Перайсці да зместу

Цьеры Анры

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Ц'еры Анры)
Футбол
Цьеры Анры
Цьеры Анры ў матчы ўсіх зорак MLS  (англ.) (бел. (2013 год)
Цьеры Анры ў матчы ўсіх зорак MLS  (англ.) (бел. (2013 год)
Агульная інфармацыя
Поўнае імя Цьеры Даніэль Анры
Мянушка Titi
Нарадзіўся 17 жніўня 1977(1977-08-17)[1][2][…] (47 гадоў)
Грамадзянства  Францыя
Рост 188 см
Вага 83 кг
Пазіцыя нападнік
Інфармацыя пра каманду
Каманда Бельгія Бельгія
Пасада трэнер
Маладзёжныя клубы
1983—1989 Францыя Лез-Юліс
1989—1990 Францыя Палезо
1990—1992 Францыя Віры-Шатыён
1992 Францыя Клерфантэн
1992—1994 Францыя Манака
Клубная кар’ера[* 1]
1994—1999 Францыя Манака 105 (20)
1994—1996 →  Францыя Манака B 31 (7)
1999 Італія Ювентус 16 (3)
1999—2007 Англія Арсенал 254 (174)
2007—2010 Іспанія Барселона 80 (35)
2010—2014 Злучаныя Штаты Амерыкі Нью-Ёрк Рэд Булз  (бел. (тар.)) (бел. 122 (51)
2012 →  Англія Арсенал 4 (1)
Нацыянальная зборная[* 2]
1992—1993 Францыя Францыя (да 15) 4 (3)
1993—1994 Францыя Францыя (да 16)  (руск.) (бел. 8 (4)
1994—1995 Францыя Францыя (да 17)  (руск.) (бел. 11 (10)
1995—1996 Францыя Францыя (да 18) 13 (6)
1996—1997 Францыя Францыя (да 19) 9 (5)
1997—1998 Францыя Францыя (да 20)  (руск.) (бел. 11 (7)
1997—1999 Францыя Францыя (да 21)  (руск.) (бел. 6 (1)
1997—2010 Францыя Францыя 123 (51)
Трэнерская кар’ера
2015—2016 Англія Арсенал мол.
2016—2018 Бельгія Бельгія трэнер
2018—2019 Францыя Манака
2019—2021 Канада Манрэаль Імпэкт
2021— Бельгія Бельгія трэнер
Узнагароды і медалі
Чэмпіянаты свету
Золата Францыя 1998
Срэбра Германія 2006
Кубкі канфедэрацый  (руск.) (бел.
Золата Францыя 2003  (руск.) (бел.
Чэмпіянаты Еўропы
Золата Бельгія/Нідэрланды 2000
Дзяржаўныя ўзнагароды

Кавалер ордэна Ганаровага легіёна

  1. ↑ Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў.
  2. ↑ Колькасць гульняў і галоў за нацыянальную зборную ў афіцыйных матчах
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Цьеры́ Даніэ́ль Анры́ (фр.: Thierry Daniel Henry; нар. 17 жніўня 1977) — французскі футбаліст антыльскага паходжання, завяршыў прафесійную кар’еру ў 2014 годзе. Чэмпіён свету 1998 і Еўропы 2000, пераможца Лігі чэмпіёнаў і чэмпіянатаў Францыі, Англіі, Іспаніі, уладальнік Кубка канфедэрацый. Выступаў на пазіцыях нападніка і ўскрайняга паўабаронцы ў складзе такіх клубаў, як «Манака», «Ювентус», «Арсенал», «Барселона», «Нью-Ёрк Рэд Булз». У цяперашні час працуе трэнерам у штабе нацыянальнай зборнай Бельгіі.

За сваю футбольную кар’еру Анры заваяваў шмат тытулаў і атрымаў мноства ўзнагарод, неаднаразова ўсталёўваў рэкорды клубаў і нацыянальных чэмпіянатаў. З’яўляецца найлепшым бамбардзірам у гісторыі зборнай Францыі і «Арсенала», трапляў у сімвалічныя зборныя свету і Еўропы, двойчы быў узнагароджаны «залатой буцай» і паводле версій розных устаноў некалькі разоў прызнаваўся іграком года ў Англіі. Уключаны ў спіс ФІФА 100, у 1998 годзе узнагароджаны тытулам ордэна Ганаровага легіёна. Шматлікія спецыялісты, трэнеры, спартсмены ў інтэрв’ю выказваліся аб ім як аб адным з найлепшых футбалістаў свету.

Акрамя футбола Анры актыўна займаецца дабрачыннасцю, рэгулярна ахвяруе сродкі ў розныя некамерцыйныя арганізацыі, накіраваныя на барацьбу з мукавісцыдозам  (руск.) (бел. і СНІДам. Кіруе праграмай супраць расізму ў футболе, пра які ведае не па чутках, за гэтую дзейнасць у 2007 годзе быў уключаны ў сотню самых уплывовых людзей свету па версіі часопіса Time. Дзякуючы сваёй вядомасці супрацоўнічае з многімі кампаніямі, здымаўся ў рэкламных роліках Nike, Reebok  (руск.) (бел., Gillette  (руск.) (бел., Renault і Pepsi. З жонкай разведзены, мае дачку.

Дзяцінства

[правіць | правіць зыходнік]

Па паходжанні Анры антылец, яго бацька, Антуан, родам з Гвадэлупы (востраў Ла-Дэзірад  (руск.) (бел.), а маці, Марыс, прыехала з Марцінікі[3]. Цьеры нарадзіўся ў невялікім мястэчку Лез-Юліс  (руск.) (бел., у 23-х кіламетрах ад Парыжа, рос у трушчобах і з дзяцінства быў аточаны жорсткімі падлеткамі з недабрабытных сем’яў, у іх навучыўся гуляць у футбол[4][5]. Маці хацела, каб хлопчык атрымаў добрую адукацыю, бацька ж бачыў яго вылучна ў спорце. Антуан мроіў футбольнай кар’ерай Цьеры, лічыў, што ў таго ёсць талент. Ужо ва ўзросце сямі гадоў Анры паказваў нядрэнную гульню, дзякуючы чаму быў узяты ў мясцовую футбольную каманду «Лез-Юліс», якая выступала пад кіраўніцтвам Клода Шэзеле. Бацька літаральна сілай прымушаў яго трэнавацца, не адыходзіў ад сына, быў на кожным матчы, а аднойчы нават страціў працу з-за таго, што спазніўся пасля футбола. Празмерны клопат бацькі часам ішоў у шкоду, але праз шмат гадоў Анры адзначыў, што без яго ён бы не стаў тым, кім стаў. У дзяцінстве яго не гэтулькі захапляў футбол, колькі хацелася цешыць бацьку, «нішто не дастаўляла такога задавальнення, як бачыць пасля матча ўсмешку на яго твары»[6]. У 1989 годзе ігрок перайшоў у «Палезо», але праз год бацька пасварыўся з функцыянерамі клуба, пасля таго як падчас аднаго з матчаў выбег на поле і пачаў бойку з суддзёй, і Анры перавялі ў «Віры-Шатыён», прытым трэнер Жан-Мары Панза, будучы настаўнік футбаліста, перайшоў у гэту каманду разам з ім[4]. Там Цьеры адыграў яшчэ два гады[3].

Прафесійная кар’ера

[правіць | правіць зыходнік]

«Манака» (1992—1999) і «Ювентус» (1999)

[правіць | правіць зыходнік]

У 1990 годзе паглядзець на футбаліста прыехаў скаўт з «Манака», Арнольд Каталана. Ён наведаў адзін з матчаў, каманда перамагла з лікам 6:0, і ўсе шэсць галоў забіў Анры. Тады Каталана прапанаваў яму без любога папярэдняга прагляду далучыцца да свайго клуба, але настаяў, каб той папярэдне прайшоў курс у элітнай футбольнай акадэміі «Клерфантэн». Дырэктар навучальнай установы спачатку адмаўляўся прыняць Цьеры з-за нізкіх адзнак у школе, але ў выніку ўсё ж пагадзіўся — малады ігрок прайшоў увесь курс і трапіў у дублюючы склад «Манака»[6]. Пазней падпісаў прафесійны кантракт, а ў 1994 годзе правёў у Лізе 1 свой першы матч. Арсен Венгер, галоўны трэнер каманды, выкарыстоўваў Анры на левым флангу паўабароны, бо лічыў, што яго хуткасць, добры кантроль мяча і тэхніка будуць больш эфектыўнымі супраць крайніх абаронцаў, чым цэнтральных. У першым сезоне футбаліст узяў удзел у 18 матчах клуба і адзначыўся трыма галамі[3].

Венгер працягнуў шукаць для Анры прыдатнае месца на полі і прыйшоў да высновы, што ён усё ж павінен быць у нападзе, аднак, перш чым прыняць такое рашэнне, доўгі час сумняваўся і выпускаў футбаліста ў розных амплуа[3]. Знаходзячыся пад чулым кіраўніцтвам трэнера, Анры паказваў стабільную гульню, у сезоне 1996/97 дапамог клубу заваяваць чэмпіёнскае званне і стаў лепшым маладым іграком Францыі[6][7]. Талент футбаліста заўважыў мадрыдскі «Рэал» і 13 студзеня 1997 года падпісаў з ім шасцігадовы кантракт[8]. Пазней угода была абвешчана незаконнай, бо правы на француза належалі «Манака» — па сканчэнні інцыдэнту ФІФА аштрафавала Анры на 100 тысяч швейцарскіх франкаў[9]. У наступным сезоне ён працягнуў выступаць на высокім роўні, дэбютаваў у Лізе чэмпіёнаў  (руск.) (бел. — дзякуючы сямі яго галам клуб дайшоў да паўфіналу[10], упершыню быў запрошаны ў склад нацыянальнай каманды і ўзяў удзел у трыумфальным для Францыі чэмпіянаце свету 1998[3]. З гэтага моманту да футбаліста прыйшла слава, яго персонай зацікавіліся многія еўрапейскія клубы, і ў студзені 1999 года за 10,5 млн фунтаў стэрлінгаў Анры перайшоў у турынскі «Ювентус», за год да аналагічнага пераходу свайго таварыша і аднаклубніка Давіда Трэзегэ[6]. У агульнай складанасці нападнік правёў за «Манака» пяць сезонаў, згуляў у французскай лізе 105 матчаў і забіў 20 мячоў[7].

Першы і адзіны сезон у Серыі А апынуўся для футбаліста вельмі няўдалым, выступаючы ў нязручнай для сябе пазіцыі флангавага паўабаронцы і сутыкнуўшыся з добра арганізаванай абаронай італьянскага чэмпіянату[11], за 16 выхадаў на поле Анры змог забіць толькі тры галы[12]. У выніку гэтага правалу іграка выставілі на трансфер і ў жніўні 1999 года за 10 млн фунтаў стэрлінгаў аддалі ў лонданскі «Арсенал», дзе той уз’яднаўся са сваім былым трэнерам, Арсенам Венгерам[13].

«Арсенал» (1999—2007)

[правіць | правіць зыходнік]
Анры быў капітанам «Арсенала», гэта роля дасталася яму ў 2005 годзе, адразу пасля пераходу Патрыка Віейра ў «Ювентус».

Анры быў заўзятарам «Арсенала» яшчэ з 1991 года[14], і менавіта ў лонданскім клубе ён дарос да ўзроўню зоркі сусветнага футбола[15]. Нягледзячы на сумневы спецыялістаў у мэтазгоднасці трансферу, Венгер быў перакананы, што пераход іграка каштаваў выдаткаваных сродкаў[3]. Футбаліста адразу ж паставілі ў напад, на пазіцыю Нікаля Анелька, які пайшоў у «Рэал Мадрыд» — праз некалькі гадоў гэта рашэнне трэнера прынесла клубу вялікія дывідэнды. Першы час Анры расчароўваў заўзятараў, за восем поўных матчаў у яго не атрымалася забіць ніводнага гола, журналісты выказвалі думку, што ігрок не зможа прыстасавацца да сілавой і хуткай гульні англійскай Прэм’ер-лігі. Пасля некалькіх няўдалых месяцаў Анры адзначыў, што «яму даводзіцца наноў асвойваць усе прамудрасці мастацтва забіваць галы»[16]. Першы мяч правёў у браму саперніка толькі 18 верасня ў матчы з «Саўтгемптанам», больш чым праз месяц пасля свайго пераходу[17]. Па сканчэнні сезону сумневы ўсё ж развеяліся, у «Арсенале» форвард паказаў уражальную статыстыку — 26 мячоў[18]. Каманда, саступіўшы «Манчэстэр Юнайтэд», заняла ў чэмпіянаце другое месца, дайшла да фіналу Кубка УЕФА  (руск.) (бел., але ў апошнім матчы па пенальці прайграла турэцкаму «Галатасараю»[3].

Вярнуўшыся пераможцам з чэмпіянату Еўропы 2000 года, Анры знаходзіўся ў выдатнай форме і быў гатоў пачаць сезон 2000/2001. Нягледзячы на меншую колькасць галоў і галявых перадач, футбаліст стаў лепшым бамбардзірам «Арсенала» і пацвердзіў сваё месца ў асноўным складзе[13]. Апынуўшыся сярод лепшых нападнікаў лігі, ён дапамог «кананірам» падабрацца да «Манчэстэр Юнайтэд», але паводле вынікаў чэмпіянату зноў застаўся без чэмпіёнскага тытула. У інтэрв’ю ігрок выказаў незадаволенасць тым фактам, што яму даводзіцца цягнуць за сабой усю каманду, а таксама заявіў пра намер зрабіць «Арсенал» галоўнай сілай у Прэм’ер-лізе[3]. І сапраўды, сезон 2001/2002 выйшаў вельмі паспяховым, каманда з запасам у сем ачкоў выбілася ў чэмпіёны, у фінале Кубка Англіі з лікам 2:0 перамагла «Чэлсі»[3]. Анры стаў лепшым бамбардзірам лігі, ва ўсіх матчах, што прывялі «Арсенал» да залатога дубля  (англ.) (бел., ён адпраўляў мяч у браму 32 разы[6][13], а 12 лютага ў рэгулярным чэмпіянаце забіў за клуб свой соты гол[17]. Футбаліста выклікалі ў склад нацыянальнай каманды на чэмпіянат свету 2002 года, усё чакалі ад яго паўтора поспеху, але Францыя, на здзіўленне грамадскасці, не змагла прайсці далей групавой стадыі[3].

Сезон 2002/2003 Анры правёў на добрым узроўні, забіў 32 мячы і аддаў 23 галявыя пасы. «Арсенал» страціў званне чэмпіёна, але зноў выйграў Кубак Англіі[19]. На працягу ўсяго сезону форвард займаў першае месца ў спісе бамбардзіраў лігі, у канцоўцы ўсяго толькі на адзін гол саступіў галандцу Руду ван Ністэлрою[3]. Нягледзячы на гэта, ён быў названы іграком года паводле версій футбалістаў ПФА  (англ.) (бел. і Асацыяцыі футбольных журналістаў  (англ.) (бел.[20][21], у галасаванні на званне іграка года паводле версіі ФІФА  (руск.) (бел. заняў другое месца, прайграўшы безагаворачна суайчынніку Зінедзіну Зідану[22]. У сезоне 2003/2004 «Арсенал» выглядаў як ніколі добра і вярнуў сабе чэмпіёнскі тытул. Анры быў адным з лідараў каманды, разам з такімі ігракамі як Дэніс Бергкамп, Патрык Віейра і Рабер Пірэс, ён дамогся фенаменальнага дасягнення — у рэгулярным чэмпіянаце клуб аніразу не пацярпеў паражэння, чаго нікому не атрымоўвалася ўжо больш за сто гадоў[23]. Футбаліста зноў намінавалі на іграка года паводле версіі ФІФА, але паводле вынікаў галасавання ён ізноў апынуўся на другой пазіцыі — на гэты раз яго абыйшоў бразілец Раналдынью[15]. З 39-ю галамі французскі спартсмен заняў першае месца ў гонцы бамбардзіраў лігі і атрымаў «Залатую буцу»[6][24]. На чэмпіянат Еўропы 2004 года Анры прыехаў у статусе зоркі, але Францыя саступіла ў чвэрцьфінале Грэцыі[3].

Пасля сыходу з «Арсенала» Дэніса Бергкампа асіставаць атакам Анры стаў Робін ван Персі.

Шэраг удалых выступаў «Арсенала» абарваўся ў сезоне 2004/2005, саступіўшы чэмпіёнскі тытул «Чэлсі», клуб з адставаннем у дванаццаць ачкоў заняў другое месца. Нягледзячы на гэта, клуб выйграў Кубак Англіі, хоць Анры быў траўмаваны і прапусціў фінальную гульню турніру[7]. Да таго часу футбаліст ужо меў рэпутацыю аднаго з самых грозных галеадораў Еўропы, ён ізноў стаў лепшым бамбардзірам лігі[6], забіўшы ва ўсіх спаборніцтвах сезону 31 гол[25]. Апроч таго, разам з Дыега Фарланам  (руск.) (бел. Анры яшчэ раз атрымаў «Залатую буцу» — ён стаў першым футбалістам, які атрымаў гэту ўзнагароду два разы запар (двойчы запар прыза мог быць ганараваны шатландзец Алі Мак-Койст  (руск.) (бел., але яго вынікі не з’яўляюцца афіцыйнымі, бо часопіс France Football  (англ.) (бел. не ўручаў узнагароду ў 1992—1996 гадах)[24]. У сярэдзіне 2005 года каманду нечакана пакінуў Віейра, і новым капітанам быў прызначаны Анры[26]. Паводле думкі журналістаў, ігрок не вельмі добра падыходзіў на ролю капітана, ён увесь час знаходзіўся ў атацы і часцяком не бачыў шмат таго, што адбывалася на полі[6]. Заданні нападніка крыху змяніліся, зараз ён павінен быў не толькі забіваць галы, але і кіраваць партнёрамі, дапамагаць адаптавацца маладым ігракам, якія пераважалі ў асноўным складзе «Арсенала» тых гадоў[27].

Анры ў матчы супраць «Чарльтан Атлетык»  (бел. (тар.)) (бел., 2006 год.

Сезон 2005/2006 у плане персанальных дасягненняў выдаўся для Анры адным з самых удалых. 17 кастрычніка 2005 года ён стаў лепшым бамбардзірам за ўсю гісторыю клуба[28] — у матчы Лігі чэмпіёнаў супраць пражскай «Спарты» нападнік правёў у браму два мячы і пабіў тым самым рэкорд Іана Райта  (руск.) (бел. ў 185 галоў[29]. 1 лютага 2006 года футбаліст забіў гол у браму «Вест Хэма», што дазволіла яму падняць колькасць сваіх галоў у лізе да 151 і пераадолець дасягненне, якое да гэтага належала легендзе «Арсенала» Кліфу Басціну  (руск.) (бел.[30]. Анры таксама забіў соты гол лігі на стадыёне «Хайберы»  (бел. (тар.)) (бел. — тым самым стаў першым, хто здолеў паказаць на хатняй арэне такую выніковасць[31]. Нападнік ізноў стаў лепшым бамбардзірам першынства і ў трэці раз за сваю кар’еру быў прызнаны іграком года паводле версіі Асацыяцыі футбольных журналістаў[7]. «Арсенал» ізноў застаўся без чэмпіёнскага тытула, аднак вялікія надзеі ўскладаліся на фінал Лігі чэмпіёнаў  (бел. (тар.)) (бел. — Анры адыграў у матчы ўсё 90 хвілін, але з лікам 1:2 «кананіры» ўсё адно саступілі «Барселоне». Няшчасці спарадзілі чуткі пра тое, што футбаліст хуткім часам можа пакінуць клуб, хоць у інтэрв’ю ён прызнаўся ў любові да каманды і паабяцаў застацца тут да канца жыцця[32], а пазней падоўжыў кантракт яшчэ на чатыры гады[21]. Дэвід Дэйн, тагачасны віцэ-прэзідэнт «Арсенала», пасля адзначыў, што да падпісання пагаднення два іспанскія клубы прапанавалі за іграка па 50 млн фунтаў стэрлінгаў — калі б адна з гэтых угод адбылася, быў бы пабіты трансферны рэкорд у 47 млн па трансферы Зідана[33].

Практычна на працягу ўсяго сезону 2006/2007 выступы футбаліста суправаджаліся рознымі траўмамі[34]. Паказаўшы больш за задавальняльны вынік, 10 галоў у 17 хатніх матчах, у лютым Анры быў змушаны адмовіцца ад далейшага ўдзелу ў гульнях сваёй каманды. Нягледзячы на пашкоджанне падкаленнага сухажылля, боль у ступні і праблемы са спіной, ён усё адно хацеў гуляць і выйшаў на матч Лігі чэмпіёнаў супраць ПСВ, аднак праз некаторы час пачаў кульгаць і неўзабаве быў заменены[35]. Праведзенае на наступны дзень абследаванне выявіла яшчэ некалькі хранічных хвароб, і лекары вызначылі, што на аднаўленне пойдзе не менш за тры месяцы, то бок нападнік павінен будзе пакінуць склад каманды аж да канца сезону[36]. Венгер растлумачыў вялікую колькасць траўм тым фактам, што футбаліст атрымаў многія з пашкоджанняў яшчэ ў мінулым годзе, але з тых часоў увесь час адкладаў лячэнне. Таксама ён выказаў надзею пра вяртанне французскага спартсмена ў шэрагі кананіраў перад пачаткам сезону 2007/2008[34].

«Барселона» (2007—2010)

[правіць | правіць зыходнік]
Анры вітае заўзятараў на Камп Ноу.

25 чэрвеня 2007 года, у выніку нечаканага збегу абставін, Анры за 24 млн еўра быў прададзены ў «Барселону»[37]. Ён падпісаў з клубам чатырохгадовае пагадненне, паводле ўмоў якога яму гарантавалася зарплата ў 6,8 млн еўра ў год, сума адступных склала 125 млн еўра[38]. У якасці прычын пераходу футбаліст назваў звальненне Дэйна і хісткае становішча Венгера[39][40], апроч таго, ён адзначыў, што заўсёды хацеў выступаць за «сіне-гранатавых»[41]. «Арсенал» страціў капітана, але пры гэтым сезон 2007/2008 пачаў цалкам паспяхова, і тады Анры прызнаўся, што яго прысутнасць у камандзе хутчэй шкодзіла кананірам, чым дапамагала. Ён сказаў: «З-за маёй важнасці, капітанскага звання і звычкі ўвесь час патрабаваць мяч яны часта давалі мне пас, калі я знаходзіўся далёка не ў самай лепшай пазіцыі. У гэтым плане мой сыход з каманды пайшоў ёй толькі на карысць»[42]. Француз пакінуў «Арсенал» абсалютным рэкардсменам клуба па колькасці забітых у лізе мячоў — у яго актыве 174 галы, апроч гэтага ён паспеў стаць лепшым бамбардзірам каманды ў матчах еўракубкаў — 42 галы[6]. У ліпені 2008 года паводле вынікаў галасавання заўзятараў на афіцыйным сайце «Арсенала» Анры быў названы лепшым іграком за ўсю гісторыю клуба[43].

У «Барселоне» Анры атрымаў футболку з нумарам 14, такі ж нумар быў у яго і ў «Арсенале». Першы гол за новы клуб нападнік забіў 19 верасня 2007 года ў выйграным з лікам 3:0 матчы Лігі чэмпіёнаў супраць «Ліёна»[44], праз дзесяць дзён зрабіў у складзе «Барсы» першы хет-трык, у гульні чэмпіянату супраць «Левантэ»[45]. Футбаліст выступаў параўнальна нядрэнна, але замест звыклай пазіцыі форварда ўсё часцей выходзіў на пазіцыю крайняга паўабаронцы, таму не мог паказваць такія ж выбітныя вынікі, як у «Арсенале». У прэсе Анры не раз выяўляў незадаволенасць сваім становішчам і нават агучваў думкі пра намер вярнуцца ў Англію. Нягледзячы на гэта, у дэбютным сезоне ён стаў першым у камандзе па забітых мячах (19) і другім па галявых перадачах (9), саступіўшы па гэтым паказчыку толькі Ліянелю Месі.

Анры ўрываецца ў штрафную «Манчэстэр Юнайтэд» і абыгрывае абаронцу Рыа Фердынанда ў ходзе фіналу Лігі чэмпіёнаў УЕФА 2009  (бел. (тар.)) (бел..

У сезоне 2008/2009 Анры палепшыў персанальную статыстыку і выйграў разам з каталонцамі свой першы трафей, 13 мая 2009 года ў фінале Кубка Іспаніі  (руск.) (бел. адолеўшы «Атлетык Більбаа». У гэтым жа годзе «Барселона» выйграла чэмпіянат краіны і Лігу чэмпіёнаў, прытым атакоўная тройка, у якой апроч француза былі Ліянель Месі і Самюэль Это’о, за ўсе матчы сезону забіла сто галоў, абнавіўшы папярэдні рэкорд у 95 мячоў, усталяваны ў сезоне 1959/1960 футбалістамі «Рэал Мадрыд» Ферэнцам Пушкашам, Альфрэда Ды Стэфана і Пепілья (гэта новае дасягненне было, у сваю чаргу, перакрыта ў сезоне 2011/2012 тройкай нападу «Рэала» Раналду—Бензема—Ігуаін)[46]. Сканчаючы сезон, Анры стаў уладальнікам Суперкубка Іспаніі  (англ.) (бел., Суперкубка УЕФА і Кубка клубнага чэмпіянату свету. Такім чынам, за адзін сезон «Барселона» ўзяла ўсе шэсць магчымых трафеяў[47]. У наступным сезоне Анры давялося канкураваць з маладым нападнікам Педра Радрыгесам, таму ў Ла Лізе ён правёў усяго толькі 15 матчаў[13]. Пад канец чэмпіянату, за год да сканчэння кантракта, прэзідэнт клуба Жаан Лапорта  (англ.) (бел. заявіў, што падчас летняга трансфернага акна  (руск.) (бел. Анры, калі хоча, можа перайсці ў любую іншую каманду[48]. Сустаршыня «Вест Хэма» Дэвід Саліван прапанаваў французу двухгадовы кантракт на суму 7,5 млн фунтаў стэрлінгаў, але той адмовіўся[49]. Пасля таго як спартсмен вярнуўся з чэмпіянату свету, «Барселона» паведаміла, што яны дамовіліся пра продаж нападніка ў нейкі клуб, і яму засталося толькі абгаварыць з імі дэталі пагаднення[50].

«Нью-Ёрк Рэд Булз» (2010—2014)

[правіць | правіць зыходнік]
У складзе «Рэд Булз».

У ліпені 2010 года Анры падпісаў доўгатэрміновае пагадненне (на 4,5 гады — да 31 снежня 2014 года) з клубам амерыканскай лігі МЛС  (англ.) (бел. «Нью-Ёрк Рэд Булз» і перайшоў туды разам з аднаклубнікам па «Барселоне» мексіканцам Рафаэлем Маркесам[51]. «Магу вас запэўніць, што прыехаў сюды выйграваць, — заявіў футбаліст у інтэрв’ю пасля падпісання кантракта. — Можна сказаць, што ажыццявілася мая мара — некаторы час назад мне захацелася паспрабаваць свае сілы ў гэтай лізе, і вось я тут»[52]. Першы матч за новую каманду адбыўся 31 ліпеня — у нічыйным супрацьстаянні з х’юстанскім «Дынама»  (бел. (тар.)) (бел. нападнік двойчы асіставаў Хуану Пабла Анхелю  (руск.) (бел., двойчы прабіў у створ брамы і адзін раз трапіў у перакладзіну[53]. Першы гол забіў 28 жніўня, у матчы супраць «Сан-Хасэ Эртквейкс»  (бел. (тар.)) (бел., выйграным з лікам 2:0[54]. 16 верасня падчас матчу з «Даласам»  (англ.) (бел., святкуючы забіты гол, Анры траўмаваў брамніка Кевіна Хартмана  (англ.) (бел., за што дысцыплінарны камітэт лігі адштрафаваў яго на дзве тысячы долараў[55]. У сакавіку 2011 года, калі ў МЛС наступіла міжсезонне, футбаліст ездзіў у Лондан трэніравацца з асноўным складам «Арсенала»[56]. Падчас міжсезонняў 2012 і 2013 гадоў француз гэтак жа далучаўся да сваёй былой англійскай каманды, але ігрок штораз вяртаўся ў амерыканскі клуб і рэгулярна забіваў за каманду, у тым ліку прамым ударам з вуглавога[57]. Анры з’яўляўся капітанам «Рэд Булз», дапамог камандзе заняць першае месца ва Усходняй канферэнцыі MLS паводле вынікаў 2013 года, таксама стаў іграком года ў МЛС паводле версіі ESPN  (англ.) (бел. у 2013 годзе. 1 снежня 2014 года Цьеры Анры абвясціў пра завяршэнне выступаў за «Нью-Ёрк Рэд Булз»[58]. 16 снежня 2014 года Анры завяршыў кар’еру футбаліста і стаў журналістам брытанскага тэлеканала «Sky Sports»[59].

Вяртанне ў «Арсенал» (арэнда ў 2012 годзе)

[правіць | правіць зыходнік]

6 студзеня 2012 года «Арсенал» афіцыйна абвясціў пра тое, што Цьеры Анры далучыўся да клуба на правах кароткатэрміновай арэнды. Анры далучыўся да клуба часова, пакуль Жэрвінью і Маруан Шамах  (англ.) (бел. будуць знаходзіцца на Кубку афрыканскіх нацый  (руск.) (бел.[60]. 9 студзеня, у матчы Кубка Англіі супраць «Лідс Юнайтэд», Анры ўпершыню пасля свайго вяртання выйшаў на поле — на 68-й хвіліне сустрэчы француз змяніў Маруана Шамаха, а праз 10 хвілін забіў пераможны мяч[61]. 4 лютага ў хатнім матчы Прэм’ер-лігі супраць «Блэкберн Роверс» Анры забіў свой другі гол пасля вяртання ў «Арсенал». Але пазней гэты гол залічылі як аўтагол[62]. 11 лютага Анры адзначыўся ў чарговы раз, ужо ў кампенсаваны арбітрам час забіўшы пераможны мяч у браму «Сандэрленда» з перадачы Андрэя Аршавіна[63][64]. Француз таксама быў заяўлены за «Арсенал» у Лігу чэмпіёнаў 2011/2012  (бел. (тар.)) (бел., дзе не змог дапамагчы сваёй камандзе прайсці ў чвэрцьфінале італьянскі «Мілан» (0:4[65]; 3:0). 17 лютага 2012 года Анры вярнуўся ў «Нью-Ёрк Рэд Булз»[66].

У канцы 2012 года[67], як і ў канцы 2013 года[68] (пакуль у MLS міжсезонне), Анры зноў далучаўся да «Арсенала» для падтрымання формы, але, нягледзячы на тое, што Арсен Венгер дапушчаў, што паўстане патрэба ў паўторнай арэндзе Цьеры[69], ігрок так і не правёў ніводнага афіцыйнага матча за «кананіраў».

Міжнародныя выступы

[правіць | правіць зыходнік]

Анры выступаў за зборныя Францыі розных узростаў з 1992 года. У 1996 годзе ён быў капітанам зборнай да 18 гадоў[70], якая выйграла тытул чэмпіёна Еўропы  (англ.) (бел. ў сваёй узроставай катэгорыі[71]. Кар’ера ў першай зборнай Францыі пачалася для Анры ў чэрвені 1997 года, калі яго годную гульню ў «Манака» заўважылі трэнеры моладзевай зборнай Францыі і заклікалі на матчы моладзевага чэмпіянату свету  (англ.) (бел., разам з будучымі аднаклубнікамі Вільямам Галасам і Давідам Трэзегэ[6]. Праз чатыры месяцы футбаліста запрасіў у сваю каманду Эмэ Жаке, галоўны трэнер нацыянальнай зборнай. Дэбютны выступ на высокім міжнародным роўні адбыўся для нападніка ў дваццацігадовым узросце 11 кастрычніка 1997 года, у выйграным з лікам 2:1 матчы супраць Паўднёвай Афрыкі  (бел. (тар.)) (бел.[72].

Жаке быў гэтак уражаны дзеяннямі маладога іграка, што вырашыў узяць яго на чэмпіянат свету 1998 года. Анры заставаўся малавядомым футбалістам, але, нягледзячы на гэта, з трыма галамі яму атрымалася стаць лепшым бамбардзірам ад Францыі на гэтым турніры[73]. Усе тры галы забіў на групавой стадыі, адзін у браму зборнай ПАР і два — Саудаўскай Аравіі. Ён павінен быў з’явіцца і ў фінальным матчы супраць Бразіліі[74], выйграным з лікам 3:0, але не зрабіў гэтага, бо з-за выдалення Марселя Дэсаі замест атакі трэнеру давялося ўмацоўваць абарону. Па завяршэнні спаборніцтва ўсе ігракі зборнай, у тым ліку і Анры, былі ўзнагароджаны вышэйшым знакам адрознення Францыі, ордэнам Ганаровага легіёна[75].

Наступным міжнародным турнірам для іграка аказаўся чэмпіянат Еўропы 2000 года, ён ізноў адзначыўся трыма мячамі і стаў лепшым бамбардзірам каманды, прытым адным з галоў зраўняў лік у паўфінальным матчы з Партугаліяй[76]. Францыя перавяла гульню ў авертайм і выйграла пасля дакладнага выканання пенальці Зінедзінам Зіданам. Перамога ў фінальным матчы над Італіяй таксама была здабыта ў дадатковы час — разам з галоўнай зборнай краіны па футболе Анры атрымаў другі медаль залатой вартасці[77]. Падчас турніру футбаліст тройчы прызнаваўся іграком матча, у тым ліку і ў апошняй гульні з італьянцамі[78].

Чэмпіянат свету 2002 года выйшаў для Францыі правальным — баронячы тытул чэмпіёна свету, каманда ва ўсіх трох матчах не здолела забіць ніводнага мяча і пакінула турнір ужо пасля групавой стадыі[6]. У матчы-адкрыцці французы з мінімальным лікам саступілі Сенегалу, у другой гульні разышліся нулявой нічыёй з Уругваем, прытым Анры за небяспечны падкат атрымаў чырвоную картку і змушаны быў прапусціць трэці матч з Даніяй, які скончыўся паражэннем з лікам 0:2[3].

Праз год нападнік бараніў гонар краіны на матчах Кубка канфедэрацый 2003  (англ.) (бел.. Каб рэабілітавацца за нядаўні правал, Францыя павінна была перамагаць, і, нягледзячы на адсутнасць лідараў Зідана і Патрыка Віейра, яна гэта зрабіла, шмат у чым дзякуючы высілкам Анры, які ў пяці гульнях тройчы прызнаваўся іграком матчу. У дадатковы час фінальнай гульні ён забіў залаты гол у браму Камеруна і прынёс тым самым перамогу з лікам 1:0. Кампанія Adidas узнагародзіла нападніка «Залатым мячом» як выбітнага іграка турніру і «Залатой буцай» як лепшага бамбардзіра — у яго актыве былі чатыры мячы[6].

На чэмпіянаце Еўропы 2004 года Анры ўзяў удзел ва ўсіх матчах нацыянальнай зборнай і адзначыўся двума галамі[7]. На групавой стадыі Францыя адолела Англію, але ў чвэрцьфінале нечакана была выбіта Грэцыяй — матч скончыўся з лікам 0:1[79]. Падчас чэмпіянату свету 2006 года футбаліст гуляў адзінага форварда сваёй каманды, усяго ён забіў тры галы, у тым ліку пераможны гол пасля выкананага Зіданам свабоднага ўдару ў матчы супраць дзейных чэмпіёнаў бразільцаў[6]. Аднак у фінале Францыя па пенальці саступіла Італіі (5:3). Анры не прымаў удзелу ў серыі пасляматчавых удараў, бо пасля знясільваючага авертайма цягліцы яго ног звяло курчай[80]. Нападнік быў у ліку дзесяці намінантаў на «Залаты мяч», што ўручаецца лепшаму іграку турніру, але ў выніку ўзнагароды ганараваўся Зідан[81]. Тым не менш у 2006 годзе Анры быў улучаны ў склад сімвалічнай зборнай свету World XI, складзенай функцыянерамі FIFPro[82]. 13 кастрычніка 2007 года ў матчы супраць Фарэрскіх астравоў Анры забіў за зборную свой 41-ы гол, паўтарыўшы дасягненне Мішэля Плаціні, лепшага бамбардзіра Францыі ўсіх часоў[42]. Праз чатыры дні на стадыёне «Бажуар»  (англ.) (бел. ён зрабіў дубль у матчы з Літвой, усталяваўшы тым самым новы рэкорд нацыянальнай каманды[83]. 3 чэрвеня 2008 года Францыя правяла сустрэчу з Калумбіяй, і для Анры гэта быў соты матч у складзе зборнай, ён стаў шостым футбалістам, які дабраўся да гэтай адзнакі[84].

На чэмпіянаце Еўропы 2008 года французы трапілі ў адну групу з Італіяй, Нідэрдандамі і Румыніяй[85]. Анры прапусціў першы матч, а адзіны гол забіў у прайграным з лікам 1:4 супрацьстаянні з Нідэрландамі. Францыя зноў не прайшла ў плэй-оф[86].

32-гадовы нападнік не быў заяўлены ў стартавы склад першай сустрэчы чэмпіянату свету 2010 года і выйшаў на замену толькі пад канец матчу, а другую гульню цалкам правёў на лаўцы запасных — на тое час у Анры не быў дастатковай гульнявой практыкі ў «Барселоне», таму Раймон Даменек  (руск.) (бел. прыбраў яго з асноўнага складу зборнай і пазбавіў капітанскай павязкі[87]. Сам ігрок пазней адгукнуўся пра гэтае рашэнне з дакорам: «Колькі гадоў правёў у камандзе — мяне дзеці звалі старэйшым братам. Але з нядаўніх пор трэнер даў зразумець, што футбаліст Цьеры Анры больш не з’яўляецца для яго аўтарытэтам. Ён мяне засунуў. Робіцца цяжка на душы, калі адчуваеш, што стаўленне трэнера перадаецца многім астатнім»[88]. У тых матчах Францыя разышлася нічыёй з Уругваем і прайграла 0:2 Мексіцы[89]. Каманда была дэмаралізавана выгнаннем Нікаля Анелька, атмасфера паміж ігракамі і трэнерам была напружанай, дайшло да таго, што капітан Патрыс Эўра, заручыўшыся падтрымкай іншых ветэранаў, заклікаў футбалістаў байкатаваць трэніроўку[90]. Анры каментаваў гэта наступным чынам:

" Аўтобус са зборнай пад'ехаў да поля. Я сказаў, што кожны вольны рабіць, што захоча, але мы, ветэраны, на вуліцу не выйдзем. Дзеці — усё да адзінага — падтрымалі нас. Згоды, паўтаруся, да апошняга моманту не было, але аб'яднанне адбылося. Аглядаючыся назад, разумею: мы здзейснілі памылку. Мы паступілі як хуліганы[88]. "

У трэцім матчы супраць гаспадароў турніру зборнай ПАР Анры, атрымаўшы капітанскую павязку, выйшаў на замену толькі ў сярэдзіне другога тайма. Выратаваць правалены матч не атрымалася, і Францыя пацярпела паражэнне з лікам 1:2, у выніку чаго набрала ў групе ўсяго толькі адно ачко і засталася на апошнім месцы. Адразу пасля гэтага ігрок абвясціў пра завяршэнне кар’еры ў зборнай, усяго за «трохкаляровых» ён правёў 123 матчы і забіў 51 гол[91].

Гульня рукой у матчы Францыя — Ірландыя

[правіць | правіць зыходнік]

18 лістапада 2009 года ў дадатковы час стыкавога матча за выхад на чэмпіянат свету 2010 супраць зборнай Ірландыі на 103-й хвіліне Анры падыграў сабе рукой у штрафной пляцоўцы гасцей і зрабіў перадачу Вільяму Галасу, які забіў мяч, які ў выніку вывеў каманду Францыі ў фінальную стадыю турніру[92]. Падчас матчу футбаліст не прызнаўся суддзі ў зробленым, хоць парушэнне было яўным, і цешыўся разам з усёй камандай, што паслужыла нагодай для бурнага абмеркавання і крытыкі ў многіх сродках масавай інфармацыі, а таксама з боку розных футбалістаў і трэнераў, як за мяжой, так і ў Францыі[93][94].

Пазней Анры ўсё ж прызнаў сваё парушэнне[95] і нават далучыўся да просьбаў Федэрацыі футбола Ірландыі перайграць матч[96]. Адзін з лідараў ірландцаў, Дэм’ен Даф, з аднаго боку абурыўся судзейскім рашэннем у тым эпізодзе, а з іншага заявіў, што калі б ён у такой сітуацыі апынуўся на месцы Анры, найхутчэй, паступіў бы дакладна гэтак жа: «Не варта вінаваціць Анры. Ён усё зрабіў правільна для сваёй зборнай»[97]. Прэзідэнт Францыі Нікаля Сарказі прынёс прабачэнні прэм’ер-міністру Ірландыі Браяну Коўэну  (англ.) (бел. за тое, якім чынам французская нацыянальная каманда прабілася ў фінальную частку чэмпіянату свету 2010[98]. Трэнер Арсен Венгер, якія доўгія гады працаваў з Анры ў «Манака» і «Арсенале», выказаў шкадаванне аб тым, што зборная Францыі такім чынам прайшла на мундыяль, але ў той жа час пашкадаваў нападніка, на якога неабгрунтавана абрынуўся шквал крытыкі, паколькі насамрэч ва ўсім вінаваты суддзя, і Анры не абавязаны быў казаць пра сваю гульню рукой рэферы. Венгер заявіў, што ведае Анры як сапраўднага джэнтльмена[99]. У студзені 2010 года ФІФА разглядала пытанне пра адхіленне Анры ад некалькіх матчаў чэмпіянату свету, але ў выніку прыйшла да высновы, што ніякіх законных падстаў у дыскваліфікацыі няма — у адпаведнасці з рэгламентуючымі дакументамі федэрацыі гульня рукой не лічыцца сур’ёзнай правінай, а таму дадзены прэцэдэнт не трапляе пад дысцыплінарны кодэкс[100].

Характэрна, што падчас фінальнай часткі турніру, у першым матчы супраць Уругвая Анры выкрыў у гульні рукой уругвайскага абаронцу і патрабаваў у суддзі прызначэння 11-мятровага ўдару. Арбітр не прызначыў пенальці, і паўтор моманту паказаў адсутнасць якога-небудзь парушэння з процілеглага боку. Пасля гэтага інцыдэнту сродкі масавай інфармацыі зноў абрынуліся на футбаліста з крытыкай, узгадваючы яму нядаўні інцыдэнт з Ірландыяй[101].

Пасля завяршэння кар’еры

[правіць | правіць зыходнік]

У снежні 2014 года Анры завяршыў кар’еру іграка і стаў футбольным экспертам на англійскім канале «Sky Sports»  (англ.) (бел.[102] і пачаў навучэнне для атрымання трэнерскай ліцэнзіі УЕФА катэгорый А і В. У лютым 2015 года «Арсенал» прапанаваў Анры пасаду трэнера адной з юнацкіх каманд[103].

У жніўні 2016 года ўвайшоў у трэнерскі штаб нацыянальнай зборнай Бельгіі, дзе стаў дапамагаць Раберта Марцінесу[104]. У якасці асістэнта галоўнага трэнера прымаў удзел у чэмпіянаце свету 2018, на якім бельгійцы занялі трэцяе месца.

У кастрычніку 2018 года быў прызначаны галоўным трэнерам «Манака»[105]. Пад яго кіраўніцтвам «Манака» згуляў агулам 20 матчаў, сярод якіх 4 перамогі, 5 нічыіх і 11 паражэнняў. За гэты час клуб выбыў з Лігі чэмпіёнаў і Кубка Францыі, аднак выйшаў у паўфінал Кубка лігі; у Лізе 1 каманда знаходзілася ў зоне вылету на 19 радку з 20. 24 студзеня 2019 года з-за канфлікту з шэрагам іграком Анры быў адхілены ад кіраўніцтва камандай, а на наступны дзень звольнены[106].

У лістападзе 2019 года стаў галоўным трэнерам клуба паўночнаамерыканскай MLS «Манрэаль Імпэкт»[107]. Пакінуў пасаду па сямейных абставінах у лютым 2021 года[108]. У маі 2021 года зноў далучыўся да трэнерскага штабу нацыянальнай зборнай Бельгіі, разам са зборнай прымаў удзел у чэмпіянаце Еўропы 2020.

Стыль гульні

[правіць | правіць зыходнік]
Анры ўдзельнічае ў выкананні штрафнога ўдара ў матчы супраць «Эвертана».

У дзяцінстве Анры выступаў вылучна ў ролі нападніка, але ў «Манака» і «Ювентусе» яго часцей выпускалі на пазіцыю крайняга паўабаронцы[4]. Пасля далучэння ў 1999 годзе да «Арсенала» Арсен Венгер вярнуў яго ў звыклае амплуа, большую частку часу футбаліст знаходзіўся ў атацы, гуляў у пары з дасведчаным галандцам Дэнісам Бергкампам[11]. Падчас сезону 2004/2005 Венгер змяніў тактычную пабудову каманды на 4-5-1  (англ.) (бел.[109], што зрабіла Анры галоўным і аднаасобным страйкерам кананіраў — у гэтай ролі ён правёў мноства матчаў і не раз станавіўся лепшым бамбардзірам чэмпіянату[11]. Ігрок стаў асноўнай ударнай сілай «Арсенала» і за прыгожыя, тэатралізаваныя галы адразу ж палюбіўся заўзятарам. Трэнер ахарактарызаваў свайго суайчынніка наступным чынам: «Ён можа атрымаць мяч у цэнтры поля і забіць такі гол, які не змог бы правесці ніводны іншы футбаліст у свеце»[110].

Спецыялісты злучаюць поспехі Анры з уменнем спакойна абыгрываць сапернікаў адзін-у-адзін[111] — у сукупнасці з яго высокай скорасцю гэта часта прыводзіць да таго, што нападнік апынаецца за спінамі абаронцаў, адкуль без перашкод наносіць удар па непрыкрытай браме[4][112]. З’яўляючыся ўніверсалам, адначасова форвардам і левым вінгерам, футбаліст увесь час накіраваны на гол[113][114], але, нягледзячы на гэта, ніколі не скнарнічае і з задавальненнем забяспечвае пасамі партнёраў, якія далучаюцца да атакі. Так, за тры сезоны 2002/2003 — 2004/2005 ён выканаў 50 галявых перадач[28]. Анры рэгулярна рабіў падманны манеўр на грані становішча«па-за гульнёй»  (бел. (тар.)) (бел., спачатку забягае далёка за лінію абароны, чым змушае сапернікаў наладзіцца на выкананне штучнага афсайду, а потым рэзка вяртаецца назад і па правілах прымае мяч, пакідаючы абаронцаў процілеглага боку па-за эпізодам[115]. У «Арсенале» француз звычайна выконваў усе стандарты, як пенальці, так і штрафныя ўдары  (бел. (тар.)) (бел. — многія са сваіх мячоў ён забіў менавіта ў выніку такіх розыгрышаў[116]. Аднолькава добра валодае абедзвюма нагамі, але пры стандартах аддаваў перавагу правай. Гульнёй на «другім паверсе» не славіўся, хоць часам забіваў галы і галавой[115].

Узнагароды і дасягненні

[правіць | правіць зыходнік]

За сваю спартыўную кар’еру Анры атрымаў мноства ўзнагарод і званняў, неаднаразова ўсталёўваў рэкорды. У 2003 і 2004 гадах намінаваўся на іграка года ФІФА, але ў абодвух выпадках заняў другое месца[15], у гэтых жа сезонах прызнаваўся лепшым іграком паводле версіі ПФА[20]. На дадзены момант нападнік застаецца адзіным футбалістам, тройчы ўзнагароджаным прэміяй Асацыяцыі футбольных журналістаў (2003, 2004, 2006), а таксама адзіным іграком, якому атрымалася заваяваць гэту ўзнагароду два разы запар[21]. Паводле вынікаў галасавання 2003 года Анры быў улучаны ў сімвалічную зборную легіянераў дзесяцігоддзя Прэм’ер-лігі[117], у 2004 годзе легендарны бразілец Пеле адабраў яго ў спіс 125 найвялікшых футбалістаў усіх часоў[118]. У 2004 і 2005 гадах французскі спартсмен ганараваўся еўрапейскай «Залатой буцы», прытым ніводнаму іншаму футбалісту не атрымоўвалася атрымаць яе двойчы запар[24]. Рэкордную колькасць разоў Анры ставаў лепшым бамбардзірам англійскай Прэм’ер-лігі — чатырохразова (2002, 2004, 2005, 2006)[6]. У перыяд з 2002 года па 2006-ы нападнік у кожным з пяці сезонаў забіваў больш 20 галоў — для Англіі ўнікальнае дасягненне[119]. У наш час Анры займае трэцяе месца ў споры лепшых галеадораў лігі, саступаючы такім ветэранам як Алан Шырэр і Эндзі Коўл. У лістападзе 2007 года Асацыяцыяй футбольных статыстыкаў быў памешчаны на 33-ю пазіцыю ў спісе найвялікшых ігракоў усіх часоў[120]. У адпаведнасці з галасаваннем 2008 гады, заўзятары «Арсенала» назвалі француза лепшым іграком за ўсю гісторыю існавання клуба, па папулярнасці сярод фанатаў ён абыйшоў нават Дэніса Бергкампа і Тоні Адамса  (англ.) (бел.[43]. Апроч таго, у афіцыйнай справаздачы лігі за 2008 год, які складаўся на глебе апытання заўзятараў, футбаліст быў прызнаны самым любімым іграком Прэм’ер-лігі ўсіх часоў[121]. Многія эксперты, трэнеры і футбалісты, адзначаючы заслугі форварда, не раз звалі Цьеры Анры адным з лепшых футбалістаў свету[122][123][124][125].

9 снежня 2011 года ў гонар 125-годдзя «Арсенала» паблізу стадыёна «Эмірэйтс» была ўсталявана статуя Цьеры Анры. Статуя адліта з бронзы і мае ўзрост у паўтара раза больш легенды. На статую выдаткавана 625 гадзін, а яе вага складае каля 200 кілаграм. Такая праца была прароблена для таго, каб адбіць усю велічыню і маштаб юбілею клуба. Таксама статуі былі выраблены ў гонар былога абаронцы і капітана «кананіраў» Тоні Адамса і легендарнага трэнера «Арсенала» Герберта Чэпмена  (руск.) (бел.[126].

Камандныя дасягненні

[правіць | правіць зыходнік]
Францыя Манака
Італія Ювентус
Англія Арсенал
Іспанія Барселона
Злучаныя Штаты Амерыкі Нью-Ёрк Рэд Булз
Францыя Зборная Францыі

Асабістыя дасягненні

[правіць | правіць зыходнік]
  • Лепшы бамбардзір зборнай Францыі на ЧС 1998: 3 гола
  • Трапіў у сімвалічную зборную ЧС 2006 паводле версіі ФІФА
  • Лепшы бамбардзір зборнай Францыі на ЧС 2006: 3 гола
  • Трапіў у сімвалічную зборную ЧЕ 2000 паводле версіі УЕФА
  • Лепшы бамбардзір зборнай Францыі на ЧЭ-2000: 3 гола
  • Лепшы малады футбаліст Францыі: 1997
  • Лепшы футбаліст Францыі (5): 2000, 2003, 2004, 2005, 2006
  • Уладальнік «Залатой буцы» (2): 2004, 2005
  • Лепшы бамбардзір англійскай Прэм’ер-лігі (4): 2002, 2004, 2005, 2006
  • Ігрок сезона англійскай Прэм'ер-лігі (2): 2003/2004, 2005/2006
  • Ігрок года ў Англіі паводле версіі заўзятараў ПФА (2): 2003, 2004
  • Ігрок года ў Англіі паводле версіі футбалістаў ПФА (2): 2003, 2004
  • Ігрок года ў Англіі паводле версіі АФЖ (3): 2003, 2004, 2006
  • Футбаліст года ў Еўропе (Onze d'Or)  (руск.) (бел. (2): 2003, 2006
  • Лепшы бамбардзір Кубка канфедэрацый ФІФА: 2003
  • Лепшы футбаліст Кубка канфедэрацый ФІФА: 2003
  • Лепшы бамбардзір у гісторыі лонданскага «Арсенала»: 228 галоў
  • Лепшы бамбардзір у гісторыі зборнай Францыі: 51 гол
  • Нападнік года паводле версіі FIFPro: 2006
  • Уладальнік прыза IFFHS  (руск.) (бел. лепшаму бамбардзіру свету ў міжнародных матчах: 2003[127]
  • Другі ігрок свету паводле версіі ФІФА (2): 2003, 2004
  • Другі ігрок Еўропы паводле версіі France Football: 2003
  • Трэці ігрок Еўропы паводле версіі France Football: 2006
  • Трэці бамбардзір за ўсю гісторыю англійскай Прэм’ер-лігі: 176 галоў
  • Шосты бамбардзір за ўсю гісторыю еўракубкаў: 59 галоў
  • Прызнаны лепшым іграком у MLS паводле версіі ESPN: 2013
  • Кавалер ордэны Ганаровага легіёна за перамогу на ЧС 1998
  • Уваходзіць у спіс ФІФА 100
  • Уваходзіць у склад сімвалічнай зборнай XXI стагоддзя паводле версіі УЕФА

Асабістае жыццё

[правіць | правіць зыходнік]

5 ліпеня 2003 года Анры жаніўся з англійскай топ-мадэллю Ніколь Мэры (сапраўднае імя Клэр) — цырымонія прайшла ў замку Хайклер, 27 мая 2005 года ў іх нарадзілася дачка Тыа[128]. Нараджэнню дзіцяці футбаліст прысвяціў гол у матчы супраць «Ньюкасл Юнайтэд», адправіўшы мяч у сетку брамы, ён склаў пальцы рук у выглядзе літары «Т» і пацалаваў іх[129]. Гуляючы за «Арсенал», спартсмен набыў вялікі дом у Хампстэдзе, прэстыжным раёне ў паўночным прыгарадзе Лондана, і жыў там разам з сям’ёй на працягу некалькіх гадоў[4]. У верасні 2007 года, пасля пераходу ў «Барселону», было абвешчана пра развод Анры[130], судовыя цяжбы доўжыліся больш года, і ў выніку, паводле ўмоў шлюбнага дагавора, Анры давялося аддаць жонцы 10 млн фунтаў стэрлінгаў[131]. З кастрычніка 2008 года ён сустракаецца з баснійскай мадэллю Андрэа Раячыч[132], пара плануе справіць вяселле[133]. Футбаліст, апроч таго, з’яўляецца зацятым прыхільнікам Нацыянальнай баскетбольнай асацыяцыі, ён часта прысутнічае на матчах са сваім сябрам Тоні Паркерам  (англ.) (бел.. У інтэрв’ю Анры адзначаў, што ў дачыненні скорасці і рызыкі баскетбол вельмі падобны футболу[134]. Ён некалькі разоў прыязджаў на фіналы НБА, у прыватнасці падтрымваў сваю любую каманду «Сан-Антоніа Спёрс» у фінале 2007 года[135], у апошняй гульні сезона 2000/2001 каментаваў матч супольна з французскім тэлебачаннем і назваў Алена Айверсана  (ісп.) (бел. лепшым іграком[134].

Анры быў членам каманды ЮНІСЕФ-ФІФА, у рамках якой разам з іншымі прафесійнымі футбалістамі зняўся ў некалькіх роліках сацыяльнай рэкламы, паказаных падчас трансляцыі чэмпіянатаў свету 2002 і 2006 гадоў[73]. Спартсмен з’яўляецца актыўным змаганцам з расізмам у футболе, бо сам стыкаўся з гэтым цягам сваёй кар’еры. Найболей вядомы выпадак адбыўся ў 2004 годзе пасля таварыскага матча са зборнай Іспаніі — іспанскія тэлевізійнікі паказалі ролік, у якім трэнер Луіс Араганес  (руск.) (бел. заве Анры «чорным лайном»[136]. Запіс выклікаў вялікі грамадскі рэзананс, брытанскія СМІ заклікалі звольніць Арагонеса, але ў выніку ніякія санкцыі апроч штрафу ў 3 тысячы еўра не прымяняліся[137]. Пасля скандальнага інцыдэнту нападнік супольна з Nike пачаў кампанію пад назвай «Устань і скажы» (англ.: Stand Up Speak Up), скіраваную на змаганне з расізмам у футболе[138]. Гэту яго дзейнасць пазней ацаніў часопіс Time, які ў сваім спісе ста самых уплывовых людзей свету назваў іграка «героем і першапраходнікам»[139]. Сярод іншай дабрачыннай працы, Анры паўдзельнічаў у стварэнні музычнага альбома Fever Pitch, выпушчанага пад эгідай ФІФА да чэмпіянату свету 2002 года. Усе сродкі, выручаныя з продажаў дыска, пайшлі на даследаванне метадаў лячэння СНІДу. Апроч гэтага Анры неаднаразова фінансаваў фонды па барацьбе з мукавісцыдозам[140].

Манера гульні і яркая асоба зрабілі Анры адным з самых прывабных футбалістаў з камерцыйнага пункту погляду. Паводле дадзеных агенцтва Reuters, сярод самых камерцыялизаваных футбалістаў свету ў 2007 годзе ён займаў дзявятае месца[141], са статкам у 21 млн фунтаў стэрлінгаў у прэсе яго назвалі восьмым найбагацейшым іграком Прэм’ер-лігі[142]. Спартсмен здымаўся ў рэкламе Renault Clio, дзе ўпершыню прагучала слова va-va-voom, якое азначае «жыццё» ці «захапленне». Слова апынулася гэтак папулярным, што было дададзена ў Оксфардскі слоўнік англійскай мовы[143]. У 2004 годзе футбаліст падпісаў кантракт са спартыўным гігантам Nike. У адным з рэкламных ролікаў ён, знаходзячыся ў розных памяшканнях кватэры накшталт ванны ці гасцінай, жартуе наконт іншых футбольных зорак — Клода Макелеле  (бел. (тар.)) (бел., Эдгара Давідса і Фрэдзі Юнгберга. Ідэя была навеяная самім Анры, які прызнаўся, што думае пра футбол увесь час — не толькі на полі, але і дома[144]. Ігрок таксама ўзяў удзел у так званым «Сакрэтным чэмпіянаце» Nike, знакамітым рэкламным фільме Тэры Гіліяма, у якім прысутнічаюць 25 суперзорак футбола. Перад чэмпіянатам свету 2006 года спартсмен зняўся ў серыі ролікаў Jogo Bonito, якія закліквалі «гуляць хораша»[145]. Пасля мундыяля падпісаў пагадненне з Reebok[146], з’явіўся ў іх рэкламе ў пары з іспанскай актрысай Пас Вегай  (руск.) (бел.[147]. У лютым 2007 года быў улучаны ў «Чэмпіёнскую праграму» Gillette, названы імі «адным з самых вядомых і паспяховых спартсменаў сучаснасці», зняўся ў серыі рэкламных ролікаў, у якіх апроч яго з’явіліся Роджэр Федэрэр і Тайгер Вудс[24]. Пачынаючы з 2005 года актыўна супрацоўнічае з кампаніяй PepsiCo[148].

З 2006 года Анры вызнае іслам, у інтэрв’ю каналу «Аль-Джазіра» ён заявіў, што прыняў гэту рэлігію з навучання калег па зборнай: «Цікавіцца ісламам я пачаткаў пад уплывам сваіх сяброў па камандзе — Абідаля і Рыберы. Гаворачы з імі, я пачуваўся блізкім да ісламу і ўсім сэрцам паверыў у гэту рэлігію. Іслам стаў для мяне галоўней усяго». З тых часоў футбаліст святкуе некаторыя забітыя галы здзяйсненнем зямнога паклону, сажда[149].

23 жніўня 2012 года ў Цьеры Анры і Андрэа Раячыч нарадзіўся сын Трыстан[150].

Статыстыка выступаў

[правіць | правіць зыходнік]

Клубная

[правіць | правіць зыходнік]
Клуб Сезон Ліга[151] Кубкі[152] Еўракубкі[153] Іншыя[154] Усяго
Гульні Галы Гульні Галы Гульні Галы Гульні Галы Гульні Галы
Манака 1994/1995 8 3 0 0 0 0 0 0 8 3
1995/1996 18 3 3 0 1 0 0 0 22 3
1996/1997 36 9 3 0 9 1 0 0 48 10
1997/1998 30 4 5 0 9 7 0 0 44 11
1998/1999 13 1 1 0 5 0 0 0 19 1
Усяго 105 20 12 0 24 8 0 0 141 28
→ Манака B 1994/1995 19 6 0 0 - - 0 0 19 6
1995/1996 10 0 0 0 - - 0 0 10 0
1996/1997 2 1 0 0 - - 0 0 2 1
Усяго 31 7 0 0 0 0 0 0 31 7
Ювентус 1998/1999 16 3 1 0 0 0 2 0 19 3
1999/2000 0 0 0 0 1 0 0 0 1 0
Усяго 16 3 1 0 1 0 2 0 20 3
Арсенал 1999/2000 31 17 5 1 13 8 0 0 48 26
2000/2001 35 17 4 1 14 4 0 0 53 22
2001/2002 33 24 5 1 11 7 0 0 49 32
2002/2003 37 24 5 1 12 7 1 0 55 32
2003/2004 37 30 3 3 10 5 1 1 51 39
2004/2005 32 25 1 0 8 5 1 0 42 30
2005/2006 32 27 1 1 11 5 1 0 45 33
2006/2007 17 10 3 1 7 1 0 0 27 12
Усяго 254 174 27 9 85 42 4 1 370 226
Барселона 2007/2008 30 12 7 4 10 3 0 0 47 19
2008/2009 29 19 1 1 12 6 0 0 42 26
2009/2010 21 4 1 0 6 0 4 0 32 4
Усяго 80 35 9 5 28 9 4 0 121 49
Нью-Ёрк Рэд Булз 2010 12 2 0 0 - - 0 0 12 2
2011 29 15 0 0 - - 0 0 29 15
2012 27 15 0 0 - - 0 0 27 15
2013 32 10 0 0 - - 0 0 32 10
2014 35 10 0 0 - - 0 0 35 10
Усяго 135 52 0 0 0 0 0 0 135 52
→ Арсенал 2011/2012 4 1 2 1 1 0 0 0 7 2
Усяго 4 1 2 1 1 0 0 0 7 2
Усяго за «Арсенал» 258 175 29 10 86 42 4 1 377 228
Усяго за кар’еру 625 292 51 15 139 59 10 1 825 367

За зборную Францыі

[правіць | правіць зыходнік]

Усяго: 123 матчы (73 перамогі, 33 нічыі, 17 паражэнняў) / 51 гол.

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ Rollin J. Thierry Henry // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ Thierry Henry // Transfermarkt — 2000. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ а б в г д е ё ж з і к л м Thierry Henry Biography (англ.). jockbio.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  4. ↑ а б в г д Andrew Anthony.. Thierry Henry, you're having a laugh (англ.). The Observer  (руск.) (бел. (3 кастрычніка 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  5. ↑ Ashling O'Connor, Ben Smith. Sponsors stand by Thierry Henry but fans call for boycott over handball (англ.)(недаступная спасылка). The Times (19 лістапада 2009). Архівавана з першакрыніцы 30 кастрычніка 2023. Праверана 30 жніўня 2010.
  6. ↑ а б в г д е ё ж з і к л м н Profile: Thierry Henry (web archive) (англ.). Goal.com. Архівавана з першакрыніцы 27 чэрвеня 2007. Праверана 30 жніўня 2010.
  7. ↑ а б в г д Thierry Daniel Henry Profile (англ.). footballdatabase.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  8. ↑ Чемпионы двух стран делят Тьерри Анри. — Спорт-Экспресс  (руск.) (бел., 15 ліпеня 1997.
  9. ↑ «Реал» и Анри наказаны за попытку совершить незаконную сделку. — Спорт-Экспресс, 6 верасня 1997.
  10. ↑ Soccerbase stats for AS Monaco Semi Final game (англ.)(недаступная спасылка). soccerbase.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  11. ↑ а б в Richard Clarke.. Henry — Why I must adapt to our new formation (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com (14 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2007. Праверана 30 жніўня 2010.
  12. ↑ Thierry Henry — France (англ.). CBC.ca. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  13. ↑ а б в г Thierry Henry (англ.). ESPN Soccernet. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 30 жніўня 2010.
  14. ↑ Александр Просветов. Лондонский денди, жалящий как пчела. — Спорт-Экспресс, 3 чэрвеня 2004.
  15. ↑ а б в Ronaldinho wins Fifa player award (англ.). BBC Sport (20 снежня 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 1 верасня 2010.
  16. ↑ Andrew Anthony. Thierry Henry, you're having a laugh (англ.). The Observer (3 кастрычніка 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 1 верасня 2010.
  17. ↑ а б Чемпионат Англии. 25-й тур. Анри — 100-й гол. — Спорт-Экспресс, 12 лютага 2004.
  18. ↑ Games played by Thierry Henry in 1999–2000 (англ.)(недаступная спасылка). soccerbase.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 1 верасня 2010.
  19. ↑ Dan Freedman.. Gunners take home Cup (англ.)(недаступная спасылка). The Football Association  (руск.) (бел. (17 мая 2003). Архівавана з першакрыніцы 8 жніўня 2008. Праверана 1 верасня 2010.
  20. ↑ а б PFA Players' Player of the Year Roll of Honour (англ.)(недаступная спасылка). givemefootball.com. Архівавана з першакрыніцы 18 красавіка 2006. Праверана 1 верасня 2010.
  21. ↑ а б в Henry to stay a Gunner until 2010 (англ.). BBC Sport (19 мая 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  22. ↑ Зидан — игрок года по версии ФИФА. — Спорт-Экспресс, 15 снежня 2003.
  23. ↑ Ian Hughes.. Arsenal the Invincibles (англ.). BBC Sport (15 мая 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 2 верасня 2010.
  24. ↑ а б в г Tiger Woods, Roger Federer and Thierry Henry Are Introduced As the Faces of the New Gillette Champions Program (англ.). Procter and Gamble  (руск.) (бел. (4 лютага 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  25. ↑ Games played by Thierry Henry in 2004/2005 (англ.)(недаступная спасылка). soccerbase.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  26. ↑ Пас из-за границы. Кубок Интертото. 3-й раўнд. Первые матчи. — Спорт-Экспресс, 18 ліпеня 2005.
  27. ↑ Lowem Sid. Wenger hopes Henry will stay and usher in new era(англ.). — The Guardian, 22 лютага 2006.
  28. ↑ а б Henry Winter.. Record-breaking Henry still a master of humility (англ.). The Daily Telegraph (22 кастрычніка 2005). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  29. ↑ Thierry Henry eases to scoring record (англ.). China Daily  (англ.) (бел. (22 кастрычніка 2005). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  30. ↑ Arsenal 2–3 West Ham (англ.). BBC Sport (1 лютага 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  31. ↑ My Love Affair with Highbury — Henry (англ.). sportinglife.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  32. ↑ Henry Happy To End Career At Arsenal (англ.)(недаступная спасылка). goal.com (13 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  33. ↑ Arsenal rejected 50 million-pound bids for Henry, says Dein (англ.). China Daily (22 мая 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  34. ↑ а б Wenger: Henry staying with Gunners (англ.). ESPN Soccernet (6 красавіка 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  35. ↑ Richard Clarke.. Wenger — The hidden benefits of having Henry (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com (7 сакавіка 2007). Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  36. ↑ Richard Clarke.. Henry ruled out for the remainder of season (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com (8 сакавіка 2007). Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  37. ↑ Thierry Henry signs for Barcelona (англ.)(недаступная спасылка). nationmultimedia.com (23 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  38. ↑ Henry seals deal with Barcelona (англ.). Daily Express  (руск.) (бел. (25 чэрвеня 2007). Праверана 5 верасня 2010.
  39. ↑ Thierry: Why I'm going (англ.)(недаступная спасылка). The Sun (23 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 5 кастрычніка 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  40. ↑ Arsenal announce Henry departure (англ.). BBC Sport (23 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  41. ↑ Henry hoping Wenger remains Gunners' boss (англ.). ESPN Soccernet (26 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  42. ↑ а б Fabregas was right about me, says Henry (англ.). ESPN Soccernet (14 кастрычніка 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  43. ↑ а б Gunners' Greatest Players — 1. Thierry Henry (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com. Архівавана з першакрыніцы 21 ліпеня 2008. Праверана 5 верасня 2010.
  44. ↑ Thierry Henry scores as Barcelona take charge (англ.). The Daily Telegraph (20 верасня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  45. ↑ Levante 1–4 Barcelona (англ.). ESPN Soccernet (29 верасня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  46. ↑ Роналду-Бензема-Игуаин самое результативное трио в истории «Реал Мадрид» (7 красавіка 2012). Архівавана з першакрыніцы 19 лістапада 2012.
  47. ↑ The year in pictures (англ.)(недаступная спасылка). ФІФА (23 снежня 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  48. ↑ Barcelona happy for Henry to leave (англ.). The Independent (5 мая 2010). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  49. ↑ Яковлева Ю. «Вест Хэм» сделает Анри самым высокооплачиваемым футболистом в истории клуба. — Советский спорт, 22 мая 2010.
  50. ↑ Henry and Toure to leave Barcelona (англ.). Reuters (28 чэрвеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  51. ↑ Контракт Анри с «Нью-Йорк Ред Буллс» рассчитан на 4,5 года. — Sports.ru, 16 ліпеня 2010.
  52. ↑ Ломакин С. Тьерри Анри: Я приехал в США побеждать. — Советский спорт, 16 ліпеня 2010.
  53. ↑ Галькевич С. Анри дебютировал в МЛС. — Советский спорт, 1 жніўня 2010.
  54. ↑ Анри открыл счет своим голам в MLS. — Спорт-Экспресс, 29 жніўня 2010.
  55. ↑ David Aggrell.. Henry fined, not suspended for Hartman incident (англ.). Major League Soccer (16 верасня 2010). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 2 красавіка 2011.
  56. ↑ Theirry Henry training with Arsenal squad (англ.). arsenal.com (11 студзеня 2011). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 2 красавіка 2011.
  57. ↑ Анри забил гол за «Нью-Йорк Ред Буллз» ударом с углового
  58. ↑ Футболист Анри покинет «Нью-Йорк Ред Буллз»(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 снежня 2014. Праверана 1 чэрвеня 2016.
  59. ↑ Тьерри Анри завершил карьеру футболиста и стал журналистом британского телеканала
  60. ↑ Henry signs short-term deal with Arsenal(недаступная спасылка). Arsenal.com (6 студзеня 2012). Архівавана з першакрыніцы 24 красавіка 2012. Праверана 6 студзеня 2012.
  61. ↑ Arsenal v Leeds(недаступная спасылка). BBC (9 студзеня 2012). Архівавана з першакрыніцы 31 студзеня 2012. Праверана 10 студзеня 2012.
  62. ↑ Dubious Goals Panel reduce Henry record
  63. ↑ Анри отметился голом в английской премьер-лиге впервые с 3 февраля 2007 года
  64. ↑ Анри: передача Аршавина была просто прекрасной
  65. ↑ «Милан» разгромил «Арсенал» в первом матче 1/8 финала Лиги чемпионов
  66. ↑ «Нью-Йорк Ред Буллз» настаивает на возвращении Анри 17 февраля
  67. ↑ Анри приступил к тренировкам в «Арсенале»
  68. ↑ Анри провёл тренировку в «Арсенале»
  69. ↑ Венгер: не буду исключать возможность новой аренды Анри в «Арсенале»
  70. ↑ Пас из-за границы. Франция. Монако (англ.). Спорт-Экспресс. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 10 верасня 2010.
  71. ↑ European U-18 Championship 1996 (англ.). rsssf.com (23 студзеня 1997). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 10 верасня 2010.
  72. ↑ A striking comparison (англ.)(недаступная спасылка). The Football Association. Архівавана з першакрыніцы 11 чэрвеня 2008. Праверана 5 верасня 2010.
  73. ↑ а б 2006 FIFA World Cup — Thierry Henry, top scorer and role model (англ.)(недаступная спасылка). UNICEF. Архівавана з першакрыніцы 26 лютага 2009. Праверана 5 верасня 2010.
  74. ↑ Stewart Coggin.. World Cup Glory With France (англ.). About.com. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 15 верасня 2010.
  75. ↑ Décret du 24 juillet 1998 portant nomination à titre exceptionnel (фр.). Journal Officiel de la République Française (25 ліпеня 1998). Праверана 5 верасня 2010.
  76. ↑ France 2–1 Portugal (англ.)(недаступная спасылка). UEFA (28 чэрвеня 2000). Архівавана з першакрыніцы 13 чэрвеня 2007. Праверана 5 верасня 2010.
  77. ↑ France 2–1 Italy (англ.)(недаступная спасылка). UEFA (2 ліпеня 2000). Архівавана з першакрыніцы 4 лістапада 2006. Праверана 5 верасня 2010.
  78. ↑ Thierry Henry (англ.). Sports Illustrated  (англ.) (бел.. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  79. ↑ France 0–1 Greece (англ.). BBC Sport (25 чэрвеня 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  80. ↑ Jonathan Stevenson.. Italy 1–1 France (aet) (англ.). BBC Sport (9 ліпеня 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  81. ↑ Sent-off Zidane named best player (англ.). BBC Sport (10 ліпеня 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  82. ↑ Ronaldinho regains FifPro crown (англ.). BBC Sport (6 лістапада 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  83. ↑ France 2–0 Lithuania: Henry smashes Platini record (англ.). ESPN Soccernet (17 кастрычніка 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  84. ↑ Henry reaches 100-cap milestone (англ.). BBC Sport (3 чэрвеня 2008). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 5 верасня 2010.
  85. ↑ France 0–2 Italy: World champs dispose of French (англ.). ESPN Soccernet (17 чэрвеня 2008). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  86. ↑ France Team Page (англ.). ESPN Soccernet. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  87. ↑ Ломакин С. Тьерри Анри: В пребывании на скамейке есть свои плюсы. — Советский спорт, 9 чэрвеня 2010.
  88. ↑ а б Нападающий сборной Франции Тьерри Анри: Хочу обратиться к предателю…. — Советский спорт, 28 чэрвеня 2010. — № 94-М (18149).
  89. ↑ Николай Коротаев. Уругвай — Франция — 0:0 / Может, лучше бы вышла Ирландия?. — Спорт-Экспресс, 12 чэрвеня 2010. Архівавана з першакрыніцы 19 жніўня 2010.
  90. ↑ Александр Просветов. Сборная Франции: ни дня без скандала. — Спорт-Экспресс, 21 чэрвеня 2010. Архівавана з першакрыніцы 25 ліпеня 2010.
  91. ↑ Тьерри Анри завершил карьеру в сборной. — Спорт-Экспресс, 15 ліпеня 2010.
  92. ↑ Париж. Франция — Ирландия. Отчёт о матче (18 лістапада 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  93. ↑ Каннаваро осудил поведение Анри (19 лістапада 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  94. ↑ Ричард Данн убеждён: ирландцев засудили. — Спорт-Экспресс, 19 лістапада 2009.
  95. ↑ Николай Коротаев. Группа А: ЮАР, Мексика, Уругвай, Франция. — Спорт-Экспресс, 9 чэрвеня 2010. Архівавана з першакрыніцы 12 чэрвеня 2010.
  96. ↑ Анри высказался за переигровку игры с Ирландией (20 лістапада 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  97. ↑ Решение ФИФА возмутило Даффа. — Спорт-Экспресс, 20 лістапада 2009.
  98. ↑ Саркози извинился перед ирландским премьер-министром за игру сборной Франции. — Спорт-Экспресс, 20 лістапада 2009.
  99. ↑ Арсен Венгер: «Мне жаль Анри» (21 лістапада 2009). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  100. ↑ В ФИФА не нашли оснований для дисквалификации Анри. — Спорт-Экспресс, 18 студзеня 2010.
  101. ↑ Локалов А., Бодров А. Анри аукнулась Ирландия. Форвард сборной Франции просил назначить пенальти за игру рукой в штрафной уругвайцев. — Советский спорт, 12 чэрвеня 2010.
  102. ↑ Анри завершил карьеру игрока и стал экспертом Sky Sports
  103. ↑ «Арсенал» предложил Анри должность тренера одной из юношеских команд
  104. ↑ Тьерри Анри вошел в тренерский штаб сборной Бельгии
  105. ↑ Анри возглавил «Монако»
  106. ↑ «Монако» вернул Жардима спустя 3 месяца после отставки. Анри уволен
  107. ↑ Тьерри Анри стал главным тренером «Монреаль Импакт»
  108. ↑ Тьерри Анри покинул пост главного тренера «Монреаля»
  109. ↑ Chris Hatherall.. Henry defends Arsenal's pursuit of beautiful game (англ.)(недаступная спасылка). The Independent (30 кастрычніка 2006). Архівавана з першакрыніцы 29 сакавіка 2013. Праверана 6 верасня 2010.
  110. ↑ Richard Clarke.. Wenger — Don’t compare Eduardo to Henry (англ.)(недаступная спасылка). arsenal.com. Архівавана з першакрыніцы 29 сакавіка 2013. Праверана 6 верасня 2010.
  111. ↑ Claudio Reyna, Mike Woitalla. More Than Goals: The Journey from Backyard Games to World Cup Competition. — Human Kinetics, 2004. — С. 122. — ISBN 0-736-05-17-16.
  112. ↑ Alan Hansen.. Alan Hansen's column (англ.). BBC Sport (13 сакавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  113. ↑ Jacob Daniel. The Complete Guide to Coaching Soccer Systems and Tactics. — Reedswain, 2003. — С. 190. — ISBN 1-591-64-06-87.
  114. ↑ Papin: attack at the double (англ.). BBC Sport (12 красавіка 2002). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  115. ↑ а б English Debate: Can Arsenal Lift Major Silverware This Campaign? (англ.)(недаступная спасылка). goal.com (22 верасня 2008). Архівавана з першакрыніцы 24 верасня 2008. Праверана 6 верасня 2010.
  116. ↑ Henry ready to get ugly (англ.)(недаступная спасылка). sportinglife.com (28 жніўня 2003). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  117. ↑ Thierry Henry (англ.)(недаступная спасылка). Англійская Прэм’ер-ліга. Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2006. Праверана 6 верасня 2010.
  118. ↑ Fifa names greatest list (англ.). BBC Sport (4 сакавіка 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  119. ↑ Thierry Henry: The wizard of Highbury (англ.). Australian Broadcasting Corporation (25 красавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  120. ↑ Dominic Raynor.. Your Verdict: 100 greatest ever footballers (англ.). ESPN Soccernet (7 лістапада 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  121. ↑ Oliver Brown. Cristiano Ronaldo pipped by Fernando Torres in Premier League popularity stakes(англ.). — The Daily Telegraph, 11 снежня 2008.
  122. ↑ David Lacey. The best player in the world is wearing Arsenal's colours(англ.). — The Guardian, 30 жніўня.
  123. ↑ Sean Ingle. First half good, second half not bad either(англ.). — The Guardian, 11 ліпеня 2006.
  124. ↑ Wenger: Henry is the world's greatest (англ.)(недаступная спасылка). China Daily (7 лістапада 2005). Архівавана з першакрыніцы 11 кастрычніка 2013. Праверана 6 верасня 2010.
  125. ↑ Игорь Рабинер. Тео Уолкотт: «Будь я на месте Анри — может, и сознался бы». — Спорт-Экспресс, 14 жніўня 2010. Архівавана з першакрыніцы 17 жніўня 2010.
  126. ↑ Статуя трёх легенд. Тьерри Анри. fc-arsenal.by (10 декабря 2011). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 10 снежня 2011.
  127. ↑ IFFHS — The World’s best top goal scorer Архівавана 8 снежня 2016.
  128. ↑ Thierry Va Va Vooms Away From Wife (англ.). Sky News  (англ.) (бел. (16 іпеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  129. ↑ Famous Fathers: Thierry Henry (англ.)(недаступная спасылка). FQ magazine. Архівавана з першакрыніцы 29 верасня 2007. Праверана 6 верасня 2010.
  130. ↑ Henry's wife is granted divorce (англ.). BBC News (3 верасня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  131. ↑ Thierry Henry pays wife £8m divorce settlement (англ.). The Daily Telegraph (5 верасня 2008). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  132. ↑ Claire Murphy.. Who has Thierry got his hands on now? (англ.). herald.ie (9 студзеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  133. ↑ Тьерри Анри и Андреа Райачич задумываются о свадьбе. Pinkfootball.ru (28 студзеня 2012). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 28 студзеня 2011.
  134. ↑ а б The Dish: Thierry Henry (англ.). nba.com (чэрвень 2001). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  135. ↑ Your Gripping NBA Champions (англ.). deadspin.com (15 чэрвеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  136. ↑ Смуров В. Тренера сборной Испании Луиса Арагонеса обвинили в расизме. — Советский спорт, 7 кастрычніка 2004.
  137. ↑ Family urged Aragones to resign (англ.). BBC Sport (1 снежня 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  138. ↑ Caborn welcomes anti-racism stand (англ.). BBC Sport (9 лютага 2005). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  139. ↑ Tony Parker.. Thierry Henry (англ.)(недаступная спасылка). Time. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  140. ↑ Thierry Henry (англ.). looktothestars.org. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  141. ↑ Ronaldinho's brand worth more than Beckham's (англ.)(недаступная спасылка). Reuters (30 мая 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  142. ↑ The Rich List top ten... (англ.). The Daily Mail (6 снежня 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  143. ↑ Va-va-voom is in the dictionary (англ.). BBC News (8 ліпеня 2004). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  144. ↑ Henry loves home match (англ.)(недаступная спасылка). mirror.co.uk (30 мая 2004). Архівавана з першакрыніцы 20 жніўня 2013. Праверана 6 верасня 2010.
  145. ↑ Seth Stevenson.. Keep Soccer Beautiful! (англ.). Slate (17 красавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  146. ↑ David Bond.. Henry drops bombshell by moving to Reebok (англ.). The Daily Telegraph (12 красавіка 2006). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  147. ↑ Reebok gets the Picture (англ.)(недаступная спасылка). Reebok. Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  148. ↑ Susan Mitchell.. Footballers kick off Pepsi campaign (англ.)(недаступная спасылка). The Sunday Business Post (10 красавіка 2005). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 6 верасня 2010.
  149. ↑ Анри Тьерри рассказал, как он принял Ислам(недаступная спасылка). Исламский портал (19 студзеня 2011). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2012. Праверана 28 мая 2011.
  150. ↑ Тьери Анри и Андреа Райачич назвали сына Тристаном. Pinkfootball.ru. Архівавана з першакрыніцы 19 лістапада 2012. Праверана 3 чэрвеня 2016.
  151. ↑ Уключаючы матчы раўнда плей-оф  (англ.) (бел. MLS (сезон 2010 — 1 матч, 0 галоў; сезон 2011 — 3 матчы, 1 гол; сезон 2012 — 2 матчы, 0 галоў; сезон 2013 — 2 матчы, 0 галоў; сезон 2014 — 5 матчаў, 0 галоў).
  152. ↑ Кубак Францыі, Кубак французскай лігі  (руск.) (бел., Кубак Італіі, Кубак Англіі, Кубак Футбольнай лігі Англіі, Кубак Іспаніі, Кубак ЗША  (англ.) (бел..
  153. ↑ Ліга чэмпіёнаў УЕФА, Кубак УЕФА, Кубак Інтэртота.
  154. ↑ Суперкубак Англіі, Суперкубак Іспаніі, Суперкубак УЕФА, Клубны чэмпіянат свету, матчы плей-оф за месца ў зоне еўракубкаў (сезон 1998/1999).

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
commons: Цьеры Анры на Вікісховішчы
Папярэднік
Патрык Віейра 		Капітан зборнай Францыі
2008–2010 		Пераемнік
Патрыс Эўра
Папярэднік
Патрык Віейра 		Капітан ФК «Арсенал (Лондан)»
2005–2007 		Пераемнік
Вільям Галас  (бел. (тар.)) (бел.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Цьеры_Анры&oldid=4866636"