Цьеры Анры

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Ц'еры Анры)
Футбол
Цьеры Анры
Цьеры Анры ў матчы ўсіх зорак MLS  (англ.) (бел. (2013 год)
Цьеры Анры ў матчы ўсіх зорак MLS  (англ.) (2013 год)
Агульная інфармацыя
Поўнае імя Цьеры Даніэль Анры
Мянушка Titi
Нарадзіўся 17 жніўня 1977(1977-08-17)[1][2][…] (46 гадоў)
Грамадзянства  Францыя
Рост 188 см
Вага 83 кг
Пазіцыя нападнік
Інфармацыя пра каманду
Каманда Бельгія Бельгія
Пасада трэнер
Маладзёжныя клубы
1983—1989 Францыя Лез-Юліс
1989—1990 Францыя Палезо
1990—1992 Францыя Віры-Шатыён
1992 Францыя Клерфантэн
1992—1994 Францыя Манака
Клубная кар’ера[* 1]
1994—1999 Францыя Манака 105 (20)
1994—1996   Францыя Манака B 31 (7)
1999 Італія Ювентус 16 (3)
1999—2007 Англія Арсенал 254 (174)
2007—2010 Іспанія Барселона 80 (35)
2010—2014 Злучаныя Штаты Амерыкі Нью-Ёрк Рэд Булз  (бел. (тар.)) 122 (51)
2012   Англія Арсенал 4 (1)
Нацыянальная зборная[* 2]
1992—1993 Францыя Францыя (да 15) 4 (3)
1993—1994 Францыя Францыя (да 16)  (руск.) 8 (4)
1994—1995 Францыя Францыя (да 17)  (руск.) 11 (10)
1995—1996 Францыя Францыя (да 18) 13 (6)
1996—1997 Францыя Францыя (да 19) 9 (5)
1997—1998 Францыя Францыя (да 20)  (руск.) 11 (7)
1997—1999 Францыя Францыя (да 21)  (руск.) 6 (1)
1997—2010 Францыя Францыя 123 (51)
Трэнерская кар’ера
2015—2016 Англія Арсенал мол.
2016—2018 Бельгія Бельгія трэнер
2018—2019 Францыя Манака
2019—2021 Канада Манрэаль Імпэкт
2021— Бельгія Бельгія трэнер
Узнагароды і медалі
Чэмпіянаты свету
Золата Францыя 1998
Срэбра Германія 2006
Кубкі канфедэрацый  (руск.)
Золата Францыя 2003  (руск.)
Чэмпіянаты Еўропы
Золата Бельгія/Нідэрланды 2000
Дзяржаўныя ўзнагароды

Кавалер ордэна Ганаровага легіёна

  1. Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў.
  2. Колькасць гульняў і галоў за нацыянальную зборную ў афіцыйных матчах
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Цьеры́ Даніэ́ль Анры́ (фр.: Thierry Daniel Henry; нар. 17 жніўня 1977) — французскі футбаліст антыльскага паходжання, завяршыў прафесійную кар’еру ў 2014 годзе. Чэмпіён свету 1998 і Еўропы 2000, пераможца Лігі чэмпіёнаў і чэмпіянатаў Францыі, Англіі, Іспаніі, уладальнік Кубка канфедэрацый. Выступаў на пазіцыях нападніка і ўскрайняга паўабаронцы ў складзе такіх клубаў, як «Манака», «Ювентус», «Арсенал», «Барселона», «Нью-Ёрк Рэд Булз». У цяперашні час працуе трэнерам у штабе нацыянальнай зборнай Бельгіі.

За сваю футбольную кар’еру Анры заваяваў шмат тытулаў і атрымаў мноства ўзнагарод, неаднаразова ўсталёўваў рэкорды клубаў і нацыянальных чэмпіянатаў. З’яўляецца найлепшым бамбардзірам у гісторыі зборнай Францыі і «Арсенала», трапляў у сімвалічныя зборныя свету і Еўропы, двойчы быў узнагароджаны «залатой буцай» і паводле версій розных устаноў некалькі разоў прызнаваўся іграком года ў Англіі. Уключаны ў спіс ФІФА 100, у 1998 годзе узнагароджаны тытулам ордэна Ганаровага легіёна. Шматлікія спецыялісты, трэнеры, спартсмены ў інтэрв’ю выказваліся аб ім як аб адным з найлепшых футбалістаў свету.

Акрамя футбола Анры актыўна займаецца дабрачыннасцю, рэгулярна ахвяруе сродкі ў розныя некамерцыйныя арганізацыі, накіраваныя на барацьбу з мукавісцыдозам  (руск.) і СНІДам. Кіруе праграмай супраць расізму ў футболе, пра які ведае не па чутках, за гэтую дзейнасць у 2007 годзе быў уключаны ў сотню самых уплывовых людзей свету па версіі часопіса Time. Дзякуючы сваёй вядомасці супрацоўнічае з многімі кампаніямі, здымаўся ў рэкламных роліках Nike  (руск.), Reebok  (руск.), Gillette  (руск.), Renault і Pepsi  (англ.). З жонкай разведзены, мае дачку.

Дзяцінства[правіць | правіць зыходнік]

Па паходжанні Анры антылец, яго бацька, Антуан, родам з Гвадэлупы (востраў Ла-Дэзірад  (руск.)), а маці, Марыс, прыехала з Марцінікі[3]. Цьеры нарадзіўся ў невялікім мястэчку Лез-Юліс  (руск.), у 23-х кіламетрах ад Парыжа, рос у трушчобах і з дзяцінства быў аточаны жорсткімі падлеткамі з недабрабытных сем’яў, у іх навучыўся гуляць у футбол[4][5]. Маці хацела, каб хлопчык атрымаў добрую адукацыю, бацька ж бачыў яго вылучна ў спорце. Антуан мроіў футбольнай кар’ерай Цьеры, лічыў, што ў таго ёсць талент. Ужо ва ўзросце сямі гадоў Анры паказваў нядрэнную гульню, дзякуючы чаму быў узяты ў мясцовую футбольную каманду «Лез-Юліс», якая выступала пад кіраўніцтвам Клода Шэзеле. Бацька літаральна сілай прымушаў яго трэнавацца, не адыходзіў ад сына, быў на кожным матчы, а аднойчы нават страціў працу з-за таго, што спазніўся пасля футбола. Празмерны клопат бацькі часам ішоў у шкоду, але праз шмат гадоў Анры адзначыў, што без яго ён бы не стаў тым, кім стаў. У дзяцінстве яго не гэтулькі захапляў футбол, колькі хацелася цешыць бацьку, «нішто не дастаўляла такога задавальнення, як бачыць пасля матча ўсмешку на яго твары»[6]. У 1989 годзе ігрок перайшоў у «Палезо», але праз год бацька пасварыўся з функцыянерамі клуба, пасля таго як падчас аднаго з матчаў выбег на поле і пачаў бойку з суддзёй, і Анры перавялі ў «Віры-Шатыён», прытым трэнер Жан-Мары Панза, будучы настаўнік футбаліста, перайшоў у гэту каманду разам з ім[4]. Там Цьеры адыграў яшчэ два гады[3].

Прафесійная кар’ера[правіць | правіць зыходнік]

«Манака» (1992—1999) і «Ювентус» (1999)[правіць | правіць зыходнік]

У 1990 годзе паглядзець на футбаліста прыехаў скаўт з «Манака», Арнольд Каталана. Ён наведаў адзін з матчаў, каманда перамагла з лікам 6:0, і ўсе шэсць галоў забіў Анры. Тады Каталана прапанаваў яму без любога папярэдняга прагляду далучыцца да свайго клуба, але настаяў, каб той папярэдне прайшоў курс у элітнай футбольнай акадэміі «Клерфантэн». Дырэктар навучальнай установы спачатку адмаўляўся прыняць Цьеры з-за нізкіх адзнак у школе, але ў выніку ўсё ж пагадзіўся — малады ігрок прайшоў увесь курс і трапіў у дублюючы склад «Манака»[6]. Пазней падпісаў прафесійны кантракт, а ў 1994 годзе правёў у Лізе 1 свой першы матч. Арсен Венгер, галоўны трэнер каманды, выкарыстоўваў Анры на левым флангу паўабароны, бо лічыў, што яго хуткасць, добры кантроль мяча і тэхніка будуць больш эфектыўнымі супраць крайніх абаронцаў, чым цэнтральных. У першым сезоне футбаліст узяў удзел у 18 матчах клуба і адзначыўся трыма галамі[3].

Венгер працягнуў шукаць для Анры прыдатнае месца на полі і прыйшоў да высновы, што ён усё ж павінен быць у нападзе, аднак, перш чым прыняць такое рашэнне, доўгі час сумняваўся і выпускаў футбаліста ў розных амплуа[3]. Знаходзячыся пад чулым кіраўніцтвам трэнера, Анры паказваў стабільную гульню, у сезоне 1996/97 дапамог клубу заваяваць чэмпіёнскае званне і стаў лепшым маладым іграком Францыі[6][7]. Талент футбаліста заўважыў мадрыдскі «Рэал» і 13 студзеня 1997 года падпісаў з ім шасцігадовы кантракт[8]. Пазней угода была абвешчана незаконнай, бо правы на француза належалі «Манака» — па сканчэнні інцыдэнту ФІФА аштрафавала Анры на 100 тысяч швейцарскіх франкаў[9]. У наступным сезоне ён працягнуў выступаць на высокім роўні, дэбютаваў у Лізе чэмпіёнаў  (руск.) — дзякуючы сямі яго галам клуб дайшоў да паўфіналу[10], упершыню быў запрошаны ў склад нацыянальнай каманды і ўзяў удзел у трыумфальным для Францыі чэмпіянаце свету 1998[3]. З гэтага моманту да футбаліста прыйшла слава, яго персонай зацікавіліся многія еўрапейскія клубы, і ў студзені 1999 года за 10,5 млн фунтаў стэрлінгаў Анры перайшоў у турынскі «Ювентус», за год да аналагічнага пераходу свайго таварыша і аднаклубніка Давіда Трэзегэ[6]. У агульнай складанасці нападнік правёў за «Манака» пяць сезонаў, згуляў у французскай лізе 105 матчаў і забіў 20 мячоў[7].

Першы і адзіны сезон у Серыі А апынуўся для футбаліста вельмі няўдалым, выступаючы ў нязручнай для сябе пазіцыі флангавага паўабаронцы і сутыкнуўшыся з добра арганізаванай абаронай італьянскага чэмпіянату[11], за 16 выхадаў на поле Анры змог забіць толькі тры галы[12]. У выніку гэтага правалу іграка выставілі на трансфер і ў жніўні 1999 года за 10 млн фунтаў стэрлінгаў аддалі ў лонданскі «Арсенал», дзе той уз’яднаўся са сваім былым трэнерам, Арсенам Венгерам[13].

«Арсенал» (1999—2007)[правіць | правіць зыходнік]

Анры быў капітанам «Арсенала», гэта роля дасталася яму ў 2005 годзе, адразу пасля пераходу Патрыка Віейра ў «Ювентус».

Анры быў заўзятарам «Арсенала» яшчэ з 1991 года[14], і менавіта ў лонданскім клубе ён дарос да ўзроўню зоркі сусветнага футбола[15]. Нягледзячы на сумневы спецыялістаў у мэтазгоднасці трансферу, Венгер быў перакананы, што пераход іграка каштаваў выдаткаваных сродкаў[3]. Футбаліста адразу ж паставілі ў напад, на пазіцыю Нікаля Анелька, які пайшоў у «Рэал Мадрыд» — праз некалькі гадоў гэта рашэнне трэнера прынесла клубу вялікія дывідэнды. Першы час Анры расчароўваў заўзятараў, за восем поўных матчаў у яго не атрымалася забіць ніводнага гола, журналісты выказвалі думку, што ігрок не зможа прыстасавацца да сілавой і хуткай гульні англійскай Прэм’ер-лігі. Пасля некалькіх няўдалых месяцаў Анры адзначыў, што «яму даводзіцца наноў асвойваць усе прамудрасці мастацтва забіваць галы»[16]. Першы мяч правёў у браму саперніка толькі 18 верасня ў матчы з «Саўтгемптанам», больш чым праз месяц пасля свайго пераходу[17]. Па сканчэнні сезону сумневы ўсё ж развеяліся, у «Арсенале» форвард паказаў уражальную статыстыку — 26 мячоў[18]. Каманда, саступіўшы «Манчэстэр Юнайтэд», заняла ў чэмпіянаце другое месца, дайшла да фіналу Кубка УЕФА  (руск.), але ў апошнім матчы па пенальці прайграла турэцкаму «Галатасараю»[3].

Вярнуўшыся пераможцам з чэмпіянату Еўропы 2000 года, Анры знаходзіўся ў выдатнай форме і быў гатоў пачаць сезон 2000/2001. Нягледзячы на меншую колькасць галоў і галявых перадач, футбаліст стаў лепшым бамбардзірам «Арсенала» і пацвердзіў сваё месца ў асноўным складзе[13]. Апынуўшыся сярод лепшых нападнікаў лігі, ён дапамог «кананірам» падабрацца да «Манчэстэр Юнайтэд», але паводле вынікаў чэмпіянату зноў застаўся без чэмпіёнскага тытула. У інтэрв’ю ігрок выказаў незадаволенасць тым фактам, што яму даводзіцца цягнуць за сабой усю каманду, а таксама заявіў пра намер зрабіць «Арсенал» галоўнай сілай у Прэм’ер-лізе[3]. І сапраўды, сезон 2001/2002 выйшаў вельмі паспяховым, каманда з запасам у сем ачкоў выбілася ў чэмпіёны, у фінале Кубка Англіі з лікам 2:0 перамагла «Чэлсі»[3]. Анры стаў лепшым бамбардзірам лігі, ва ўсіх матчах, што прывялі «Арсенал» да залатога дубля  (англ.), ён адпраўляў мяч у браму 32 разы[6][13], а 12 лютага ў рэгулярным чэмпіянаце забіў за клуб свой соты гол[17]. Футбаліста выклікалі ў склад нацыянальнай каманды на чэмпіянат свету 2002 года, усё чакалі ад яго паўтора поспеху, але Францыя, на здзіўленне грамадскасці, не змагла прайсці далей групавой стадыі[3].

Сезон 2002/2003 Анры правёў на добрым узроўні, забіў 32 мячы і аддаў 23 галявыя пасы. «Арсенал» страціў званне чэмпіёна, але зноў выйграў Кубак Англіі[19]. На працягу ўсяго сезону форвард займаў першае месца ў спісе бамбардзіраў лігі, у канцоўцы ўсяго толькі на адзін гол саступіў галандцу Руду ван Ністэлрою[3]. Нягледзячы на гэта, ён быў названы іграком года паводле версій футбалістаў ПФА  (англ.) і Асацыяцыі футбольных журналістаў  (англ.)[20][21], у галасаванні на званне іграка года паводле версіі ФІФА  (руск.) заняў другое месца, прайграўшы безагаворачна суайчынніку Зінедзіну Зідану[22]. У сезоне 2003/2004 «Арсенал» выглядаў як ніколі добра і вярнуў сабе чэмпіёнскі тытул. Анры быў адным з лідараў каманды, разам з такімі ігракамі як Дэніс Бергкамп, Патрык Віейра і Рабер Пірэс, ён дамогся фенаменальнага дасягнення — у рэгулярным чэмпіянаце клуб аніразу не пацярпеў паражэння, чаго нікому не атрымоўвалася ўжо больш за сто гадоў[23]. Футбаліста зноў намінавалі на іграка года паводле версіі ФІФА, але паводле вынікаў галасавання ён ізноў апынуўся на другой пазіцыі — на гэты раз яго абыйшоў бразілец Раналдынью[15]. З 39-ю галамі французскі спартсмен заняў першае месца ў гонцы бамбардзіраў лігі і атрымаў «Залатую буцу»[6][24]. На чэмпіянат Еўропы 2004 года Анры прыехаў у статусе зоркі, але Францыя саступіла ў чвэрцьфінале Грэцыі[3].

Пасля сыходу з «Арсенала» Дэніса Бергкампа асіставаць атакам Анры стаў Робін ван Персі.

Шэраг удалых выступаў «Арсенала» абарваўся ў сезоне 2004/2005, саступіўшы чэмпіёнскі тытул «Чэлсі», клуб з адставаннем у дванаццаць ачкоў заняў другое месца. Нягледзячы на гэта, клуб выйграў Кубак Англіі, хоць Анры быў траўмаваны і прапусціў фінальную гульню турніру[7]. Да таго часу футбаліст ужо меў рэпутацыю аднаго з самых грозных галеадораў Еўропы, ён ізноў стаў лепшым бамбардзірам лігі[6], забіўшы ва ўсіх спаборніцтвах сезону 31 гол[25]. Апроч таго, разам з Дыега Фарланам  (руск.) Анры яшчэ раз атрымаў «Залатую буцу» — ён стаў першым футбалістам, які атрымаў гэту ўзнагароду два разы запар (двойчы запар прыза мог быць ганараваны шатландзец Алі Мак-Койст  (руск.), але яго вынікі не з’яўляюцца афіцыйнымі, бо часопіс France Football  (англ.) не ўручаў узнагароду ў 1992—1996 гадах)[24]. У сярэдзіне 2005 года каманду нечакана пакінуў Віейра, і новым капітанам быў прызначаны Анры[26]. Паводле думкі журналістаў, ігрок не вельмі добра падыходзіў на ролю капітана, ён увесь час знаходзіўся ў атацы і часцяком не бачыў шмат таго, што адбывалася на полі[6]. Заданні нападніка крыху змяніліся, зараз ён павінен быў не толькі забіваць галы, але і кіраваць партнёрамі, дапамагаць адаптавацца маладым ігракам, якія пераважалі ў асноўным складзе «Арсенала» тых гадоў[27].

Анры ў матчы супраць «Чарльтан Атлетык»  (бел. (тар.)), 2006 год.

Сезон 2005/2006 у плане персанальных дасягненняў выдаўся для Анры адным з самых удалых. 17 кастрычніка 2005 года ён стаў лепшым бамбардзірам за ўсю гісторыю клуба[28] — у матчы Лігі чэмпіёнаў супраць пражскай «Спарты» нападнік правёў у браму два мячы і пабіў тым самым рэкорд Іана Райта  (руск.) ў 185 галоў[29]. 1 лютага 2006 года футбаліст забіў гол у браму «Вест Хэма», што дазволіла яму падняць колькасць сваіх галоў у лізе да 151 і пераадолець дасягненне, якое да гэтага належала легендзе «Арсенала» Кліфу Басціну  (руск.)[30]. Анры таксама забіў соты гол лігі на стадыёне «Хайберы»  (бел. (тар.)) — тым самым стаў першым, хто здолеў паказаць на хатняй арэне такую выніковасць[31]. Нападнік ізноў стаў лепшым бамбардзірам першынства і ў трэці раз за сваю кар’еру быў прызнаны іграком года паводле версіі Асацыяцыі футбольных журналістаў[7]. «Арсенал» ізноў застаўся без чэмпіёнскага тытула, аднак вялікія надзеі ўскладаліся на фінал Лігі чэмпіёнаў  (бел. (тар.)) — Анры адыграў у матчы ўсё 90 хвілін, але з лікам 1:2 «кананіры» ўсё адно саступілі «Барселоне». Няшчасці спарадзілі чуткі пра тое, што футбаліст хуткім часам можа пакінуць клуб, хоць у інтэрв’ю ён прызнаўся ў любові да каманды і паабяцаў застацца тут да канца жыцця[32], а пазней падоўжыў кантракт яшчэ на чатыры гады[21]. Дэвід Дэйн, тагачасны віцэ-прэзідэнт «Арсенала», пасля адзначыў, што да падпісання пагаднення два іспанскія клубы прапанавалі за іграка па 50 млн фунтаў стэрлінгаў — калі б адна з гэтых угод адбылася, быў бы пабіты трансферны рэкорд у 47 млн па трансферы Зідана[33].

Практычна на працягу ўсяго сезону 2006/2007 выступы футбаліста суправаджаліся рознымі траўмамі[34]. Паказаўшы больш за задавальняльны вынік, 10 галоў у 17 хатніх матчах, у лютым Анры быў змушаны адмовіцца ад далейшага ўдзелу ў гульнях сваёй каманды. Нягледзячы на пашкоджанне падкаленнага сухажылля, боль у ступні і праблемы са спіной, ён усё адно хацеў гуляць і выйшаў на матч Лігі чэмпіёнаў супраць ПСВ, аднак праз некаторы час пачаў кульгаць і неўзабаве быў заменены[35]. Праведзенае на наступны дзень абследаванне выявіла яшчэ некалькі хранічных хвароб, і лекары вызначылі, што на аднаўленне пойдзе не менш за тры месяцы, то бок нападнік павінен будзе пакінуць склад каманды аж да канца сезону[36]. Венгер растлумачыў вялікую колькасць траўм тым фактам, што футбаліст атрымаў многія з пашкоджанняў яшчэ ў мінулым годзе, але з тых часоў увесь час адкладаў лячэнне. Таксама ён выказаў надзею пра вяртанне французскага спартсмена ў шэрагі кананіраў перад пачаткам сезону 2007/2008[34].

«Барселона» (2007—2010)[правіць | правіць зыходнік]

Анры вітае заўзятараў на Камп Ноу.

25 чэрвеня 2007 года, у выніку нечаканага збегу абставін, Анры за 24 млн еўра быў прададзены ў «Барселону»[37]. Ён падпісаў з клубам чатырохгадовае пагадненне, паводле ўмоў якога яму гарантавалася зарплата ў 6,8 млн еўра ў год, сума адступных склала 125 млн еўра[38]. У якасці прычын пераходу футбаліст назваў звальненне Дэйна і хісткае становішча Венгера[39][40], апроч таго, ён адзначыў, што заўсёды хацеў выступаць за «сіне-гранатавых»[41]. «Арсенал» страціў капітана, але пры гэтым сезон 2007/2008 пачаў цалкам паспяхова, і тады Анры прызнаўся, што яго прысутнасць у камандзе хутчэй шкодзіла кананірам, чым дапамагала. Ён сказаў: «З-за маёй важнасці, капітанскага звання і звычкі ўвесь час патрабаваць мяч яны часта давалі мне пас, калі я знаходзіўся далёка не ў самай лепшай пазіцыі. У гэтым плане мой сыход з каманды пайшоў ёй толькі на карысць»[42]. Француз пакінуў «Арсенал» абсалютным рэкардсменам клуба па колькасці забітых у лізе мячоў — у яго актыве 174 галы, апроч гэтага ён паспеў стаць лепшым бамбардзірам каманды ў матчах еўракубкаў — 42 галы[6]. У ліпені 2008 года паводле вынікаў галасавання заўзятараў на афіцыйным сайце «Арсенала» Анры быў названы лепшым іграком за ўсю гісторыю клуба[43].

У «Барселоне» Анры атрымаў футболку з нумарам 14, такі ж нумар быў у яго і ў «Арсенале». Першы гол за новы клуб нападнік забіў 19 верасня 2007 года ў выйграным з лікам 3:0 матчы Лігі чэмпіёнаў супраць «Ліёна»[44], праз дзесяць дзён зрабіў у складзе «Барсы» першы хет-трык, у гульні чэмпіянату супраць «Левантэ»[45]. Футбаліст выступаў параўнальна нядрэнна, але замест звыклай пазіцыі форварда ўсё часцей выходзіў на пазіцыю крайняга паўабаронцы, таму не мог паказваць такія ж выбітныя вынікі, як у «Арсенале». У прэсе Анры не раз выяўляў незадаволенасць сваім становішчам і нават агучваў думкі пра намер вярнуцца ў Англію. Нягледзячы на гэта, у дэбютным сезоне ён стаў першым у камандзе па забітых мячах (19) і другім па галявых перадачах (9), саступіўшы па гэтым паказчыку толькі Ліянелю Месі.

Анры ўрываецца ў штрафную «Манчэстэр Юнайтэд» і абыгрывае абаронцу Рыа Фердынанда ў ходзе фіналу Лігі чэмпіёнаў УЕФА 2009  (бел. (тар.)).

У сезоне 2008/2009 Анры палепшыў персанальную статыстыку і выйграў разам з каталонцамі свой першы трафей, 13 мая 2009 года ў фінале Кубка Іспаніі  (руск.) адолеўшы «Атлетык Більбаа». У гэтым жа годзе «Барселона» выйграла чэмпіянат краіны і Лігу чэмпіёнаў, прытым атакоўная тройка, у якой апроч француза былі Ліянель Месі і Самюэль Это’о, за ўсе матчы сезону забіла сто галоў, абнавіўшы папярэдні рэкорд у 95 мячоў, усталяваны ў сезоне 1959/1960 футбалістамі «Рэал Мадрыд» Ферэнцам Пушкашам, Альфрэда Ды Стэфана і Пепілья (гэта новае дасягненне было, у сваю чаргу, перакрыта ў сезоне 2011/2012 тройкай нападу «Рэала» РаналдуБенземаІгуаін)[46]. Сканчаючы сезон, Анры стаў уладальнікам Суперкубка Іспаніі  (англ.), Суперкубка УЕФА і Кубка клубнага чэмпіянату свету. Такім чынам, за адзін сезон «Барселона» ўзяла ўсе шэсць магчымых трафеяў[47]. У наступным сезоне Анры давялося канкураваць з маладым нападнікам Педра Радрыгесам, таму ў Ла Лізе ён правёў усяго толькі 15 матчаў[13]. Пад канец чэмпіянату, за год да сканчэння кантракта, прэзідэнт клуба Жаан Лапорта  (англ.) заявіў, што падчас летняга трансфернага акна  (руск.) Анры, калі хоча, можа перайсці ў любую іншую каманду[48]. Сустаршыня «Вест Хэма» Дэвід Саліван прапанаваў французу двухгадовы кантракт на суму 7,5 млн фунтаў стэрлінгаў, але той адмовіўся[49]. Пасля таго як спартсмен вярнуўся з чэмпіянату свету, «Барселона» паведаміла, што яны дамовіліся пра продаж нападніка ў нейкі клуб, і яму засталося толькі абгаварыць з імі дэталі пагаднення[50].

«Нью-Ёрк Рэд Булз» (2010—2014)[правіць | правіць зыходнік]

У складзе «Рэд Булз».

У ліпені 2010 года Анры падпісаў доўгатэрміновае пагадненне (на 4,5 гады — да 31 снежня 2014 года) з клубам амерыканскай лігі МЛС  (англ.) «Нью-Ёрк Рэд Булз» і перайшоў туды разам з аднаклубнікам па «Барселоне» мексіканцам Рафаэлем Маркесам[51]. «Магу вас запэўніць, што прыехаў сюды выйграваць, — заявіў футбаліст у інтэрв’ю пасля падпісання кантракта. — Можна сказаць, што ажыццявілася мая мара — некаторы час назад мне захацелася паспрабаваць свае сілы ў гэтай лізе, і вось я тут»[52]. Першы матч за новую каманду адбыўся 31 ліпеня — у нічыйным супрацьстаянні з х’юстанскім «Дынама»  (бел. (тар.)) нападнік двойчы асіставаў Хуану Пабла Анхелю  (руск.), двойчы прабіў у створ брамы і адзін раз трапіў у перакладзіну[53]. Першы гол забіў 28 жніўня, у матчы супраць «Сан-Хасэ Эртквейкс»  (бел. (тар.)), выйграным з лікам 2:0[54]. 16 верасня падчас матчу з «Даласам»  (англ.), святкуючы забіты гол, Анры траўмаваў брамніка Кевіна Хартмана  (англ.), за што дысцыплінарны камітэт лігі адштрафаваў яго на дзве тысячы долараў[55]. У сакавіку 2011 года, калі ў МЛС наступіла міжсезонне, футбаліст ездзіў у Лондан трэніравацца з асноўным складам «Арсенала»[56]. Падчас міжсезонняў 2012 і 2013 гадоў француз гэтак жа далучаўся да сваёй былой англійскай каманды, але ігрок штораз вяртаўся ў амерыканскі клуб і рэгулярна забіваў за каманду, у тым ліку прамым ударам з вуглавога[57]. Анры з’яўляўся капітанам «Рэд Булз», дапамог камандзе заняць першае месца ва Усходняй канферэнцыі MLS паводле вынікаў 2013 года, таксама стаў іграком года ў МЛС паводле версіі ESPN  (англ.) у 2013 годзе. 1 снежня 2014 года Цьеры Анры абвясціў пра завяршэнне выступаў за «Нью-Ёрк Рэд Булз»[58]. 16 снежня 2014 года Анры завяршыў кар’еру футбаліста і стаў журналістам брытанскага тэлеканала «Sky Sports»[59].

Вяртанне ў «Арсенал» (арэнда ў 2012 годзе)[правіць | правіць зыходнік]

6 студзеня 2012 года «Арсенал» афіцыйна абвясціў пра тое, што Цьеры Анры далучыўся да клуба на правах кароткатэрміновай арэнды. Анры далучыўся да клуба часова, пакуль Жэрвінью і Маруан Шамах  (англ.) будуць знаходзіцца на Кубку афрыканскіх нацый  (руск.)[60]. 9 студзеня, у матчы Кубка Англіі супраць «Лідс Юнайтэд», Анры ўпершыню пасля свайго вяртання выйшаў на поле — на 68-й хвіліне сустрэчы француз змяніў Маруана Шамаха, а праз 10 хвілін забіў пераможны мяч[61]. 4 лютага ў хатнім матчы Прэм’ер-лігі супраць «Блэкберн Роверс» Анры забіў свой другі гол пасля вяртання ў «Арсенал». Але пазней гэты гол залічылі як аўтагол[62]. 11 лютага Анры адзначыўся ў чарговы раз, ужо ў кампенсаваны арбітрам час забіўшы пераможны мяч у браму «Сандэрленда» з перадачы Андрэя Аршавіна[63][64]. Француз таксама быў заяўлены за «Арсенал» у Лігу чэмпіёнаў 2011/2012  (бел. (тар.)), дзе не змог дапамагчы сваёй камандзе прайсці ў чвэрцьфінале італьянскі «Мілан» (0:4[65]; 3:0). 17 лютага 2012 года Анры вярнуўся ў «Нью-Ёрк Рэд Булз»[66].

У канцы 2012 года[67], як і ў канцы 2013 года[68] (пакуль у MLS міжсезонне), Анры зноў далучаўся да «Арсенала» для падтрымання формы, але, нягледзячы на тое, што Арсен Венгер дапушчаў, што паўстане патрэба ў паўторнай арэндзе Цьеры[69], ігрок так і не правёў ніводнага афіцыйнага матча за «кананіраў».

Міжнародныя выступы[правіць | правіць зыходнік]

Анры выступаў за зборныя Францыі розных узростаў з 1992 года. У 1996 годзе ён быў капітанам зборнай да 18 гадоў[70], якая выйграла тытул чэмпіёна Еўропы  (англ.) ў сваёй узроставай катэгорыі[71]. Кар’ера ў першай зборнай Францыі пачалася для Анры ў чэрвені 1997 года, калі яго годную гульню ў «Манака» заўважылі трэнеры моладзевай зборнай Францыі і заклікалі на матчы моладзевага чэмпіянату свету  (англ.), разам з будучымі аднаклубнікамі Вільямам Галасам і Давідам Трэзегэ[6]. Праз чатыры месяцы футбаліста запрасіў у сваю каманду Эмэ Жаке, галоўны трэнер нацыянальнай зборнай. Дэбютны выступ на высокім міжнародным роўні адбыўся для нападніка ў дваццацігадовым узросце 11 кастрычніка 1997 года, у выйграным з лікам 2:1 матчы супраць Паўднёвай Афрыкі  (бел. (тар.))[72].

Жаке быў гэтак уражаны дзеяннямі маладога іграка, што вырашыў узяць яго на чэмпіянат свету 1998 года. Анры заставаўся малавядомым футбалістам, але, нягледзячы на гэта, з трыма галамі яму атрымалася стаць лепшым бамбардзірам ад Францыі на гэтым турніры[73]. Усе тры галы забіў на групавой стадыі, адзін у браму зборнай ПАР і два — Саудаўскай Аравіі. Ён павінен быў з’явіцца і ў фінальным матчы супраць Бразіліі[74], выйграным з лікам 3:0, але не зрабіў гэтага, бо з-за выдалення Марселя Дэсаі замест атакі трэнеру давялося ўмацоўваць абарону. Па завяршэнні спаборніцтва ўсе ігракі зборнай, у тым ліку і Анры, былі ўзнагароджаны вышэйшым знакам адрознення Францыі, ордэнам Ганаровага легіёна[75].

Наступным міжнародным турнірам для іграка аказаўся чэмпіянат Еўропы 2000 года, ён ізноў адзначыўся трыма мячамі і стаў лепшым бамбардзірам каманды, прытым адным з галоў зраўняў лік у паўфінальным матчы з Партугаліяй[76]. Францыя перавяла гульню ў авертайм і выйграла пасля дакладнага выканання пенальці Зінедзінам Зіданам. Перамога ў фінальным матчы над Італіяй таксама была здабыта ў дадатковы час — разам з галоўнай зборнай краіны па футболе Анры атрымаў другі медаль залатой вартасці[77]. Падчас турніру футбаліст тройчы прызнаваўся іграком матча, у тым ліку і ў апошняй гульні з італьянцамі[78].

Чэмпіянат свету 2002 года выйшаў для Францыі правальным — баронячы тытул чэмпіёна свету, каманда ва ўсіх трох матчах не здолела забіць ніводнага мяча і пакінула турнір ужо пасля групавой стадыі[6]. У матчы-адкрыцці французы з мінімальным лікам саступілі Сенегалу, у другой гульні разышліся нулявой нічыёй з Уругваем, прытым Анры за небяспечны падкат атрымаў чырвоную картку і змушаны быў прапусціць трэці матч з Даніяй, які скончыўся паражэннем з лікам 0:2[3].

Праз год нападнік бараніў гонар краіны на матчах Кубка канфедэрацый 2003  (англ.). Каб рэабілітавацца за нядаўні правал, Францыя павінна была перамагаць, і, нягледзячы на адсутнасць лідараў Зідана і Патрыка Віейра, яна гэта зрабіла, шмат у чым дзякуючы высілкам Анры, які ў пяці гульнях тройчы прызнаваўся іграком матчу. У дадатковы час фінальнай гульні ён забіў залаты гол у браму Камеруна і прынёс тым самым перамогу з лікам 1:0. Кампанія Adidas узнагародзіла нападніка «Залатым мячом» як выбітнага іграка турніру і «Залатой буцай» як лепшага бамбардзіра — у яго актыве былі чатыры мячы[6].

На чэмпіянаце Еўропы 2004 года Анры ўзяў удзел ва ўсіх матчах нацыянальнай зборнай і адзначыўся двума галамі[7]. На групавой стадыі Францыя адолела Англію, але ў чвэрцьфінале нечакана была выбіта Грэцыяй — матч скончыўся з лікам 0:1[79]. Падчас чэмпіянату свету 2006 года футбаліст гуляў адзінага форварда сваёй каманды, усяго ён забіў тры галы, у тым ліку пераможны гол пасля выкананага Зіданам свабоднага ўдару ў матчы супраць дзейных чэмпіёнаў бразільцаў[6]. Аднак у фінале Францыя па пенальці саступіла Італіі (5:3). Анры не прымаў удзелу ў серыі пасляматчавых удараў, бо пасля знясільваючага авертайма цягліцы яго ног звяло курчай[80]. Нападнік быў у ліку дзесяці намінантаў на «Залаты мяч», што ўручаецца лепшаму іграку турніру, але ў выніку ўзнагароды ганараваўся Зідан[81]. Тым не менш у 2006 годзе Анры быў улучаны ў склад сімвалічнай зборнай свету World XI, складзенай функцыянерамі FIFPro[82]. 13 кастрычніка 2007 года ў матчы супраць Фарэрскіх астравоў Анры забіў за зборную свой 41-ы гол, паўтарыўшы дасягненне Мішэля Плаціні, лепшага бамбардзіра Францыі ўсіх часоў[42]. Праз чатыры дні на стадыёне «Бажуар»  (англ.) ён зрабіў дубль у матчы з Літвой, усталяваўшы тым самым новы рэкорд нацыянальнай каманды[83]. 3 чэрвеня 2008 года Францыя правяла сустрэчу з Калумбіяй, і для Анры гэта быў соты матч у складзе зборнай, ён стаў шостым футбалістам, які дабраўся да гэтай адзнакі[84].

На чэмпіянаце Еўропы 2008 года французы трапілі ў адну групу з Італіяй, Нідэрдандамі і Румыніяй[85]. Анры прапусціў першы матч, а адзіны гол забіў у прайграным з лікам 1:4 супрацьстаянні з Нідэрландамі. Францыя зноў не прайшла ў плэй-оф[86].

32-гадовы нападнік не быў заяўлены ў стартавы склад першай сустрэчы чэмпіянату свету 2010 года і выйшаў на замену толькі пад канец матчу, а другую гульню цалкам правёў на лаўцы запасных — на тое час у Анры не быў дастатковай гульнявой практыкі ў «Барселоне», таму Раймон Даменек  (руск.) прыбраў яго з асноўнага складу зборнай і пазбавіў капітанскай павязкі[87]. Сам ігрок пазней адгукнуўся пра гэтае рашэнне з дакорам: «Колькі гадоў правёў у камандзе — мяне дзеці звалі старэйшым братам. Але з нядаўніх пор трэнер даў зразумець, што футбаліст Цьеры Анры больш не з’яўляецца для яго аўтарытэтам. Ён мяне засунуў. Робіцца цяжка на душы, калі адчуваеш, што стаўленне трэнера перадаецца многім астатнім»[88]. У тых матчах Францыя разышлася нічыёй з Уругваем і прайграла 0:2 Мексіцы[89]. Каманда была дэмаралізавана выгнаннем Нікаля Анелька, атмасфера паміж ігракамі і трэнерам была напружанай, дайшло да таго, што капітан Патрыс Эўра, заручыўшыся падтрымкай іншых ветэранаў, заклікаў футбалістаў байкатаваць трэніроўку[90]. Анры каментаваў гэта наступным чынам:

" Аўтобус са зборнай пад'ехаў да поля. Я сказаў, што кожны вольны рабіць, што захоча, але мы, ветэраны, на вуліцу не выйдзем. Дзеці — усё да адзінага — падтрымалі нас. Згоды, паўтаруся, да апошняга моманту не было, але аб'яднанне адбылося. Аглядаючыся назад, разумею: мы здзейснілі памылку. Мы паступілі як хуліганы[88]. "

У трэцім матчы супраць гаспадароў турніру зборнай ПАР Анры, атрымаўшы капітанскую павязку, выйшаў на замену толькі ў сярэдзіне другога тайма. Выратаваць правалены матч не атрымалася, і Францыя пацярпела паражэнне з лікам 1:2, у выніку чаго набрала ў групе ўсяго толькі адно ачко і засталася на апошнім месцы. Адразу пасля гэтага ігрок абвясціў пра завяршэнне кар’еры ў зборнай, усяго за «трохкаляровых» ён правёў 123 матчы і забіў 51 гол[91].

Гульня рукой у матчы Францыя — Ірландыя[правіць | правіць зыходнік]

18 лістапада 2009 года ў дадатковы час стыкавога матча за выхад на чэмпіянат свету 2010 супраць зборнай Ірландыі на 103-й хвіліне Анры падыграў сабе рукой у штрафной пляцоўцы гасцей і зрабіў перадачу Вільяму Галасу, які забіў мяч, які ў выніку вывеў каманду Францыі ў фінальную стадыю турніру[92]. Падчас матчу футбаліст не прызнаўся суддзі ў зробленым, хоць парушэнне было яўным, і цешыўся разам з усёй камандай, што паслужыла нагодай для бурнага абмеркавання і крытыкі ў многіх сродках масавай інфармацыі, а таксама з боку розных футбалістаў і трэнераў, як за мяжой, так і ў Францыі[93][94].

Пазней Анры ўсё ж прызнаў сваё парушэнне[95] і нават далучыўся да просьбаў Федэрацыі футбола Ірландыі перайграць матч[96]. Адзін з лідараў ірландцаў, Дэм’ен Даф, з аднаго боку абурыўся судзейскім рашэннем у тым эпізодзе, а з іншага заявіў, што калі б ён у такой сітуацыі апынуўся на месцы Анры, найхутчэй, паступіў бы дакладна гэтак жа: «Не варта вінаваціць Анры. Ён усё зрабіў правільна для сваёй зборнай»[97]. Прэзідэнт Францыі Нікаля Сарказі прынёс прабачэнні прэм’ер-міністру Ірландыі Браяну Коўэну  (англ.) за тое, якім чынам французская нацыянальная каманда прабілася ў фінальную частку чэмпіянату свету 2010[98]. Трэнер Арсен Венгер, якія доўгія гады працаваў з Анры ў «Манака» і «Арсенале», выказаў шкадаванне аб тым, што зборная Францыі такім чынам прайшла на мундыяль, але ў той жа час пашкадаваў нападніка, на якога неабгрунтавана абрынуўся шквал крытыкі, паколькі насамрэч ва ўсім вінаваты суддзя, і Анры не абавязаны быў казаць пра сваю гульню рукой рэферы. Венгер заявіў, што ведае Анры як сапраўднага джэнтльмена[99]. У студзені 2010 года ФІФА разглядала пытанне пра адхіленне Анры ад некалькіх матчаў чэмпіянату свету, але ў выніку прыйшла да высновы, што ніякіх законных падстаў у дыскваліфікацыі няма — у адпаведнасці з рэгламентуючымі дакументамі федэрацыі гульня рукой не лічыцца сур’ёзнай правінай, а таму дадзены прэцэдэнт не трапляе пад дысцыплінарны кодэкс[100].

Характэрна, што падчас фінальнай часткі турніру, у першым матчы супраць Уругвая Анры выкрыў у гульні рукой уругвайскага абаронцу і патрабаваў у суддзі прызначэння 11-мятровага ўдару. Арбітр не прызначыў пенальці, і паўтор моманту паказаў адсутнасць якога-небудзь парушэння з процілеглага боку. Пасля гэтага інцыдэнту сродкі масавай інфармацыі зноў абрынуліся на футбаліста з крытыкай, узгадваючы яму нядаўні інцыдэнт з Ірландыяй[101].

Пасля завяршэння кар’еры[правіць | правіць зыходнік]

У снежні 2014 года Анры завяршыў кар’еру іграка і стаў футбольным экспертам на англійскім канале «Sky Sports»  (англ.)[102] і пачаў навучэнне для атрымання трэнерскай ліцэнзіі УЕФА катэгорый А і В. У лютым 2015 года «Арсенал» прапанаваў Анры пасаду трэнера адной з юнацкіх каманд[103].

У жніўні 2016 года ўвайшоў у трэнерскі штаб нацыянальнай зборнай Бельгіі, дзе стаў дапамагаць Раберта Марцінесу[104]. У якасці асістэнта галоўнага трэнера прымаў удзел у чэмпіянаце свету 2018, на якім бельгійцы занялі трэцяе месца.

У кастрычніку 2018 года быў прызначаны галоўным трэнерам «Манака»[105]. Пад яго кіраўніцтвам «Манака» згуляў агулам 20 матчаў, сярод якіх 4 перамогі, 5 нічыіх і 11 паражэнняў. За гэты час клуб выбыў з Лігі чэмпіёнаў і Кубка Францыі, аднак выйшаў у паўфінал Кубка лігі; у Лізе 1 каманда знаходзілася ў зоне вылету на 19 радку з 20. 24 студзеня 2019 года з-за канфлікту з шэрагам іграком Анры быў адхілены ад кіраўніцтва камандай, а на наступны дзень звольнены[106].

У лістападзе 2019 года стаў галоўным трэнерам клуба паўночнаамерыканскай MLS «Манрэаль Імпэкт»[107]. Пакінуў пасаду па сямейных абставінах у лютым 2021 года[108]. У маі 2021 года зноў далучыўся да трэнерскага штабу нацыянальнай зборнай Бельгіі, разам са зборнай прымаў удзел у чэмпіянаце Еўропы 2020.

Стыль гульні[правіць | правіць зыходнік]

Анры ўдзельнічае ў выкананні штрафнога ўдара ў матчы супраць «Эвертана».

У дзяцінстве Анры выступаў вылучна ў ролі нападніка, але ў «Манака» і «Ювентусе» яго часцей выпускалі на пазіцыю крайняга паўабаронцы[4]. Пасля далучэння ў 1999 годзе да «Арсенала» Арсен Венгер вярнуў яго ў звыклае амплуа, большую частку часу футбаліст знаходзіўся ў атацы, гуляў у пары з дасведчаным галандцам Дэнісам Бергкампам[11]. Падчас сезону 2004/2005 Венгер змяніў тактычную пабудову каманды на 4-5-1  (англ.)[109], што зрабіла Анры галоўным і аднаасобным страйкерам кананіраў — у гэтай ролі ён правёў мноства матчаў і не раз станавіўся лепшым бамбардзірам чэмпіянату[11]. Ігрок стаў асноўнай ударнай сілай «Арсенала» і за прыгожыя, тэатралізаваныя галы адразу ж палюбіўся заўзятарам. Трэнер ахарактарызаваў свайго суайчынніка наступным чынам: «Ён можа атрымаць мяч у цэнтры поля і забіць такі гол, які не змог бы правесці ніводны іншы футбаліст у свеце»[110].

Спецыялісты злучаюць поспехі Анры з уменнем спакойна абыгрываць сапернікаў адзін-у-адзін[111] — у сукупнасці з яго высокай скорасцю гэта часта прыводзіць да таго, што нападнік апынаецца за спінамі абаронцаў, адкуль без перашкод наносіць удар па непрыкрытай браме[4][112]. З’яўляючыся ўніверсалам, адначасова форвардам і левым вінгерам, футбаліст увесь час накіраваны на гол[113][114], але, нягледзячы на гэта, ніколі не скнарнічае і з задавальненнем забяспечвае пасамі партнёраў, якія далучаюцца да атакі. Так, за тры сезоны 2002/2003 — 2004/2005 ён выканаў 50 галявых перадач[28]. Анры рэгулярна рабіў падманны манеўр на грані становішча«па-за гульнёй»  (бел. (тар.)), спачатку забягае далёка за лінію абароны, чым змушае сапернікаў наладзіцца на выкананне штучнага афсайду, а потым рэзка вяртаецца назад і па правілах прымае мяч, пакідаючы абаронцаў процілеглага боку па-за эпізодам[115]. У «Арсенале» француз звычайна выконваў усе стандарты, як пенальці, так і штрафныя ўдары  (бел. (тар.)) — многія са сваіх мячоў ён забіў менавіта ў выніку такіх розыгрышаў[116]. Аднолькава добра валодае абедзвюма нагамі, але пры стандартах аддаваў перавагу правай. Гульнёй на «другім паверсе» не славіўся, хоць часам забіваў галы і галавой[115].

Узнагароды і дасягненні[правіць | правіць зыходнік]

За сваю спартыўную кар’еру Анры атрымаў мноства ўзнагарод і званняў, неаднаразова ўсталёўваў рэкорды. У 2003 і 2004 гадах намінаваўся на іграка года ФІФА, але ў абодвух выпадках заняў другое месца[15], у гэтых жа сезонах прызнаваўся лепшым іграком паводле версіі ПФА[20]. На дадзены момант нападнік застаецца адзіным футбалістам, тройчы ўзнагароджаным прэміяй Асацыяцыі футбольных журналістаў (2003, 2004, 2006), а таксама адзіным іграком, якому атрымалася заваяваць гэту ўзнагароду два разы запар[21]. Паводле вынікаў галасавання 2003 года Анры быў улучаны ў сімвалічную зборную легіянераў дзесяцігоддзя Прэм’ер-лігі[117], у 2004 годзе легендарны бразілец Пеле адабраў яго ў спіс 125 найвялікшых футбалістаў усіх часоў[118]. У 2004 і 2005 гадах французскі спартсмен ганараваўся еўрапейскай «Залатой буцы», прытым ніводнаму іншаму футбалісту не атрымоўвалася атрымаць яе двойчы запар[24]. Рэкордную колькасць разоў Анры ставаў лепшым бамбардзірам англійскай Прэм’ер-лігі — чатырохразова (2002, 2004, 2005, 2006)[6]. У перыяд з 2002 года па 2006-ы нападнік у кожным з пяці сезонаў забіваў больш 20 галоў — для Англіі ўнікальнае дасягненне[119]. У наш час Анры займае трэцяе месца ў споры лепшых галеадораў лігі, саступаючы такім ветэранам як Алан Шырэр і Эндзі Коўл. У лістападзе 2007 года Асацыяцыяй футбольных статыстыкаў быў памешчаны на 33-ю пазіцыю ў спісе найвялікшых ігракоў усіх часоў[120]. У адпаведнасці з галасаваннем 2008 гады, заўзятары «Арсенала» назвалі француза лепшым іграком за ўсю гісторыю існавання клуба, па папулярнасці сярод фанатаў ён абыйшоў нават Дэніса Бергкампа і Тоні Адамса  (англ.)[43]. Апроч таго, у афіцыйнай справаздачы лігі за 2008 год, які складаўся на глебе апытання заўзятараў, футбаліст быў прызнаны самым любімым іграком Прэм’ер-лігі ўсіх часоў[121]. Многія эксперты, трэнеры і футбалісты, адзначаючы заслугі форварда, не раз звалі Цьеры Анры адным з лепшых футбалістаў свету[122][123][124][125].

9 снежня 2011 года ў гонар 125-годдзя «Арсенала» паблізу стадыёна «Эмірэйтс» была ўсталявана статуя Цьеры Анры. Статуя адліта з бронзы і мае ўзрост у паўтара раза больш легенды. На статую выдаткавана 625 гадзін, а яе вага складае каля 200 кілаграм. Такая праца была прароблена для таго, каб адбіць усю велічыню і маштаб юбілею клуба. Таксама статуі былі выраблены ў гонар былога абаронцы і капітана «кананіраў» Тоні Адамса і легендарнага трэнера «Арсенала» Герберта Чэпмена  (руск.)[126].

Камандныя дасягненні[правіць | правіць зыходнік]

Францыя Манака
Італія Ювентус
Англія Арсенал
Іспанія Барселона
Злучаныя Штаты Амерыкі Нью-Ёрк Рэд Булз
Францыя Зборная Францыі

Асабістыя дасягненні[правіць | правіць зыходнік]

  • Лепшы бамбардзір зборнай Францыі на ЧС 1998: 3 гола
  • Трапіў у сімвалічную зборную ЧС 2006 паводле версіі ФІФА
  • Лепшы бамбардзір зборнай Францыі на ЧС 2006: 3 гола
  • Трапіў у сімвалічную зборную ЧЕ 2000 паводле версіі УЕФА
  • Лепшы бамбардзір зборнай Францыі на ЧЭ-2000: 3 гола
  • Лепшы малады футбаліст Францыі: 1997
  • Лепшы футбаліст Францыі (5): 2000, 2003, 2004, 2005, 2006
  • Уладальнік «Залатой буцы» (2): 2004, 2005
  • Лепшы бамбардзір англійскай Прэм’ер-лігі (4): 2002, 2004, 2005, 2006
  • Ігрок сезона англійскай Прэм'ер-лігі (2): 2003/2004, 2005/2006
  • Ігрок года ў Англіі паводле версіі заўзятараў ПФА (2): 2003, 2004
  • Ігрок года ў Англіі паводле версіі футбалістаў ПФА (2): 2003, 2004
  • Ігрок года ў Англіі паводле версіі АФЖ (3): 2003, 2004, 2006
  • Футбаліст года ў Еўропе (Onze d'Or)  (руск.) (2): 2003, 2006
  • Лепшы бамбардзір Кубка канфедэрацый ФІФА: 2003
  • Лепшы футбаліст Кубка канфедэрацый ФІФА: 2003
  • Лепшы бамбардзір у гісторыі лонданскага «Арсенала»: 228 галоў
  • Лепшы бамбардзір у гісторыі зборнай Францыі: 51 гол
  • Нападнік года паводле версіі FIFPro: 2006
  • Уладальнік прыза IFFHS  (руск.) лепшаму бамбардзіру свету ў міжнародных матчах: 2003[127]
  • Другі ігрок свету паводле версіі ФІФА (2): 2003, 2004
  • Другі ігрок Еўропы паводле версіі France Football: 2003
  • Трэці ігрок Еўропы паводле версіі France Football: 2006
  • Трэці бамбардзір за ўсю гісторыю англійскай Прэм’ер-лігі: 176 галоў
  • Шосты бамбардзір за ўсю гісторыю еўракубкаў: 59 галоў
  • Прызнаны лепшым іграком у MLS паводле версіі ESPN: 2013
  • Кавалер ордэны Ганаровага легіёна за перамогу на ЧС 1998
  • Уваходзіць у спіс ФІФА 100
  • Уваходзіць у склад сімвалічнай зборнай XXI стагоддзя паводле версіі УЕФА

Асабістае жыццё[правіць | правіць зыходнік]

5 ліпеня 2003 года Анры жаніўся з англійскай топ-мадэллю Ніколь Мэры (сапраўднае імя Клэр) — цырымонія прайшла ў замку Хайклер, 27 мая 2005 года ў іх нарадзілася дачка Тыа[128]. Нараджэнню дзіцяці футбаліст прысвяціў гол у матчы супраць «Ньюкасл Юнайтэд», адправіўшы мяч у сетку брамы, ён склаў пальцы рук у выглядзе літары «Т» і пацалаваў іх[129]. Гуляючы за «Арсенал», спартсмен набыў вялікі дом у Хампстэдзе, прэстыжным раёне ў паўночным прыгарадзе Лондана, і жыў там разам з сям’ёй на працягу некалькіх гадоў[4]. У верасні 2007 года, пасля пераходу ў «Барселону», было абвешчана пра развод Анры[130], судовыя цяжбы доўжыліся больш года, і ў выніку, паводле ўмоў шлюбнага дагавора, Анры давялося аддаць жонцы 10 млн фунтаў стэрлінгаў[131]. З кастрычніка 2008 года ён сустракаецца з баснійскай мадэллю Андрэа Раячыч[132], пара плануе справіць вяселле[133]. Футбаліст, апроч таго, з’яўляецца зацятым прыхільнікам Нацыянальнай баскетбольнай асацыяцыі, ён часта прысутнічае на матчах са сваім сябрам Тоні Паркерам  (англ.). У інтэрв’ю Анры адзначаў, што ў дачыненні скорасці і рызыкі баскетбол вельмі падобны футболу[134]. Ён некалькі разоў прыязджаў на фіналы НБА, у прыватнасці падтрымваў сваю любую каманду «Сан-Антоніа Спёрс» у фінале 2007 года[135], у апошняй гульні сезона 2000/2001 каментаваў матч супольна з французскім тэлебачаннем і назваў Алена Айверсана  (ісп.) лепшым іграком[134].

Анры быў членам каманды ЮНІСЕФ-ФІФА, у рамках якой разам з іншымі прафесійнымі футбалістамі зняўся ў некалькіх роліках сацыяльнай рэкламы, паказаных падчас трансляцыі чэмпіянатаў свету 2002 і 2006 гадоў[73]. Спартсмен з’яўляецца актыўным змаганцам з расізмам у футболе, бо сам стыкаўся з гэтым цягам сваёй кар’еры. Найболей вядомы выпадак адбыўся ў 2004 годзе пасля таварыскага матча са зборнай Іспаніі — іспанскія тэлевізійнікі паказалі ролік, у якім трэнер Луіс Араганес  (руск.) заве Анры «чорным лайном»[136]. Запіс выклікаў вялікі грамадскі рэзананс, брытанскія СМІ заклікалі звольніць Арагонеса, але ў выніку ніякія санкцыі апроч штрафу ў 3 тысячы еўра не прымяняліся[137]. Пасля скандальнага інцыдэнту нападнік супольна з Nike пачаў кампанію пад назвай «Устань і скажы» (англ.: Stand Up Speak Up), скіраваную на змаганне з расізмам у футболе[138]. Гэту яго дзейнасць пазней ацаніў часопіс Time, які ў сваім спісе ста самых уплывовых людзей свету назваў іграка «героем і першапраходнікам»[139]. Сярод іншай дабрачыннай працы, Анры паўдзельнічаў у стварэнні музычнага альбома Fever Pitch, выпушчанага пад эгідай ФІФА да чэмпіянату свету 2002 года. Усе сродкі, выручаныя з продажаў дыска, пайшлі на даследаванне метадаў лячэння СНІДу. Апроч гэтага Анры неаднаразова фінансаваў фонды па барацьбе з мукавісцыдозам[140].

Манера гульні і яркая асоба зрабілі Анры адным з самых прывабных футбалістаў з камерцыйнага пункту погляду. Паводле дадзеных агенцтва Reuters, сярод самых камерцыялизаваных футбалістаў свету ў 2007 годзе ён займаў дзявятае месца[141], са статкам у 21 млн фунтаў стэрлінгаў у прэсе яго назвалі восьмым найбагацейшым іграком Прэм’ер-лігі[142]. Спартсмен здымаўся ў рэкламе Renault Clio, дзе ўпершыню прагучала слова va-va-voom, якое азначае «жыццё» ці «захапленне». Слова апынулася гэтак папулярным, што было дададзена ў Оксфардскі слоўнік англійскай мовы[143]. У 2004 годзе футбаліст падпісаў кантракт са спартыўным гігантам Nike. У адным з рэкламных ролікаў ён, знаходзячыся ў розных памяшканнях кватэры накшталт ванны ці гасцінай, жартуе наконт іншых футбольных зорак — Клода Макелеле  (бел. (тар.)), Эдгара Давідса і Фрэдзі Юнгберга. Ідэя была навеяная самім Анры, які прызнаўся, што думае пра футбол увесь час — не толькі на полі, але і дома[144]. Ігрок таксама ўзяў удзел у так званым «Сакрэтным чэмпіянаце» Nike, знакамітым рэкламным фільме Тэры Гіліяма  (бел. (тар.)), у якім прысутнічаюць 25 суперзорак футбола. Перад чэмпіянатам свету 2006 года спартсмен зняўся ў серыі ролікаў Jogo Bonito, якія закліквалі «гуляць хораша»[145]. Пасля мундыяля падпісаў пагадненне з Reebok[146], з’явіўся ў іх рэкламе ў пары з іспанскай актрысай Пас Вегай  (руск.)[147]. У лютым 2007 года быў улучаны ў «Чэмпіёнскую праграму» Gillette, названы імі «адным з самых вядомых і паспяховых спартсменаў сучаснасці», зняўся ў серыі рэкламных ролікаў, у якіх апроч яго з’явіліся Роджэр Федэрэр і Тайгер Вудс[24]. Пачынаючы з 2005 года актыўна супрацоўнічае з кампаніяй PepsiCo[148].

З 2006 года Анры вызнае іслам, у інтэрв’ю каналу «Аль-Джазіра» ён заявіў, што прыняў гэту рэлігію з навучання калег па зборнай: «Цікавіцца ісламам я пачаткаў пад уплывам сваіх сяброў па камандзе — Абідаля і Рыберы. Гаворачы з імі, я пачуваўся блізкім да ісламу і ўсім сэрцам паверыў у гэту рэлігію. Іслам стаў для мяне галоўней усяго». З тых часоў футбаліст святкуе некаторыя забітыя галы здзяйсненнем зямнога паклону, сажда[149].

23 жніўня 2012 года ў Цьеры Анры і Андрэа Раячыч нарадзіўся сын Трыстан[150].

Статыстыка выступаў[правіць | правіць зыходнік]

Клубная[правіць | правіць зыходнік]

Клуб Сезон Ліга[151] Кубкі[152] Еўракубкі[153] Іншыя[154] Усяго
Гульні Галы Гульні Галы Гульні Галы Гульні Галы Гульні Галы
Манака 1994/1995 8 3 0 0 0 0 0 0 8 3
1995/1996 18 3 3 0 1 0 0 0 22 3
1996/1997 36 9 3 0 9 1 0 0 48 10
1997/1998 30 4 5 0 9 7 0 0 44 11
1998/1999 13 1 1 0 5 0 0 0 19 1
Усяго 105 20 12 0 24 8 0 0 141 28
 Манака B 1994/1995 19 6 0 0 - - 0 0 19 6
1995/1996 10 0 0 0 - - 0 0 10 0
1996/1997 2 1 0 0 - - 0 0 2 1
Усяго 31 7 0 0 0 0 0 0 31 7
Ювентус 1998/1999 16 3 1 0 0 0 2 0 19 3
1999/2000 0 0 0 0 1 0 0 0 1 0
Усяго 16 3 1 0 1 0 2 0 20 3
Арсенал 1999/2000 31 17 5 1 13 8 0 0 48 26
2000/2001 35 17 4 1 14 4 0 0 53 22
2001/2002 33 24 5 1 11 7 0 0 49 32
2002/2003 37 24 5 1 12 7 1 0 55 32
2003/2004 37 30 3 3 10 5 1 1 51 39
2004/2005 32 25 1 0 8 5 1 0 42 30
2005/2006 32 27 1 1 11 5 1 0 45 33
2006/2007 17 10 3 1 7 1 0 0 27 12
Усяго 254 174 27 9 85 42 4 1 370 226
Барселона 2007/2008 30 12 7 4 10 3 0 0 47 19
2008/2009 29 19 1 1 12 6 0 0 42 26
2009/2010 21 4 1 0 6 0 4 0 32 4
Усяго 80 35 9 5 28 9 4 0 121 49
Нью-Ёрк Рэд Булз 2010 12 2 0 0 - - 0 0 12 2
2011 29 15 0 0 - - 0 0 29 15
2012 27 15 0 0 - - 0 0 27 15
2013 32 10 0 0 - - 0 0 32 10
2014 35 10 0 0 - - 0 0 35 10
Усяго 135 52 0 0 0 0 0 0 135 52
 Арсенал 2011/2012 4 1 2 1 1 0 0 0 7 2
Усяго 4 1 2 1 1 0 0 0 7 2
Усяго за «Арсенал» 258 175 29 10 86 42 4 1 377 228
Усяго за кар’еру 625 292 51 15 139 59 10 1 825 367

За зборную Францыі[правіць | правіць зыходнік]

Усяго: 123 матчы (73 перамогі, 33 нічыі, 17 паражэнняў) / 51 гол.

Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]

  1. Thierry Henry // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. Thierry Henry // Transfermarkt — 2000. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. а б в г д е ё ж з і к л м Thierry Henry Biography (англ.). jockbio.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  4. а б в г д Andrew Anthony.. Thierry Henry, you're having a laugh (англ.). The Observer  (руск.) (3 кастрычніка 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  5. Ashling O'Connor, Ben Smith. Sponsors stand by Thierry Henry but fans call for boycott over handball (англ.). The Times (19 лістапада 2009). Праверана 30 жніўня 2010.
  6. а б в г д е ё ж з і к л м н Profile: Thierry Henry (web archive) (англ.). Goal.com. Архівавана з першакрыніцы 27 чэрвеня 2007. Праверана 30 жніўня 2010.
  7. а б в г д Thierry Daniel Henry Profile (англ.). footballdatabase.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  8. Чемпионы двух стран делят Тьерри Анри. — Спорт-Экспресс  (руск.), 15 ліпеня 1997.
  9. «Реал» и Анри наказаны за попытку совершить незаконную сделку. — Спорт-Экспресс, 6 верасня 1997.
  10. Soccerbase stats for AS Monaco Semi Final game (англ.)(недаступная спасылка). soccerbase.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  11. а б в Richard Clarke.. Henry — Why I must adapt to our new formation (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com (14 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2007. Праверана 30 жніўня 2010.
  12. Thierry Henry — France (англ.). CBC.ca. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  13. а б в г Thierry Henry (англ.). ESPN Soccernet. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  14. Александр Просветов. Лондонский денди, жалящий как пчела. — Спорт-Экспресс, 3 чэрвеня 2004.
  15. а б в Ronaldinho wins Fifa player award (англ.). BBC Sport (20 снежня 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 1 верасня 2010.
  16. Andrew Anthony. Thierry Henry, you're having a laugh (англ.). The Observer (3 кастрычніка 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 1 верасня 2010.
  17. а б Чемпионат Англии. 25-й тур. Анри — 100-й гол. — Спорт-Экспресс, 12 лютага 2004.
  18. Games played by Thierry Henry in 1999–2000 (англ.)(недаступная спасылка). soccerbase.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 1 верасня 2010.
  19. Dan Freedman.. Gunners take home Cup (англ.)(недаступная спасылка). The Football Association  (руск.) (17 мая 2003). Архівавана з першакрыніцы 8 жніўня 2008. Праверана 1 верасня 2010.
  20. а б PFA Players' Player of the Year Roll of Honour (англ.)(недаступная спасылка). givemefootball.com. Архівавана з першакрыніцы 18 красавіка 2006. Праверана 1 верасня 2010.
  21. а б в Henry to stay a Gunner until 2010 (англ.). BBC Sport (19 мая 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  22. Зидан — игрок года по версии ФИФА. — Спорт-Экспресс, 15 снежня 2003.
  23. Ian Hughes.. Arsenal the Invincibles (англ.). BBC Sport (15 мая 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 2 верасня 2010.
  24. а б в г Tiger Woods, Roger Federer and Thierry Henry Are Introduced As the Faces of the New Gillette Champions Program (англ.). Procter and Gamble  (руск.) (4 лютага 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  25. Games played by Thierry Henry in 2004/2005 (англ.)(недаступная спасылка). soccerbase.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  26. Пас из-за границы. Кубок Интертото. 3-й раўнд. Первые матчи. — Спорт-Экспресс, 18 ліпеня 2005.
  27. Lowem Sid. Wenger hopes Henry will stay and usher in new era(англ.). — The Guardian, 22 лютага 2006.
  28. а б Henry Winter.. Record-breaking Henry still a master of humility (англ.). The Daily Telegraph (22 кастрычніка 2005). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  29. Thierry Henry eases to scoring record (англ.). China Daily  (англ.) (22 кастрычніка 2005). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  30. Arsenal 2–3 West Ham (англ.). BBC Sport (1 лютага 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  31. My Love Affair with Highbury — Henry (англ.). sportinglife.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  32. Henry Happy To End Career At Arsenal (англ.)(недаступная спасылка). goal.com (13 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  33. Arsenal rejected 50 million-pound bids for Henry, says Dein (англ.). China Daily (22 мая 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  34. а б Wenger: Henry staying with Gunners (англ.). ESPN Soccernet (6 красавіка 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  35. Richard Clarke.. Wenger — The hidden benefits of having Henry (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com (7 сакавіка 2007). Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  36. Richard Clarke.. Henry ruled out for the remainder of season (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com (8 сакавіка 2007). Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  37. Thierry Henry signs for Barcelona (англ.)(недаступная спасылка). nationmultimedia.com (23 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  38. Henry seals deal with Barcelona (англ.). Daily Express  (руск.) (25 чэрвеня 2007). Праверана 5 верасня 2010.
  39. Thierry: Why I'm going (англ.)(недаступная спасылка). The Sun (23 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 5 кастрычніка 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  40. Arsenal announce Henry departure (англ.). BBC Sport (23 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  41. Henry hoping Wenger remains Gunners' boss (англ.). ESPN Soccernet (26 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  42. а б Fabregas was right about me, says Henry (англ.). ESPN Soccernet (14 кастрычніка 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  43. а б Gunners' Greatest Players — 1. Thierry Henry (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com. Архівавана з першакрыніцы 21 ліпеня 2008. Праверана 5 верасня 2010.
  44. Thierry Henry scores as Barcelona take charge (англ.). The Daily Telegraph (20 верасня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  45. Levante 1–4 Barcelona (англ.). ESPN Soccernet (29 верасня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  46. Роналду-Бензема-Игуаин самое результативное трио в истории «Реал Мадрид» (7 красавіка 2012). Архівавана з першакрыніцы 19 лістапада 2012.
  47. The year in pictures (англ.)(недаступная спасылка). ФІФА (23 снежня 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  48. Barcelona happy for Henry to leave (англ.). The Independent (5 мая 2010). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  49. Яковлева Ю. «Вест Хэм» сделает Анри самым высокооплачиваемым футболистом в истории клуба. — Советский спорт, 22 мая 2010.
  50. Henry and Toure to leave Barcelona (англ.). Reuters (28 чэрвеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  51. Контракт Анри с «Нью-Йорк Ред Буллс» рассчитан на 4,5 года. — Sports.ru, 16 ліпеня 2010.
  52. Ломакин С. Тьерри Анри: Я приехал в США побеждать. — Советский спорт, 16 ліпеня 2010.
  53. Галькевич С. Анри дебютировал в МЛС. — Советский спорт, 1 жніўня 2010.
  54. Анри открыл счет своим голам в MLS. — Спорт-Экспресс, 29 жніўня 2010.
  55. David Aggrell.. Henry fined, not suspended for Hartman incident (англ.). Major League Soccer (16 верасня 2010). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 2 красавіка 2011.
  56. Theirry Henry training with Arsenal squad (англ.). arsenal.com (11 студзеня 2011). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 2 красавіка 2011.
  57. Анри забил гол за «Нью-Йорк Ред Буллз» ударом с углового
  58. Футболист Анри покинет «Нью-Йорк Ред Буллз»
  59. Тьерри Анри завершил карьеру футболиста и стал журналистом британского телеканала
  60. Henry signs short-term deal with Arsenal(недаступная спасылка). Arsenal.com (6 студзеня 2012). Архівавана з першакрыніцы 24 красавіка 2012. Праверана 6 студзеня 2012.
  61. Arsenal v Leeds(недаступная спасылка). BBC (9 студзеня 2012). Архівавана з першакрыніцы 31 студзеня 2012. Праверана 10 студзеня 2012.
  62. Dubious Goals Panel reduce Henry record
  63. Анри отметился голом в английской премьер-лиге впервые с 3 февраля 2007 года
  64. Анри: передача Аршавина была просто прекрасной
  65. «Милан» разгромил «Арсенал» в первом матче 1/8 финала Лиги чемпионов
  66. «Нью-Йорк Ред Буллз» настаивает на возвращении Анри 17 февраля
  67. Анри приступил к тренировкам в «Арсенале»
  68. Анри провёл тренировку в «Арсенале»
  69. Венгер: не буду исключать возможность новой аренды Анри в «Арсенале»
  70. Пас из-за границы. Франция. Монако (англ.). Спорт-Экспресс. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 10 верасня 2010.
  71. European U-18 Championship 1996 (англ.). rsssf.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 10 верасня 2010.
  72. A striking comparison (англ.)(недаступная спасылка). The Football Association. Архівавана з першакрыніцы 11 чэрвеня 2008. Праверана 5 верасня 2010.
  73. а б 2006 FIFA World Cup — Thierry Henry, top scorer and role model (англ.)(недаступная спасылка). UNICEF. Архівавана з першакрыніцы 26 лютага 2009. Праверана 5 верасня 2010.
  74. Stewart Coggin.. World Cup Glory With France (англ.). About.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 15 верасня 2010.
  75. Décret du 24 juillet 1998 portant nomination à titre exceptionnel (фр.). Journal Officiel de la République Française (25 ліпеня 1998). Праверана 5 верасня 2010.
  76. France 2–1 Portugal (англ.)(недаступная спасылка). UEFA (28 чэрвеня 2000). Архівавана з першакрыніцы 13 чэрвеня 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  77. France 2–1 Italy (англ.)(недаступная спасылка). UEFA (2 ліпеня 2000). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2006. Праверана 5 верасня 2010.
  78. Thierry Henry (англ.). Sports Illustrated  (англ.). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  79. France 0–1 Greece (англ.). BBC Sport (25 чэрвеня 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  80. Jonathan Stevenson.. Italy 1–1 France (aet) (англ.). BBC Sport (9 ліпеня 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  81. Sent-off Zidane named best player (англ.). BBC Sport (10 ліпеня 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  82. Ronaldinho regains FifPro crown (англ.). BBC Sport (6 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  83. France 2–0 Lithuania: Henry smashes Platini record (англ.). ESPN Soccernet (17 кастрычніка 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  84. Henry reaches 100-cap milestone (англ.). BBC Sport (3 чэрвеня 2008). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  85. France 0–2 Italy: World champs dispose of French (англ.). ESPN Soccernet (17 чэрвеня 2008). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  86. France Team Page (англ.). ESPN Soccernet. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  87. Ломакин С. Тьерри Анри: В пребывании на скамейке есть свои плюсы. — Советский спорт, 9 чэрвеня 2010.
  88. а б Нападающий сборной Франции Тьерри Анри: Хочу обратиться к предателю…. — Советский спорт, 28 чэрвеня 2010. — № 94-М (18149).
  89. Николай Коротаев. Уругвай — Франция — 0:0 / Может, лучше бы вышла Ирландия?. — Спорт-Экспресс, 12 чэрвеня 2010. Архівавана з першакрыніцы 19 жніўня 2010.
  90. Александр Просветов. Сборная Франции: ни дня без скандала. — Спорт-Экспресс, 21 чэрвеня 2010. Архівавана з першакрыніцы 25 ліпеня 2010.
  91. Тьерри Анри завершил карьеру в сборной. — Спорт-Экспресс, 15 ліпеня 2010.
  92. Париж. Франция — Ирландия. Отчёт о матче (18 лістапада 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  93. Каннаваро осудил поведение Анри (19 лістапада 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  94. Ричард Данн убеждён: ирландцев засудили. — Спорт-Экспресс, 19 лістапада 2009.
  95. Николай Коротаев. Группа А: ЮАР, Мексика, Уругвай, Франция. — Спорт-Экспресс, 9 чэрвеня 2010. Архівавана з першакрыніцы 12 чэрвеня 2010.
  96. Анри высказался за переигровку игры с Ирландией (20 лістапада 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  97. Решение ФИФА возмутило Даффа. — Спорт-Экспресс, 20 лістапада 2009.
  98. Саркози извинился перед ирландским премьер-министром за игру сборной Франции. — Спорт-Экспресс, 20 лістапада 2009.
  99. Арсен Венгер: «Мне жаль Анри» (21 лістапада 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  100. В ФИФА не нашли оснований для дисквалификации Анри. — Спорт-Экспресс, 18 студзеня 2010.
  101. Локалов А., Бодров А. Анри аукнулась Ирландия. Форвард сборной Франции просил назначить пенальти за игру рукой в штрафной уругвайцев. — Советский спорт, 12 чэрвеня 2010.
  102. Анри завершил карьеру игрока и стал экспертом Sky Sports
  103. «Арсенал» предложил Анри должность тренера одной из юношеских команд
  104. Тьерри Анри вошел в тренерский штаб сборной Бельгии
  105. Анри возглавил «Монако»
  106. «Монако» вернул Жардима спустя 3 месяца после отставки. Анри уволен
  107. Тьерри Анри стал главным тренером «Монреаль Импакт»
  108. Тьерри Анри покинул пост главного тренера «Монреаля»
  109. Chris Hatherall.. Henry defends Arsenal's pursuit of beautiful game (англ.)(недаступная спасылка). The Independent (30 кастрычніка 2006). Архівавана з першакрыніцы 29 сакавіка 2013. Праверана 6 верасня 2010.
  110. Richard Clarke.. Wenger — Don’t compare Eduardo to Henry (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com. Архівавана з першакрыніцы 29 сакавіка 2013. Праверана 6 верасня 2010.
  111. Claudio Reyna, Mike Woitalla. More Than Goals: The Journey from Backyard Games to World Cup Competition. — Human Kinetics, 2004. — С. 122. — ISBN 0-736-05-17-16.
  112. Alan Hansen.. Alan Hansen's column (англ.). BBC Sport (13 сакавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  113. Jacob Daniel. The Complete Guide to Coaching Soccer Systems and Tactics. — Reedswain, 2003. — ISBN 1-591-64-06-87.
  114. Papin: attack at the double (англ.). BBC Sport (12 красавіка 2002). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  115. а б English Debate: Can Arsenal Lift Major Silverware This Campaign? (англ.)(недаступная спасылка). goal.com (22 верасня 2008). Архівавана з першакрыніцы 24 верасня 2008. Праверана 6 верасня 2010.
  116. Henry ready to get ugly (англ.)(недаступная спасылка). sportinglife.com (28 жніўня 2003). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  117. Thierry Henry (англ.)(недаступная спасылка). Англійская Прэм’ер-ліга. Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2006. Праверана 6 верасня 2010.
  118. Fifa names greatest list (англ.). BBC Sport (4 сакавіка 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  119. Thierry Henry: The wizard of Highbury (англ.). Australian Broadcasting Corporation (25 красавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  120. Dominic Raynor.. Your Verdict: 100 greatest ever footballers (англ.). ESPN Soccernet (7 лістапада 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  121. Oliver Brown. Cristiano Ronaldo pipped by Fernando Torres in Premier League popularity stakes(англ.). — The Daily Telegraph, 11 снежня 2008.
  122. David Lacey. The best player in the world is wearing Arsenal's colours(англ.). — The Guardian, 30 жніўня.
  123. Sean Ingle. First half good, second half not bad either(англ.). — The Guardian, 11 ліпеня 2006.
  124. Wenger: Henry is the world's greatest (англ.)(недаступная спасылка). China Daily (7 лістапада 2005). Архівавана з першакрыніцы 11 кастрычніка 2013. Праверана 6 верасня 2010.
  125. Игорь Рабинер. Тео Уолкотт: «Будь я на месте Анри — может, и сознался бы». — Спорт-Экспресс, 14 жніўня 2010. Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2010.
  126. Статуя трёх легенд. Тьерри Анри. fc-arsenal.by (10 декабря 2011). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 10 снежня 2011.
  127. IFFHS — The World’s best top goal scorer Архівавана 8 снежня 2016.
  128. Thierry Va Va Vooms Away From Wife (англ.). Sky News  (англ.) (16 іпеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  129. Famous Fathers: Thierry Henry (англ.)(недаступная спасылка). FQ magazine. Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2007. Праверана 6 верасня 2010.
  130. Henry's wife is granted divorce (англ.). BBC News (3 верасня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  131. Thierry Henry pays wife £8m divorce settlement (англ.). The Daily Telegraph (5 верасня 2008). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  132. Claire Murphy.. Who has Thierry got his hands on now? (англ.). herald.ie (9 студзеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  133. Тьерри Анри и Андреа Райачич задумываются о свадьбе. Pinkfootball.ru (28 студзеня 2012). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 28 студзеня 2011.
  134. а б The Dish: Thierry Henry (англ.). nba.com (чэрвень 2001). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  135. Your Gripping NBA Champions (англ.). deadspin.com (15 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  136. Смуров В. Тренера сборной Испании Луиса Арагонеса обвинили в расизме. — Советский спорт, 7 кастрычніка 2004.
  137. Family urged Aragones to resign (англ.). BBC Sport (1 снежня 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  138. Caborn welcomes anti-racism stand (англ.). BBC Sport (9 лютага 2005). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  139. Tony Parker.. Thierry Henry (англ.)(недаступная спасылка). Time. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  140. Thierry Henry (англ.). looktothestars.org. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  141. Ronaldinho's brand worth more than Beckham's (англ.)(недаступная спасылка). Reuters (30 мая 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  142. The Rich List top ten... (англ.). The Daily Mail (6 снежня 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  143. Va-va-voom is in the dictionary (англ.). BBC News (8 ліпеня 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  144. Henry loves home match (англ.)(недаступная спасылка). mirror.co.uk (30 мая 2004). Архівавана з першакрыніцы 20 жніўня 2013. Праверана 6 верасня 2010.
  145. Seth Stevenson.. Keep Soccer Beautiful! (англ.). Slate (17 красавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  146. David Bond.. Henry drops bombshell by moving to Reebok (англ.). The Daily Telegraph (12 красавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  147. Reebok gets the Picture (англ.)(недаступная спасылка). Reebok. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  148. Susan Mitchell.. Footballers kick off Pepsi campaign (англ.)(недаступная спасылка). The Sunday Business Post (10 красавіка 2005). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  149. Анри Тьерри рассказал, как он принял Ислам(недаступная спасылка). Исламский портал (19 студзеня 2011). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 28 мая 2011.
  150. Тьери Анри и Андреа Райачич назвали сына Тристаном. Pinkfootball.ru. Архівавана з першакрыніцы 19 лістапада 2012. Праверана 3 чэрвеня 2016.
  151. Уключаючы матчы раўнда плей-оф  (англ.) MLS (сезон 2010 — 1 матч, 0 галоў; сезон 2011 — 3 матчы, 1 гол; сезон 2012 — 2 матчы, 0 галоў; сезон 2013 — 2 матчы, 0 галоў; сезон 2014 — 5 матчаў, 0 галоў).
  152. Кубак Францыі, Кубак французскай лігі  (руск.), Кубак Італіі, Кубак Англіі, Кубак Футбольнай лігі Англіі, Кубак Іспаніі, Кубак ЗША  (англ.).
  153. Ліга чэмпіёнаў УЕФА, Кубак УЕФА, Кубак Інтэртота.
  154. Суперкубак Англіі, Суперкубак Іспаніі, Суперкубак УЕФА, Клубны чэмпіянат свету, матчы плей-оф за месца ў зоне еўракубкаў (сезон 1998/1999).

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]