Харватыю і надаць сербам культурнай аўтаноміі[220]. Аднак кіраўніцтва краінскіх сербаў адмовілася ад абмеркавання гэтага плана да таго часу, пакуль харвацкі бок перашкаджае прадаўжэнню мандата міратворчых сіл[221]. 12 сакавіка Заграб пагадзіўся падоўжыць мандат міратворчых сіл ААН у Харватыі, аднак пры ўмове перайменавання міратворчых сіл у «Аперацыю ААН па аднаўленню даверу ў Харватыі» (англ.: «United Nations Confidence Restoration Operation in Croatia (UNCRO)»)[222].
Канфлікт зноў успыхнуў у маі 1995 года, пасля таго як Кнін страціў падтрымку Бялграда, шмат у чым з-за ціску міжнароднай супольнасці. 1 мая харвацкая армія ўварвалася на тэрыторыю, якую кантралявалі сербы. У ходзе аперацыі «Маланка» (харв.: Operacija «Bljesak») уся тэрыторыя Заходняй Славоніі перайшла пад кантроль Харватыі[45]. Большасць сербскага насельніцтва была вымушана бегчы з гэтых тэрыторый. Сербскі бок страціў 283 чалавекі забітымі і прапаўшымі без вестак, у тым ліку 57 жанчын і 9 дзяцей, а таксама 1500 салдат і афіцэраў палоннымі[223], харвацкая армія і паліцыя страцілі 60 чалавек забітымі[224]. У адказ на гэту аперацыю краінскія сербы абстралялі Заграб, у выніку чаго загінула 7 і было паранена больш за 175 мірных жыхароў[225][226]. Таксама ў гэты час югаслаўская армія пачала сцягваць войскі і танкі да харвацкай мяжы з мэтай прадухілення захопу харватамі Усходняй Славоніі[227].
На працягу наступных месяцаў сусветная супольнасць паспрабавала прымірыць праціўнікаў, стварыўшы «зоны бяспекі» як у суседняй Босніі. У гэты ж час кіраўніцтва Харватыі дало зразумець, што не дапусціць падзення «Біхачскага анклава»[112] і будзе ўсяляк падтрымліваць баснійскія войскі. Пасля гэтага адбылася сустрэча прэзідэнтаў Босніі і Герцагавіны і Харватыі, і 22 ліпеня ў Спліце была падпісана дэкларацыя аб сумесных дзеяннях і ўзаемадапамогі харвацкіх і баснійскіх войскаў[228]. 25 ліпеня харвацкая армія і Харвацкі савет абароны атакавалі сербскія войскі на поўнач ад гары Дынара, захапіўшы Басанска-Грахава. У ходзе аперацыі «Лета '95» (харв.: Operacija «Ljeto '95»), завершанай 30 ліпеня, харватам удалося канчаткова перапыніць сувязь паміж Кнінам і Баня-Лукой[229].
4 жніўня харвацкая армія пачала аперацыю «Бура» (харв.: Operacija «Oluja»), мэтай якой было аднаўленне кантролю практычна над усімі тэрыторыямі, якія кантраляваліся краінскімі сербамі. У гэтай найбуйнейшай наземнай аперацыі ў Еўропе пасля Другой сусветнай вайны харвацкая армія задзейнічала больш за 100 000 ваенных[230][231]. Наступленне было завершана 9 жніўня і цалкам дасягнула сваіх мэт[3]. Падчас захопу Сербскай Краіны харвацкімі войскамі многія сербскія мірныя жыхары беглі з займаемых харватамі тэрыторый. Аднак харвацкі бок заявіў, што гэта было не вынікам дзеянняў харвацкай арміі, а з-за загадаў штаба грамадзянскай абароны РСК, Вярхоўнага савета абароны РСК (апублікаваных Кавачавічам[232], Сякулічам[233] і Врцэлем[234]) аб эвакуацыі грамадзянскага насельніцтва[235][236][237]. Па даных міжнароднай няўрадавай арганізацыі «Міжнародная амністыя», у ходзе наступлення харвацкай арміі да 200 000 сербаў сталі бежанцамі і былі вымушаны пакінуць свае дамы[27]. У ходзе судовых разглядаў у Міжнародным трыбунале па былой Югаславіі было даказана, што толькі 20 000 сербаў былі гвалтоўна дэпартаваны[38]. Пасля ліквідацыі Сербскай Краіны харватам, бежанцам з гэтых месцаў у 1991 годзе, было дазволена вяртацца ў свае дамы. Толькі ў 1996 годзе каля 85 000 перамешчаных харватаў вярнуліся ў Краіну і Заходнюю Славонію[238]. У ходзе аперацыі «Бура» харвацкія войскі страцілі ад 174 да 196 чалавек забітымі і 1430 параненымі[239]. Сербскі бок страціў ад 500 да 742 ваеннаслужачых забітымі, 2500 былі паранены і каля 5000 салдат і афіцэраў трапілі ў палон[239][240]. Таксама ад 324[241] да 677[242] грамадзянскіх асоб загінулі ў ходзе баявых дзеянняў і ваенных злачынстваў. Па даных сербскай няўрадавай арганізацыі «Верытас», у ходзе аперацыі «Бура» было забіта і прапала без вестак 1042 сербскія грамадзянскія асобы[240].
Пасля правядзення аперацыі «Бура» з’явілася пагроза пачатку баявых дзеянняў ва Усходняй Славоніі. Гэтая пагроза станавілася ўсё больш рэальнай пасля заявы Туджмана аб магчымасці працягу канфлікту[243] і перакідання харвацкіх войскаў у кастрычніку[244]. Туджман адзначыў, што харвацкая армія пакідае за сабой права пачаць аперацыю ва Усходняй Славоніі, калі да канца месяца не будзе падпісана мірнае пагадненне[245]. 12 лістапада ў Эрдуцы было падпісана мірнае пагадненне прадстаўніком Харватыі Хрвое Шарынічам і прадстаўнікамі РСК Міланам Міланавічам[4][246] і Югаславіі Міланам Мілуцінавічам, якія атрымалі падрабязныя інструкцыі ад Слабадана Мілошавіча[247][248]. Пагадненне прадугледжвала інтэграцыю ў Харватыю тэрыторый Усходняй Славоніі, якія засталіся пад сербскім кантролем, на працягу двух гадоў. Пагадненне таксама запатрабавала роспуску UNCRO і стварэння новай місіі ААН, якая будзе сачыць за выкананнем пагаднення. Пасля гэтага рэзалюцыяй 1037 Савета Бяспекі ААН ад 15 студзеня 1996 года была створана новая місія «Пераходны орган Арганізацыі Аб’яднаных Нацый для Усходняй Славоніі, Бараньі і Заходняга Срэма» (англ.: United Nations Transitional Authority for Eastern Slavonia, Baranja and Western Sirmium (UNTAES))[249]. 15 студзеня 1998 названыя тэрыторыі былі ўключаны ў склад Харватыі[8].
Тып і назва вайны
[правіць | правіць зыходнік]год
У Харватыі вайну называюць «Айчыннай вайной» (харв.: «Domovinski rat»)[250]. На Захадзе гэты канфлікт часцей за ўсё называюць «вайной за незалежнасць Харватыі» англ.: Croatian War of Independence)[6][251][252][253]. Англамоўныя крыніцы і крыніцы ў розных краінах свету на працягу канфлікту выкарыстоўвалі розныя тэрміны для яго абазначэння. Тэрміналогія мянялася па ходзе гэтага ваенна-палітычнага канфлікту і ўключала ў сябе такія назвы, як «вайна ў Харватыі»[163], «сербска-харвацкая вайна»[254], «канфлікт у Югаславіі»[129] і г. д.
Самым папулярным тэрмінам у Харватыі з’яўляецца «Айчынная вайна»[255]. Аднак сустракаюцца і іншыя варыянты, напрыклад, «Вялікасербская агрэсія» (харв.: «Velikosrpska agresija»)[49]. Гэты тэрмін часта выкарыстоўваўся ў харвацкіх СМІ падчас вайны і працягвае часта выкарыстоўвацца і зараз. Гэты канкрэтны тэрмін не з’яўляецца выключным для харвацкай мовы, ёсць прыклады яго выкарыстання і перакладу на англійскую мову[256][257]. У рускамоўных крыніцах гэты канфлікт звычайна аб’ядноўваюць з Баснійскай вайной і выкарыстоўваюць тэрмін югаслаўскі крызіс[53][54].
Існуе два меркаванні аб характары гэтага канфлікту — ці была гэтая вайна грамадзянскай ці міжнароднай. У Сербіі пераважае меркаванне аб тым, што гэтая вайна насіла характар грамадзянскай, бо паміж сабой змагаліся Сацыялістычная Рэспубліка Харватыя і СФРЮ, а затым Харватыя і сербы, якія пражывалі ў ёй[258]. У Харватыі і ў большасці краін свету (у тым ліку і ў МТБЮ) пераважае пункт гледжання, што гэта быў міжнародны ваенна-палітычны канфлікт, бо тыя рэспублікі, што засталіся ў Югаславіі (Сербія і Чарнагорыя), вялі вайну супраць Харватыі пры падтрымцы краінскіх сербаў[259][260], хоць Саюзная Рэспубліка Югаславія і Харватыя ніколі не знаходзіліся ў стане вайны[261].
Вынікі
[правіць | правіць зыходнік]Становішча сербаў у Харватыі і лёс РСК
[правіць | правіць зыходнік]Пасля вайны напружанасць у адносінах паміж сербамі і харватамі пачала зніжацца. Гэта стала магчымым дзякуючы вяртанню бежанцаў[262], а таксама дзякуючы таму, што партыя сербаў у Харватыі «Незалежная дэмакратычная сербская партыя» атрымала месцы ва ўрадзе Харватыі. Аднак, нягледзячы на гэта, праблемы ў міжнацыянальных адносінах у Харватыі застаюцца. Сербы ў Харватыі часта падвяргаюцца сацыяльнай дыскрымінацыі. Нягледзячы на тое, што ў Харватыі вядзецца праца па зніжэнні дыскрымінацыі ў дачыненні да сербаў, рэальнае становішча рэчаў застаецца на ранейшым узроўні. Галоўнай праблемай з’яўляецца вяртанне сербскіх бежанцаў, якія пакінулі краіну падчас вайны ў 90-х гадах[263].
Пасля ліквідацыі Сербскай Краіны быў створаны ўрад РСК у выгнанні. Дзейнасць урада, размешчанага ў Бялградзе, аднавілася ў 2005 годзе. Прэм’ер-міністрам урада, у які ўвайшло 6 міністраў, стаў Міларад Буха. Члены ўрада ў выгнанні заявілі, што яны маюць намер дамагацца стварэння плана на аснове «Z-4», і іх канчатковай мэтай было абвешчана дабіцца для сербаў «больш, чым аўтаноміі, але менш, чым незалежнасці ў Харватыі»[264].
Страты і бежанцы
[правіць | правіць зыходнік]Большасць крыніц кажуць прыблізна пра 20 000 загінулых падчас вайны ў Харватыі[29][30][31]. Па словах кіраўніка Харвацкай камісіі па прапаўшым без вестак Івана Груйіча, Харватыя страціла 12 000 чалавек, якія загінулі і прапалі без вестак, у тым ліку 6788 ваенных і 4508 грамадзянскіх асоб[20]. Па афіцыйных даных, апублікаваных у Харватыі ў 1996 годзе, загінулі 12 000 і былі паранены 35 000 чалавек[20]. Іва Гольдштэйн згадвае пра 13583 забітых і зніклых без вестак[18]. Станам на 2010 год, 1997 чалавек у Харватыі лічацца прапаўшымі без вестак[265]. У 2009 годзе ў Харватыі было зарэгістравана 52000 інвалідаў вайны[266]. Гэтыя даныя ўключаюць не толькі асоб, якія пацярпелі фізічна, але і людзей, хворых на хранічныя захворванні, чыё здароўе значна пагоршылася ў час вайны, а таксама людзей з паслятраўматычным стрэсавым расстройствам[267].
У ходзе вайны бежанцамі і перамешчанымі асобамі стала каля 500 000 чалавек[268]. Ад 196 000[269] да 247 000[28] асоб харвацкай і іншых нацыянальнасцей былі вымушаны пакінуць тэрыторыі, кантраляваныя Сербскай Краінай. Па даных АБСЕ, апублікаваных у 2006 годзе, 218 000 з 221 000 харвацкіх бежанцаў з Краіны пасля вайны вярнуліся ў родныя краі. Асноўныя патокі харвацкіх бежанцаў былі зарэгістраваны ў 1991 і 1992 гадах падчас першых узброеных сутыкненняў і наступлення ЮНА[180][270]. Таксама многія харваты з Сербіі і Рэспублікі Сербскай беглі ў Харватыю, дзе з 1991 года ім надавалася харвацкае грамадзянства[19][271][272].
Сербская няўрадавая арганізацыя «Верытас» апублікавала даныя аб 6780 забітых і зніклых без вестак з сербскага боку, у тым ліку аб 4324 вайскоўцах і 2344 грамадзянскіх асобах. Большасць з іх былі забіты і прапалі без вестак у разгар баявых дзеянняў у 1991 (2442 чалавекі) і 1995 (2344 чалавекі) гадах. Большасць страт адбылася ў Паўночнай Далмацыі — 1632 чалавека[25]. Камандаванне ЮНА афіцыйна прызнала, што ў ходзе харвацкай вайны 1279 ваенных загінула ў баях. Аднак магчыма, што гэтыя даныя значна заніжаныя[273].
Паводле паведамленняў Камісарыята па справах бежанцаў ААН, да 1993 года толькі з тэрыторый пад кантролем Заграба была выгнана 251 000 чалавек[274]. У той жа час Чырвоны крыж Югаславіі паведаміў пра 250 000 бежанцаў сербскай нацыянальнасці з тэрыторыі Харватыі ў 1991 годзе[275]. У 1994 годзе на тэрыторыі Саюзнай Рэспублікі Югаславіі знаходзілася больш за 180 000 бежанцаў і перамешчаных асоб з Харватыі[276]. 250 000 чалавек збегла з Сербскай Краіны пасля аперацыі «Бура» ў 1995 годзе[277]. Большасць замежных крыніц кажа аб 300 000 сербскіх перамешчаных асоб у час канфлікту. Па даных міжнароднай няўрадавай арганізацыі «Міжнародная амністыя», у перыяд з 1991 па 1995 300 000 сербаў пакінула тэрыторыю Харватыі, з якіх да 2005 года вярнулася 117 000 чалавек[27][278]. Па даных АБСЕ, 300 000 сербаў было перамешчана ў час вайны, з якіх 120 000 чалавек афіцыйна зарэгістраваны як такія, што вярнуліся да 2006 года. Тым не менш, лічыцца, што гэты лік недакладна адлюстроўвае колькасць рэпатрыянтаў, таму што многія вярнуліся ў Сербію, Чарнагорыю і Боснію і Герцагавіну пасля афіцыйнай рэгістрацыі ў Харватыі. Па даных УВКБ ААН, апублікаваных у 2008 годзе, 125 000 сербаў былі зарэгістраваны як такія, што вярнуліся ў Харватыю, з якіх 55 000 засталіся жыць на пастаяннай аснове[262].
Шкода і разбурэнні
[правіць | правіць зыходнік]Па афіцыйных даных, апублікаваных у 1996 годзе, у Харватыі падчас вайны было знішчана 180 000 жылых будынкаў, 25 % эканомікі краіны было разбурана, а матэрыяльны ўрон ацэньваецца ў 27 мільярдаў $[20]. 15 % усіх жылых дамоў было разбурана, таксама пацярпелі 2423 аб’екты культурнай спадчыны[279]. У 2004 годзе былі названы лічбы: 37 мільярдаў $ матэрыяльнай шкоды і скарачэнне ВУП краіны на 21 % за перыяд вайны[47]. Вайна прывяла да дадатковых эканамічных нагрузак і павелічэння ваенных выдаткаў. Да 1994 года ў Харватыі фактычна ўсталявалася ваенная эканоміка, бо на ваенныя патрэбы ішло да 60 % ад агульнага аб’ёму дзяржаўных выдаткаў[280].
Югаслаўскія і сербскія выдаткі падчас вайны былі яшчэ больш непрапарцыянальнымі. Так, у праекце федэральнага бюджэту на 1992 год 81 % сродкаў павінен быў быць накіраваны на ваенныя патрэбы Сербіі[281]. Пасля таго як у бюджэт Югаславіі перасталі паступаць сродкі з найбольш эканамічна развітых рэспублік (Славеніі і Харватыі), югаслаўскае кіраўніцтва было вымушана пачаць друкаванне грошай для фінансавання дзейнасці ўрада. Гэта прывяло да непазбежнай гіперінфляцыі. У перыяд з кастрычніка 1993 года па студзень 1995 Саюзная Рэспубліка Югаславія перажыла гіперінфляцыю ў пяць квадрыльёнаў адсоткаў[282][283].
.
Многія гарады Харватыі значна пацярпелі ад артылерыйскіх і авіяцыйных снарадаў, бомб і ракет ЮНА і СВК. Найбольшым разбурэнням падвергліся Вукавар, Славонскі-Брод[284], Жупанья[285][286], Вінкаўцы, Осіек, Нова-Градзішка, Ноўска, Дарувар, Пакрац, Шыбенік, Сісак, Дуброўнік, Задар, Госпіч, Карлавац, Біяград-на-Мору, Славонскі-Шамац, Огулін, Дуга-Реса, Аточац, Ілок, Белі-Манастыр, Лучко, Заграб і іншыя[46][287][288][289][290][291]. Вукавар быў практычна цалкам разбураны, бо падчас баёў за горад было расходавана больш за мільён боепрыпасаў. Нягледзячы на тое, што большасць харвацкіх гарадоў пазбеглі нападаў танкаў і пяхоты суперніка, яны значна пацярпелі менавіта ад артылерыйскіх абстрэлаў. Напрыклад, на Славонскі-Брод і вёскі навокал яго ўпала больш чым 11600 артылерыйскіх снарадаў і 130 авіяцыйных бомб у 1991 і 1992 гадах.
У той жа час харвацкая армія пастаянна абстрэльвала і бамбіла гарады Сербскай Краіны. Напрыклад, на Кнін[292][293] 4—5 жніўня 1995 г. ўпала да 5000 снарадаў і ракет. Рэгулярным абстрэлам падвяргаліся Грачац[292], Обравац, Бенкавац, Дрніш, Карэніца, Тапуска, Войніч[292], Вргінмост, Гліна, Петрынья, Кастайніца, Двор і іншыя[38].
У ходзе баявых дзеянняў пацярпелі многія помнікі і рэлігійныя аб’екты. Былі пашкоджаны і разбураны многія каталіцкія і праваслаўныя храмы на тэрыторыі Харватыі. Напрыклад, нападам падвергліся праваслаўны храм Святога Мікалая, рэзідэнцыя Горнакарлавацкай епархіі Сербскай праваслаўнай царквы, старажытныя манастыры Крка і Крупа[294], каталіцкія цэрквы Святога Лоўра[295], святога Міхаіла, капліца святога Фларыяна[296], царква Маці Божай у Вочыне[297], Ловасе, Петрынье і іншых населеных пунктах[298]. Усяго ў 1990—1995 гадах, па даных сербскага боку, у Харватыі было разбурана 78 праваслаўных цэркваў[294]. У кастрычніку 1995 харвацкі бок заявіў, што ў ходзе баявых дзеянняў харвацкімі сіламі было разбурана 5 праваслаўных храмаў. У сваю чаргу, было заяўлена, што да 40 % каталіцкіх цэркваў, якія знаходзіліся пад кантролем сербскіх сіл, было пашкоджана і разбурана[299].
За час вайны ў Харватыі было ўстаноўлена больш за 2 мільёны розных мін. Большасць мінных палёў была створана зусім бязграматна і без стварэння іх карт[300]. Праз дзесяць гадоў пасля вайны, у 2005 годзе было зарэгістравана яшчэ каля 250 000 мін, устаноўленых уздоўж былой лініі фронту, на некаторых участках дзяржаўнай мяжы, асабліва паблізу Біхача і вакол некаторых былых аб’ектаў ЮНА[301]. У 2007 годзе тэрыторыі, якія па-ранейшаму змяшчаюць (фактычна ці паводле меркавання) міны, ахоплівалі каля 1000 км²[302]. Падчас баявых дзеянняў больш за 1900 чалавек было забіта або атрымала раненні ад мін, а пасля вайны 500 чалавек было забіта ці паранена мінамі[303]. У перыяд з 1998 па 2005 год у Харватыі было выдаткавана каля 240 мільёнаў € у рамках розных мерапрыемстваў па пытаннях супрацьміннай дзейнасці[304]. У 2009 годзе ўсе мінныя палі і раёны, што засталіся, і якія, як мяркуецца, змяшчаюць міны і боепрыпасы, былі дакладна пазначаны. Аднак, нягледзячы на гэта, працэс размініравання ідзе вельмі павольна, і, па розных ацэнках, спатрэбіцца яшчэ 50 гадоў, каб знішчыць усе мінныя палі[305].
Ваенныя злачынства і МТБЮ
[правіць | правіць зыходнік]Міжнародны трыбунал па былой Югаславіі быў створаны рэзалюцыяй 827 Савета Бяспекі ААН 25 мая 1993 года. Гэты суд быў надзелены паўнамоцтвамі ажыццяўляць судовы праследаванне асоб, адказных за сур’ёзныя парушэнні міжнароднага гуманітарнага права, Жэнеўскай канвенцыі, парушэнні законаў і звычаяў вайны, генацыд і злачынствы супраць чалавечнасці, учыненыя на тэрыторыі былой Югаславіі з 1 студзеня 1991 года[306]. У спіс абвінавачаных былі ўключаны самыя розныя асобы: ад радавых ваеннаслужачых да прэм’ер-міністраў і прэзідэнтаў. Аднымі з найбольш высокапастаўленых асоб, абвінавачаных МТБЮ, былі Слабадан Мілошавіч, Мілан Бабіч, Ратка Младзіч і Антэ Гатовіна[307]. Першы прэзідэнт Харватыі Франьё Туджман памёр у 1999 годзе да планаванага прад’яўлення абвінавачванняў трыбуналам[308]. Па словах Марка Атылы Хора, былога супрацоўніка МТБЮ, следчая група займалася расследаваннем злачыннай дзейнасці не толькі лідара Югаславіі Мілошавіча, але і іншых кіраўнікоў краіны: Велькі Кадзіевіча, Благое Аджыча, Барыслава Ёвіча, Бранка Косціча, Моміра Булатавіча і іншых. Аднак, пасля ўмяшання Карлы дэль Понтэ, гэтыя расследаванні былі адкінуты, і абвінаваўчае заключэнне абмежавалася толькі Мілошавічам, у выніку чаго многім з гэтых людзей ніколі не было прад’яўлена абвінавачванняў[309].
У перыяд з 1991 па 1995 Мілан Марціч займаў пасады міністра ўнутраных спраў, міністра абароны і прэзідэнта самаабвешчанай «Сербскай аўтаномнай вобласці Краіна» (САО Краіна), якая пазней была перайменавана ў «Рэспубліку Сербская Краіна» (РСК). Ён удзельнічаў у сумеснай злачыннай дзейнасці са Слабаданам Мілошавічам, мэтай якой было стварэнне адзінай сербскай дзяржавы шляхам здзяйснення шырока распаўсюджанай і сістэматычнай кампаніі злачынстваў супраць несербаў, насельнікаў тых раёнаў Харватыі, Босніі і Герцагавіны, што павінны былі стаць часткай такой дзяржавы.[37] |
Мілан Марціч атрымаў найбольшае пакаранне — 35 гадоў турмы[310], Мілан Бабіч быў асуджаны на 13 гадоў пазбаўлення волі. Ён выказаў раскаянне за сваю дзейнасць у час вайны, просячы «харвацкіх братоў дараваць яму»[311]. У ходзе разглядаў у МТБЮ было даказана, што значная колькасць харвацкіх грамадзянскіх асоб у бальніцах і прытулках, адзначаных Чырвоным крыжам, была мішэнню для сербскіх сіл[312]. У 2007 годзе былі асуджаны два былыя афіцэры ЮНА за масавае забойства харватаў у Вукавары. Весялін Шліванчанін быў асуджаны на 10 гадоў турмы[313], а Мілі Мркшыч атрымаў 20 гадоў пазбаўлення волі[314]. Пракуроры заявілі, што пасля ўзяцця Вукавара югаслаўскімі войскамі некалькі соцень харватаў было перададзена сербскім ваенізаваным сілам, якія ўдзельнічалі ў штурме. З іх прынамсі 264 (у тым ліку параненыя салдаты, жанчыны, дзеці і пажылыя людзі) былі забіты і пахаваны ў брацкіх магілах на ўскраіне Вукавара[315]. Мэр Вукавара Слаўка Дакманавіч быў дастаўлены ў Гаагу для судовага разбору, але скончыў жыццё самагубствам у 1998 годзе перш, чым разбор пачаўся[316].
Генералы ЮНА Паўле Стругар і Міадраг Ёкіч былі асуджаны МТБЮ на 8 і 7 гадоў зняволення за абстрэлы Дуброўніка падчас аблогі горада[317]. Начальнік генеральнага штаба югаслаўскай арміі, Мамчыла Перышыч, быў асуджаны на 27 гадоў турэмнага зняволення за свае рашэнні аб дапамозе і фінансаванні армій Сербскай Краіны і Рэспублікі Сербскай, якія, у сваю чаргу, здзейснілі злачынствы ў Сараеве, Заграбе і Срэбраніцы[318]. Аднак у лютым 2013 года апеляцыйнай палатай МТБЮ ён быў цалкам апраўданы і вызвалены з-пад варты[319]. Акрамя злачынстваў, учыненых пасля захопу Вукавара, было мноства задакументаваных ваенных злачынстваў супраць грамадзянскіх асоб і ваеннапалонных, учыненых сербскімі і югаслаўскімі сіламі ў Харватыі. Большасць з іх былі разгледжаны МТБЮ або нацыянальнымі судовымі органамі. Сярод іх злачынствы: забойства ў Баравым Сяле[320], разня ў Даль[321], масавае забойства ў Ловасе[169][322], масавае забойства ў Шырокай Кулі[323], разня ў Бачыне[321], масавае забойства ў Саборска[324], разня ў Шкабрнье[171], разня ў Вочыне[321][325], забойства ў Брушке[324] і ракетны абстрэл Заграба[225][226].
Таксама падчас вайны існавалі спецыялізаваныя лагеры для ўтрымання ваеннапалонных і грамадзянскіх асоб. Падобныя лагеры існавалі ў Срэмска-Мітравіцы і іншых гарадах Югаславіі для ўтрымання харватаў[181]. Былыя зняволеныя гэтых лагераў стварылі «Харвацкую асацыяцыю зняволеных сербскіх канцэнтрацыйных лагераў» для дапамогі пацярпелым у гэтых лагерах. Харвацкі бок таксама ствараў падобныя лагеры для ўтрымання сербскіх палонных, напрыклад, канцэнтрацыйны лагер у Спліце[181].
Харвацкія сілы таксама здзяйснялі ваенныя злачынствы супраць сербаў у ходзе вайны, якія былі разгледжаны ў МТБЮ і нацыянальных судах[326]. Сярод гэтых злачынстваў масавае забойства ў Госпічы, масавыя забойствы ў Сісаку, напад у Белавары[327], учыненыя ў 1991 і 1992 гадах[328], і іншыя[329][330]. Адзін з найбольш сумна вядомых прыкладаў харвацкіх ваенных злачынстваў — забойствы этнічных сербаў, учыненыя харвацкімі паліцэйскімі пад камандаваннем Таміслава Мерчэпа каля Пакраца ў канцы 1991 і пачатку 1992 гадоў[331]. Першапачаткова гэта справа разглядалася МТБЮ, аднак затым была перададзена ў суд Харватыі[332]. Больш за дзесяць гадоў пасля гэтага пяці членам гэтай групы былі прад’яўлены абвінавачванні па некалькіх эпізодах, звязаных з гэтымі падзеямі, пасля чаго яны былі асуджаны[333][334]. Meрчэп быў арыштаваны за ўчыненыя злачынствы ў снежні 2010 года[335]. У 2009 годзе харвацкі дэпутат Бранімір Главаш быў асуджаны за ваенныя злачынствы, учыненыя ў Осіеку ў 1991 годзе, і прысуджаны да турэмнага зняволення харвацкім судом[336].
У 2001—2003 гадах МТБЮ прад’явіў абвінавачванні харвацкім генералам Янка Бабетка, Мірка Норацу і Рахіму Адэмі ў здзяйсненні ваенных злачынстваў падчас аперацыі «Медакская кішэнь», аднак пазней гэтую справу таксама перадалі ў харвацкі суд[196]. Норац быў прызнаны вінаватым і заключаны ў турму[326], Адэмі быў апраўданы[337], а Бабетка быў абвешчаны няздатным паўстаць перад судом з-за стану здароўя[338][339]. Абвінаваўчае заключэнне па справе іншага харвацкага генерала Антэ Гатовіны назвала не менш як 150 сербскіх грамадзянскіх асоб, забітых у перыяд правядзення аперацыі «Бура»[340]. Харвацкі Хельсінскі камітэт зарэгістраваў 677 сербскіх грамадзянскіх асоб, якія загінулі падчас гэтай аперацыі[341]. Пракурор МТБЮ Луіза Арбур заявіла, што законнасць і легітымнасць аперацыі не з’яўляецца праблемай, але пры гэтым неабходна даследаваць пытанне аб тых злачынствах, якія былі здзейснены падчас кампаніі[342]. Судовая палата пацвердзіла, што законнасць аперацыі «Бура» «не мае значэння», бо МТБЮ зацікаўлены толькі ў даследаванні ваенных злачынстваў[343]. У 2011 годзе Антэ Гатовіна быў прысуджаны да 24 гадоў пазбаўлення волі, а другі харвацкі генерал Младэн Маркач — да 18 гадоў турмы[38]. У 2012 годзе апеляцыйная камісія МТБЮ цалкам апраўдала абодвух генералаў[39][40].
Палата выявіла, што некаторыя члены харвацкага палітычнага і ваеннага кіраўніцтва ставілі мэтай выдаленне сербскага грамадзянскага насельніцтва з Краіны сілай або пагрозай прымянення сілы, якія прывялі да дэпартацый, гвалтоўнага перамяшчэння і праследавання праз ўвядзенне абмежавальных і дыскрымінацыйных мер, незаконных нападаў на грамадзянскіх асоб і грамадзянскія аб'екты, дэпартацыі і гвалтоўныя перамяшчэнні. [...] Палата выявіла, што Франьё Туджман, галоўны палітычны і ваенны лідар Харватыі да, падчас і пасля перыяду абвінаваўчага заключэння, быў ключавым членам сумеснай злачыннай дзейнасці. Туджман планаваў для Краіны паўторнае засяленне харватамі. Палата таксама лічыць, што іншыя члены ваенна-палітычнага кіраўніцтва Харватыі (Гойка Шушак і Званімір Чарвенка) мелі дачыненне да сумеснай злачыннай дзейнасці.[38] |
Роля Сербіі
[правіць | правіць зыходнік]Падчас вайны
[правіць | правіць зыходнік]«Межы заўсёды дыктуюцца моцнымі і ніколі не прадыктаваны слабымі. Мы проста разглядаем гэта як законныя правы і інтарэсы сербскага народа жыць у адной дзяржаве».
|
Саюзная Рэспубліка Югаславія і Харватыя ніколі не знаходзіліся ў стане вайны, аднак Югаславія ўскосна была ўцягнута ў баявыя дзеянні на тэрыторыі Харватыі[261]. Бялград і міністэрства абароны Югаславіі актыўна аказвалі ваенную дапамогу краінскім сербам[101]. Сербія таксама падтрымлівала розныя ваенізаваныя падраздзяленні і паўваенные фарміраванні сербскіх добраахвотнікаў, якія ваявалі ў Харватыі[348]. На тэрыторыі Сербіі і Чарнагорыі існавалі лагеры для ўтрымання харвацкіх ваеннапалонных[181].
У ходзе судовых разглядаў МТБЮ па справе Мілошавіча былі выяўлены шматлікія рассакрэчаныя дакументы аб удзеле СРЮ у войнах у Харватыі і Босніі[349]. Былі прадстаўлены доказы аб забеспячэнні зброяй і іншай матэрыяльнай дапамогі баснійскім і харвацкім сербам з боку афіцыйнага Бялграда, а таксама стварэння адміністрацыйных і кадравых структур для падтрымкі армій Краіны і Рэспублікі Сербскай[100]
У 1993 годзе Бялград на 90 % забяспечыў бюджэт Сербскай Краіны. Нацыянальны банк Краіны існаваў як філіял Народнага банка Югаславіі, а да сакавіка 1994 Югаславія, Сербская Краіна і Рэспубліка Сербская выкарыстоўвалі адзіную валюту. Фінансаванне баснійскіх і краінскіх сербаў вылілася ў гіперінфляцыю ў СРЮ[100]. У 1993 годзе Дзяржаўны дэпартамент ЗША паведаміў, што адразу пасля аперацый «Медакская кішэнь» і «Масленіца» улады Сербіі накіравалі значную колькасць «добраахвотнікаў» на тэрыторыю РСК[28]. Былы сакратар Жэлька Ражнатавіч падчас судовага працэсу ў Гаазе заявіў, што лідар Сербскай добраахвотніцкай гвардыі атрымліваў грошы ад МУС Югаславіі[350].
Аказанне такой падтрымкі давала магчымасць кіраўніцтву СРЮ ўмешвацца ў перамовы паміж Харватыяй і РСК і даваць кансультацыі Кніну[99]. Югаслаўскі бок фактычна ўдзельнічаў у падпісанні Эрдуцкага мірнага пагаднення[247][248].
Югаслаўскія дзяржаўныя СМІ часта скажалі рэальную інфармацыю аб становішчы ў Харватыі[351][352]. Напрыклад, падчас сутыкненняў у Пакрацы былі распаўсюджаны ілжывыя звесткі аб ахвярах сярод сербскага насельніцтва, хоць на той час ахвяр у выніку гэтых сутыкненняў не было[353].
Пасля вайны
[правіць | правіць зыходнік]Пасля рэалізацыі Эрдуцкага пагаднення адносіны паміж Харватыяй і Сербіяй сталі паступова паляпшацца. У 1996 годзе краіны ўсталявалі дыпламатычныя адносіны[354]. 2 ліпеня 1999 года Харватыя падала іск у Міжнародны суд ААН супраць Саюзнай Рэспублікі Югаславія, спасылаючыся на артыкул IX Канвенцыі аб прадухіленні злачынства генацыду і пакаранні за яго, абвінаваціўшы СРЮ ў генацыдзе[355]. 4 студзеня 2010 года Сербія ў адказ падала іск[356], у якім заявіла аб забітых, бежанцах, выгнаных сербах, канцлагерах і ўсіх ваенных злачынствах, пачынаючы з часоў ганенняў сербаў, учыненых у Незалежнай дзяржаве Харватыя падчас Другой сусветнай вайны[357].
Пасля 2010 працягнулася далейшае паляпшэнне адносін у рамках пагаднення па ўрэгуляванню пытанняў бежанцаў[358]. Былі здзейснены візіт прэзідэнта Харватыі Іва Ёсіпавіча ў Бялград[359] і прэзідэнта Сербіі Барыса Тадзіча ў Заграб і Вукавар. У ходзе сустрэчы ў Вукавары Барыс Тадзіч выступіў з заявай аб «выбачэнні і шкадаванні», а прэзідэнт Ёсіпавіч адзначыў, што «злачынствы, учыненыя ў час вайны, не застануцца беспакаранымі». Заявы былі зроблены падчас суместнай паездкі ў мемарыяльны цэнтр Аўчары на месцы Вукаварскага масавага забойства[360][361].
Роля міжнароднай супольнасці
[правіць | правіць зыходнік]Вайна ў Харватыі пачалася ў той момант, калі ўвага сусветнай супольнасці была засяроджана на вайне ў Персідскім заліве, а таксама на рэзкім росце цэн на нафту і запаволенні тэмпаў росту сусветнай эканомікі. Рост нацыяналістычных і сепаратысцкіх настрояў у свеце прывёў да палітыкі неўмяшання Захаду і Расіі. Гэта тычылася не толькі Балкан, але і грамадзянскай вайны ў Руандзе ў 1994 годзе. У 1989 годзе міжнародная супольнасць у асноўным падтрымлівала ўрад Югаславіі. У перыяд паміж 19 і 23 снежня 1991 Германія, Швецыя і Італія абвясцілі аб прызнанні незалежнасці Харватыі і Славеніі[42][43]. 15 студзеня 1992 года гэта зрабіў і Еўрапейскі саюз.
Вялікабрытанія — Урад Джона Мэйджара заняў пазіцыю нейтралітэту, падтрымліваючы тэрытарыяльную цэласнасць Югаславіі[362].
ЗША — Адміністрацыя Джорджа Буша-старэйшага праводзіла палітыку неўмяшання ў канфлікт[363]. Аднак адміністрацыя наступнага прэзідэнта, Біла Клінтана, актыўна ўмешвалася ў югаслаўскі канфлікт. У 1994 годзе паміж ЗША і Харватыяй быў заключаны дагавор аб ваенным супрацоўніцтве. Амерыканскія ваенныя кансультавалі Харватыю ў пытаннях правядзення наступальных аперацый супраць Сербскай Краіны[364].
Германія — першапачаткова Германія не падтрымлівала распад Югаславіі[365]. Аднак пасля дыпламатычнага прызнання Славеніі і Харватыі ўрад Гельмута Коля, улічваючы гістарычныя сувязі, актыўна падтрымліваў Харватыю ў ходзе канфлікту[заўв 10].
Расія — Расія выступала супраць прызнання Харватыі[367], аднак не ўмешвалася ў канфлікт. Падчас прэзідэнцтва Барыса Ельцына знешняя палітыка Расіі на Балканах прайшла складаны шлях — ад бяздзейнасці праз засяроджванне да спробы абазначэння нацыянальных інтарэсаў, да актыўнага ўдзелу ў падзеях на Балканах. Аднак у выніку расійская актыўнасць у югаслаўскім крызісе працягвалася нядоўга і была выкарыстана ЗША і краінамі Заходняй Еўропы ў сваіх інтарэсах[368].
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Заўвагі
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ Першае ўзброенае сутыкненне адбылося ў Пакрацы 1 сакавіка 1991[1], затым 31 сакавіка адбыўся інцыдэнт каля Плітвіцкіх азёр з першымі ахвярамі[2]. Апошнім буйным баявым сутыкненнем стала аперацыя «Бура» 5—8 жніўня 1995 г.[3]. Фармальна баявыя дзеянні завяршыліся з падпісаннем Эрдуцкага пагаднення 12 лістапада 1995 г[4].
- ↑ Некаторыя аперацыі вайны ў канцы 1994 года і пачатку 1995 года («Цынцар»[5] і «Зіма '94»[6][7]) былі праведзены на тэрыторыі Босніі і Герцагавіны.
- ↑ 12 лістапада 1995 г. было падпісана Эрдуцкае пагадненне, якое завяршыла вайну[4]. Пагадненне прадугледжвала двухгадовы пераходны перыяд для інтэграцыі Усходняй Славоніі, Бараньі і Заходняга Срэма ў склад Харватыі. Пазней пераходны перыяд быў падоўжаны яшчэ на адзін год. Для ажыццяўлення пагаднення быў створаны орган UNTAES. У 1998 годзе гэтыя тэрыторыі канчаткова ўвайшлі ў склад Харватыі[8].
- ↑ Па вызначэнню Міжнароднай канферэнцыі па былой Югаславіі Сацыялістычная Федэратыўная Рэспубліка Югаславія распалася ў ходзе вайны[9]. 25 чэрвеня 1991 харвацкі парламент абвясціў незалежнасць пасля рэферэндуму, праведзенага ў траўні[10]. Гэты дакумент быў прыпынены на тры месяцы[10], аднак 8 кастрычніка 1991 г. дэкларацыя зноў увайшла ў сілу, і Харватыя выйшла са складу Югаславіі[11].
- ↑ Падпісанае ў 1994 годзе Вашынгтонскае пагадненне, якое стварыла Федэрацыю Босніі і Герцагавіны, дазволіла аб’яднаць намаганні харвацкага і баснійскага войскаў на тэрыторыі Босніі. Гэта прывяло да правядзення сумесных аперацый і стварэння спрыяльнай стратэгічнай абстаноўкі для харватаў каля Кніна[12].
- ↑ Пасля абвяшчэння незалежнасці іншымі саюзнымі рэспублікамі (Македонія і Боснія і Герцагавіна) Сербія і Чарнагорыя 27 красавіка 1992 года абвясцілі аб стварэнні новай дзяржавы, Саюзнай Рэспублікі Югаславіі. Кантраляваныя сербамі падраздзяленні ЮНА ўдзельнічалі ў баявых дзеяннях у Харватыі ўвесь 1991 і да мая 1992 года. У перыяд канфлікту ў Харватыі армія захоўвала сваю шматнацыянальнасць, аднак з яе дэзерціравалі практычна ўсе славенцы і харваты[15].
- ↑ Першапачаткова САО Краіна, САО Заходняя Славонія і САО Усходняя Славонія, Баранья і Заходні Срэм былі асобнымі ўтварэннямі і індывідуальна змагаліся супраць харвацкага ўрада. 19 снежня 1991 гэтыя ўтварэнні аб'ядналіся ў Рэспубліку Сербская Краіна.
- ↑ Рэспубліка Сербская ў 1992-1995 гадах перыядычна ўдзельнічала ў вайне ў Харватыі. Рэспубліка Сербская аказвала РСК ваенную і іншую дапамогу, а таксама ажыццяўляла падтрымку авіяцыяй з авіябазы Махавляні каля Баня-Лукі. Таксама артылерыя баснійскіх сербаў удзельнічала ў абстрэле харвацкіх гарадоў: Жупаньі, Дуброўніка, Славонскі-Брод[16][17].
- ↑ Паводле даных Дражэна Жывіча, 6222 чалавекі загінулі ў Краіне[21] і 1279 загінулых ваеннаслужачых ЮНА.
- ↑ У знак падзякі Германіі за прызнанне незалежнасці ў Харватыі была напісана песня «Дзякуй Германія», а некаторыя вуліцы былі названы ў гонар міністра замежных спраў ФРГ Ганса-Дзітрыха Геншэра[366].
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ а б Stephen Engelberg.. «Belgrade Sends Troops to Croatia Town» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (3 марта 1991). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Deadly Clash in a Yugoslav Republic» (англ.)(недаступная спасылка). Chuck Sudetic. The New York Times. Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 23 ліпеня 2012.
- ↑ а б в г Dean E. Murphy.. «Croats Declare Victory, End Blitz» (англ.). Los Angeles Times (8 августа 1995). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б в г д Chris Hedges.. «SERBS IN CROATIA RESOLVE KEY ISSUE BY GIVING UP LAND» (англ.). The New York Times (12 лістапада 1995). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б Chuck Sudetic.. «Bosnian Army and Croats Drive Serbs Out of a Town» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (4 ноября 1994). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б в Roger Cohen.. «Croatia Is Set to End Mandate Of U.N. Force on Its Territory» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (12 студзеня 1995). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Burg, Steven L.; Shoup, Paul S. The War in Bosnia-Herzegovina: Ethnic Conflict and International Intervention. — M.E. Sharpe, 2000. — P. 331. — ISBN 1563243091, 9781563243097.
- ↑ а б в Chris Hedges.. «An Ethnic Morass Is Returned to Croatia» (англ.). The New York Times (16 студзеня 1998). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ Allain Pellet.. «The Opinions of the Badinter Arbitration Committee: A Second Breath for the Self-Determination of Peoples» (англ.)(недаступная спасылка). European Journal of International Law 3 (1): 178—185 (14 снежня 1992). Архівавана з першакрыніцы 19 лютага 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б в Chuck Sudetic.. «2 YUGOSLAV STATES VOTE INDEPENDENCE TO PRESS DEMANDS» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (26 июня 1991). Архівавана з першакрыніцы 27 жніўня 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Провозглашение независимости хорватами (англ.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 29 ліпеня 2012. Праверана 23 ліпеня 2012.
- ↑ а б Steven Greenhouse.. «Muslims and Bosnian Croats Give Birth to a New Federation» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (18 сакавіка 1994). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Агим Чеку — палач в униформе (руск.)(недаступная спасылка). Русская линия. Библиотека периодической печати. Архівавана з першакрыніцы 8 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б Berislav Jelinić.. Život nakon rata za tuđu domovinu (харв.)(недаступная спасылка). Nacional. NCL Media Grupa d.o.o (24 января 2009). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Two Republics Transform Selves Into a New, Smaller Yugoslavia» (англ.)(недаступная спасылка). The Los Angeles Times. Associated Press. (28 апреля 1992). Архівавана з першакрыніцы 5 лістапада 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ Peter Maass.. «Serb Artillery Hits Refugees — At Least 8 Die As Shells Hit Packed Stadium» (англ.)(недаступная спасылка). The Seattle Times. (16 июля 1992). Архівавана з першакрыніцы 5 лістапада 2013. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ Raymond Bonner.. «Dubrovnik Finds Hint of Deja Vu in Serbian Artillery» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times. (17 августа 1995). Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2013. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б Goldstein, Ivo. Croatia: A History. — C. Hurst & Co. Publishers, 1999. — P. 256. — ISBN 1850655251. (англ.)
- ↑ а б Dominelli, Lena. Revitalising Communities in a Globalising World. — Ashgate Publishing, 2007. — P. 163. — ISBN 0754644987. (англ.)
- ↑ а б в г д Darko Zubrinic.. «Croatia within ex-Yugoslavia» (англ.)(недаступная спасылка). Croatianhistory.net. (16 июля 1992). Архівавана з першакрыніцы 29 ліпеня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б в Marko Attila Hoare.. «Genocide in Bosnia and the failure of international justice» (англ.)(недаступная спасылка). Kingston University. Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ Darko Zubrinic.. Utjecaj srbijanske agresije na stanovništvo Hrvatske (харв.)(недаступная спасылка). Croatianhistory.net. (11 снежня 2003). Архівавана з першакрыніцы 18 кастрычніка 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ «Croatia: Selected Developments in Transitional Justice» (англ.). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012.
- ↑ «Civil and Political Rights in Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). Human Rights Watch. Архівавана з першакрыніцы 11 кастрычніка 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б «Killed and missing persons from the territories of Republic Croatia and former Republic of Serb Krayina» (англ.)(недаступная спасылка). Polynational War Memorial. Архівавана з першакрыніцы 13 лютага 2012. Праверана 05.09.2012.
- ↑ а б Meštrović, Stjepan Gabriel. Genocide After Emotion: The Postemotional Balkan War. — Routledge, 1996. — P. 77. — ISBN 0415122945. (англ.)
- ↑ а б в «Croatia: „Operation Storm“ — still no justice ten years on» (англ.)(недаступная спасылка). Amnesty International (25 августа 2005). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б в CROATIA HUMAN RIGHTS PRACTICES (англ.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 5 лістапада 2013. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б в «Presidents apologise over Croatian war» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News Online. Архівавана з першакрыніцы 31 сакавіка 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б «Serbia to respond to Croatian genocide charges with countersuit at ICJ» (англ.)(недаступная спасылка). SETimes.com. Southeast European Times. Архівавана з першакрыніцы 2 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б UN to hear Croatia genocide claim against Serbia: (англ.). Tehran Times.
- ↑ «Country Profile: Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). Форин-офис. Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б Chuck Sudetic.. «Serbs Refuse to Negotiate in Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (5 жніўня 1991). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Milan Babić verdict» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ. Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ «Serb-Led Presidency Drafts Plan For New and Smaller Yugoslavia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (27 декабря 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ Brown, Cynthia; Karim, Farhad. Playing the «Communal Card»: Communal Violence and Human Rights. — New York City: Human Rights Watch, 1995. — P. 120. — ISBN 9781564321527. (англ.)
- ↑ а б «Milan Martić sentenced to 35 years for crimes against humanity and war crimes» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (12 июня 2007). Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б в г д «Judgement Summary for Gotovina et al.» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (15 апреля 2011). Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б Хорватский генерал Готовина оправдан по делу о военных преступлениях (руск.)(недаступная спасылка). Лента.Ру (16 ноября 2012). Архівавана з першакрыніцы 19 лістапада 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б «Hague war court acquits Croat Generals Gotovina and Markac» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News (16 ноября 2012). Архівавана з першакрыніцы 3 снежня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ Kadijević, Veljko. Moje viđenje raspada: vojska bez države. — Бялград: Politika, 1993. — P. 134—135. — ISBN 8676070474. (серб.)
- ↑ а б в г Stephen Kinzer.. «Slovenia and Croatia Get Bonn’s Nod» (англ.). The New York Times. Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б в Paul L. Montgomery.. «3 Ex-Yugoslav Republics Are Accepted Into U.N.» (англ.). The New York Times (23 мая 1992). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б Resolution 743 S-RES-743(1992) (англ.)(недаступная спасылка). Савет Бяспекі ААН (21 лютага 1992). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б Roger Cohen.. «CROATIA HITS AREA REBEL SERBS HOLD, CROSSING U.N. LINES» (англ.). The New York Times (2 мая 1995). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б «Yugoslavia Army Begins Offensive» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (18 октября 1991). Архівавана з першакрыніцы 27 чэрвеня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б Review (англ.). World of Information (2003). Kogan Page. стр.75. ISBN 0-7494-4067-8.
- ↑ Радослав И. Чубрило, Биљана Р. Ивковић, Душан Ђаковић, Јован Адамовић, Милан Ђ. Родић и др. Српска Крајина. — Београд: Матић, 2011. — С. 304.
- ↑ а б Mirko Bilandžić.. Hrvatska vojska u međunarodnim odnosima (харв.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 кастрычніка 2013. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ Srbija-Hrvatska, temelj stabilnosti (серб.)(недаступная спасылка). B92. Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ Младен Радуловић.. Избеглица Савка Галовић два месеца живи у поплављеној кући: Од марта не скида гумене чизме (серб.)(недаступная спасылка). Глас Јавности (20 мая 2006). — «Kada je počeo rat u Krajini, Hrvati su joj ubili sina Mileta.» Архівавана з першакрыніцы 3 снежня 2013. Праверана 4 марта 2011.
- ↑ Зоран Шапољић.. Судбина Младена Шубаре, бившег ратника из Чајнича у Републици Српској: Трипут мртав, а жив! (серб.)(недаступная спасылка). Глас Јавности (21 октября 2008). — «Krenemo tog dana nas trojica u patrolu, i u jednoj kući blizu Šibenika, a rat u Krajini već je uveliko trajao, naletimo na gomilu pušaka, eksploziva, municije.» Архівавана з першакрыніцы 2 сакавіка 2012. Праверана 4 марта 2011.
- ↑ а б Коллектив авторов. Югославия в XX веке: очерки политической истории. — М.: Индрик, 2011. — С. 865. — ISBN 9785916741216.
- ↑ а б Гуськова 2001, с. 720.
- ↑ Ramet 2006, p. 146.
- ↑ От малой Антанты к тройственному пакту (внешняя политика Югославии в 1920—1941 годы) (руск.)(недаступная спасылка). militera.lib.ru. Архівавана з першакрыніцы 5 сакавіка 2016. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б Гуськова Елена Юрьевна (2009-09-26). "Особенности решения национального вопроса в Югославии в первые послевоенные годы"(руск.). Институт славяноведения Российской Академии Наук. Архівавана з арыгінала 30 верасня 2018. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б Косово (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (23 ліпеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 23 кастрычніка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Yugoslavia Threatens Tough Moves on Unrest (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (31 мая 1988). Архівавана з першакрыніцы 13 лістапада 2010. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Henry Kamm.. Yugoslav republic jealously guards its gains (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times. Архівавана з першакрыніцы 15 мая 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Vojislav Seselj indictment» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (15 января 2003). Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ A Country Study: Yugoslavia (Former): Political Innovation and the 1974 Constitution (chapter 4) (англ.)(недаступная спасылка). The Library of Congress. Архівавана з першакрыніцы 30 чэрвеня 2015. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Frucht, Richard C. Eastern Europe: An Introduction to the People, Lands, and Culture. — 2005. — P. 433. — ISBN 1576078000. (англ.)
- ↑ а б Весна Пешич. Serbian Nationalism and the Origins of the Yugoslav Crisis. — Peaceworks, 1996. (англ.)
- ↑ Branka Magas.. «Obituary: Franjo Tudjman» (англ.)(недаступная спасылка). The Guardian. Архівавана з першакрыніцы 10 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Ivica Radoš.. Tuđmana je za posjeta Americi 1987. trebao ubiti srpski vojni likvidator (харв.)(недаступная спасылка). The Guardian. Архівавана з першакрыніцы 6 красавіка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Davor Pauković.. Posljednji kongres Saveza komunista Jugoslavije: uzroci, tijek i posljedice raspada (харв.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 3 сакавіка 2016. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Ivica Racan (англ.)(недаступная спасылка). The Times (30 апреля 2007). Архівавана з першакрыніцы 28 кастрычніка 2023. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Goldstein, Ivo. Croatia: A History. — C. Hurst & Co. Publishers, 1999. — P. 214. — ISBN 1850655251. (англ.)
- ↑ Ramet 2006, p. 382.
- ↑ «Yugoslavia: Demonstrations in Croatia and Vojvodina» (англ.)(недаступная спасылка). UNCHR (1 мая 1990). Архівавана з першакрыніцы 24 сакавіка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «EVOLUTION IN EUROPE; Yugoslavia Hopes for Free Vote in '90» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (23 кастрычніка 1990). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «EVOLUTION IN EUROPE; Conservatives Win in Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (9 мая 1990). Архівавана з першакрыніцы 6 ліпеня 2016. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б Коллектив авторов. Авторитарные режимы в Центральной и Восточной Европе (1917-1990-е годы). Центральноевропейские исследования. Выпуск 1. — М.: Логос, 1999. — P. 196. — ISBN 5757600675.
- ↑ Коллектив авторов. Югославия в XX веке: очерки политической истории. — М.: Индрик, 2011. — С. 792-793. — ISBN 9785916741216.
- ↑ «Day When Maksimir Stadium Went up in Flames» (англ.)(недаступная спасылка). Dalje.com. Архівавана з першакрыніцы 1 сакавіка 2014. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Crisis in the Kremlin; Croatia Takes Right to Secede» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times. Associated Press. (22 снежня 1990). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 10 снежня 2010.
- ↑ а б «История Хорватии» (руск.)(недаступная спасылка). История.ру. Архівавана з першакрыніцы 20 кастрычніка 2012. Праверана 27 верасня 2012.
- ↑ а б Коллектив авторов. Югославия в XX веке: очерки политической истории. — М.: Индрик, 2011. — С. 780. — ISBN 9785916741216.
- ↑ Радослав И. Чубрило, Биљана Р. Ивковић, Душан Ђаковић, Јован Адамовић, Милан Ђ. Родић и др. Српска Крајина. — Београд: Матић, 2011. — 201-206 p. — ISBN 9788679780284. (серб.)
- ↑ «Croatia in Yugoslavia, 1945-91» (англ.)(недаступная спасылка). Encyclopædia Britannica. Архівавана з першакрыніцы 7 сакавіка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Радослав И. Чубрило, Биљана Р. Ивковић, Душан Ђаковић, Јован Адамовић, Милан Ђ. Родић и др. Српска Крајина. — Београд: Матић, 2011. — С. 292. (серб.)
- ↑ Коллектив авторов. Югославия в XX веке: очерки политической истории. — М.: Индрик, 2011. — С. 781. — ISBN 9785916741216.
- ↑ а б Радослав И. Чубрило, Биљана Р. Ивковић, Душан Ђаковић, Јован Адамовић, Милан Ђ. Родић и др. Српска Крајина. — Београд: Матић, 2011. — С. 204. (серб.)
- ↑ а б «The Prosecutor vs. Milan Martic (paragraph 127—150)» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (12 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Мартынова М. Ю. Балканский киризис: народы и политика. — М.: «Старый сад», 1998. — 466 с. — ISBN 5-201-13730-x. Архівавана 27 верасня 2007.
- ↑ Е. Ю. Гуськова. Вооруженные конфликты на территории бывшей Югославии: хроника событий. — ИНИОН РАН, 1998. — С. 36. — ISBN 5248001900, 9785248001903.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Croatia’s Serbs Declare Their Autonomy» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (2 октября 1990). Архівавана з першакрыніцы 27 жніўня 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Serb Minority Seek Role in a Separate Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (7 жніўня 1990). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Yugoslavia: Chronology of events 1985 — 1995» (англ.)(недаступная спасылка). Bosniafacts.info. Архівавана з першакрыніцы 23 кастрычніка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Roads Sealed as Yugoslav Unrest Mounts» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (19 августа 1990). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Елена Гуськова. История югославского кризиса (1990-2000). — М.: Русское право/Русский Национальный Фонд, 2001. — P. 141. — ISBN 5941910037.
- ↑ «History—Territorial Defence» (англ.)(недаступная спасылка). Вооружённые силы Словении. Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Aleksandar Radić.. Vežba Avala—Jugoslovenska odbrana od Varšavskog pakta 1968. godine (сербахарв.). Belgrade: Institut za savremenu istoriju. Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Aleksandar Radić.. Proceedings—Assembly of Western European Union: Actes officiels (англ.). Western European Union. University of Virginia. стр. 107..
- ↑ Finlan, Alastair. The Collapse of Yugoslavia, 1991–1999. — Osprey Publishing, 2004. — P. 20—21. — ISBN 1841768057. (англ.)
- ↑ «Yugoslav Ethnic Hatreds Raise Fears of a War Without an End» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times. Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Use of mercenaries as a means of violating human rights and impeding the exercise of the right of peoples to self-determination — Note by the Secretary-General» (англ.)(недаступная спасылка) (29 августа 1995). Архівавана з першакрыніцы 25 кастрычніка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б Chuck Sudetic.. «Yugoslav Factions Agree to U.N. Plan to Halt Civil War» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (3 января 1992). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б в «Weighing the Evidence» (англ.)(недаступная спасылка). Human Rights Watch (13 декабря 2006). Архівавана з першакрыніцы 16 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б IZJAVA NA OSNOVU PRAVILA 89 (F) (серб.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 14 чэрвеня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Anton Tus (харв.)(недаступная спасылка). Vojska.net. Архівавана з першакрыніцы 20 сакавіка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Petar Stipetić (харв.)(недаступная спасылка). Službene stranice grada Ogulina (8 июня 1998). Архівавана з першакрыніцы 13 жніўня 2011. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Ministar Kotromanović uputio brzojav sućuti obitelji generala Agotića (харв.)(недаступная спасылка). Министерство обороны Хорватии (19 марта 2012). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Georg Mader. Croatia's embargoed air force. — London: World Air Power Journal, 2006. — ISBN 1-874023-66-2. (англ.)
- ↑ Blaskovich, Jerry. Anatomy of Deceit: An American Physician's First-Hand Encounter with the Realities of the War in Croatia. — Dunhill Publishing, 1997. — ISBN 0935016244. (англ.)
- ↑ а б Finlan, Alastair. Eastern Europe and the Commonwealth of Independent States. — Routledge, 1998. — P. 272—278. — ISBN 1-85743-058-1. (англ.)
- ↑ а б Chuck Sudetic.. «Shells Still Fall on Croatian Towns Despite Truce» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (6 октября 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Alan Cowell.. «Serbs and Croats: Seeing War in Different Prisms» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (24 сентября 1991). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ David Binder.. «YUGOSLAV RIVALS SIGN A CEASE-FIRE» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (24 ноября 1991). Архівавана з першакрыніцы 4 лютага 2015. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Dušan Stojanović.. «Ex-Serb general: hero or traitor?» (англ.). Boston Globe (19 марта 2010).
- ↑ а б в Ramet 2006, p. 452.
- ↑ Roger Cohen.. «Arms Trafficking to Bosnia Goes On Despite Embargo» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (5 ноября 1994). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Валецкий Олег. Югославская война, 1991—1995 годы. — Москва: Крафт+, 2011. — С. 544. — ISBN 978-5-93675-180-6.
- ↑ а б в Marko Hajdinjak. Smuggling in Southeast Europe: The Yugoslav Wars and the Development of Regional Criminal Networks in the Balkans. — CSD, 2002. — P. 9. — 80 p. — ISBN 9544770992. (англ.)
- ↑ Ex General: Croatia Gained Weapons From Austria (англ.)(недаступная спасылка). Dalje.com (7 ноября 2007). Архівавана з першакрыніцы 14 сакавіка 2016. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Бывший президент Аргентины будет сидеть дома (руск.)(недаступная спасылка). Газета «Коммерсантъ», №118 (2248) (7 июля 2001). Архівавана з першакрыніцы 5 сакавіка 2016. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Osuđeni časnici koji su ubili svjedoka isporuke oružja Hrvatskoj (харв.)(недаступная спасылка). Metro-portal.hr (6 октября 2009). Архівавана з першакрыніцы 13 жніўня 2014. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б Davor Butković.. 300 milijuna (харв.)(недаступная спасылка). Jutarnji.hr (17 марта 2007). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Е. Ю. Гуськова. Вооруженные конфликты на территории бывшей Югославии: хроника событий. — ИНИОН РАН, 1998. — С. 37. — ISBN 5248001900, 9785248001903.
- ↑ а б «Final report of the United Nations Commission of Experts established pursuant to security council resolution 780 (1992), Annex IV — The policy of ethnic cleansing; Prepared by: M. Cherif Bassiouni» (англ.)(недаступная спасылка). ААН (28 снежня 1994). Архівавана з першакрыніцы 4 мая 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ David Binder.. «Serbian Official Declares Part of Croatia Separate» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (18 марта 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Rebel Serbs Complicate Rift on Yugoslav Unity» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (2 апреля 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б Jadranka Reihl-Kir: 'Šeks, Šušak i Glavaš naručili su ubojstvo mog supruga' (харв.)(недаступная спасылка). Dnevnik. Архівавана з першакрыніцы 28 снежня 2011. Праверана 6 жніўня 2012.
- ↑ «Croatia Calls for EC-Style Yugoslavia» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times (16 июля 1991). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ ODLUKA o raspisu referenduma (харв.)(недаступная спасылка). Narodne Novine (2 мая 1991). Архівавана з першакрыніцы 26 красавіка 2015. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Croatia Votes for Sovereignty and Confederation» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (20 мая 1991). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Alan Riding.. «Europeans Warn on Yugoslav Split» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (26 июня 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б Chuck Sudetic.. «Conflict in Yugoslavia; 2 Yugoslav States Agree to Suspend Secession Process» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (29 июня 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Conflict in Yugoslavia; Yugoslav Troops Battle Slovenes, Ending Cease-Fire» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (3 июля 1991). Архівавана з першакрыніцы 7 лютага 2016. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Stephen Engelberg.. «Yugoslav Army Revamping Itself After Setbacks» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (16 июля 1991). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Гуськова 2001, p. 153.
- ↑ Заседание по делу Милана Мартича. стр. 9913 — 9914 (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (23 октября 2006). Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Army Leaves More Towns in Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times (1 жніўня 1991). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Charles T. Powers.. «Serbian Forces Press Fight for Major Chunk of Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times (1 августа 1991). Архівавана з першакрыніцы 16 мая 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Croatia and the Federal Republic of Yugoslavia (FRY): Military Service» (англ.)(недаступная спасылка). United Nations High Commissioner for Refugees – Refworld. Immigration and Refugee Board of Canada (1 верасня 1993). Архівавана з першакрыніцы 24 сакавіка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Yugoslav Army Driving on Dubrovnik, 2 Other Cities» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times. Associated Press (3 октября 1991). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Carol J. Williams.. «Belgrade Gets a Final Warning From EC» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times. Associated Press (4 лістапада 1991). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Charles T. Powers.. «30 Killed as Croatia Battles Rage Unabated» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times. Associated Press (28 июля 1991). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Croatia Says Missiles Aimed at Its Fighters» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times. Reuters (29 декабря 1991). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Christopher Bellamy.. «Croatia built 'web of contacts' to evade weapons embargo» (англ.). The Independent (10 октября 1992). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Васильева, Нина, Гаврилов, Виктор. Балканский тупик ? Историческая судьба Югославии в XX веке. — М.: Гея Итэрум, 2000. — P. 354. — ISBN 5855890635.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Fighting May Unravel Yugoslav Truce» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (24 жніўня 1991). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Croatia Angrily Sets Deadline on Truce» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (23 жніўня 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ John Tagliabue.. «Europeans Arrive in Yugoslavia to Promote Peace Plan» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (2 сентября 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ John Tagliabue.. «Europeans Are Unable to Pacify a Croatian City» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (11 верасня 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Vlado Vurušić.. «Vukovar 18.11.1991.: 4004 branitelja, 81.884 agresora» (харв.)(недаступная спасылка). Jutarnji list (18 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Gabriel Partos.. «Vukovar massacre: What happened» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News Online (13 чэрвеня 2003). Архівавана з першакрыніцы 9 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «15,000 Recall Siege of Vukovar in 1991» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (19 ноября 2001). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Special Forces «Final report of the United Nations Commission of Experts, established pursuant to» (англ.)(недаступная спасылка). UN Security Council resolution 780 (1992). Архівавана з першакрыніцы 2 кастрычніка 2000. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Dead Warriors Mislaid In The Political Haze (англ.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 ліпеня 2011. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Heroes of Vukovar (англ.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 28 чэрвеня 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Zločin u Bjelovaru (харв.)(недаступная спасылка). Centar za nenasilje. Архівавана з першакрыніцы 24 кастрычніка 2022. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Saopstenje Paulin Dvor (серб.)(недаступная спасылка). Veritas na internetu (11 снежня 2011). Архівавана з першакрыніцы 17 ліпеня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Kronologija rata u Varaždinu (харв.)(недаступная спасылка). Dom i svijet (15 кастрычніка 2001). Архівавана з першакрыніцы 5 лютага 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Navy Blockade of Croatia Is Renewed» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (3 кастрычніка 1991). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Yugoslav Planes Attack Croatian Presidential Palace» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (8 кастрычніка 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ David Binder.. «Old City Totters in Yugoslav Siege» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (9 лістапада 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Joseph Pearson. Dubrovnik's Artistic Patrimony, and its Role in War Reporting. — European History Quarterly. — 1991. — Т. 2. — P. 197–216. (англ.)
- ↑ «Chronology for Serbs in Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). United Nations High Commissioner for Refugees – Refworld. Minorities at Risk (14 снежня 2004). Архівавана з першакрыніцы 24 сакавіка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Mirko Kovač.. «NIJE BILO GENOCIDA NAD SRBIMA» (чарнагор.)(недаступная спасылка). Crnogorski Književni List. Doclean Academy of Sciences and Arts (9 октября 2005). Архівавана з першакрыніцы 15 верасня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б Željko Krušelj.. «„Orkan“ i „Otkos“ raspršili velikosrpske planove» (харв.)(недаступная спасылка) (24 декабря 2005). Архівавана з першакрыніцы 25 сакавіка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б «Observers Blame Serb-Led Army For Escalating War in Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (3 декабря 1991). Архівавана з першакрыніцы 5 сакавіка 2016. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Eugene Brcic.. «Croats bury victims of Vukovar massacre» (англ.). The Independent (29 июня 1998).
- ↑ «Yugoslavia — further reports of torture» (англ.)(недаступная спасылка). Amnesty International (Март 1992). Архівавана з першакрыніцы 12 ліпеня 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Helen Seeney.. «Croatia: Vukovar is Still Haunted by the Shadow of its Past» (англ.)(недаступная спасылка). Deutsche Welle. ARD (broadcaster) (22 августа 2006). Архівавана з першакрыніцы 24 кастрычніка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ 17 лет взятия Вуковара (руск.)(недаступная спасылка). Српска.ру (18 ноября 2008). Архівавана з першакрыніцы 25 лістапада 2019. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Prime Minister Ivo Sanader: «Vukovar Defended Itself and Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). Weekly bulletin (18 ноября 2005). Архівавана з першакрыніцы 21 ліпеня 2011. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б «Serbia war crimes prosecutor investigating 12 for 1991 mass murders of Croats» (англ.)(недаступная спасылка). JURIST. JURIST Legal News & Research Services, Inc. (30 мая 2007). Архівавана з першакрыніцы 18 кастрычніка 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «The Prosecutor of the Tribunal against Slobodan Milosevic (стp. 53, 54, 56, 57, 58)» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (14 снежня 2001). Архівавана з першакрыніцы 6 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ а б «Croatia war-crimes suspect extradited» (англ.)(недаступная спасылка). CNN International. Turner Broadcasting System (16 ноября 2001). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Eduard Šoštarić.. «Bitka za jedrenjak Jadran» (харв.)(недаступная спасылка). Nacional. NCL Media Grupa d.o.o (8 июля 2008). Архівавана з першакрыніцы 22 ліпеня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Stjepan Bernardić.. «Admiral Letica je naredio: Raspali!» (харв.)(недаступная спасылка). SlobodnaDalmacija (15 ноября 2004). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Brčić: Hrvatsko obalno topništvo prvo je otvorilo vatru» (харв.)(недаступная спасылка). dnevnik.hr. Nova TV (29 июля 2008). Архівавана з першакрыніцы 9 сакавіка 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Штрбац Саво. Хроника прогнаних крајишника. — Београд: Српско културно друштво «Зора», 2005. — С. 218. — ISBN 86-83809-24-2.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Fighting in Bosnia Eases Under Truce» (англ.)(недаступная спасылка). New York Times (20 июня 1993). Архівавана з першакрыніцы 9 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «Croatia Clashes Rise; Mediators Pessimistic» (англ.)(недаступная спасылка). New York Times (19 декабря 1991). Архівавана з першакрыніцы 27 жніўня 2013. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Война в Хорватии 1991-1992 гг. (руск.)(недаступная спасылка). Хронос.ру (18 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 6 жніўня 2011. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ «Republika Hrvatska i Domovinski rat 1990. — 1995. dokumenti» (харв.)(недаступная спасылка). The New York Times. Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б Carol J. Williams.. «Non-Serbs in Croatian Zone Forced to Leave» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (9 мая 1992). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б в г «Final report of the United Nations Commission of Experts, established pursuant to the UN Security Council Resolution 780 (1992), Annex VIII—Prison camps; Under the Direction of: M. Cherif Bassiouni; S/1994/674/Add.2 (Vol. IV)» (англ.)(недаступная спасылка). Annex VIII: Prison camps. School of Humanities, Languages and Social Sciences (UWE) (27 мая 1994). Архівавана з першакрыніцы 21 лістапада 2000. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Michael T. Kaufman.. «Croatian Troops Hit Serbian Area» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (24 июня 1992). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Michael T. Kaufman.. «The Walls and the Will of Dubrovnik» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (15 июля 1992). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Prevlaka Peninsula—UNMOP—Background» (англ.)(недаступная спасылка). ООН. Архівавана з першакрыніцы 13 студзеня 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б Очерки военной истории конфликта в Югославии (1991-1995) (руск.)(недаступная спасылка). Artofwar. Архівавана з першакрыніцы 23 красавіка 2013. Праверана 23 ліпеня 2012.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Croats Battle Serbs for a Key Bridge Near the Adriatic» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (24 студзеня 1992). Архівавана з першакрыніцы 6 чэрвеня 2022. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б Годишњица страдања Срба у акцији «Масленица» (серб.)(недаступная спасылка). РТВ. Архівавана з першакрыніцы 3 студзеня 2014. Праверана 7 верасня 2012.
- ↑ «'Maslenica' obilježava 14.obljetnicu» (харв.)(недаступная спасылка). dnevnik.hr. Nova TV (20 студзеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 9 сакавіка 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Daniel Simpson.. «Croatia Protects a General Charged With War Crimes» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (3 снежня 2002). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Lee A. Windsor.. «The Medak Pocket» (англ.)(недаступная спасылка). Атава. Conference of Defense Associations Institute. Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Београд - парастос жртвама у Медачком џепу (серб.). РТРС. Праверана 7 верасня 2012.
- ↑ CROATIA HUMAN RIGHTS PRACTICES. 1993 (англ.)(недаступная спасылка). U.S. DEPARTMENT OF STATE (31 студзеня 1994). Архівавана з першакрыніцы 5 лістапада 2013. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ ICTY: Initial Indictment against Janko Bobetko (PDF, 52.8 КБ) (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ. Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ ICTY: Initial Indictment against Rahim Ademi (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ. Архівавана з першакрыніцы 20 кастрычніка 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ ICTY: Initial Indictment against Mirko Norac (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ. Архівавана з першакрыніцы 20 кастрычніка 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б «CT/MO/1015e—RAHIM ADEMI AND MIRKO NORAC CASE TRANSFERRED TO CROATIA» (англ.) (1 лістапада 2005). Архівавана з першакрыніцы 17 сакавіка 2008.
- ↑ «The Prosecutor of the Tribunal against Slobodan Milošević (IT-02-54) — Indictment». стр. 22 (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (22 кастрычніка 2002). Архівавана з першакрыніцы 17 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «The Prosecutor vs. Milan Martic — Judgement». стр. 112 (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (12 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Ионов Александр Алексеевич.. Очерки военной истории конфликта в Югославии (1991-1995). Операции «Масленица» и «Медакский карман»: необъявленная война против Сербской Краины (руск.). Аrtofwar.ru. Архівавана з першакрыніцы 4 лютага 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Lee Windsor.. «Professionalism Under Fire» (англ.)(недаступная спасылка). The Army Doctrine and Training Bulletin (Canadian Forces Land Force Command) (14 снежня 2001). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Fighting in Bosnia Eases Under Truce» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (20 чэрвеня 1993). Архівавана з першакрыніцы 9 лістапада 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «The Prosecutor vs. Milan Martic (paragraph 335—336)» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (12 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ «UN Security Council resolution 871 (1993) on the situation in Former Yugoslavia» (англ.)(недаступная спасылка) (3 кастрычніка 1993). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Yigan Chazan.. «Deadly Clash in a Yugoslav Republic» (англ.)(недаступная спасылка). The Guardian (9 чэрвеня 1992). Архівавана з першакрыніцы 22 чэрвеня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ John F. Burns.. «Croats Claim Their Own Slice of Bosnia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (6 ліпеня 1992). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Paul Lewis.. «U.N. Security Council Warns Croatia on Troops in Bosnia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (4 лютага 1994). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Doyle McManus.. «Croats, Muslims Summoned to U.S. for Talks» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times (25 лютага 1994). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ William E. Schmidt.. «Croats and Muslims Reach Truce To End the Other Bosnia Conflict» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (24 февраля 1994). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Christopher Hears Demands Of 2 Warring Bosnia Sides» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (27 февраля 1994). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Stephen Kinzer.. «Croatian Leader Backs Pact by Bosnia’s Muslims and Croats» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (4 сакавіка 1994). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Bosnia and Herzegovina—Background» (англ.)(недаступная спасылка). The World Factbook. Central Intelligence Agency (4 марта 1994). Архівавана з першакрыніцы 15 сакавіка 2018. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б Ионов Александр Алексеевич.. Очерки военной истории конфликта в Югославии (1991—1995). Операция «Зима-94»: наступление хорватов в долине Ливно (руск.). Artofwar.ru. Архівавана з першакрыніцы 4 лютага 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Bucknam, Mark. Responsibility of Command. — Maxwell Air Force Base: Air University Press, 2003. — P. 182—183. — ISBN 1-58566-115-5. (англ.)
- ↑ Stephen Kinzer.. «Opened Road in Croatia: Path to Peace?» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (4 студзеня 1995). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Croatia — Operation Storm 1995» (англ.). GlobalSecurity.org.
- ↑ О.В.Валецкий, Ю.Г.Веремеев.. Приватизация войны (руск.)(недаступная спасылка). Анатомия армии. Архівавана з першакрыніцы 27 снежня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Станко Нишић. Хрватска олуја и српске сеобе. — Београд: Књига комерц, 2002. — С. 61. (серб.)
- ↑ «Croatia Tells U.N. Troop Accord Ends» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (13 студзеня 1995). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «The situation in the occupied territories of Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). United Nations General Assembly (9 лютага 1995). Архівавана з першакрыніцы 12 чэрвеня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Croatian Serbs Won’t Even Look At Plan for Limited Autonomy» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (31 января 1995). Архівавана з першакрыніцы 13 верасня 2014. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Raymond Bonner.. «Croatia’s Serbs Balk at a New U.N. Role» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (14 сакавіка 1995). Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Christopher S. Wren.. «U.N. Votes to Keep Its Troops In Balkans for 8 More Months» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (1 красавіка 1995). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Godišnjica stradanja u akciji «Bljesak» (сербахарв.)(недаступная спасылка). vesti-online.com. Архівавана з першакрыніцы 3 лютага 2015. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Ионов Александр Алексеевич.. Очерки военной истории конфликта в Югославии (1991—1995). Возобновление сербско-хорватской войны (руск.). Аrtofwar.ru. Архівавана з першакрыніцы 4 лютага 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б Roger Cohen.. «REBEL SERBS SHELL CROATIAN CAPITAL» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (3 мая 1995). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б Roger Cohen.. «Rebel Serbs Pound Zagreb for Second Day» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (4 мая 1995). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Roger Cohen.. «Serbia Moves Tanks to Croatia Border» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (7 мая 1995). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Croatia to Assist Bosnia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (23 ліпеня 1995). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Alan Cowell.. «Croatia Presses Offensive Against Serbs» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (30 июля 1995). Архівавана з першакрыніцы 6 лістапада 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Richard Sisk.. «TWO NAVY PLANES FIRE ON SERB MISSILE SITES» (англ.)(недаступная спасылка). Daily News (Mortimer Zuckerman) (5 августа 1995). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «The Croatian Offensive» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (8 августа 1995). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Kovačević, Drago; Linta, Miodrag. Kavez: Krajina u dogovorenom ratu [Cage: Krajina in an Arranged War]. — Бялград: Srpski demokratski forum, 2003. — P. 93—94. — ISBN 8683759040. (серб.)
- ↑ Sekulić, Milisav. Knin je pao u Beogradu [Knin Fell in Belgrade]. — Nidda Verlag, 2000. — P. 171—246. (серб.)
- ↑ Vrcelj, Marko. Rat za Srpsku Krajinu: 1991–1995 [War for Serbian Krajina: 1991–1995]. — Бялград: Srpsko kulturno društvo «Zora», 2002. — P. 212—222. — ISBN 9788683809066. (серб.)
- ↑ Marko Attila Hoare. «How Croatia and the US prevented genocide with 'Operation Storm'» (англ.)(недаступная спасылка). Henry Jackson Society (14 марта 2008). Архівавана з першакрыніцы 27 верасня 2011. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Barić, Nikica. Srpska pobuna u Hrvatskoj 1990.-1995. — Загреб: Golden marketing. Tehnička knjiga, 2005. (харв.)
- ↑ Marko Attila Hoare. «[Fleeing Practice]» (серб.). Vježba bježanja. nl.youtube.com (13 мая 2007).
- ↑ «World Refugee Survey—Croatia» (англ.). U.S. Committee for Refugees and Immigrants (13 мая 2007). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012.
- ↑ а б «News — In focus — Operation Storm marked in Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). B92 (13 мая 2007). Архівавана з першакрыніцы 14 лістапада 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б Операция «Олуя» — падение Сербской Краины (руск.)(недаступная спасылка). Српска.ру (14 сакавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 20 студзеня 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Verdict due on Friday 15 April at ICTY for Croatian ex-general Ante Gotovina» (англ.)(недаступная спасылка). The Hague Justice Portal (14 апреля 2011). Архівавана з першакрыніцы 23 ліпеня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Croatia: Helsinki Committee contests prosecutor’s data on war crimes» (англ.)(недаступная спасылка). Adnkronos (28 красавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Croatia’s President Pledges To Retake Serb-Held Enclave» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (27 жніўня 1995). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Chris Hedges.. «Croatia Reported to Move Troops to Disputed Serb Region» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (15 октября 1995). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «Croatian President Again Threatent Attack» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times. Reuters (5 ноября 1995). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ «The Erdut Agreement» (англ.)(недаступная спасылка). United States Institute of Peace (12 ноября 1995). Архівавана з першакрыніцы 1 лютага 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б René van der Linden.. «Croatia’s request for membership of the Council of Europe — Report» (англ.)(недаступная спасылка). Савет Еўропы (29 сакавіка 1996). Архівавана з першакрыніцы 25 верасня 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ а б «Slobodan Milošević trial — Transcript». pp. 27555–27556 (англ.)(недаступная спасылка). International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia (15 кастрычніка 2003). Архівавана з першакрыніцы 17 мая 2013. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Резолюция 1037 S-RES-1037(1996) (англ.)(недаступная спасылка). Савет Бяспекі ААН (14 снежня 1996). Архівавана з першакрыніцы 7 кастрычніка 2012. Праверана 11 верасня 2013.
- ↑ Josip Čerina.. «Branitelji benkovačkog kraja u domovinskom ratu» (харв.)(недаступная спасылка). Društvena istraživanja (Ivo Pilar Institute of Social Sciences) 17 (3). ISSN 11330-0288 (Ліпень 2008). Архівавана з першакрыніцы 16 кастрычніка 2013. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Amy Fallon.. «Serbian war crimes suspect Mile Bosnic arrested in Gloucester» (англ.)(недаступная спасылка). The Guardian (2 красавіка 2010). Архівавана з першакрыніцы 22 чэрвеня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Roger Cohen.. «Croatia marks massacre in Vukovar» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News Online (18 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 4 красавіка 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Trevor Bormann.. «The real captain Dragan» (англ.)(недаступная спасылка). ABC News (Australia) (28 верасня 2010). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ John Pike.. «Serbo-Croatian War» (англ.). GlobalSecurity.org (20 кастрычніка 2005).
- ↑ Slavko Halužan.. «Vojna učinkovitost protupješačkih mina: Iskustva iz domovinskog rata» (харв.)(недаступная спасылка). Polemos: časopis za interdisciplinarna istraživanja rata i mira 2 (3–4). ISSN 1331–5595 (Снежань 1999). Архівавана з першакрыніцы 15 студзеня 2013. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Mario Dragun.. «PRESS RELEASE 155/08» (англ.)(недаступная спасылка). Міністэрства замежных спраў і еўрапейскай інтэграцыі Харватыі (27 мая 2008). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «Croatian leadership slates Jeremić comments» (англ.)(недаступная спасылка). B92 (28 мая 2008). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Daniel Böhmer.. «Warum sollte Serbien Mladic schützen?» (ням.)(недаступная спасылка). Die Welt Online (Die Welt) (17 октября 2009). Архівавана з першакрыніцы 20 кастрычніка 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Daniel Böhmer.. «PROSECUTOR v. DUSKO TADIC a/k/a „DULE“» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (5 кастрычніка 1995). Архівавана з першакрыніцы 17 мая 2013. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «Final Report of the Commission of Experts Established Pursuant to Security Council Resolution 780 (1992) — General Conclusions and Recommendations» (англ.)(недаступная спасылка). ООН (27 мая 1994). Архівавана з першакрыніцы 21 кастрычніка 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ а б David Binder.. «U.N.'s Yugoslavia Envoy Says Rising War-Weariness Led to the Cease-Fire» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (8 студзеня 1992). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ а б «Croatia — Events of 2008» (англ.). Human Rights Watch. Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 25 лютага 2014.
- ↑ "Croatia Human Rights. Human Rights Concerns" (Press release). Amnesty International. Праверана 2013-02-02.
- ↑ «Dokumenti: Plan Z-4». (серб.)(недаступная спасылка). B92 specijal: 10 godina od Oluje nad Krajinom. B92 (5 жніўня 2005). Архівавана з першакрыніцы 8 мая 2013. Праверана 2 лістапада 2010.
- ↑ «Sjećanje na nestale u Domovinskom ratu» (харв.)(недаступная спасылка). Croatian Radiotelevision (30 жніўня 2010). Архівавана з першакрыніцы 3 мая 2010. Праверана 25 лютага 2014.
- ↑ Vesna Roller.. «HZMO: Invalidsku mirovinu primaju 45.703 hrvatska ratna vojna invalida» (харв.)(недаступная спасылка). Glas Slavonije (Glas Slavonije d.d.) (7 ноября 2009). Архівавана з першакрыніцы 31 студзеня 2021. Праверана 25 лютага 2014.
- ↑ S. Dukić.. «U protekle tri godine novih 8 tisuća invalida Domovinskog rata» (харв.)(недаступная спасылка). Slobodna Dalmacija (Europapress Holding) (23 чэрвеня 2009). Архівавана з першакрыніцы 19 кастрычніка 2012. Праверана 25 лютага 2014.
- ↑ Frucht, Richard C. Eastern Europe: An Introduction to the People, Lands, and Culture. — 2005. — P. 439. — ISBN 1576078000. (англ.)
- ↑ «Civil and Political Rights in Croatia». стp. 62 (англ.)(недаступная спасылка). Human Rights Watch (1 октября 1995). Архівавана з першакрыніцы 11 кастрычніка 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ Carol J. Williams.. «Serbian Refugees Uneasy in the Role of Occupiers» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times (14 декабря 1991). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 25 лютага 2014.
- ↑ Marcus Tanner.. «'Cleansing' row prompts crisis in Vojvodina» (англ.)(недаступная спасылка). The Independent (24 августа 1992). Архівавана з першакрыніцы 10 лістапада 2012. Праверана 25 лютага 2014.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Serbs Force An Exodus From Plain» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (26 июля 1992). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2012. Праверана 25 лютага 2014.
- ↑ Meštrović, Stjepan Gabriel. Genocide After Emotion: The Postemotional Balkan War. — Routledge, 1996. — P. 77—78. — ISBN 0415122945. (англ.)
- ↑ Радослав И. Чубрило, Биљана Р. Ивковић, Душан Ђаковић, Јован Адамовић, Милан Ђ. Родић и др. Српска Крајина. — Београд: Матић, 2011. — С. 304. (серб.)
- ↑ Гуськова 2001, с. 213.
- ↑ Коллектив авторов. Югославия в XX веке: очерки политической истории. — М.: Индрик, 2011. — С. 846. — ISBN 9785916741216.
- ↑ Štrbac, Savo.. «Zločini nad Srbima na prostoru Hrvatske u periodu 90-99» (серб.)(недаступная спасылка). Veritas – Bilten (Декабрь 1999). Архівавана з першакрыніцы 25 сакавіка 2009. Праверана 25 лютага 2014.
- ↑ Croatia: European Court of Human Rights to consider important case for refugee returns (англ.)(недаступная спасылка). Amnestyusa.org. Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 25 лютага 2014.
- ↑ Maja Sajler Garmaz.. «Beskrajna obnova od rata» (харв.)(недаступная спасылка). Vjesnik (Narodne Novine d.d.) (21 снежня 1991). Архівавана з першакрыніцы 18 снежня 2014.
- ↑ Milivojević, Marko. «Croatia — The Economy». — Лондан: Routledge, 1998. — P. 280. — (Eastern Europe and the Commonwealth of Independent States.). — ISBN 1857430581. (англ.)
- ↑ Chuck Sudetic.. «YUGOSLAV BREAKUP GAINS MOMENTUM» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (21 декабря 1991). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Bob Davis.. «Hyper Hyper-Inflation» (англ.)(недаступная спасылка). The Wall Street Journal (8 мая 2009). Архівавана з першакрыніцы 10 кастрычніка 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «The Worst Episode of Hyperinflation in History: Yugoslavia 1993-94» (англ.)(недаступная спасылка). San Jose State University (8 мая 2009). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Dogodilo se 31. kolovoza» (харв.)(недаступная спасылка). Hrvatski spomenar. Hrvatski Informativni Centar. Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Dogodilo se 26. listopada» (харв.)(недаступная спасылка). Hrvatski spomenar. Hrvatski Informativni Centar. Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Zdravko Tomac.. «Strah od istine» (харв.)(недаступная спасылка). Hrvatsko kulturno vijeće (15 студзеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 23 чэрвеня 2022. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Aid Convoy Falls Victim in Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (20 кастрычніка 1991). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Croatia Fighting Worsens as Zagreb Suburb Is Hit» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (11 верасня 1993). Архівавана з першакрыніцы 11 лістапада 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Yugoslav Battles Rage on Eve of Talks» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (5 лістапада 1991). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Chuck Sudetic.. «U.N. Envoy Wins Yugoslav Peace Move» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (1 студзеня 1992). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Antun Jelić.. «Child casualties in a Croatian community during the 1991-2 war» (англ.)(недаступная спасылка). Archives of Disease in Childhood (BMJ Group) 71 (6): 540. doi:10.1136/adc.71.6.540. ISSN 0003-9888. PMC 1030096. PMID 7726618 (Снежань 1994). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ а б в «August 14, 1995 Vreme News Digest Agency No 202» (англ.)(недаступная спасылка). Scc.rutgers.edu (14 жніўня 1995). Архівавана з першакрыніцы 7 сакавіка 2008. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ KOJI OBLIK ODGOVORNOSTI ZA GOTOVINU I MARKAČA? (харв.). SENSE Agency (20 ліпеня 2012). Архівавана з першакрыніцы 2 кастрычніка 2012. Праверана 9 верасня 2013.
- ↑ а б Радослав И. Чубрило, Биљана Р. Ивковић, Душан Ђаковић, Јован Адамовић, Милан Ђ. Родић и др. Српска Крајина. — Београд: Матић, 2011. — С. 575. (серб.)
- ↑ Zločin u Petrinji (харв.). Centar za mir. Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012.
- ↑ Stradanje u domovinskom ratu (харв.). Općina Lovas (23 красавіка 2010). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012.
- ↑ STEPHEN ENGELBERG.. Villagers in Croatia Recount Massacre by Serbian Forces (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (19 студзеня 1991). Архівавана з першакрыніцы 5 лістапада 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Sakralni objekti (харв.)(недаступная спасылка). Grad Hrvatska Kostajnica. Архівавана з першакрыніцы 15 жніўня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ The Catholic Church and Croatia's Two Transitions (англ.)(недаступная спасылка). Biblicalstudies.org.uk (19 студзеня 1991). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ S. Soldo; D. Puntarić; Z. Petrovicki; D. Prgomet.. «Injuries caused by antipersonnel mines in Croatian Army soldiers on the East Slavonia front during the 1991—1992 war in Croatia» (англ.). Military Medicine (Association of Military Surgeons of the United States) 164 (2): 141–4. ISSN 1930-613X. PMID 10050574 (Люты 1999).
- ↑ Hanson, Alan. «Croatian Independence from Yugoslavia, 1991—1992». — Rowman & Littlefield, 2000. — P. 96. — ISBN 0-8476-9892-0. (англ.)
- ↑ Nicholas Walton.. «Croatian bees sniff out landmines» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News Online. BBC (30 мая 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Mine victims assistance (MVA)» (англ.)(недаступная спасылка). Croatian Mine Action Centre (14 снежня 2010). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Marcin Monko.. «Croatia: safe playgrounds in danger zones» (англ.)(недаступная спасылка). International Committee of Red Cross (30 верасня 2005). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Valentina Pop.. «Croatian region calls for EU aid on landmines» (англ.)(недаступная спасылка). EUobserver (10 жніўня 2009). Архівавана з першакрыніцы 5 кастрычніка 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Statute of the Tribunal» (англ.)(недаступная спасылка). International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia (Верасень 2009). Архівавана з першакрыніцы 4 студзеня 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «About the ICTY» (англ.)(недаступная спасылка). International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia. Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Simons, Marlise.. «U.N. Court Convicts Two Croatian Generals of War Crimes and Frees a Third» (англ.)(недаступная спасылка). New York Times (15 апреля 2011). Архівавана з першакрыніцы 17 чэрвеня 2022. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Attila Hoare, Marko.. «The Capitulation of the Hague Tribunal» (англ.)(недаступная спасылка). Henry Jackson Society (Чэрвень 2005). Архівавана з першакрыніцы 12 чэрвеня 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Serb leader jailed for war crimes» (англ.). BBC News Online. BBC (10 сакавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Milan Babic—Former dentist who founded the doomed Serb Republic of Krajina and initiated 'ethnic cleansing'» (англ.)(недаступная спасылка). The Times (10 сакавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 7 мая 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Roy W. Gutman.. «Spotlight on violations of international humanitarian law—The role of the media» (англ.)(недаступная спасылка). International Review of the Red Cross(325) (31 снежня 1998). Архівавана з першакрыніцы 17 верасня 2011. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «UN court increases Serb officer’s sentence for Vukovar massacre» (англ.)(недаступная спасылка). France 24. Agence France-Presse (Société de l'audiovisuel extérieur de la France) (5 мая 2009). Архівавана з першакрыніцы 2 лістапада 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Hague triples Vukovar jail term» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News Online. BBC (5 мая 2009). Архівавана з першакрыніцы 16 кастрычніка 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «U.N. tribunal to rule in Vukovar massacre case» (англ.)(недаступная спасылка). Reuters (25 верасня 2007). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Marlise Simons.. «Serb Charged in Massacre Commits Suicide» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (10 чэрвеня 1998). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «General guilty in Dubrovnik attack» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (1 лютага 2005). Архівавана з першакрыніцы 10 чэрвеня 2022. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Summary of the Judgement in the Case of Prosecutor v. Momčilo Perišić» (англ.)(недаступная спасылка). The Hague: International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia (6 верасня 2011). Архівавана з першакрыніцы 14 верасня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Гаагский трибунал освободил экс-начальника генштаба югославской армии Перишича (руск.)(недаступная спасылка). ИТАР-ТАСС (28 лютага 2013). Архівавана з першакрыніцы 2 сакавіка 2013.
- ↑ Stephen Engelberg.. «One More Dead as Clashes Continue in Yugoslavia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (5 мая 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ а б в «Milosevic Indictment: Text» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News Online. BBC (29 кастрычніка 2001). Архівавана з першакрыніцы 14 лістапада 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «69 hrvatskih civila ubijeno u Lovasu u oktobru 1991.» (серб.)(недаступная спасылка). B92 (20 кастрычніка 2010). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Croatia: Information on abuses carried out between April 1992 and September 1992 by Serbian military and paramilitary forces in Krajina generally and in particular in the places named in Response HRV16050.E» (англ.)(недаступная спасылка). United Nations High Commissioner for Refugees – Refworld. Immigration and Refugee Board of Canada (1 лютага 1994). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ а б «SUMMARY OF JUDGEMENT FOR MILAN MARTIĆ» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (12 июня 2007). Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Stephen Engelberg.. «Villagers in Croatia Recount Massacre by Serbian Forces» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (19 снежня 1991). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ а б «Croatia jails war crimes general» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News Online. BBC (30 мая 2008). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Hrvatska: Presuda za Bjelovar» (серб.)(недаступная спасылка). Vesti — B92 (21 снежня 2007). Архівавана з першакрыніцы 12 лістапада 2020. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Amnesty International Report 2010 — Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). UNHCR – Refworld. Amnesty International (28 мая 2010). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Chuck Sudetic.. «Evidence in Massacre Points to Croats» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (25 студзеня 1992). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Croatia Admits Serb Civilians Were Killed» (англ.)(недаступная спасылка). Los Angeles Times. Associated Press (3 кастрычніка 1995). Архівавана з першакрыніцы 24 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Mercep suspected of murder or disappearance of 43 people» (англ.)(недаступная спасылка). T-portal (12 декабря 2010). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Berislav Jelinić.. «Suljic dying, statement against Mercep impossible» (англ.)(недаступная спасылка). Nacional. NCL Media Grupa d.o.o (31 ліпеня 2006). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ Davor Butković.. «Pobjeda pravde» (харв.)(недаступная спасылка). Jutarnji list (Europapress Holding) (17 верасня 2005). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Presuda i rješenje broj: I Kž 81/06-7» (харв.)(недаступная спасылка). Supreme Court of the Republic of Croatia (10 мая 2006). Архівавана з першакрыніцы 17 мая 2013. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Croatia detains former official for war crimes» (англ.). CBC News. Canadian Broadcasting Corporation (10 снежня 2010). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012.
- ↑ «Bosnia Arrests Croatian Deputy Convicted Of War Crimes» (англ.)(недаступная спасылка). Radio Free Europe/Radio Liberty. Broadcasting Board of Governors (13 мая 2009). Архівавана з першакрыніцы 13 кастрычніка 2012. Праверана 26 лютага 2014.
- ↑ «Case information sheet: „MEDAK POCKET“ (IT-04-78) — ADEMI & NORAC» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (13 мая 2009). Архівавана з першакрыніцы 15 лістапада 2012. Праверана 27 лютага 2014.
- ↑ «Profile: General Janko Bobetko» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News Online. BBC (29 красавіка 2003). Архівавана з першакрыніцы 16 кастрычніка 2013. Праверана 27 лютага 2014.
- ↑ «Janko Bobetko, 84, a Hero of Croatian Independence, Dies» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times. Associated Press (30 красавіка 2003). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 27 лютага 2014.
- ↑ Vesna Perić Zimonjić.. «Croatian general accused of ethnic cleansing against Serbs goes on trial» (англ.)(недаступная спасылка). The Independent (12 сакавіка 2008). Архівавана з першакрыніцы 9 лістапада 2012. Праверана 27 лютага 2014.
- ↑ Marina Karlović-Sabolić.. «Prohujalo s Olujom» (харв.)(недаступная спасылка). Slobodna Dalmacija (Europapress Holding) (15 верасня 2001). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2012. Праверана 27 лютага 2014.
- ↑ Marina Karlović-Sabolić.. «Statement by Justice Louise Arbour, Prosecutor of the ICTY during her visit to Zagreb, Croatia.» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (20 ліпеня 1999). Архівавана з першакрыніцы 17 мая 2013. Праверана 27 лютага 2014.
- ↑ Marina Karlović-Sabolić.. «Judges Grant Leave to Amend Operation Storm Indictment» (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (21 кастрычніка 2005). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 27 лютага 2014.
- ↑ Nicholas Wood.. «The End of Greater Serbia» (англ.). The New York Times (18 сакавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012.
- ↑ Decision of the ICTY Appeals Chamber. Reasons for the Decision on Prosecution Interlocutory Appeal from Refusal to Order Joinder; Paragraph 8 (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ (18 красавіка 2002). Архівавана з першакрыніцы 17 мая 2013. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «Obituary: Slobodan Milosevic» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News (BBC) (11 сакавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 5 жніўня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Doder, Dusko; Branson, Louise. Milosevic: Portrait of a Tyrant. — Simon & Schuster, 1999. — P. 81. — ISBN 0684843080, 9780684843087.
- ↑ Special Forces Final report of the United Nations Commission of Experts, established pursuant to (англ.)(недаступная спасылка). Резолюция СовБеза ООН 780 (1992), Annex III.A Special forces; Under the Direction of: M. Cherif Bassiouni; S/1994/674/Add.2 (Vol. IV). School of Humanities, Languages and Social Sciences (UWE) (27 мая 1994). Архівавана з першакрыніцы 19 сакавіка 2011. Праверана 10 верасня 2013.
- ↑ Stephen Engelberg.. «Serbia Sending Supplies to Compatriots in Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (27 июля 1991). Архівавана з першакрыніцы 17 кастрычніка 2013. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Marlise Simons.. «Mystery Witness Faces Milosevic» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (24 красавіка 2003). Архівавана з першакрыніцы 9 лістапада 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Miloš Vasić.. «Politika Falsifikata» (серб.)(недаступная спасылка). Vreme. NP «VREME» d.o.o (23 января 1999). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ ICTY Transcripts: Testemony of Petar Poljanić, Mayor of Dubrovnik (англ.)(недаступная спасылка). МТБЮ. Архівавана з першакрыніцы 4 жніўня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Christopher Bennett.. «How Yugoslavia’s Destroyers Harnessed Media» (англ.)(недаступная спасылка). Public Broadcasting Service (23 студзеня 1999). Архівавана з першакрыніцы 7 верасня 2013. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «Serbia and Croatia Agree to Diplomatic Relations» (англ.)(недаступная спасылка). The New York Times (8 ліпеня 1996). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «Preliminary Objections (Croatia v. Serbia)» (англ.)(недаступная спасылка). The International Court of Justice (18 ноября 2008). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «Serbia files genocide lawsuit against Croatia» (англ.)(недаступная спасылка). B92 (4 студзеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «No court trial would be better for Zagreb» (англ.)(недаступная спасылка). Blic (4 снежня 2010). Архівавана з першакрыніцы 25 снежня 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «UN agency welcomes Serbia-Croatia agreement on refugee, return issues» (англ.)(недаступная спасылка). ООН (26 лістапада 2010). Архівавана з першакрыніцы 2 лістапада 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «Serbia and Croatia forge ties with talks in Belgrade» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News. BBC (18 июля 2010). Архівавана з першакрыніцы 1 снежня 2011. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ «Serb leader Tadic apologises for 1991 Vukovar massacre» (англ.)(недаступная спасылка). BBC News. BBC (4 лістапада 2010). Архівавана з першакрыніцы 3 красавіка 2012. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Юлия Петровская.. Президент Сербии Тадич извинился перед жертвами хорватского конфликта (руск.)(недаступная спасылка). РИА Новости (4 лістапада 2010). Архівавана з першакрыніцы 6 сакавіка 2016. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Glaurdic, Josip. The Hour of Europe. — Yale University Press, 2011. — P. 264—265. — ISBN 19780300166453.
- ↑ Glaurdic, Josip. The Hour of Europe. — Yale University Press, 2011. — P. 110. — ISBN 19780300166453.
- ↑ Коллектив авторов. Югославия в XX веке: очерки политической истории. — М.: Индрик, 2011. — С. 799. — ISBN 9785916741216.
- ↑ Glaurdic, Josip. The Hour of Europe. — Yale University Press, 2011. — P. 59, 124—125. — ISBN 19780300166453.
- ↑ Hanson, Stephen E.; Willfried Spohn. Can Europe Work?: Germany and the Reconstruction of Postcommunist Societies. — University of Washington Press, 1995. — P. 161. — ISBN 0295974605. (англ.)
- ↑ Azrael, Jeremy R. and Emil A. Payin.. Chapter 11: Yugoslavia: 1989–1996 (англ.)(недаступная спасылка). U.S. and Russian Policymaking With Respect to the Use of Force. Santa Monica, CA: RAND Corporation (14 снежня 1996). Архівавана з першакрыніцы 18 мая 2013. Праверана 12 верасня 2013.
- ↑ Гуськова 2001, с. 558.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]Рускай мовай:
- Гуськова Е.Ю. История Югославского кризиса. — 2001. — 720 с. — ISBN 5-94191-003-7.
- Морозов Ю.В., Глушков В.В., Шаравин А.А. Балканы сегодня и завтра: военно-политические аспекты миротворчества. — 2001. — ISBN 5-93349-008-3.
- Валецкий О.В. Югославская война.
- История южных и западных славян: в 2 томах (под ред. Матвеева Г.Ф. и Ненашевой З.С.). — МГУ, 2008. — ISBN 978-5-91561-019-3.
- Юго-Восточная Европа в эпоху кардинальных перемен (под ред. Язьковой А.А.). — РАН, Институт Европы, 2007. — ISBN 978-5-7777-0353-8.
Англійскай мовай:
- Bjelajac, Mile; Žunec, Ozren; Mieczyslaw Boduszynski, Raphael Draschtak, Igor Graovac, Sally Kent, Rüdiger Malli, Srdja Pavlović, Jason Vuić. «The War in Croatia, 1991—1995». — 2009.
- Beljo, Ante. Greater Serbia: From Ideology to Aggression. — Croatian Information Centre, 1992. — ISBN 0919817300, 9780919817302.
- Blaskovich, Jerry. Anatomy of Deceit: An American Physician's First-Hand Encounter with the Realities of the War in Croatia. — Dunhill Publishing, 1997. — ISBN 0935016244.
- Bucknam, Mark. Responsibility of Command. — Maxwell Air Force Base: Air University Press, 2003. — ISBN 1-58566-115-5.
- Burg, Steven L.; Shoup, Paul S. The War in Bosnia-Herzegovina: Ethnic Conflict and International Intervention. — M.E. Sharpe, 2000. — ISBN 1563243091, 9781563243097.
- Charles W.; Emmert, Thomas Allan. Confronting the Yugoslav Controversies: a Scholars' Initiative. — Purdue University Press, 2009. — ISBN 1557535337.
- Goldstein, Ivo]. Croatia: A History. — C. Hurst & Co. Publishers, 1999. — ISBN 1850655251.
- Dominelli, Lena. Revitalising Communities in a Globalising World. — Ashgate Publishing, 2007. — ISBN 0754644987.
- Doder, Dusko; Branson, Louise. Milosevic: Portrait of a Tyrant. — Simon & Schuster, 1999. — ISBN 0684843080, 9780684843087.
- Finlan, Alastair. The Collapse of Yugoslavia, 1991–1999. — Osprey Publishing, 2004. — ISBN 1841768057.
- Frucht, Richard C. Eastern Europe: An Introduction to the People, Lands, and Culture. — 2005. — ISBN 1576078000.
- Hanson, Alan. «Croatian Independence from Yugoslavia, 1991—1992». — Rowman & Littlefield, 2000. — ISBN 0-8476-9892-0.
- Georg Mader. Croatia's embargoed air force. — London: World Air Power Journal, 2006. — ISBN 1-874023-66-2.
- Mann, Michael. The Dark Side of Democracy: Explaining Ethnic Cleansing. — Cambridge University Press, 2005. — ISBN 0521538548, 9780521538541.
- Meštrović, Stjepan Gabriel. Genocide After Emotion: The Postemotional Balkan War. — Routledge, 1996. — ISBN 0415122945.
- Mesić, Stjepan. The Demise of Yugoslavia: A Political Memoir. — Central European University Press, 2004. — ISBN 9639241814, 9789639241817.
- Milivojević, Marko. «Croatia — The Economy». — Лондон: Routledge, 1998. — (Eastern Europe and the Commonwealth of Independent States.). — ISBN 1857430581.
- Nation, R. Craig. War in the Balkans, 1991–2002. — Lightning Source, 2004. — ISBN 1410217736, 9781410217738.
- Joseph Pearson. Dubrovnik's Artistic Patrimony, and its Role in War Reporting. — European History Quarterly. — 1991. — Т. 2.
- Vesna Pešić. Serbian Nationalism and the Origins of the Yugoslav Crisis. — Peaceworks, 1996.
- Ramet, Sabrina P. The Three Yugoslavias: State-Building and Legitimation, 1918–2005. — Indiana University Press, 2006. — ISBN 0253346568.
- Shawcross, William. Deliver Us From Evil: Peacekeepers, Warlords and a World of Endless Conflict. — Simon & Schuster, 2001. — ISBN 0743225775.
- Silber, Laura; Little, Allan. The Death of Yugoslavia. — Penguin Books, 1996. — ISBN 0140261680.
- Silber, Laura; Little, Allan. Yugoslavia: Death of a Nation. — Penguin Books, 1997. — ISBN 0140262636, 9780140262636.
- Thomas, Nigel. The Yugoslav Wars: Slovenia & Croatia 1991–95. — Osprey Publishing, 2006. — ISBN 1841769630, 9781841769639.
- Wertheim, Eric. Naval Institute Guide to Combat Fleets of the World: Their Ships, Aircraft, and Systems. — Naval Institute Press, 2007. — ISBN 159114955X, 9781591149552.
- Western European Union. Proceedings—Assembly of Western European Union. — University of Virginia, 1986.
- Zimmermann, Warren. War in the Balkans: A Foreign Affairs Reader. — Council on Foreign Relations, 1999. — ISBN 0876092601, 9780876092606.
Сербахарвацкай мовай:
- Главаш Душан. Наша Крајина: ратни дневник 1990-1995. године. — Књига-комерц, 205. — 230 с. — ISBN 86-7712-081-5.
- Дакић М. Српска Краjина: историjски темељи и настанак. — Книн: Искра, 1994. — 95 с. — ISBN 86-82393-01-8.
- Дакић М. Крајина кроз вијекове: из историjе политичких, националних и људских права српског народа у Хрватскоj. — Београд, 2002.
- Новаковиħ Коста. Српска Краjина: (успони, падови уздизања). — Београд; Книн: Српско културно друштво Зора, 2009. — 602 с. — ISBN 978-86-83809-54-7.
- Радуловиħ С. Судбина Краjине. — Београд: Дан Граф, 1996. — 189 с.
- Радослав И. Чубрило, Биљана Р. Ивковић, Душан Ђаковић, Јован Адамовић, Милан Ђ. Родић и др. Српска Крајина. — Београд: Матић, 2011. — 742 с.
- Република Српска Краjина: десет година послиjе / [уредник Вељко Ђурић Мишина]. — Београд: Добра Вольа, 2005. — 342 с. — ISBN 86-83905-04-7.
- Република Српска Краjина: десет година послиjе. Књ. 2 / [уредник Вељко Ђурић Мишина]. — Београд: Добра Вольа, 2005. — 250 с. — ISBN 86-83905-05-5.
- Tarbuk Slobodan. Rat na Baniji 1991-1995. — Srpsko Kulturno Društvo «Zora», 2009. — 441 p.
- Сава Штрбац. Рат и ријеч. — Бања Лука: Графид, 2011. — 190 с. — ISBN 9789993853749.
- Чубрыла Радзе. Успон и пад Крајине. — Београд: Друштво «Српска Крајина», 2002. — 250 с. — ISBN 86-82199-05-X.
- Kadijević, Veljko. Moje viđenje raspada: vojska bez države. — Белград: Politika, 1993. — ISBN 8676070474.
- Kovačević, Drago; Linta, Miodrag. Kavez: Krajina u dogovorenom ratu. — Белград: Srpski demokratski forum, 2003. — ISBN 8683759040.
- Sekulić, Milisav. Knin je pao u Beogradu. — Nidda Verlag, 2000.
- Barić, Nikica. Srpska pobuna u Hrvatskoj 1990.-1995. — Загреб: Golden marketing. Tehnička knjiga, 2005.
- Vrcelj, Marko. Rat za Srpsku Krajinu: 1991–1995. — Белград: Srpsko kulturno društvo «Zora», 2002. — ISBN 9788683809066.
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- Библиотека по войне в Хорватии (серб.)(недаступная спасылка). Krajinaforce. Архівавана з першакрыніцы 27 чэрвеня 2013. Праверана 22 кастрычніка 2012.
- Гражданская война в Хорватии 1991—1995 (NEWSru.com)
- Хронология войны (hrono.ru)
- Сербо-хорватская война с сербской и хорватской точек зрения
- Война в Хорватии на Open Directory Project (англ.)
- Sense Tribunal coverage of ICTY and ICJ proceedingsАрхівавана 26 верасня 2012. (англ.)
- Фотографии войны в Хорватии (англ.)
- Fotogalerija: Ratne ex-yu strahote 1991—1996 Архівавана 5 лютага 2011. (харв.)
- «Yugoslavia: Torture and Deliberate and Arbitrary Killings in War Zones» Архівавана 9 снежня 2012.. Міжнародная амністыя. Лістапад 1991 (англ.)
- «Zloupotreba psihijatrije». NIN. Ringier Axel Springer. 14 октября 1999. (серб.)
- Croatian Memorial-Documentation Center of the Homeland War Архівавана 26 ліпеня 2012. (харв.)