Перайсці да зместу

Удзельнік:Plaga med/Першая сусветная вайна

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Першая сусветная вайна
Па гадзіннікавай стрэлцы зверху: Вынікі артылерыйскіх абстрэлаў падчас Бітвы на Соме; брытанскі танк Mark V, які перасякае траншэю лініі Гіндэнбурга; лінкар каралеўскага флоту HMS Irresistible, які тоне пасля выбуху марской міны ў бітве ў Дарданэлах; кулямётны разлік у процівагазах і біплан Albatros D.II
Дата 28 ліпеня 191411 лістапада 1918
Месца Еўропа, Афрыка і Блізкі Усход (нядоўга ў Кітаі і астравах Ціхага акіяна)
Вынік Перамога Антанты. Лютаўская і Кастрычніцкая рэвалюцыі ў Расіі і Лістападаўская рэвалюцыя ў Германіі. Распад Германскай імперыі, Расійскай імперыі, Асманскай імперыі, і Аўстра-Венгрыі. Выплата Веймарскай рэспублікай рэпарацый. ЗША становяцца звышдзяржавай. Другая сусветная вайна.
Праціўнікі
Антанта і саюзнікі:
Сцяг Францыі Францыя
Сцяг Вялікабрытаніі Брытанская імперыя
Сцяг Расіі Расійская імперыя/рэспубліка
Цэнтральныя дзяржавы і саюзнікі:
Сцяг Аўстра-Венгрыі Аўстра-Венгрыя
Сцяг Германіі (1871-1918, 1933-1935) Германская імперыя
Чцяг Асманскай імперыі Асманская імперыя
Сцяг Балгарыі Трэцяе Балгарскае царства1915)
Камандуючыя
Камандуючыя Камандуючыя
Сілы бакоў
Армія:
10 119
Лёгкія гарматы:
11 430
Палявая артылерыя:
450
Самалёты:
449
Армія:
6 122
Лёгкія гарматы:
7 944
Палявая артылерыя:
1 856
Самалёты:
297
Страты
Загінула ваенных:
5 953 372
Паранена ваенных:9 723 991
Знікла ваенных:4 000 676[1]
Загінула ваенных:
4 043 397
Паранена ваенных:8 465 286
Знікла ваенных:3 470 138[1]

Першая сусветная вайна (28 ліпеня 1914 — 11 лістапада 1918) — адзін з найбуйнейшых узброеных канфліктаў у гісторыі чалавецтва, які ахапіў большасць краін Еўропы, а таксама многія іншыя рэгіёны свету. Вайна ўключала вядомыя франты і тэатры ваенных дзеянняў, такія як Заходні і Усходні франты, Італьянскі і Балканскі франты, а таксама баі ў Афрыцы і Азіі. Першая сусветная вайна стала першай сапраўды глабальнай вайной, якая прынесла велізарныя разбурэнні і трагедыі, змяніла хаду гісторыі і паўплывала на сучаснае жыццё.

Вайна пачалася пасля забойства астра-венгерскага эрцгерцага Франца Фердынанда ў Сараева 28 чэрвеня 1914 года. Гэта падзея стала трыгерам для разбурэння дыпламатычных адносін паміж галоўнымі еўрапейскімі дзяржавамі, якія ўтварылі два варожыя блокі: Траісты саюз (Германія, Аўстра-Венгрыя, Італія) і Антанта (Францыя, Расійская імперыя, Вялікабрытанія)​:citation[oaicite:2]{index=2}​.

Першая сусветная вайна адрознівалася ад папярэдніх канфліктаў не толькі велізарным маштабам і колькасцю ўдзельнікаў, але і выкарыстаннем новых тэхналогій і зброі, уключаючы танкі, хімічную зброю і самалёты. Гэта прывяло да жахлівых наступстваў, уключаючы мільёны загінулых і параненых, велізарныя разбурэнні гарадоў і вёсак, а таксама значныя сацыяльныя і палітычныя змены ў многіх краінах​:citation[oaicite:1]{index=1}​.

Скончылася вайна падпісаннем Версальскага дагавора 28 чэрвеня 1919 года, які ўстанавіў новыя межы і ўмовы міру, але заклаў падмурак для будучых канфліктаў, уключаючы Другую сусветную вайну. Першая сусветная вайна значна паўплывала на міжнародныя адносіны, прывяла да падзення імперый і ўзнікнення новых дзяржаваў, а таксама пакінула глыбокі след у культурнай спадчыне многіх народаў​:citation[oaicite:0]{index=0}​.

Назва[правіць | правіць зыходнік]

Назва Першая сусветная вайна (англ. World War I, ням. Erster Weltkrieg) ўмацавалася ў гістарыяграфіі толькі пасля пачатку Другой сусветнай вайны ў 1939 годзе. У міжваенны перыяд часцей ужываліся назвы «Вялікая вайна» (англ. the Great War, фр. La Grande Guerre), «Сусветная вайна» (ням. der Weltkrieg), а ў Расійскай імперыі яе называлі «Другой Айчыннай вайной». Пазней у СССР яна атрымала назву «імперыялістычная вайна» ў кантэксце савецкай ідэалогіі, якая надавала ўвагу антыімперыялістычнай барацьбе.

Прычыны вайны[правіць | правіць зыходнік]

Мілітарызм[правіць | правіць зыходнік]

Апісанне павышэння ўзбраення і гонкі ўзбраенняў сярод вялікіх дзяржаў.

Саюзы[правіць | правіць зыходнік]

Апісанне фарміравання і ролі ваенных саюзаў.

Імперыялізм[правіць | правіць зыходнік]

Аналіз імперыялістычных амбіцый еўрапейскіх дзяржаў.

Нацыяналізм[правіць | правіць зыходнік]

Разгляд уплыву нацыяналістычных рухаў.

Забойства эрцгерцага Франца Фердынанда[правіць | правіць зыходнік]

Падрабязны апісанне падзеі, якая стала непасрэдным штуршком да пачатку вайны.

Дыпламатычныя і палітычныя перадпасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Альянсы і ваенныя блокі[правіць | правіць зыходнік]

Інцыдэнты і падзеі, якія непасрэдна прывялі да пачатку канфлікту[правіць | правіць зыходнік]

Пачатак вайны[правіць | правіць зыходнік]

Першапачатковыя падзеі[правіць | правіць зыходнік]

Апісанне падзей, якія прывялі да пачатку вайны, уключаючы забойства эрцгерцага Франца Фердынанда і паслядоўнасць падзей, якія прывялі да аб'яўлення вайны.

Ход вайны[правіць | правіць зыходнік]

Пачатковы перыяд (1914)[правіць | правіць зыходнік]

Гады статычнай вайны (1915–1916)[правіць | правіць зыходнік]

Пазіцыйная вайна і новыя стратэгіі (1917)[правіць | правіць зыходнік]

Канчатковы перыяд і заключэнне (1918)[правіць | правіць зыходнік]

Фронты і тэатры вайны[правіць | правіць зыходнік]

Заходні фронт[правіць | правіць зыходнік]

Усходні фронт[правіць | правіць зыходнік]

Італьянскі фронт[правіць | правіць зыходнік]

Балканскі фронт[правіць | правіць зыходнік]

Адступленне сербскай арміі праз Албанію, 1915 год

На сербскім фронце справы для аўстрыйцаў ішлі няўдала. Нягледзячы на вялікую колькасную перавагу, ім удалося заняць памежны Белград толькі 2 снежня, але 15 снежня сербы адбілі горад і пагналі аўстрыйцаў са сваёй тэрыторыі. Хоць патрабаванні Аўстра-Венгрыі да Сербіі і былі непасрэднай прычынай пачатку вайны, менавіта ў Сербіі ваенныя дзеянні 1914 года шлі досыць млява.

Да восені на Балканах не назіралася ніякай актыўнасці. Пасля завяршэння ўдалай кампаніі па выцісканню рускіх войскаў з Галіцыі і Букавіны, аўстра-венгры і германцы змаглі перакінуць на Балканы вялікую колькасць войскаў. У той жа час меркавалася, што Балгарыя пад уражаннем поспехаў Цэнтральных дзяржаў далучыцца да вайны на іх баку. У такім выпадку маланаселеная Сербія з невялікай арміяй трапіла б у акружэнне з двух франтоў. Англа-французская дапамога падыйшла з вялікім спазненнем — толькі 5 кастрычніка войскі сталі сыходзіць на бераг ў Салоніках. Расія, усваю чаргу, не здолела дапамагчы: нейтральная Румынія адмовілася прапусціць рускія войскі. 5 кастрычніка пачалося наступленне Аўстра-Венгрыі, а 14 кастрычніка Балгарыя абвясціла вайну краінам Антанты і пачала ваенныя дзеянні супраць Сербіі. Войска сербаў, англічан і французаў колькасна саступала сілам праціўніка больш чым у 2 разы і не мела шанцаў на поспех.

Да канца снежня сербскія войскі пакінулі тэрыторыю Сербіі, адступіўшы ў Албанію, адкуль у студзені 1916 г. іх рэшткі былі эвакуаваны на востраў Корфу і ў Бізерту. Англа-французскія войскі ў снежні адышлі на тэрыторыю Грэцыі, дзе змаглі замацавацца, утварыўшы Саланікійскі фронт па мяжы Грэцыі з Балгарыяй і Сербіяй. Войскі Сербскай арміі (150 000 чал.) былі захаваны і вясной 1916 ўзмацнілі Саланікійскі фронт. Уступленне Балгарыі ў вайну і падзенне Сербіі адкрыла для Цэнтральных дзяржаў прамыя зносіны па сушы з Турцыяй.

Асманскі тэатр[правіць | правіць зыходнік]

Афрыканскі тэатр[правіць | правіць зыходнік]

Ваенныя дзеянні на моры[правіць | правіць зыходнік]

Ваенныя дзеянні ў паветры[правіць | правіць зыходнік]

Краіны ўдзельніцы[правіць | правіць зыходнік]

Цэнтральныя дзяржавы:

Аўстра-Венгрыя
Германская імперыя
Асманская імперыя
Балгарыя1915)
Італія (удзельнічала ў вайне на баку Антанты з 1915 года, нягледзячы на тое, што была членам Траістага саюза)

Саюзнікі (Антанта):

Францыя
Брытанская імперыя
Расійская імперыя
Італія1915)
ЗША1917)
Японія1917)
Сербія1917)

Члены Антанты (падтрымалі Антанту ў вайне): Чарнагорыя, Бельгія, Грэцыя, Бразілія, Кітай, Афганістан, Куба, Нікарагуа, Сіям, Гаіці, Ліберыя, Панама, Гандурас, Коста-Рыка

Камандуючыя[правіць | правіць зыходнік]

Камандуючыя Антанты[правіць | правіць зыходнік]

вялікі князь Мікалай Мікалаевіч
Мікалай II
Міхаіл Васільевіч Аляксееў
Аляксей Аляксеевіч Брусілаў
Лаўр Георгіевіч Карнілаў
Аляксандр Фёдаравіч Керанскі
Мікалай Мікалаевіч Духонін
Мікалай Васільевіч Крыленка
Раймон Пуанкарэ
Жорж Бенжамэн Клемансо
Жазэф Жак Сезар Жофр
Фердынанд Фош
Рабер Жорж Нівель
Анры Філіп Петэн
Георг V
Герберт Генры Эсквіт
Дэвід Лойд Джордж
Дуглас Хейг
Джон Рашуорт Джэліка
Гарацыа Герберт Кітчэнер
Віктар Эмануіл III
Луіджы Кадорна
Арманда Дыяз
прынц і герцаг Луіджы Амедэа
Томас Вудра Вільсан
Джон Джозаф Першынг

Камандуючыя Цэнтральных дзяржаў[правіць | правіць зыходнік]

Франц Іосіф I
Карл I
Франц Конрад фон Гётцэндорф
Артур Арц фон Штраўсенбург
Вільгельм II
Эрых фон Фалькенгайн
Паўль фон Гіндэнбург
Хельмут Іаган Людвіг фон Мальтке (Малодшы)
Райнгард Шэер
Эрых Фрыдрых Вільгельм Людэндорф
кронпрынц Рупрэхт
Мехмед V
Мехмед VI
Энвер-паша
Мустафа Кемаль Атацюрк
Фердынанд I
Уладзімір Вазаў
Нікола Жэкаў
Георг Стаянаў-Тодараў

Асноўныя бітвы[правіць | правіць зыходнік]

Бітва пры Марне[правіць | правіць зыходнік]

Вердэнская бітва[правіць | правіць зыходнік]

Сомская бітва[правіць | правіць зыходнік]

Брусілаўскі прарыў[правіць | правіць зыходнік]

Іпра[правіць | правіць зыходнік]

Галіпалі[правіць | правіць зыходнік]

Тэхналогіі і зброя[правіць | правіць зыходнік]

Новыя тыпы зброі (танкі, хімічная зброя, самалёты)[правіць | правіць зыходнік]

Ролю артылерыі і аўтаматычнай зброі[правіць | правіць зыходнік]

Удасканаленне ваеннай тэхнікі[правіць | правіць зыходнік]

Вынікі і наступствы[правіць | правіць зыходнік]

Дыпламатычныя вынікі (Версальскі дагавор)[правіць | правіць зыходнік]

Палітычныя змены (рэвалюцыі, змена межаў)[правіць | правіць зыходнік]

Сацыяльныя і эканамічныя наступствы[правіць | правіць зыходнік]

Тэхналагічныя наступствы[правіць | правіць зыходнік]

Уплыў на міжнародныя адносіны і станаўленне новых ідэалогій[правіць | правіць зыходнік]

Грамадзянскія і культурныя змены[правіць | правіць зыходнік]

Беларусь у гады Першай сусветнай вайны[правіць | правіць зыходнік]

Фронт на лініі Дзвінск-Паставы-Баранавічы-Пінск

Згодна з распрацаванымі планамі ваенных дзеянняў Германія разлічвала спачатку разбіць Францыю, а затым Расію. Уварваўшыся праз тэрыторыю нейтральнай Бельгіі ў межы Францыі, немцы стварылі рэальную пагрозу для Парыжа. Расія планавала нанесці галоўны ўдар па Аўстра-Венгрыі ў напрамку Галіцыі, што давала магчымасць пранікнуць на Балканы і да праліваў Басфор і Дарданэлы.

З пачатку 1915 г. асноўныя сілы Германіі знаходзіліся на Усходнім фронце. У выніку нямецкага наступлення расійскія войскі ў чэрвені 1915 г. пакінулі Галіцыю, страціўшы каля 600 000 палоннымі, забітымі і параненымі. Захапіўшы Галіцыю, Германія сканцэнтравала галоўныя сілы на польскім тэатры ваенных дзеянняў.

Расійскія войскі, церпячы паражэнне за паражэннем у Польшчы, у ліпені 1915 г. здалі Варшаву. Фронт імкліва набліжаўся да Беларусі. У жніўні 1915 г. пачалося нямецкае наступленне ў напрамку Коўна-Вільня-Менск. У пачатку верасня 1915 г. расійская армія пакінула Вільню, Гродна, Ліду, Брэст і іншыя гарады Заходняй Беларусі. Стаўка Вярхоўнага галоўнакамандуючага перасунулася з Баранавіч у Магілёў. У кастрычніку 1915 г. фронт стабілізаваўся на лініі Дзвінск-Паставы-Баранавічы-Пінск. Значная частка тэрыторыі Беларусі апынулася пад германскай акупацыяй. Напярэдадні і ў першыя дні вайны заходнія, у тым ліку беларускія, губерні былі аб’яўлены на ваенным становішчы. Забараняліся забастоўкі, сходы, шэсці, маніфестацыі, уводзілася ваенная цэнзура.

У сувязі з наступленнем германскіх войск на ўсход рушыў вялікі паток бежанцаў з Польшчы, Літвы і заходніх паветаў Беларусі (больш за 1320,5 тыс. чалавек). На захопленай Германіяй тэрыторыі Беларусі ўводзіліся розныя ваенныя павіннасці. На абаронныя працы (капанне акопаў, будаўніцтва мастоў, рамонт дарог, ахову ваенных аб’ектаў і г.д.) прыцягвалася ўсё насельніцтва прыфрантавой паласы. Пачаліся масавыя рэквізіцыі жывёлы, харчавання і фуражу. У Віцебскай губерні з 1 чэрвеня 1914 г. да 1 чэрвеня 1915 г. было рэквізавана 120 000 галоў буйной рагатай жывёлы, у выніку яе пагалоўе скарацілася на 21,5 %.

Рэквізіцыі і прымусовыя работы на патрэбу фронту праводзілі і германскія ўлады. Акупанты сілаю забіралі ў сялян коней, кароў, іншую хатнюю жывёлу, прадукты, фураж, адзенне, абутак, прымушалі выконваць розныя павіннасці.

Памяць пра вайну[правіць | правіць зыходнік]

Адлюстраванне вайны ў літаратуры і мастацтве[правіць | правіць зыходнік]

Помнікі і мемарыялы[правіць | правіць зыходнік]

Памятныя дні[правіць | правіць зыходнік]

Успаміны і гісторыі ўдзельнікаў вайны[правіць | правіць зыходнік]

Дадатковая інфармацыя[правіць | правіць зыходнік]

Храналогія асноўных падзей[правіць | правіць зыходнік]

Статыстыка і лічбы (стратэгічныя дадзеныя, колькасць загінулых і параненых)[правіць | правіць зыходнік]

Спіс асноўных крыніц і літаратуры для далейшага вывучэння[правіць | правіць зыходнік]

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

  1. а б Evans, David. Teach yourself, the First World War, Hodder Arnold, 2004.p.188

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Юры Весялкоўскі; [Рэд. А.Мірановіч]. Беларусь у Першай Сусветнай вайне: Гіст. нарыс. — Беласток; Лондан, 1996. — С. 359—361 (Бібліяграфія). — 361 с.
  • Айрапетов А. Р. Участие Российской империи в Первой мировой войне (1914–1917). 1917 год. Распад (руск.). — М.: Кучково поле, 2016. — 413 с. — ISBN 978-5-9950-0480-6.
  • Айрапетов А. Р. Российская империя и Первая мировая война. 1916 год. Сверхнапряжение (руск.). — М.: Кучково поле, 2016. — 384 с. — ISBN 978-5-9950-0479-0.
  • Barbusse, Henri. Le Feu: journal d'une escouade (фр.). — Paris: Flammarion, 1916.
  • Барсуков Е. З. Артиллерия русской армии (1900–1917 гг.) (руск.). — М.: Наука, 1976.
  • Buchan, John. A History of the Great War (англ.). — London: Thomas Nelson and Sons, 1922.
  • Büchen, John. Memoirs of a Diplomat (руск.). — M.: Mezhdunarodnye otnosheniya, 1991.
  • Gorodetsky, Gabriel. Grand Delusion: Stalin and the German Invasion of Russia (англ.). — New Haven: Yale University Press, 1999.
  • Graves, Robert. Goodbye to All That (англ.). — London: Jonathan Cape, 1929.
  • Маниковский А. А. Боевые снабжения русской армии в войну 1914–1918 гг. (руск.). — М.: ВЗОИ, 2004. — 730 с.
  • Маркс, Карл. Деяния комиссии по расследованию «февральского наступления» на Северо-Западном фронте (руск.). — Москва: Госиздат, 1924.
  • Nilléns, Robin. Generals of the Great War. Western Front 1914–1918 (руск.). — M.: AST, Astrel, 2005. — ISBN 1-85487-900-6.
  • Paleologue, Maurice. An Ambassador's Memoirs (англ.). — London: Hutchinson, 1925.
  • Paleologue, Maurice. Царская Россия во время мировой войны (руск.). — М.: Международные отношения, 1991.
  • Rogers, Clifford J. The Oxford Illustrated History of the Crusades (англ.). — Oxford: Oxford University Press, 2002.
  • Rogers, Donald W. Eisenhower's Last Battle: the campaign for the presidency 1952 (англ.). — Chapel Hill: University of North Carolina Press, 1999.
  • Rosenthal, David. Uppercase or Lowercase? A reference guide (руск.). — Москва: Руский язык, 1988. — ISBN 5-200-00316-4.
  • Rogan, Eugene. The Fall of the Ottomans: The Great War in the Middle East, 1914–1920 (англ.). — New York: Basic Books, 2015. — ISBN 978-0465023073.
  • Роган Ю. Падение Османской империи. Первая мировая война на Ближнем Востоке, 1914–1920 гг (руск.). — М.: Альпина Нон-фикшн, 2017. — 560 с. — ISBN 978-5-91671-762-4.
  • Рохмистров В. Г. Авиация великой войны (руск.). — М.: ACT: ВЗОИ, 2004. — 730 с.
  • Spiridovich, A. I. 1914 год (руск.). — М.: Кучково поле, 2016. — 330 с. — ISBN 978-5-9950-0479-0.
  • Stevenson, David. 1914-1918: The History of the First World War (англ.). — London: Penguin Books, 2004. — ISBN 978-0140268171.
  • Супотницкий М. В. Забытая химическая война 1915–1918 гг. (руск.).
  • Шацило В. К. Первая мировая война 1914–1918. Факты. Документы (руск.). — М.: ОЛМА-ПРЕСС, 2003. — 480 с.
  • Vassiliev, N. M. {{{загаловак}}} (руск.). — 2014. — Т. 25. — С. 590–600.
  • Первая мировая война. Энциклопедический словарь (руск.). — М.: Весь мир, 2014. — 481 с. — ISBN 978-5-7777-0573-0.
  • Zajonczkowski, A. M. Первая мировая война (руск.). — М.: Наука, 1976.

Знешнія спасылкі[правіць | правіць зыходнік]